De diagnose
De diagnose van een rib breuk is gemaakt door de röntgenstraal beeld. Voor dit doel is het borst moet in twee vlakken worden geröntgend. Individuele niet-verplaatste ribfracturen kunnen soms pas na dagen worden gedetecteerd.
Als de symptomen hetzelfde blijven, wordt aanbevolen om een controle over te nemen röntgenstraal (zogenaamde vergelijkende röntgenfoto). Als de ribbe is gebroken, kan het bot een long. Als gevolg hiervan, de getroffen long kan instorten.
Dit klinische beeld wordt genoemd pneumothorax en moet worden uitgesloten door een specifiek Röntgenstraal onderzoek tijdens uitademing. Om verdere verwondingen uit te sluiten interne organen, een echografie (ultrageluid onderzoek) kunnen worden uitgevoerd. Dit kan bepalen of er vocht in de longen zit, bijvoorbeeld als gevolg van een longbloeding (borstvliesuitstroming) of als het milt, lever en / of nier gewond zijn geraakt.
Als een hart- letsel wordt vermoed of als een serienummer breuk van de ribben aanwezig is, moet er een ECG worden geschreven. In het geval van een seriële rib breukkan computertomografie (CT) nuttig zijn voor een algehele beoordeling. Een klinische diagnose kan worden gesteld voordat de bovengenoemde diagnostische hulpmiddelen zoals röntgen thorax worden gebruikt.
Hiertoe palpeert de arts (= techniek van klinisch onderzoek waarbij lichaamsstructuren met één of meerdere vingers kunnen worden gepalpeerd) het gebied waar de fractuur wordt vermoed. Palpatie kan ernstig zijn pijn, maar het is mogelijk om de breuk te palperen. Dit is echter niet altijd nodig, aangezien er ook ribfracturen zijn waarbij geen voelbare verplaatsing van de botstructuren is opgetreden.
De bevindingen kunnen echter worden bevestigd door de aanwezigheid van pijn en crepitaties. De term crepitaties beschrijft het hoorbare krakende geluid dat wordt geproduceerd wanneer de botfragmenten tegen elkaar wrijven. Naast palpatie omvat het klinisch onderzoek ook luisteren (ausculatie).
Een gebroken rib wordt beschouwd als de traumatische oorzaak van a pneumothorax. De gebroken ribbe verwondt de riep, die uit twee bestaat long lakens. Lucht kan dan de zogenaamde pleurale opening tussen de twee longbladeren binnendringen.
Het resultaat is een ineenstorting van de aangetaste long omdat de adhesie van de twee pleurale bladeren verloren is gegaan de ribfractuur heeft inderdaad een pneumothorax, zou de examinator een verzwakte tot geannuleerd horen ademhaling geluid in dit geval. De röntgen thorax wordt beschouwd als een gestandaardiseerde onderzoeksmethode en is een van de basisdiagnostieken voor ribfracturen. Hier worden röntgenfoto's gemaakt van het gebied van de ribbenkast.
Deze worden in 2 vlakken genomen, dwz zodra het lichaam van achteren naar voren wordt geröntgend en een tweede keer vanaf de zijkant. Dit is een radiodiagnostisch overzichtsbeeld. Als een nauwkeuriger lokalisatie van tevoren bekend is of kan worden bepaald na een algemeen overzicht, is een doelradiografie nuttig.
Bovendien maakt de röntgen-thorax ook een beoordeling van de longen en hart-. Als een pneumothorax veroorzaakt door a ribbreuk wordt vermoed, kan een functionele röntgenfoto, waarbij de röntgenfoto wordt gemaakt tijdens het uitademen, nuttig zijn. Naast de bestaande röntgenfoto kan het zijn dat er een tweede röntgenfoto wordt aangegeven.
De reden hiervoor kan het aanhouden van pijn of andere klachten. Deze röntgenfoto wordt dan ook wel een controleröntgenfoto genoemd. Soms de ribfractuur wordt niet direct na de gebeurtenis gedetecteerd in een eerste röntgenfoto.
Als er echter een vermoeden bestaat, kan korte tijd later een soort vergelijkingsbeeld worden gemaakt. Het is vermeldenswaard dat op de röntgenfoto van de thorax alleen vaak geen duidelijk onderscheid kan worden gemaakt van een kneuzing van de ribben, Zodat ultrageluid afbeeldingen worden gemaakt voor een betere differentiatie. Meer informatie over dit onderwerp vindt u hier: Röntgenfoto van de thorax.
Echografie is een ander diagnostisch hulpmiddel. Hier, ultrageluid kan worden gebruikt om organisch weefsel te visualiseren en te evalueren. Een echografie is aangewezen als er een vermoeden bestaat dat a ribbreuk heeft omliggende structuren in de borst en buik, zodat inwendige bloedingen kunnen worden opgespoord.
In het ergste geval kan een gebroken ribbe ook de hart-. Om een blessure uit te sluiten, wordt een ECG (= elektrocardiogram) kan naast de echografie worden geschreven. Bij seriële ribfracturen wordt ook vaak een CT (= computertomografie) uitgevoerd om een diagnose te stellen.
Hoewel dit ook een röntgenfoto is, is een CT complexer omdat deze veel individuele dwarsdoorsnedebeelden produceert. Deze beeldvormingsmethode in dwarsdoorsnede maakt ook de beoordeling van zacht weefsel mogelijk naast de botstructuur en wordt daarom gebruikt wanneer de ernst of kenmerken nauwkeuriger moeten worden bepaald. De niet-ontheemden ribbreuk kan conservatief worden behandeld met pijnstillers zoals ibuprofen or tramadol (Tramundin®) of Novalgin.
Als een prikkelbaar hoesten aanwezig is, moet het ook worden verzacht met medicatie. Hiervoor zijn bijvoorbeeld paracodeïnedruppels geschikt. In het geval van zachte ademhaling moet ervoor worden gezorgd dat er geen infecties ontstaan als gevolg van de vermindering ventilatie.
Bij een seriële ribfractuur is het zuurstofgehalte in de bloed moet worden gemeten om te controleren of de zuurstoftoevoer is gegarandeerd. Als een long (pneumothorax) is ingeklapt, moet deze op korte termijn weer worden opengevouwen. Hiervoor wordt een buisje (drainage) van buitenaf in de long ingebracht, meer precies in de riep.
Een vacuüm (25 - 30 cm H20), dat wordt aangebracht op de afzuigkanalen (buis), zorgt ervoor dat de lucht die ten onrechte in de riep om te ontsnappen en de long te ontvouwen. Dit is een kleine chirurgische ingreep. Welke pijnstillers worden gebruikt, is afhankelijk van de omvang van het letsel of van één of meer ribben (seriële ribfractuur) zijn gebroken.
In de meeste gevallen worden zogenaamde NSAID's (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen) zoals Diclofenac or Ibuprofen zijn voldoende om de pijn te verlichten. In het geval van seriële ribfracturen worden medicijnen uit de opiaatgroep gebruikt vanwege de meestal sterkere pijn. Daarnaast is er een blokkering van zenuwen kan nuttig zijn, wat kan resulteren in volledige pijnvrijheid gedurende enkele uren.
In deze procedure wordt een plaatselijke verdoving wordt geïnjecteerd in het gebied van de zenuwen die de ribben. Dit kan een of meerdere keren worden gedaan. Onder bepaalde omstandigheden kan de toepassing van een kinesiotape of een therapeutisch zelfklevend verband kan nuttig zijn. In de meeste gevallen echter kunnen zowel de omliggende spieren als de botten zorg voor voldoende stabilisatie van de ribbenkast na een ribfractuur.
Toch hebben veel patiënten goede ervaringen met kinesiotaping. Deze speciale tapes volgen probleemloos elke beweging en zorgen voor verbeterd bloed bloedsomloop en toegenomen weefselvocht drainage in het toegepaste gebied. Vandaag de dag, gips gipsverband en andere steunverbanden worden niet meer gebruikt omdat ze de mobiliteit van de borst en longen.
Alle artikelen in deze serie:
