Nephronophthisis is een nier ziekte die het gevolg is van een genetische mutatie of schrapping. Terminal nier het falen doet zich binnen deze zeven vormen van de ziekte uiterlijk op de leeftijd van 25 jaar voor. Tot op heden de enige genezende therapie beschikbaar is transplantatie.
Wat zijn nephronophthisis?
Nephronophthisis is genetisch bepaald nier ziekte met chronische ontstekingskenmerken. Het interstitiële nierweefsel is het belangrijkste doelwit van de ziekten. Tot op heden zijn aan deze groep zeven verschillende erfelijke ziekten toegewezen:
- Juveniele nefronoftisis
- Infantiele nefronoftisis
- Adolescente nefronoftisis
De overige drie aandoeningen worden NPHP4, NPHP5, NPHP6 en NPHP7 genoemd en zijn niet goed bestudeerd. Tot de jaren zeventig beschreven onderzoekers nefronoftisis als medullair cystische nierziekte Histologisch zijn deze ziekten nauwelijks van elkaar te onderscheiden. De wijze van overerving van medullair cystische nierziekte verschilt van die van nephronophthisis. In plaats van een autosomaal dominante wijze van overerving, is er een autosomaal recessieve wijze van overerving aanwezig bij nefrofthisis. De frequentie van alle formulieren wordt gerapporteerd als ongeveer 1: 100,000.
Oorzaken
De oorzaak van alle nefronoftisis is een gen mutatie of gen-deletie. De ziekten zijn dus genetisch en worden op een autosomaal recessieve manier overgeërfd. Bij juveniele nefronophthisis, de gemuteerde gen bevindt zich op chromosoom 2 genlocus q13. Dit gen codes voor het eiwit nefrocystine-1. Bij mutatie of verwijdering verliest het eiwit zijn functie. Infantiele nefronophthisis, aan de andere kant, is geassocieerd met een mutatie of deletie op chromosoom 9 genlocus q22-q31, die codeert voor het eiwit-inversine. In de adolescente vorm bevindt het gendefect zich op chromosoom 3 genlocus q21-q22. De vierde vorm van nefronoftisis wordt veroorzaakt door een mutatie of deletie op chromosoom 1 genlocus p36.22, waar het eiwit nephroretinine wordt gecodeerd. In de vijfde variant is een deletie of mutatie aanwezig op chromosoom 3 genlocus q21.1, die het eiwit nefrocystine-5 aantast. NPHP6 is toegeschreven aan een afwijking op chromosoom 12-genlocus q21.33, en in NPHP7 is de zink vinger eiwit is aangetast.
Symptomen, klachten en tekenen
Bij alle nephronophthisis treden enorme zoutverliezen op, waardoor de patiënt aanzienlijk uitdroogt en meestal een verschuiving in elektrolyt veroorzaakt evenwicht De urine kan niet worden teruggebracht naar een concentratie van 800 mosm * kg-1H2O. Azotemie treedt op. Getroffen individuen hebben dus een bovengemiddeld niveau van stikstof-met metabolieten in hun bloed. Bloedarmoede of bloedarmoede is ook een van de symptomen van nephronophthisis. In aanvulling op, hypokalemiaof kalium tekort, treedt op. acidose komt even vaak voor. De tubuli van de nieren zijn atrofisch en verwijden zich cytisch. Anders dan bij gezonde patiënten, bevinden de tubuli zich op de corticomedullaire borderline. Cysten vormen zich voornamelijk op de verzamelbuisjes van het niermerg en op het distale kronkel van de nieren. De nierfunctie neemt geleidelijk af, culminerend in terminaal nierfalen Alleen bij adolescente nefronoftisis is terminaal nierfalen optreden na de meerderjarigheid.
Diagnose en ziekteprogressie
Artsen diagnosticeren meestal nephronophthisis met behulp van bloed tests, urinemonsters en nierfunctie scintigrafie, evenals beeldvormingstechnieken. Imaging-opties zijn onder meer ultrageluid evenals MRI. In de regel blijft nefronoftisis lange tijd onopgemerkt totdat zich ernstige symptomen ontwikkelen. De prognose voor getroffen personen is nogal ongunstig. Terminal nierfalen ontwikkelt zich bij alle patiënten uiterlijk op de leeftijd van 25 jaar. De adolescente vorm wordt geassocieerd met de relatief gunstigste prognose, aangezien nierfalen in dit subtype pas na de meerderjarige leeftijd wordt verwacht.
Complicaties
Complicaties treden altijd op bij patiënten die lijden aan nefronoftese. Alle genetische defecten leiden nierfalen vroeg of laat. Het tijdstip waarop terminaal nierfalen optreedt, hangt echter af van het genetisch defect. Daarna kan het leven worden gehandhaafd tot a niertransplantatie wordt uitgevoerd met behulp van dialyseBij het meest voorkomende genetische defect, het NPHP1-defect, treedt terminaal nierfalen op vóór de leeftijd van 25 jaar. Het kan op elk moment tijdens deze periode optreden. Met behulp van symptomatische behandeling zou het ontstaan van nierfalen alsnog kunnen worden uitgesteld. De prognose is zelfs nog minder gunstig voor het NPHP2-defect. Hier treedt terminaal nierfalen vaak op vóór de geboorte, maar uiterlijk in het eerste levensjaar. Het verloop van het NPHP3-defect is iets gunstiger. In dit geval treedt terminaal nierfalen meestal pas op rond de leeftijd van 19. Er is niet veel bekend over de gendefecten NPHP4, NPHP5, NPHP6, NPHP7. Nierfalen treedt echter ook in beide gevallen op. De patiënt heeft een constante medische behandeling nodig en Grensverkeer, anders is er een ophoping van urinestoffen in de bloed, kalium tekort, bloedarmoede (bloedarmoede) en metabolisch acidose (hyperaciditeit Ondanks constante bloedzuivering kan totaal nierfalen optreden, een levensbedreigende situatie voorwaarde dat kan alleen worden gecorrigeerd door middel van een niertransplantatie.
Wanneer moet je naar een dokter?
Wanneer u met nefronoftisis naar de dokter moet, hangt onder andere af van de aard van de ziekte en de ernst ervan. Over het algemeen moeten niersymptomen worden opgehelderd als ze langer dan een paar weken aanhouden. Tekenen van bloedarmoede en deficiëntiesymptomen vereisen medische opheldering. Ook bij hormonale klachten of nier pijn Iedereen die al aan een nierziekte lijdt, moet deze klachten bij de huisarts melden. Medisch advies is ook vereist als een bestaande ziekte plotseling ernstiger wordt of als er ongebruikelijke symptomen optreden die niet eerder werden opgemerkt. De arts zal dan een uitgebreid onderzoek uitvoeren en aan de hand daarvan een diagnose stellen. Als dit in een vroeg stadium gebeurt, kunnen ernstige complicaties worden voorkomen. Om deze reden moeten de eerste tekenen al worden opgehelderd en, indien nodig, behandeld. De juiste contactpersoon is de huisarts, een internist of een nefroloog. Als de symptomen ernstig zijn, moet de patiënt onmiddellijk naar een ziekenhuis worden gebracht. Indien nodig is ook een bezoek aan een gespecialiseerde kliniek voor nieraandoeningen noodzakelijk.
Behandeling en therapie
Er is geen oorzakelijk verband therapie voor patiënten met nephronophthisis. De behandeling is beperkt tot symptoomverlichting. De progressieve progressie van nierfalen kan dus niet worden gestopt met de huidige therapeutische opties. Het enige vooruitzicht op een volledige genezing is een niertransplantatie Bij meer dan tien procent van alle patiënten wordt de diagnose pas gesteld als er al terminaal nierfalen is opgetreden. Er zijn verschillende behandelingsopties beschikbaar als niervervangende therapieën na het begin van terminaal nierfalen. Dialyse opties omvatten hemodialyse en peritoneale dialyse. Alle dialyse procedures zijn bloedzuiveringsprocedures die bedoeld zijn om de bloedzuiverende en ontgiftende functies van de nieren te vervangen. hemodialyse is een extracorporale procedure en vindt dus plaats buiten het eigen lichaam van de patiënt. Peritoneale dialyse, aan de andere kant, is een intracorporale procedure en wordt gebruikt in het lichaam van de patiënt. De eerste procedure wordt significant vaker gebruikt als niervervanging therapie Dialyse kan op de lange termijn een functionerende nier niet vervangen. Daarom niertransplantatie is altijd vroeg of laat nodig in geval van terminaal nierfalen. Dit kan een transplantatie van de nier van een familielid of een transplantatie van een overleden nier. Momenteel worden er vaker dan ooit geschikte donornieren gevonden, omdat transplantatielijsten niet langer beperkt zijn tot Duitsland, maar de hele EU beslaan. Er wordt momenteel ook onderzoek gedaan om medicamenteuze therapieën te ontwikkelen voor patiënten met nefronoftese. Het is dus mogelijk om progressief nierfalen in de nabije toekomst met medicatie uit te stellen.
Vooruitzichten en prognose
Over het algemeen is de prognose voor alle getroffen individuen nogal ongunstig. In de meeste gevallen ontwikkelt terminaal nierfalen zich in alle vormen van de ziekte uiterlijk op de leeftijd van 25 jaar. Het begin van dit terminale nierfalen hangt af van het aanwezige genetische defect. In het geval van een NPHP1-defect falen de nieren meestal vóór de leeftijd van 25 jaar. De prognose is minder gunstig in de aanwezigheid van een NPHP2-defect. In dit geval verliezen de nieren meestal hun vermogen om te functioneren voor de geboorte of tijdens het eerste jaar. van het leven. In het geval van een NPHP3-defect begint nierfalen gemiddeld rond de leeftijd van 19. Voor de NPHP3 tot NPHP7 genetische defecten zijn er nog niet voldoende sluitende studiegegevens beschikbaar, zodat specialisten geen preciezere prognose kunnen maken met betrekking tot de tijd van nierfalen. Nierfalen in het eindstadium komt echter niet neer op een doodvonnis. Nierfunctie kan worden vervangen door dialyse totdat specialisten een geschikt donororgaan kunnen transplanteren. Het wachten op een donornier kan echter erg lang zijn omdat er te weinig donornieren beschikbaar zijn. Ondanks dialyse tast nierfalen het organisme aan. Bijvoorbeeld verhoogde jeuk en geelverkleuring van de huid komen vaak voor door de opslag van urinestoffen. Indien onbehandeld, leidt nefronoftis tot veel eerder begin van terminaal nierfalen.
het voorkomen
Omdat nephronophthisis een mutatiegerelateerde erfelijke ziekte is, is het bijna onmogelijk om de ziekte te voorkomen.
Follow-up
Symptomatische behandeling van nefronoftisis via de nieren transplantatie betekent dat patiënten de gebruikelijke vervolgzorg krijgen die daarbij hoort orgaan transplantatie Bij intramurale behandeling wordt naast medicatie ook medicatie toegediend wondverzorging na de procedure. Om ervoor te zorgen dat de nieuwe nier door het eigen lichaam van de patiënt wordt geaccepteerd, moeten de ontvangers van het orgel nemen immunosuppressiva voor de rest van hun leven. Het intramurale verblijf wordt gevolgd door een fase van revalidatie. Bij de daaropvolgende ambulante nazorg worden de bloedwaarden in het begin wekelijks gecontroleerd, maar minimaal elk kwartaal. Op deze manier wordt gecontroleerd of de nieren functioneren en efficiënt zijn. Een radiologisch onderzoek met ultrageluid, CT of MRI staat de voorwaarde van de te beoordelen nier. Deze vervolgonderzoeken zijn belangrijk om te achterhalen of de nier door het lichaam wordt afgestoten of juist is ontsteking van het orgel. Als patiënten dialyse ondergaan omdat er geen geschikt donororgaan is gevonden, dienen hygiënevoorschriften in acht te worden genomen. Dit is de enige manier waarop dialyse, die wordt uitgevoerd via een shunt (een arterioveneuze fistel), kan zonder complicaties doorgaan. Na bloedzuivering wordt patiënten geadviseerd om op hun bloed te letten dieet tussen reguliere sessies van hemodialyse. De inname van kalium, fosfaten en zout moeten laag worden gehouden. Eiwit, aan de andere kant, moet in voldoende hoeveelheden worden geconsumeerd via de dieet.
Hier is wat u zelf kunt doen
Zodra nefronoftisis is gediagnosticeerd, moet de getroffen persoon eerst medische behandeling zoeken. Vervolgens een aantal diëten maatregelen kan worden gebruikt om de symptomen en het ongemak van de ziekte te verlichten. Eerst en vooral een zachtaardig dieet is belangrijk, dat kan bestaan uit rauwe groenten, zoutarm voedsel en vruchtensappen en mineralen water, onder andere. Het dieetplan dient samen met een voedingsdeskundige te worden opgesteld, zodat de nier zich hier optimaal op kan aanpassen. Als zich complicaties voordoen, moet de arts worden geïnformeerd. Bij een vermoeden van nierfalen kunt u het beste de ambulancedienst bellen. Als nier pijn plotseling optreedt, moet de arts worden geactiveerd. Het is mogelijk dat zich cystische nieren hebben gevormd, die medisch moeten worden behandeld. Patiënten moeten er ook voor zorgen dat ze voldoende bewegen. Matige lichaamsbeweging, waarbij de nieren niet zoveel mogelijk worden belast, helpt bij het herstel door het versterken van de immuunsysteem en het bevorderen van de spijsvertering. Omdat het een erfelijke ziekte is, is het belangrijk dat de getroffenen de nodige genetische tests laten uitvoeren als ze zwanger worden. Gedurende genetische counselingworden de risico's uitgelegd.
