Streptomycine is een aminoglycoside antibioticum met een breed werkingsspectrum tegen gramnegatief en grampositief bacteriën. De antibioticum wordt gesynthetiseerd door aëroob in de bodem bacteriën van het geslacht Streptomyces, die een grote familie vormen en tot de actinobacteriën behoren. Vanwege de ongewenste bijwerkingen en het risico op het ontwikkelen van resistentie, streptomycine wordt voornamelijk gebruikt om te bestrijden tuberculose en endocarditis indien de ontsteking wordt veroorzaakt door streptokokken of enterokokken.
Wat is streptomycine?
Streptomycine is een aminoglycoside antibioticum met een breed werkingsspectrum tegen gramnegatief en grampositief bacteriën Streptomycine is een aminoglycoside-antibioticum dat wordt gesynthetiseerd door talrijke bacteriën in de Streptomyces-familie. Aerobe streptomyces behoren tot de grote groep actinobacteriën. Ze produceren ook geuren die verse bosgrond zijn karakteristieke geur geven. De chemische formule van streptomycine is C21H39N7O12 en het antibioticum heeft een breed werkingsspectrum tegen gramnegatieve en grampositieve bacteriën, zoals de tuberculose pathogeen en infecties en ontstekingen veroorzaakt door enterokokken en streptokokken Streptomycine werd voor het eerst geïsoleerd in 1943 en was het eerste effectieve antibioticum tegen tuberculose. De werkingsmechanisme van het antibioticum is dat het het proces van eiwitsynthese verstoort. Door te interfereren met het koppelen van transport-RNA (tRNA) aan ribosomensynthetiseert de bacterie defecte aminozuursequenties die onbruikbaar zijn voor verdere groei. Vanwege de waargenomen ontwikkeling van resistentie en schadelijke bijwerkingen bij langdurig gebruik, wordt streptomycine voornamelijk gebruikt tegen de veroorzaker van tuberculose en brucellose, maar ook tegen streptokokken of enterokokken. Streptomycine wordt ook gebruikt als combinatiepreparaat, samen met andere antibiotica zoals penicilline.
Farmacologische werking
Het antibioticum streptomycine bestaat uit drie suikers, streptidine, N-methylglucosamine en streptose, die glycosidisch met elkaar verbonden zijn. Het heeft de eigenschap om aan een specifiek eiwit in de ribosomen van vele Gram-negatieve bacteriesoorten, in kokken en mycobacteriën. Dit is een eiwit waaraan het tRNA normaal gesproken aanmeert, dat is geladen met de aminozuren nodig om het eiwit op te bouwen. Dit proces wordt verstoord door streptomycine, zodat ofwel nee eiwitten kunnen worden gesynthetiseerd of eiwitten met een "onjuiste" aminozuursequentie kunnen worden gesynthetiseerd. Dientengevolge, functieloze onzin eiwitten kan dan gevormd worden, wat verdere groei van de bacterie verhindert. De bacteriën waartegen streptomycine effectief is, behoren tot de prokaryoten, waarin het genetisch materiaal in het cytoplasma drijft en gemakkelijker toegankelijk is dan bij eukaryoten, waarbij het genetisch materiaal (DNA) zich in de celkern bevindt, die is gescheiden van het cytoplasma. cytoplasma door zijn eigen membraan. Omdat streptomycine uitsluitend in de extracellulaire ruimte verblijft, is het alleen effectief tegen kiemen die zich ook in de extracellulaire ruimte bevinden. Dit verklaart ook het selectieve effect van het antibioticum. De afbraak van streptomycine vindt plaats via de nieren, dwz via de nieren; afbraakstoffen hopen zich echter op in het lichaam, vooral in het binnenoor in het slakkenhuis en de vestibulaire organen, en in de nieren, wat ototoxiciteit en nefrotoxiciteit verklaart.
Medische toepassing en gebruik
Streptomycine bleek na de introductie in de jaren vijftig gunstig te zijn bij de bestrijding van tuberculose. echter, de kiemen ontwikkelden vaak in relatief korte tijd resistentie, waardoor de effectiviteit van het antibioticum drastisch verminderde. Bijwerkingen die binnenoor suggereerden en nier toxiciteit deed de rest. Met de ontwikkeling van alternatief antibiotica, werd streptomycine sterk verminderd en gereguleerd bij medisch gebruik. Desalniettemin speelt het antibioticum nog steeds een belangrijke rol bij het gebruik tegen bepaalde pathogenen en wordt meestal toegediend in combinatie met andere antibiotica Een van de belangrijkste toepassingsgebieden is ontsteking van de binnenbekleding van de hart- veroorzaakt door streptokokken en enterokokken. Meestal wordt streptomycine toegediend in combinatie met penicilline Een ander belangrijk toepassingsgebied is de besturing van pathogenen van het geslacht Brucella.Het is een serie van infectieziekten zoals varkens brucellose of mediterraan koorts en anderen. Voor de behandeling van brucellosewordt streptomycine meestal gebruikt in combinatie met tetracyclines. Streptomycine speelt ook nog steeds een belangrijke rol bij de bestrijding van tuberculose. Streptomycine kan in principe oraal of intramusculair worden toegediend injecties. Mondeling administratie is alleen effectief voor infecties in het maagdarmkanaal als gevolg van lage absorptie, waar het zich lokaal kan ontwikkelen. Wanneer systemische actie nodig is, wordt streptomycine intramusculair geïnjecteerd om een snelle injectie te garanderen absorptie Hoewel het antibioticum zich snel verspreidt lichaamssappen, het kan de bloed-hersenen barrière.
Risico's en bijwerkingen
Er zijn enkele risico's verbonden aan het gebruik van streptomycine, en milde tot significante bijwerkingen kunnen worden verwacht, afhankelijk van de duur van de therapie De risico's verbonden aan monotherapie met streptomycine zijn voornamelijk de relatief snelle ontwikkeling van resistentie in de kiemen, die zelfs het effect van het antibioticum kan omkeren, omdat de bacteriën vervolgens streptomycine kunnen metaboliseren voor energiewinst en het ook als een carbon bron. Een ander risicocomplex houdt verband met de volgende opgesomde mogelijke bijwerkingen, die kunnen leiden tot onomkeerbare schade aan het binnenoor en de nieren. Bijwerkingen die vaak worden waargenomen, vooral bij langdurig gebruik van streptomycine, zijn naast hoofdpijn en oogpijn, misselijkheid en oog tremor (nystagmus), een begin van het binnenoor gehoorverlies en duizeligheid veroorzaakt door een beschadigd gevoel van evenwicht (vestibulair systeem). Het slakkenhuis in het binnenoor is via het endolymfatische systeem binnen het vliezige labyrint verbonden met de vestibulaire organen, de arcades (rotatieversnellingen) en de otolithische organen (translatoire versnellingen). Een ander risico is het optreden van nierfunctiestoornissen.
