Leukoplakie: oorzaken, symptomen en behandeling

Leukoplakie is een ziekte van de slijmvliezen die in Duitsland zelden voorkomt en zich symptomatisch manifesteert door middel van atypische witte, niet-uitwisbare veranderingen in het aangetaste celweefsel. Vanwege het hoge risico op degeneratie, leukoplakie moet vroeg worden gediagnosticeerd en behandeld.

Wat is leukoplakie?

Leukoplakie (ook wel bekend als wit eelt ziekte) verwijst naar niet-veegbare, witte veranderingen in de slijmvlies. In deze voorwaarde, worden de cellen van de buitenste slijmvlieslaag verhoornd en zwellen ze op door de vochtige weefselomgeving, waardoor ze een witte kleur krijgen. Leukoplakie wordt het vaakst aangetroffen in het gebied van de mond slijmvlies, op de lippen, gehemelte en tong (orale leukoplakie). Leukoplakie is onderverdeeld in verschillende stadia. Bij homogene, eenvoudige leukoplakie zijn de aangetaste weefselgebieden regelmatig verkleurd en hebben ze een glad, plaatselijk goed gedefinieerd oppervlak. Daarentegen is bij wratachtige (verrukeuze) leukoplakie het oppervlak ruw, terwijl open (erosieve) leukoplakie wordt gekenmerkt door een onregelmatige grens en door een verwonding door rode slijmvliezen. Hier hebben de aangetaste cellen, vooral bij de verruke en erosieve vormen van leukoplakie, een verhoogd risico op degeneratie en kunnen ze evolueren naar plaveiselcelcarcinoom (kwaadaardige tumor van de huid en slijmvlies).

Oorzaken

Leukoplakie is meestal te wijten aan langdurige exogene irriterende effecten. Deze irriterende effecten kunnen mechanisch of fysiek van aard zijn en kunnen worden veroorzaakt door slecht passende kunstgebit, bretels, evenals rotte tanden. Bovendien kan leukoplakie vooral worden veroorzaakt door chemische noxae (pathogene stoffen) nicotine en alcohol​ Slechte tandheelkundige en mondhygiëne, tekort aan vitaminen A en B en ijzer bevorderen ook leukoplakie. Bovendien wordt leukoplakie geassocieerd met genetische ziekten zoals dyskeratosis congenita (Zinsser-Cole-Engman-syndroom) en de ziekte van Darier (ziekte met huid en slijmvliesveranderingen), evenals verworven ziekten zoals korstmos ruber (plat nodulair korstmos), de huidvorm van lupus erythematosus (auto immuunziekte). Echter, infectieziekten zoals tertiair syphilis, HIV of schimmelziekten (Candida albicans) kan ook leukoplakie veroorzaken.

Symptomen, klachten en tekenen

Leukoplakie veroorzaakt meestal geen duidelijke symptomen. Daarom wordt de ziekte meestal ontdekt door de tandarts tijdens een routineonderzoek. De medische professional diagnosticeert leukoplakie aan de hand van de witte vlekken op het slijmvlies die niet kunnen worden weggeveegd. De vlekken komen meestal in grote aantallen voor en kunnen op verschillende plaatsen op de mond en lippen. De uiterlijke kenmerken geven informatie over het stadium van de ziekte. De homogene vorm vertoont een witachtige verkleuring die scherp afgebakend is. Het oppervlak is meestal glad en regelmatig, maar in individuele gevallen verschijnen er kleine verhogingen aan de randen. De inhomogene vormen zijn te herkennen aan de ruwe, wrat-achtig oppervlak. In aanvulling op, pijn, brandend en andere symptomen treden op in het gebied van het slijmvlies. In het eroderende subtype vormen zich rode gebieden in de mondholte, die bij nader inzien laesies van het slijmvlies vertegenwoordigen. Erosieve leukoplakieën zijn wazig en pijnlijk bij aanraking. In de loop van de ziekte vermenigvuldigen de vlekken zich en verspreiden ze zich ook naar de aangrenzende gebieden. Dit gaat gepaard met de ontwikkeling van een kwaadaardige tumor, die, indien onbehandeld, verder ongemak en complicaties door het hele lichaam kan veroorzaken.

Diagnose en progressie

Leukoplakie kan meestal al worden gediagnosticeerd door de kenmerkende veranderingen in het slijmvlies. Omdat leukoplakie zich in de overgrote meerderheid van de gevallen niet manifesteert met andere symptomen, wordt de ziekte vaak bij toeval ontdekt tijdens een controle door de huisarts of tandarts. De diagnose wordt bevestigd door een steekproef (weefselverwijdering) uit het aangetaste gebied, gevolgd door microscopisch onderzoek, dat de onderliggende ziekte (infectie of erfelijke ziekte) kan onthullen. Leukoplakie is gemakkelijk te behandelen met voldoende therapieIndien echter onbehandeld, heeft leukoplakie in een gevorderd stadium een ​​verhoogd risico op degeneratie en kan het zich ontwikkelen tot plaveiselcelcarcinoom (kwaadaardige tumor van huid en slijmvliesweefsel), dus atypische veranderingen in het slijmvliesgebied moeten altijd door een arts worden onderzocht op mogelijke leukoplakie.

Complicaties

In de regel lijden getroffen personen aan witte vlekken als gevolg van leukoplakie, die voornamelijk op de slijmvliezen voorkomen. Dit resulteert in esthetisch ongemak, vooral op het gezicht, rond de mond en lippen. Het is niet ongebruikelijk dat getroffenen zich ongemakkelijk voelen en lijden aan minderwaardigheidscomplexen en een verminderd zelfrespect. Verder ongemak of pijn in de tanden kan ook voorkomen. Bij kinderen kan leukoplakie daarom leiden tot pesten of plagen, zodat psychische klachten of Depressie Kan ontwikkelen. Bovendien kan leukoplakie ook een tumor veroorzaken, wat kan leiden tot een vermindering van de levensverwachting van de getroffen persoon. De kwaliteit van leven van de patiënt wordt door deze klacht aanzienlijk verminderd. De behandeling van leukoplakie moet vroeg beginnen om verschillende complicaties te voorkomen. Daarom is een vroege behandeling door de tandarts noodzakelijk, vooral bij kinderen. Meestal treden er geen complicaties op en kunnen de klachten relatief goed worden verlicht. De levensverwachting van de patiënt wordt ook niet beïnvloed of verminderd als de behandeling succesvol is.

Wanneer moet je naar een dokter?

Wanneer veranderingen in het slijmvlies worden opgemerkt, is een bezoek aan de dokter aangewezen. Witachtige, opvallend verharde plekken op de lippen of in de mond duiden op een ernstig voorwaarde zoals leukoplakie en moet daarom beslist worden onderzocht. Bij verwondingen van het slijmvlies neemt toe pijn en andere symptomen is medisch advies vereist. Mensen die dragen kunstgebit or bretels of last van hebben tandbederf u hoeft niet altijd een arts te raadplegen in geval van leukoplakie. Deze soorten gezwellen verdwijnen vaak vanzelf zodra de voorwaarde die ze veroorzaakte, is gecorrigeerd. Rokers, alcoholisten en in het algemeen ongezonde mensen behoren tot de risicogroepen voor kwaadaardige leukoplakieën en dienen de beschreven symptomen onmiddellijk aan een arts voor te leggen. Als de symptomen optreden na een bacteriële infectie of een schimmelinfectie, is het ook nodig om naar een huisarts te gaan. Als de tumoren degenereren, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Vooral wratachtige leukoplakie moet goed worden waargenomen en, bij twijfel, medisch worden opgehelderd. Als de slijmvliesveranderingen terugkeren, moet de arts worden geïnformeerd. Hetzelfde geldt als begeleidende symptomen zoals gevoelloosheid of pijn in het gebied van de slijmvliezen enige tijd na herstel optreden. De juiste medische professional is de tandarts, dermatoloog of internist.

Behandeling en therapie

Behandeling van leukoplakie richt zich primair op de onderliggende oorzaken. Een slecht passende prothese moet bijvoorbeeld dienovereenkomstig worden aangepast door de tandarts, of rotte tanden moeten worden behandeld. Evenzo elk infectieziekten die de leukoplakie veroorzaken, moet worden behandeld. Vaak geneest leukoplakie vanzelf binnen een paar weken nadat de oorzakelijke factoren zijn geëlimineerd. Als dit niet het geval is, worden de delen van het slijmvlies die zijn aangetast door leukoplakie, meestal operatief verwijderd in een minimaal invasieve procedure. De chirurgische technieken die hier worden gebruikt, zijn elektrocaustische ablatie en een cryochirurgische procedure. Bij een elektrocaustische ablatie worden de aangetaste weefselgebieden nauwkeurig verwarmd en vernietigd met behulp van een kleine naald, lus of bal die is bevestigd aan de punt van een apparaat dat met lage stroom werkt. Hoewel er postoperatieve pijn kan optreden, die op de juiste manier moet worden behandeld, geneest de wond als gevolg van de procedure binnen één tot drie weken goed. Bovendien kunnen weefselgebieden die zijn aangetast door leukoplakie worden vernietigd door lokale ijsvorming tijdens een cryochirurgische procedure (fysische destructieve methode, cryonecrose) door ze met vloeistof af te koelen tot onder -40 ° C. stikstof.

Vooruitzichten en prognose

De prognose van leukoplakie hangt af van de huidige oorzaak kunstgebit niet goed passen, kan in veel gevallen klachtenvrijheid worden bereikt door een passende correctie. Evenzo moeten zieke tanden worden behandeld en, indien nodig, verwijderd. Zonder verbetering van de condities in de mond kan geen verlichting van de klachten worden bereikt. Medicijnen kunnen ter ondersteuning worden toegediend, maar opheldering van de oorzaak moet plaatsvinden om blijvende symptoomvrijheid te bereiken. Consumptie van schadelijke stoffen moet volledig worden onthouden om de prognose te verbeteren. In aanvulling op, mondhygiëne moet worden geoptimaliseerd en aangepast aan de behoeften van het menselijk organisme. Anders verslechtert de prognose. Als de patiënt een chronische virale ziekte heeft, verslechtert de prognose. In het geval van een besmettelijke ziekte, langetermijn therapie is meestal nodig, waardoor de symptomen worden verlicht, maar er is geen genezingsmogelijkheid. Als de oorzaak van de symptomen te wijten is aan een schimmelziekte, kan vaak herstel worden bereikt. Dit hangt af van de huidige ziektetriggers en de algemene toestand van volksgezondheid van de getroffen persoon. Hoe erger het lichaam is immuunsysteem is, hoe moeilijker het is om tegen schimmels te behandelen. Als er een auto-immuunziekte aanwezig is, is de prognose ook ongunstig. Bij deze patiënten is de behandeling ook gericht op het verlichten van symptomen.

het voorkomen

Leukoplakie kan worden voorkomen door de factoren te vermijden die het veroorzaken. Risicofactoren voor leukoplakie omvatten nicotine en alcohol consumptie, onvoldoende mondhygiëne, en slecht passend kunstgebit en bretels​ Omdat de ziekte een relatief hoog recidief (terugval) percentage heeft, moeten degenen die al door leukoplakie zijn getroffen, regelmatig vervolgonderzoek ondergaan.

Follow-up

De nazorg van leukoplakie omvat voornamelijk preventieve maatregelen - vooral gezien het hoge recidiefpercentage. Deze omvatten een zorgvuldige en verbeterde mondhygiëne en regelmatige bezoeken aan een tandarts. Het is ook aan te raden leiden een gezonde levensstijl met een evenwichtige dieet en grotendeels onthouden alcohol en nicotine consumptie. Getroffen personen wordt aangeraden om wat meer aandacht te besteden aan tandheelkundige zorg in het algemeen; indien nodig kan de behandelende arts passende tips en adviezen geven om het leed te verminderen.

Wat u zelf kunt doen

In het geval van leukoplakie kunnen de getroffenen verschillende gebruiken maatregelen ter ondersteuning van medische behandeling. Over het algemeen is de eerste stap het bepalen van de oorzaak van de symptomen. Als de leukoplakie het gevolg is van cariësmoeten de rotte tanden worden verwijderd. Dit is een routineprocedure, waarna de getroffen persoon enkele uren tot dagen geen vast voedsel mag eten. Bij de tandheelkundige behandeling moet de mondhygiëne worden verbeterd om de kans op verdere klachten te verkleinen. Als de leukoplakie is veroorzaakt door chemische noxae zoals nicotine of alcohol, moet de levensstijl worden veranderd. De triggerende stoffen moeten strikt worden vermeden. In de meeste gevallen moeten de getroffenen beginnen therapie hiervoor of wend u tot een zelfhulpgroep. Een oorzakelijk vitamine or ijzertekort is gemakkelijker te behandelen. In dit geval is het voldoende om de dieet en voorzie het lichaam van de nodige stoffen. Als de ziekte wordt veroorzaakt door een ernstige besmettelijke ziekte zoals hiv, syphilis of een schimmelziekte, de belangrijkste maatregel is om deze onmiddellijk te laten diagnosticeren en behandelen. De patiënt kan het herstel het beste helpen door de instructies van de arts op te volgen en de arts op de hoogte te stellen van ongebruikelijke symptomen.