Peroneale verlamming gaat gepaard met schade aan de fibulaire zenuw. Parese is een van de zenuwcompressiesyndromen.
Wat is peroneale verlamming?
Peroneale verlamming ook de naam peroneale parese. Dit verwijst naar schade aan de gemeenschappelijke fibulaire zenuw (peroneale zenuw De verlamming wordt gerekend tot de zenuwcompressiesyndromen, die relatief vaak voorkomen. Zowel afzonderlijke delen van de zenuw als de hele zenuw kunnen worden aangetast. Schade aan de fibulaire zenuw manifesteert zich door verlamming van de spieren die verantwoordelijk zijn voor het actief optillen en buigen van de voet en tenen. Het gemeenschappelijke peroneale zenuw, ook wel de gemeenschappelijke fibulaire zenuw genoemd, vormt een van de twee hoofdtakken van de Ischiaszenuw (heupzenuw). Het heeft sensorische en motorische delen. De tweede hoofdtak wordt gevormd door de scheenbeenzenuw (nervus tibialis), die ook gevoelige en motorische delen heeft. Het gemeenschappelijke peroneale zenuw reist lateraal langs de knie en passeert de hoofd van de fibula in posterieure richting. Het verdeelt zich dan in de profundale fibulaire zenuw en de oppervlakkige fibulaire zenuw. De belangrijkste functie van de fibulaire zenuw is om de onderste te beheersen been strekspieren. Daarbij zorgt het voor het trekken van de voet in het bovendeel enkel gewricht in de bovenrichting en voor de externe rotaties van de voet. Tegelijkertijd is de zenuw ook verantwoordelijk voor dorsaalflexie van de tenen. Posterieur aan het fibulaire hoofdwordt aangenomen dat de gewone peroneale zenuw een risico loopt op letsel, omdat zijn loop zich in dit gebied dicht bij het oppervlak bevindt.
Oorzaken
Peroneale verlamming wordt veroorzaakt door mechanische druk in de regio van het fibula hoofd, wat te wijten is aan de delicate locatie van de fibulaire zenuw op deze site. Mensen met weinig vet en spierweefsel worden als bijzonder risicovol beschouwd. Het is niet ongebruikelijk dat peroneale parese het gevolg is van medische tussenkomst. Dit omvat bijvoorbeeld een gips cast die te strak is aangebracht. De resulterende toename van externe druk veroorzaakt schade aan de peroneale zenuw, die beperkt is in zijn extensie. De fibulaire zenuw kan echter ook worden aangetast tijdens chirurgische ingrepen. Vanwege de gevoelige positie van de zenuw is deze vaak het slachtoffer van verwondingen zoals een fibulaire kop breuk Bij een verkeerde positionering bij bedlegerigheid kan verlamming van de fibulaire zenuw optreden. Hetzelfde geldt voor werkzaamheden zoals betegelen of constant de benen kruisen. In zeldzame gevallen kunnen aneurysma's in de popliteale fossa, a ganglion bij het tibiofibulaire gewricht of een bakkerscyste zijn ook verantwoordelijk voor peroneale parese. Andere mogelijke indicaties zijn hernia en problemen met de bloedsomloop als gevolg van acute afsluiting van de been slagader.
Symptomen, klachten en tekenen
Bij peroneale verlamming lijdt de patiënt meestal aan moeilijk lopen en slecht uitgelijnd van de aangedane voet. Als de diepe tak van de fibulaire zenuw, de fibulaire zenuw, beschadigd is, leidt dit tot stoornissen van het extensorproces. Artsen spreken dan van een voetkrikzwakte of een spitse voet, die een stepper- of ooievaarsgang veroorzaakt. In dit geval trekt de getroffen persoon zijn knie ongewoon hoog om de tenen niet over de vloer te laten slepen. Als er sprake is van een aantasting van de oppervlakkige fibulaire zenuw, kan de laterale rand van de voet niet meer actief worden opgetild, wat te wijten is aan een verstoring van de naar binnen gerichte rotatie. Beide verschijnselen komen soms in combinatie voor, afhankelijk van het niveau waarop de zenuwschade bevindt zich. Andere mogelijke klachten van peroneale zenuwverlamming zijn sensorische stoornissen, die te zien zijn op het dorsale gedeelte van de voet, de laterale rand van de voet of de voorkant van de ondervoet. been.
Diagnose en verloop van de ziekte
Als peroneale parese wordt vermoed, kijkt de arts eerst naar die van de patiënt medische geschiedenis en vraagt naar eerdere verwondingen of aandoeningen. Hij voert dan een fysiek onderzoek, waarbij hij de achillespees reflexen evenals de peroneale reflexen. Terwijl de achillespees reflex is volledig functioneel bij peroneale parese, de peroneale reflex blijkt verzwakt te zijn. Electroneurografie is een andere diagnostische optie. Hier, de dokter maatregelen hoe snel een impuls wordt doorgegeven tussen twee elektroden door de zenuw. De procedure maakt het mogelijk om de exacte positie van de zenuwschade. Differentiële diagnose speelt ook een belangrijke rol. Het is bijvoorbeeld belangrijk om uit te sluiten L5-syndroom, omdat hernia de 5e kan afknellen zenuwwortel, wat symptomen van verlies veroorzaakt en gevoelloosheid in de voet In tegenstelling tot peroneale verlamming, pijn komt meestal voor in L5-syndroom In de meeste gevallen verloopt peroneale verlamming positief. Vooral bij drukschade worden de vooruitzichten op herstel als goed beschouwd. Dit vereist echter dat de patiënt snel een arts bezoekt als hij of zij ongemak ervaart, omdat dit de kans op succes vergroot.
Complicaties
In de meeste gevallen heeft peroneale verlamming een zeer negatief effect op de beweging van de getroffen persoon. Dit kan resulteren in verschillende ongemakken wanneer de getroffen persoon staat en loopt, waardoor de kwaliteit van leven van de patiënt aanzienlijk wordt verminderd. Onder bepaalde omstandigheden is de getroffen persoon ook afhankelijk van lopen AIDS vanwege de peroneale verlamming. Evenzo kunnen de benen niet meer goed gestrekt worden, zodat het uitvoeren van diverse activiteiten en sporten ook voor de patiënt niet meer zonder meer mogelijk is. Bij kinderen kan peroneale verlamming ontwikkelingsachterstanden veroorzaken. Evenzo kunnen verlamming of andere sensorische stoornissen optreden bij de kuiten of de hele benen. Pijn kan ook voorkomen, waardoor het dagelijkse leven moeilijk wordt. Bovendien kan peroneale verlamming ook leiden op psychische klachten of Depressie, zodat patiënten afhankelijk zijn van psychologische behandeling. Het verdere verloop van de ziekte hangt echter sterk af van de omvang van de ziekte zenuwschade Behandeling is niet in alle gevallen mogelijk. Er zijn echter geen bijzondere complicaties tijdens de behandeling. De levensverwachting van de getroffen persoon wordt ook niet beïnvloed door peroneale verlamming.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Pijn in de fibula moet door een arts worden onderzocht zodra het langer dan twee tot drie dagen aanhoudt. Als er problemen zijn met lopen, ongemak of hevige pijn, kun je het beste dezelfde dag nog de huisarts raadplegen. Peroneale parese treedt voornamelijk op na verwonding of beschadiging tijdens medische procedures. Als bovenstaande symptomen optreden na het sporten of tijdens fysiotherapiemoet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Als er al schade aan de fibula is, zoals na een breuk of een operatie in het getroffen gebied, medisch advies is ook nodig. Peroneale verlamming wordt behandeld door een orthopedist. Andere aanspreekpunten zijn sportartsen, fysiotherapeuten en specialisten in zenuwaandoeningen. Ernstige verlamming moet operatief worden behandeld. Na de eerste behandeling moet de stabiliteit van de fibula worden geconsolideerd door fysiotherapie en andere maatregelen Nauw overleg met de arts is noodzakelijk, zodat aanvullende medicatie therapie kan worden aangepast aan de voortgang van het herstel en eventuele pijn.
Behandeling en therapie
De behandeling van peroneale parese hangt af van hoe ernstig de zenuwbeschadiging is. Alle triggerende factoren, zoals het kruisen van de benen, moeten worden gestopt. Therapie van de parese is meestal conservatief. In de loop van fysiotherapiekunnen de spieren weer worden opgebouwd. Soms wordt een speciale peroneale veer gebruikt, een dynamisch voetliftsysteem waarmee de patiënt gemakkelijker kan lopen. Als conservatief therapie leidt niet tot verbetering, meestal wordt een operatie uitgevoerd om de fibulaire kop te ontlasten. Als peroneale parese wordt veroorzaakt door een onderliggende oorzaak voorwaarde zoals een tumor of de cyste van Baker, de eerste stap is om deze te behandelen, wat meestal resulteert in verbetering van de verlamming.
Vooruitzichten en prognose
Er kan geen uniforme goede prognose worden gegeven voor peroneale parese. De oorzaak en omvang van schade aan de gemeenschappelijke fibulaire zenuw kan variëren. Dit heeft invloed op de uitkomst van medische of fysiotherapie behandeling. Ten eerste moeten de oorzaak en de omvang van de peroneale verlamming worden bepaald. Als de gemeenschappelijke fibulaire zenuw alleen werd blootgesteld aan drukschade, kunnen de resulterende schade en verlamming meestal worden hersteld, maar de situatie is anders als de schade een permanente verlamming heeft veroorzaakt. In dit geval de volledige functionaliteit van spieren en zenuwen vaak kan niet worden hersteld. De prognose is het slechtst wanneer de gemeenschappelijke fibulaire zenuw volledig is doorgesneden. Bij de behandeling van peroneale verlamming gaat het er in de eerste plaats om de mate van verlamming zoveel mogelijk te verminderen. Dit is de enige manier om de prognose voor de getroffen persoon te verbeteren. Het medische ideaal is om de volledige functionele capaciteit te herstellen. Het secundaire doel van de behandeling is om mogelijke complicaties te omzeilen. Een van die complicaties zou een spitse voet zijn. Chirurgische ingrepen zijn helaas niet effectief gebleken bij peroneale parese. Indien nodig kan een peroneale spalk het lopen met een spitse voet vergemakkelijken. Medische professionals behalen de relatief meest succesvolle behandelresultaten met functionele elektrische stimulatie (FES) met behulp van een mobiel voetliftsysteem. Dit kan de ernst van een loopbeperking verzachten. Op de lange termijn kunnen er zelfs nieuwe zenuwbanen ontstaan.
het voorkomen
Peroneale verlamming voorkomen is niet eenvoudig. Het teweegbrengen van verwondingen aan de fibulaire zenuw moet bijvoorbeeld worden vermeden.
Nazorg
Peroneale parese is een ernstige aandoening en ziekte die in ieder geval door een arts moet worden onderzocht en behandeld. In dit opzicht moeten getroffen personen bij de eerste symptomen en tekenen van de ziekte een arts raadplegen om verdere complicaties of andere aandoeningen te voorkomen. De maatregelen en de mogelijkheden voor nazorg zijn ernstig beperkt, en het verdere verloop hangt sterk af van het tijdstip van diagnose. De meeste patiënten zijn voor deze ziekte afhankelijk van de maatregelen van fysiotherapie of fysiotherapie. Veel van de oefeningen van dergelijke therapieën kunnen ook bij de patiënt thuis worden herhaald, waardoor de behandeling en genezing worden versneld. Veel van de getroffenen zijn ook afhankelijk van de hulp en steun van hun eigen familie. Liefdevolle gesprekken zijn erg belangrijk om de ontwikkeling van te voorkomen Depressie of andere psychologische stoornissen. Als peroneale parese wordt behandeld door een operatie, moeten de getroffen personen na een dergelijke operatie rusten en voor hun lichaam zorgen. In dit verband moet worden afgezien van onnodige inspanning of andere fysieke activiteiten om het lichaam niet onnodig te belasten.
Dit is wat u zelf kunt doen
Bij deze ziekte, zo snel mogelijk, een gewetensvol differentiële diagnose is belangrijk. Alleen op deze manier kunnen de oorzaken van peroneale parese worden gevonden en zelfs geëlimineerd, vooral als de ziekte is ontstaan door mechanische prikkels. Dan is de kans echter groot dat de peroneale verlamming volledig zal genezen. Als de verlamming bijvoorbeeld werd veroorzaakt door een te strak gipsverband, maakt de behandelende arts het gips los. Als de patiënt - die in dit geval meestal erg slank is - echter voortdurend zijn benen kruist tijdens het zitten, moet hij overwegen om mee te gaan. gedragstherapie Alleen op deze manier kan de patiënt van deze gewoonte afkomen en een gezondere zithouding vinden. Als het voorwaarde nog steeds acuut is, kan het erg pijnlijk zijn en de kwaliteit van leven aanzienlijk verminderen. In sommige gevallen adviseert de behandelende orthopeed of sportarts een operatie. Hij zal ook fysiotherapie en medicijnen voorschrijven zoals pijnstillers Het is vooral belangrijk om de fysiotherapie-afspraken na te komen, zelfs als ze in het begin pijnlijk blijken te zijn. Fysiotherapie stabiliseert het resultaat van de behandeling en herstelt de spieren. Dan moet de patiënt ook matig sporten hervatten. Hij heeft misschien ondersteuning nodig, zoals een peroneale veer of een rollator om te lopen, maar lopen of zelfs wandelen zijn nog steeds goede manieren om de spier te trainen en nieuwe ziekten te voorkomen.
