Auto-immuniteit is een storing van de immuunsysteem. in autoimmuunziekten, verliest het lichaam tolerantie voor de eigen structuren van het lichaam. Als gevolg daarvan chronisch ontsteking optreedt.
Wat is auto-immuniteit?
Het lichaam verliest tolerantie voor de lichaamseigen structuren in autoimmuunziekten Een auto-immuunziekte is multiple sclerose, bijvoorbeeld. Auto-immuniteit is het onvermogen van het lichaam om zijn weefselstructuren te herkennen als die van het lichaam. De immuunsysteem reageert verkeerd en valt zijn eigen weefsel aan. Het resultaat is chronisch ontsteking Verschillende weefsels kunnen worden aangetast door de aanvallen van de immuunsysteem. Bekend autoimmuunziekten zijn multiple sclerose, Hashimoto's thyroiditis or lupus erythematosus.
Functie en taak
Het immuunsysteem kan worden onderverdeeld in specifieke en niet-specifieke afweermechanismen. De belangrijkste cellen van de specifieke verdediging zijn de B en T-lymfocyten Ze rijpen in de beenmerg en thymus In de lymfeweefsels van de milt, weefselvocht knooppunten en slijmvlies-geassocieerd lymfoïde weefsel (MALT), ze worden verondersteld alles wat vreemd is aan te vallen en onschadelijk te maken. Elke lymfocyt is verantwoordelijk voor een andere vreemde structuur. De vreemde structuren worden ook wel antigenen genoemd. Elke B-lymfocyt draagt een receptor op zijn oppervlak. Bij contact met het specifieke antigeen verandert de B-lymfocyt in een plasmacel en produceert antilichamen tegen de vreemde substantie. Deze binden zich aan het antigeen en elimineren het. T-lymfocyten hebben ook vergelijkbare herkenningsmechanismen. Wanneer een ziekteverwekker een cel binnendringt, presenteert de cel een deel van de ziekteverwekker op zijn oppervlak. De T-lymfocyten herkennen deze zogenaamde antigeenpresentatie. Ze worden hierdoor geactiveerd en differentiëren. De resulterende T-killercellen vernietigen de zieke cel, T-helpercellen trekken andere immuuncellen aan voor ondersteuning en regulerende T-cellen voorkomen overmatige immuunreacties. De inprentende organen zorgen daar eigenlijk voor lymfocyten geprint op de eigen structuren van het lichaam komen niet in het systemische circulatie. Dergelijke lymfocyten zouden hun blauwdruk voor de receptor moeten veranderen. Als dit niet lukt, worden ze geëlimineerd met behulp van apoptose. Alleen in een gezond lichaam lymfocyten die tolerant zijn voor de lichaamseigen structuren circuleren. Bij auto-immuunziekten gaat deze tolerantie verloren. De eigen antigenen van het lichaam worden niet herkend door de lymfocyten. Ze reageren op deze stoffen alsof het vreemde stoffen zijn. Het exacte mechanisme van auto-immuniteit is echter nog niet voldoende opgehelderd. Er worden twee verschillende oorzaken besproken: Ten eerste is het mogelijk dat er vreemde antigenen zijn die lijken op de eigen antigenen van het lichaam. Dus de antilichamen geproduceerd tijdens een immuunrespons beschadigen ook onbedoeld de eigen antigenen van het lichaam. Anderzijds is het denkbaar dat autoreactieve cellen, dat wil zeggen cellen die ook reageren op hun eigen weefsel, niet worden geëlimineerd tijdens het inprenten van lymfocyten, maar worden vastgehouden. Echter, waarom is het immuunsysteem nu gericht tegen componenten van de schildklier bij de ene persoon en tegen componenten van de alvleesklier bij een andere is niet bekend.
Ziekten en aandoeningen
Een bekende auto-immuunziekte is multiple sclerose (MEVROUW). Hier reageert het immuunsysteem op de omhulling van zenuwvezels. De isolerende lagen van de zenuwvezels, de myeline-omhulsels, worden daarbij vernietigd. De ziekte wordt gekenmerkt door laesies van de axonen. Deze zijn overal in het centrum te vinden zenuwstelsel, maar bevinden zich vaak in de optische zenuw en hersenstam Regio's. Bij de meeste patiënten begint de ziekte tussen de twintig en veertig jaar. Vroege symptomen van MS zijn onder meer visuele stoornissen, wankel lopen, gevoelloosheid of tintelingen in de armen en benen, en duizeligheid De ziekte verloopt vaak in terugval. Aanvankelijk verdwijnen de symptomen volledig. Naarmate de ziekte voortschrijdt, blijven handicaps vaak bestaan. Vaak verandert het relapsing-verloop in een progressief stadium. Multiple sclerose is niet te genezen. Een andere auto-immuunziekte is lupus erythematosus (LE). Deze systemische ziekte behoort tot de groep van collagenosen. Het wordt gekenmerkt door een hoge titer van autoantilichamen Deze zijn gericht tegen het DNA. Lupus kan worden onderverdeeld in verschillende subtypen. Systemische LE treft vooral vrouwen tussen de twintig en veertig autoantilichamen en de resulterende immuuncomplexen veroorzaken weefselschade en geven dus aanleiding tot het typische dermatologische klinische beeld. Deze vorm vordert in afleveringen en wordt gekenmerkt door de zogenaamde vlinder erytheem op het gezicht. Er zijn ook gewrichtsaandoeningen, pleuris, pericarditis en nier schade. De zenuwstelsel is ook betrokken. De subacute huidvorm is veel milder. Hier, rood geschubd huid manifestaties zijn te vinden op aan de zon blootgestelde delen van het lichaam. De ziekte is niet te genezen. In ernstige gevallen zijn hoge doses nodig cortisone or chemotherapie De chronische inflammatoire darmaandoeningen colitis ulcerosa en De ziekte van Crohn zijn ook auto-immuunziekten. Bij beide ziekten ontsteking van de darm komt voor. In De ziekte van Crohn, kan een ontsteking gedurende het geheel voorkomen spijsverteringskanaal. De dunne darmworden de dikke darm en de slokdarm bij voorkeur aangetast. In colitis ulcerosa dikke darm wordt bijna uitsluitend getroffen. Patiënten van beide ziekten lijden aan pijn in de buik, diarree, koorts, gewichtsverlies, verlies van eetlust, misselijkheid en braken Bij ongeveer de helft van alle patiënten zijn er ook manifestaties buiten de darm. In Ziekte van Graves, antilichamen zijn gericht tegen schildklierweefsel. De geproduceerde antilichamen vallen de TSH receptoren van de schildklier. TSH, schildklierstimulerend hormoon, wordt geproduceerd in de hypofyse en stimuleert de schildklier om schildklier te produceren hormonen De werking van antilichamen op de receptor is vergelijkbaar met de werking van TSH Dit resulteert in een overproductie van de schildklier hormonen T3 en T4. Hyperthyreoïdie resultaten, met een klassieke symptoomtriade van snelle hartslag, strumaen uitpuilende oogbollen (exophthalmus).
