Necrotiserende enterocolitis is een darmziekte die voornamelijk voorkomt bij te vroeg geboren baby's. De exacte oorzaken zijn nog niet duidelijk vastgesteld. Hoewel de behandeling van de ziekte steeds meer succes boekt, blijft ze vaak voorkomen en leidt in een flink aantal gevallen tot de dood.
Wat is necrotiserende enterocolitis?
By necrotiserende enterocolitisbedoelen artsen een ernstige darmziekte die vooral bij te vroeg geboren baby's voorkomt. Het betreft een infectie die gepaard gaat met een verminderde werking bloed stroom naar de darmwand. Het weefsel wordt necrotisch en verandert. Rottende gassen komen vast te zitten en in het ergste geval lekt de darminhoud in de buikholte. Getroffen pasgeborenen hebben een opgezwollen buik, kunnen geen voedsel meer verdragen en kunnen bloederig braken gal Statistieken geven dat aan necrotiserende enterocolitis treft nog steeds één op de tien te vroeg geboren kinderen. Hoewel de medische vooruitgang toeneemt, is het sterftecijfer voor premature baby's nog steeds 10-5%, afhankelijk van het geboortegewicht en het algemene voorwaarde, evenals het stadium waarin de ziekte wordt gedetecteerd.
Oorzaken
De exacte oorzaken van necrotiserende enterocolitis zijn nog niet vastgesteld. Medische onderzoekers hebben er talloze kunnen identificeren risicofactoren of omstandigheden die de ziekte lijken te begunstigen. Het kon echter niet worden vastgesteld of sommige factoren een grote invloed hebben op het ontstaan van de ziekte of niet. Mogelijke triggers van necrotiserende enterocolitis omvatten reeds bestaande aandoeningen zoals bepaalde hart- defecten (bijvoorbeeld isthmische aortastenose, vernauwing van de aorta). Voorwaarden zoals volume-tekort schokken, waarbij er een afname is van het bedrag van bloed in de schepen als gevolg van ernstig vochtverlies of respiratory distress syndrome, a long disfunctie bij pasgeborenen, wordt ook verondersteld de ontwikkeling van necrotiserende enterocolitis te bevorderen. Dit geldt ook voor hypoglycemie, hypothermie, laag bloed druk, of zelfs het inbrengen van een katheter door de navelstreng schepen.
Symptomen, klachten en tekenen
Meestal begint de ziekte verraderlijk. De voortgang is ingedeeld in verschillende stadia. In stadium I verschijnen de eerste tekenen in de vorm van een onstabiele lichaamstemperatuur, een opgeblazen buik die gevoelig is voor aanraking en het weigeren van voedsel. Bovendien komen ademhalingsstilstanden herhaaldelijk voor. Het kind ziet er bleek uit, zijn gezichtskleur wordt grijsachtig en hij is slaperig. Bloederige ontlasting kan optreden. In fase II, de generaal voorwaarde verslechtert nog meer. Het kind reageert nauwelijks op pijnlijke prikkels en het lichaam koelt af, vooral armen en benen voelen aan koud Ademhalingsstilstanden komen vaker voor en de hartslag vertraagt. Braken van galmaagsap komt voor en de hoeveelheid bloed in de ontlasting stijgt. Als het kind niet meer reageert, moet het worden beademd. Dit voorwaarde kan snel verslechteren en doorgaan naar stadium III. Het darmweefsel sterft af, waardoor de inhoud in de buikholte stroomt en levensbedreigend is buikvliesontsteking. Er is een risico van bloedvergiftiging De buik is dan ernstig gespannen, er vormen zich roodachtige vlekken op de flanken, en water retentie treedt op. In de meeste gevallen vinden deze fasen na elkaar plaats. Het is echter ook mogelijk dat de ziekte binnen een paar uur dramatisch verergert van stadium I naar stadium III.
Diagnose en progressie
Necrotiserende enterocolitis kan in de kliniek nog steeds worden vastgesteld door de behandelende artsen. Ten eerste, een generaal fysiek onderzoek van de premature baby vindt plaats, samen met een uitgebreide bloed Test Daarnaast geven beeldvormende technieken informatie over duidelijke symptomen zoals verdikte darmwanden en verwijde darmlussen. Vaak kunnen ook gasbellen worden gedetecteerd. Als de darmwand al geperforeerd is, kan ook lekkende lucht in de buikholte worden gedetecteerd. Een ultrageluid kan op dezelfde manier definitief bewijs leveren van de aanwezigheid van necrotiserende enterocolitis. Als necrotiserende enterocolitis onbehandeld blijft of te laat wordt ontdekt, treden de zojuist beschreven perforaties in de darmwand op. Hierdoor kan de darminhoud de buikholte binnendringen, wat leidt tot bloedvergiftiging en kan een fatale afloop hebben.
Complicaties
In het ergste geval kan deze ziekte leiden tot het overlijden van de getroffen persoon. Vooral de ouders en de nabestaanden kunnen hier met psychische stoornissen op reageren en hebben soms psychologische behandeling nodig. Degenen die door deze ziekte zijn getroffen, lijden in de regel aan verschillende klachten in de regio van maag en darmen. Er is een bloederige stoelgang en verder vaker braken Een opgeblazen buik en onvoldoende stoelgang kunnen ook optreden en de kwaliteit van leven van de patiënt verder verminderen. In veel gevallen lijden patiënten met deze ziekte ook aan een erg bleek huid kleur- en bloedsomloopproblemen. Evenzo, als het onbehandeld blijft, kan het leiden naar buikvliesontsteking, wat in het ergste geval fataal kan zijn. In de regel kan deze ziekte worden behandeld met behulp van antibiotica Complicaties komen niet voor. De getroffenen zijn echter nog steeds afhankelijk van chirurgische ingrepen of van het verwijderen van de darm en krijgen dus een kunstmatige darmuitlaat. Dit leidt tot aanzienlijke beperkingen in het dagelijkse leven van de patiënt. Als de behandeling succesvol is, wordt de levensverwachting van de getroffen persoon meestal niet verlaagd.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Als premature baby's aanhoudende of toenemende gedragsafwijkingen vertonen, is er meestal reden tot bezorgdheid. Apathie, lusteloosheid of ernstige rusteloosheid duiden erop volksgezondheid problemen die moeten worden onderzocht. Als er een weigering is van voedsel of vloeistoffen, ernstige huilerigheid, of slapeloosheidis een arts nodig. Kenmerken van huid uiterlijk, verkleuring of een doffe huidtextuur moeten aan een arts worden voorgelegd. Als er sensorische stoornissen, overgevoeligheid voor aanraking of verhoogde lichaamstemperatuur zijn, moet een arts worden geraadpleegd. Als er sprake is van ernstig opgeblazen gevoel, bloed in de ontlasting of urine, en zwelling, is een opwerking noodzakelijk. Braken, onderbrekingen van ademhaling en verstoringen van de hart- ritme moet onmiddellijk aan een arts worden gepresenteerd. Als water retentie wordt opgemerkt, het kind reageert niet gepast op sociaal interactiesof er treden stoornissen in de bloedsomloop op, dan is medische hulp nodig. Als er zijn koud ledematen, slechte reflexrespons, en spottenmoet een arts worden geraadpleegd. Aangezien de ziekte kan eindigen in de voortijdige dood van de patiënt als deze niet wordt behandeld, moet zo snel mogelijk een arts worden geraadpleegd. Als bestaande klachten binnen enkele uren zowel in omvang als in intensiteit toenemen, is actie geboden. Bij een acute aandoening dient een ambulancedienst te worden gealarmeerd. Tegelijkertijd voldoende eerste hulp maatregelen moet worden gestart om de overleving van het kind te garanderen.
Behandeling en therapie
Als necrotiserende enterocolitis duidelijk is gediagnosticeerd, moet eerst de gastro-intestinale voeding worden gestopt. Ondertussen wordt de premature baby via alle noodzakelijke voedingsstoffen voorzien infusies In de meeste gevallen moet deze maatregel worden uitgevoerd over een periode van maximaal tien dagen. De ziekte zelf wordt behandeld antibiotica Ook de bloedtoevoer naar de darmwand kan met medicatie worden ondersteund of verbeterd. Als er al perforatie van de darmwand is opgetreden, moeten de aangetaste delen van de darm operatief worden verwijderd. Hoe eerder deze bewerking wordt uitgevoerd, hoe kleiner de sectie die moet worden verwijderd. Er moet tijdelijk een kunstmatige darmuitlaat worden geplaatst, die na ongeveer acht tot tien dagen langzaam kan worden vervangen door normale darmactiviteit. Als de ziekte vroeg genoeg wordt herkend en op de juiste manier wordt behandeld, is de prognose voor pasgeborenen met necrotiserende enterocolitis vrij gunstig.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van de ziekte hangt af van hoe snel het klinische beeld van necrotiserende enterocolitis en het resulterende bloedvergiftiging kon worden herkend. Het speelt ook een belangrijke rol bij het starten van een tijdige adequate behandeling. De kansen op herstel voor de getroffenen zijn altijd afhankelijk van de ernst van de ziekte. Als sepsis goed onder controle kan worden gehouden met de juiste medicatie, is de prognose voor de patiënt niet slecht. Indien behandeld, sterft slechts ongeveer 5 tot 10 procent van de getroffen pasgeborenen. Indien onbehandeld, sterft ongeveer 10 tot 30 procent. Als het necrose is uitgezaaid naar grotere delen van de darm, ontwikkelt het kind snel een kortedarmsyndroom. Als de darm niet herstelt, moet de darm worden verwijderd. Hoe heviger de symptomen van de patiënt zijn en hoe geavanceerder de ziekte, des te vaker is een operatie nodig. Er is echter altijd een risico dat het verwijderen van sommige darmsegmenten mogelijk is leiden tot de ontwikkeling van het korte darmsyndroom, wat kan leiden tot ondervoeding en diarree Gemiddeld lijdt ongeveer tien procent van de patiënten aan het kortedarmsyndroom. Ongeveer tien procent van de patiënten lijdt in het verdere verloop van de ziekte ook aan zogenaamde vernauwingen van de darm. Deze vereisen dan weer een dringende chirurgische ingreep bij de patiënt.
het voorkomen
Preventie van necrotiserende enterocolitis is nog niet mogelijk. Wetenschappers proberen onder meer te voorkomen dat premature baby's de ziekte ontwikkelen door toediening antilichamen of profylactisch antibiotica Een bewezen preventieve werking is echter nog niet bekend. Nauwkeurige observatie van de premature baby in het ziekenhuis is daarom tot op heden de beste en enige manier om mogelijke symptomen tijdig te herkennen en te beginnen therapie Op deze manier kan progressie van de ziekte en een mogelijk fataal verloop worden voorkomen.
Follow-up
De follow-up van necrotiserende enterocolitis is zeer beperkt. Het hangt af van het soort behandeling. Bij medicamenteuze behandeling is revalidatie minder tegenstrijdig dan na een operatie. Verdere invloed heeft zowel de leeftijd van het kind als de duur van het verblijf in de neonatologie intensive care afdeling In eerste instantie is de nazorg volledig intramuraal. Het kind blijft in het ziekenhuis totdat het weer kan eten en gestaag kan aankomen. In sommige gevallen, infusies worden voor dit doel gebruikt. Na ontslag uit het ziekenhuis zijn regelmatige vervolgonderzoeken noodzakelijk. Deze vinden in eerste instantie plaats met relatief korte tussenpozen. Als de ontwikkeling positief is, worden ze maandelijks en later jaarlijks uitgevoerd. Tijdens de nazorg bij de patiënt thuis is het belangrijk om te rusten en voor het lichaam te zorgen. Lichamelijke inspanning moet worden vermeden. Het is ook belangrijk om te observeren of er sprake is van braken, constipatie, gebrek aan stoelgang of bloedarmoede In deze gevallen is het noodzakelijk om een arts te raadplegen. In sommige gevallen is voortgezet gebruik van antibiotica nodig als nazorg. Hier moet ervoor worden gezorgd dat ze correct worden ingenomen. Necrotiserende enterocolitis is een ernstige complicatie en kan tot langdurige gevolgen leiden volksgezondheid problemen.
Hier is wat u zelf kunt doen
Necrotiserende enterocolitis is een bedreigende aandoening en vereist daarom intensieve medische zorg. Ouders van de pasgeborene voelen zich daarom snel gedegradeerd tot de rol van toeschouwer en alleen gelaten met hun angsten. Het is voor beide partners belangrijk om in een vroeg stadium emotionele steun te vragen en de geboden hulp te accepteren. Angsten moeten openlijk met alle betrokkenen worden besproken. Broers en zussen mogen niet buiten de discussie blijven. De zieke pasgeborene moet zo vaak mogelijk contact kunnen hebben met de ouders en indien mogelijk ook zelf de verpleging overnemen. Het professionele verplegingsteam komt meestal graag tegemoet aan dit verzoek. Als tijdens de behandeling een deel van de darm wordt verwijderd en een kunstmatig anus wordt opgericht, bieden de klinieken meestal goed opgeleid personeel om ervoor te zorgen. Deze zogenaamde "anus praeter ”is meestal slechts een oplossing op korte termijn. Als een kortedarmsyndroom dreigt, moeten de verdere voeding van het kind en zijn individuele behoeften eerst met de behandelende arts worden besproken. Indien nodig geeft een ervaren voedingstherapeut dan nader advies. Het is in dit geval moeilijk om algemene aanbevelingen te doen en er moet speciale aandacht worden besteed aan de individualiteit van elke patiënt.
