Definitie
Hypokaliëmie is de voorwaarde als er te weinig is (lat. "hypo") kalium in de bloed (lat. "-emie").
Kalium is een metaal uit het periodiek systeem, dat voorkomt in de bloed samen met enkele andere metalen. Kalium is aanwezig door het hele lichaam binnen en buiten elke cel en, samen met natrium en calcium en andere geladen deeltjes, vormt een evenwicht dat vaak het "zout" wordt genoemd evenwicht”Of“ elektrolytenbalans ”. Dit evenwicht zorgt ervoor dat elke cel een elektrische spanning handhaaft in zijn omhulsel, zijn "membraan".
Dit betekent dat simpelweg door de hoeveelheden kalium (en natrium, calcium, etc.), kunnen processen zoals spierspanning, vertering en andere taken van de cellen plaatsvinden. Als hier een fout in zit evenwicht in de vorm van hypokaliëmie kan dit levensbedreigende gevolgen hebben. De normale waarde van kalium in bloed is 3.6 - 5.2 mmol / L. Dus waarden <3.6 mmol / L worden hypokaliëmie genoemd, waarden> 5.2 mmol / L worden genoemd hyperkaliëmie.
Symptomen
Spiercellen zijn bijzonder gevoelig voor veranderingen in kaliumspiegels. Als het kaliumgehalte in het bloedserum daalt, verandert de elektrische spanning die op de membranen van de spiercellen staat en daalt de spanning. De cel wordt moeilijker te prikkelen.
In elektrofysiologische termen wordt dit proces "hyperpolarisatie" genoemd. In het ergste geval kan dit leiden tot verlamming (parese) van de spieren. Opzettelijke spierbewegingen zijn moeilijker voor de betrokkene, met als gevolg blaas zwakte en verzwakte spijsvertering, wat veroorzaakt constipatie.
Zogenaamde “spier reflexen”Zoals de Achilles of patellapeesreflex zijn verzwakt. De effecten op de hart- spieren zijn bijzonder acuut en levensbedreigend. In eerste instantie zijn er hartritmestoornissen, die kunnen worden gedetecteerd wanneer de hart- wordt geluisterd of wanneer een ECG wordt opgenomen.
Ernstige hypokaliëmie kan leiden tot ventrikelfibrilleren, waarbij acute defibrillatie noodzakelijk wordt. ECG is de afkorting voor elektrocardiogram en wordt geregistreerd om de elektrische activiteit van de hart- spier. Bij elke hartslag worden de ionen, de "metalen", tussen de binnen- en buitenruimte van de cellen verplaatst.
Het resultaat is de elektrische spanning die bij elk aanwezig is celmembraan veranderingen en de cellen worden opgewonden ("gedepolariseerd"), waardoor de spiervezels samentrekken. Met behulp van elektroden op de huid meet het ECG de som van alle elektrische spanningen van het hele hart. Dit maakt het mogelijk om te volgen hoe en in welke richting de opwinding in het hart zich bij elke hartslag verspreidt.
Het ECG kan worden gebruikt om alle gevolgen van hypokaliëmie te detecteren. Beginnend met hartritmestoornissen, via verstoringen in de reductie van de excitatie tot levensbedreigende ventrikelfibrillatie, kan de arts alle ontwikkelingen in het ECG volgen. De tekenen van hypokaliëmie zijn T-afvlakking, ST-depressies, U-golven en extrasystolen. Deze ECG-symptomen kunnen echter ook optreden zonder hypokaliëmie en leiden daarom niet automatisch tot de diagnose hypokaliëmie. De meest betrouwbare diagnostische methode om hypokaliëmie te detecteren, is bloedafname.
