Diagnose
De diagnose van de ziekte van Osgood-Schlatter wordt gesteld door In geval van onduidelijke bevindingen kunnen ook:
- Echografisch onderzoek (echografie) en
- Röntgenfoto van het kniegewricht in 2 vlakken (van voren en van opzij)
- Een nucleaire spintomografie van de knie (magnetische resonantie beeldvorming, MRT)
- Of misschien een scintigrafie, waarmee een uitspraak over de metabolische functie kan worden gedaan, kan nodig zijn.
Röntgenfoto en MRT
In de meeste gevallen kan de diagnose van de ziekte van Osgood-Schlatter heel goed worden gesteld door een simpele Röntgenstraal beeld in combinatie met de typische symptomen.In de meeste gevallen zijn een typische groeischijf zichtbaar, evenals vrije zogenaamde gehoorbeentjes (botdeeltjes) en loskomen in het getroffen gebied. Tegenwoordig is het echter vaak niet nodig om een Röntgenstraal en in plaats daarvan wordt een MRI gebruikt. Dit heeft als voordeel dat de zeer jonge patiënt de straling van een Röntgenstraal.
Een ander voordeel van het MRI-onderzoek van de knie is dat de MRI meestal een goed beeld geeft van het beginstadium van de ziekte, wat vaak gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien op een röntgenfoto. De MRI biedt ook de mogelijkheid om de exacte omvang van de ziekte beter in te schatten en om de eventuele omliggende ontsteking in beeld te brengen. In principe is het ook mogelijk om de ziekte in beeld te brengen door middel van een ultrageluid, maar of dit wordt gebruikt, hangt sterk af van de voorkeuren en ervaring van de betreffende examinator. In principe kan de ziekte met alle mogelijkheden goed worden weergegeven en gediagnosticeerd.
Therapie Behandeling
Vrijheid van pijn is het belangrijkste doel van de behandeling van de ziekte van Osgood-Schlatter. In de meeste gevallen is het verminderen of staken van de sport met aanvullende ontstekingsremmende (antiflogistische) medicatie voldoende. In te zwaar kinderen dient ook te worden gestreefd naar gewichtsvermindering.
In de ontstekingsfase met roodheid, zwelling en pijn in de knie worden systemische ontstekingsremmende medicijnen voorgeschreven en lokaal cryotherapie met behulp van cool pack en wrongelwikkelingen wordt uitgevoerd. Lokale gel-toepassingen, bijvoorbeeld met Dolobene Gel, hebben ook een pijnstillende werking. Gedurende deze tijd moet sport ook worden beperkt.
Wat houdt dit precies in? Een algemeen sportverbod is niet nodig. Alleen de duur en maximale belasting moeten worden verminderd.
Binnensporten met extreme rembelasting moeten echter door de ouders worden verboden. De tijdelijke hulp zou slechts van korte duur moeten zijn. Verbanden worden vaak gebruikt om de ziekte van Osgood Schlatter te behandelen.
In geen geval mag a gips cast worden toegepast, omdat het in het verleden geen goede resultaten heeft opgeleverd. Zodra de ontstekingsfase voorbij is, dient een opbouwprogramma te worden gestart. Dit zijn oefeningen die de dij en heupspieren.
Lage intensiteit uithoudingsvermogen training op de fiets wordt vaak aanbevolen, omdat het de bloed circulatie in het beschadigde gebied, wat zou moeten leiden tot versnelde regeneratie. In gevallen van transformatieprocessen die botverlies veroorzaken en ondanks het bestaande ongemak veroorzaken pijn therapie wordt chirurgische verwijdering van de exostosen noodzakelijk. Hier wordt, indien mogelijk, de voltooiing van de groei verwacht.
Slechts in de meest zeldzame gevallen is een operatie nodig, namelijk wanneer vrije botdelen (sequestra, gewrichtsmuis) of botextracties optreden tijdens transformatieprocessen op het bot en vervolgens tegen ligamenten en pezen of zelfs het bewegingsvermogen van het gewricht beperken. Zodra de ontstekingsfase is voltooid, moet een herbouwprogramma worden gestart. Dit zijn oefeningen die de dij en heupspieren.
Lage intensiteit uithoudingsvermogen training op de fiets wordt vaak aanbevolen, omdat het de bloed circulatie in het beschadigde gebied, wat zou moeten leiden tot versnelde regeneratie. In gevallen van transformatieprocessen die botverlies veroorzaken en ondanks het bestaande ongemak veroorzaken pijntherapie, wordt chirurgische verwijdering van de exostosen noodzakelijk. Hier wordt, indien mogelijk, de voltooiing van de groei verwacht.
Slechts in de meest zeldzame gevallen is een operatie nodig, namelijk wanneer vrije botdelen (sequestra, gewrichtsmuis) of botextracties optreden tijdens transformatieprocessen op het bot en vervolgens tegen ligamenten en pezen of zelfs het bewegingsvermogen van het gewricht beperken. Bij de ziekte van Osgood-Schlatter worden zogenaamde "jumper-kniebanden" gebruikt als verband. Deze verstelbare banden zijn ontworpen om de patellageleiding te verbeteren door lichte druk uit te oefenen op de pees onder de knieschijf.
Het buisvormige inzetstuk zorgt voor een gelijkmatige druk en helpt pijn te verlichten. Daarnaast zijn er anatomisch gevormde gebreide verbanden die lokale drukverlichting bieden aan de tibiale tuberositas om de therapie te ondersteunen. Deze omvatten het patellapeesverband, dat de druk in het getroffen gebied helpt verlichten.
De typische klachten onder de patella en drukpijn in hetzelfde gebied duiden meestal op de diagnose. Er wordt vervolgens een röntgenfoto of CT gemaakt om de diagnose te bevestigen. Het doel van de therapie is om de patiënt pijn te verlichten, maar chirurgie is niet de voorkeursbehandeling.
Ten eerste worden conservatieve maatregelen genomen, zoals koeling, minder sportactiviteiten, bescherming van de knie of bandages. Als medicamenteuze behandeling kunnen NSAID's zoals paracetamol, ibuprofen en soortgelijke medicijnen worden voornamelijk gebruikt. Een operatie is alleen nodig als de hermodelleringprocessen vrije botdelen of bottrekkingen veroorzaken, wat leidt tot aanhoudende klachten bij de adolescenten.
Dan is chirurgische verwijdering van de exostose (het botuitsteeksel) noodzakelijk. Bovendien wordt, indien mogelijk, de voltooiing van de groei afgewacht. Algemene risico's van een operatie: De behandelende arts moet voor elke chirurgische ingreep de risico's van de operatie vermelden.
Tijdens de procedure kunnen het omliggende weefsel, evenals spieren, zenuwen en bloed schepen kan gewond raken. Dit kan blijvende schade veroorzaken, hoewel dit zelden mogelijk is. In de loop van de operatie kan een bloeding of postoperatieve bloeding optreden, wat in zeldzame gevallen een nieuwe operatie kan vereisen om de bloeding te stoppen.
Als er te veel bloed verloren gaat, a bloedtransfusie kan nodig zijn, wat het risico op een intolerantiereactie of infectie met zich meebrengt hepatitis of HIV. Infectie met virussen or bacteriën optreden, is het risico ongeveer 0-10%. Na de operatie heeft men meestal een iets langere opnameduur, zodat er kans is op een been ader trombose, wat in het ergste geval leidt tot een longaandoening embolie en kan dodelijk zijn.
Bloedverdunnende middelen worden preventief toegediend en steunkousen worden aanbevolen. Houd er ook rekening mee dat elke verdoving zijn eigen risico's heeft. De ziekte van Osgood-Schlatter treft vaak jonge mensen zonder enige andere ziekte, dus het algemene risico van de operatie is over het algemeen laag.
Homeopathische behandeling van de ziekte van Osgood-Schlatter richt zich ook op het gebruik van geneesmiddelen waarvan wordt aangenomen dat ze pijnstillende of ontstekingsremmende effecten hebben. Deze omvatten bijvoorbeeld Rhus toxicodendron, Calcium Phosphoricum, Guaiacum of Arnica. Deze middelen zouden op homeopathische wijze bijna precies hetzelfde effect moeten bereiken als de pijnstillers zou anders bereiken.
Hekla lava zou ook helpen de symptomen te verbeteren en zelfs de vorming van de gehoorbeentjes te verminderen. Of dit mogelijk is, is echter de vraag. Ook in homeopathie het wordt aanbevolen aanvullen de behandeling met verkoelende en fysiotherapeutische concepten. Injecties met homeopathische en natuurgeneeskundige stoffen, zoals dodelijke nachtschade of Duivels klauw, worden soms ook aangeboden. Aangezien de ziekte echter niet causaal kan worden behandeld, is het voordeel nogal twijfelachtig, aangezien elke injectie in een ontstoken gebied ook extra risico's met zich meebrengt.
