Diagnose | Aambeien

Diagnose

Na het detecteren van de klassieke symptomen zoals felrood bloed op het toiletpapier of de ontlasting en mogelijk jeuk en / of pijn in het anale gebied zal de arts een spiegelbeeld van de anus (anoscopie) en palpeer de rectum met de vingers. Hier de aambeien kan meestal worden gepalpeerd. Aambeien van de 2e en 3e graad duwen zichzelf ook zichtbaar naar buiten tijdens het persen.

In de meeste gevallen zijn deze onderzoeken al voldoende om een ​​diagnose te stellen, want zoals reeds beschreven hebben bijna alle mensen daar last van aambeien op hoge leeftijd. Als er echter sprake is van een hevige bloeding of andere omstandigheden, zoals een familiegeschiedenis of bijbehorende symptomen, duiden op een mogelijk kwaadaardige tumor, dan wordt dit vermoeden uitgesloten door een rectoscopie (proctoscopie) of een colonoscopie van het geheel dikke darm. Bovendien is een röntgenstraal kan nodig zijn na rectale introductie van contrastmiddel, wat duidelijk een tumorvernauwing van het darmlumen zal vertonen.

Therapie voor aambeien

Er zijn verschillende opties in het behandeling van aambeien, afhankelijk van de ernst van de ziekte. Aambeien zijn onderverdeeld in verschillende gradaties van ziekten. Afhankelijk van het stadium van de ziekte en de symptomen die optreden, zijn er verschillende behandelingsopties mogelijk.

Behandeling is alleen nodig als de aambeien symptomen veroorzaken. De behandeling van aambeien wordt meestal uitgevoerd door proctologen. De symptomen kunnen worden verlicht door de ontlasting zacht te houden en ervoor te zorgen dat de betrokken persoon regelmatig stoelgang heeft. Dit heeft als effect dat sterke persing tijdens het toiletbezoek wordt vermeden, wat wordt beschouwd als een van de oorzaken van aambeien.

Een verandering in dieet met een verhoogd gehalte aan voedingsvezels en voldoende vocht zijn hierbij behulpzaam. Bovendien wordt dit bevorderd door sportieve activiteiten. Voor minder uitgesproken 1e en 2e graads aambeien, die alleen kortdurende symptomen veroorzaken, is een medicamenteuze behandeling in eerste instantie meestal voldoende.

Hier worden zalven, crèmes of gels lokaal op het getroffen gebied aangebracht. Deze bevatten ontstekingsremmende middelen en / of lokaal anesthetica te verlichten pijn en jeuk van de anus. Sommige medicijnen bevatten ook cortisone als een actief ingrediënt.

Hier bestaat het risico op het ontwikkelen van een schimmelziekte van de darm. Bovendien zijn sitz-baden met kruidenadditieven, zoals kamille or eik schors, kan verlichting bieden. Zetpillen worden ook gebruikt voor lokale behandeling.

Door deze conservatieve behandeling kunnen de symptomen worden verlicht of zelfs volledig verdwijnen. De aambeien verdwijnen echter niet. Er zijn ook andere mogelijkheden van conservatieve therapie.

Deze omvatten bijvoorbeeld het gebruik van anale stretchers, die bedoeld zijn om de gespannen schietspieren los te maken. Dit verbetert de bloed circulatie in het anale gebied en verlicht de symptomen. Een sclerotherapie wordt uitgevoerd bij aambeien van de 1e en 2e graad.

In deze therapie de bloed schepen worden gescleroseerd door de injectie van bepaalde stoffen en het behandelde weefsel sterft. Het aambeienkussen wordt daardoor kleiner en kan in de rectum. Er zijn meerdere therapiesessies nodig, die meestal met tussenpozen van ongeveer vier tot zes weken worden uitgevoerd.

Ook de zogenaamde rubberen band ligatuur is een behandelingsoptie. Hier worden de aambeien door de dokter aangezogen en met elastiekjes vastgebonden. Na een paar dagen sterft het vernauwde weefsel af en wordt het aambeienkussen kleiner.

Beide behandelingsmethoden zijn pijnloos voor de patiënt en vereisen geen anesthesie of verdoving. Voor aambeien van graad 3 of 4 zijn deze conservatieve behandelingen of de kleine poliklinische behandelingen niet voldoende om de symptomen te verlichten. In dat geval is een operatie met aansluitend verblijf in de kliniek noodzakelijk (zie hieronder).

Een operatie is ook geïndiceerd bij aambeien waarvoor de conservatieve maatregelen geen verlichting bieden. Het doel is om de normale anatomische condities van het anale gebied te herstellen, wat een voorwaarde is voor continentie. Als de aambeien uit de anus zodanig dat ze niet kunnen wijken, moet het weefsel worden verwijderd.

Dit wordt hemorrhoidectomie genoemd. Dit vereist narcose of een anesthesie nabij de spinal cord (spinale anesthesie). Bij aambeien van de 3e graad kan ook de zogenaamde stapelaarmethode worden gebruikt.

Dit is een speciale chirurgische ingreep die minder pijnlijk en comfortabeler is voor de patiënt. De anale huid wordt intern opgetild met een speciale nietmachine. Een andere chirurgische methode is de hemorrhoidal slagader afbinden.

Dit is een minimaal invasieve procedure waarbij het bloed schepen het leveren van de aambeien worden afgebonden met behulp van een ultrageluid sonde. Bij deze methode komen de aambeien echter vaak achteraf weer tevoorschijn. Een vergelijkbare procedure is transanale hemorrhoidale slagader dearterialisatie.

Aambeienchirurgie wordt vaak gevolgd door bloeding en pijn in de anale regio. De controle over de stoelgang kan de eerste dagen ook beperkt zijn. Dit verandert echter na een paar dagen.

Om terugval te voorkomen is het belangrijk ervoor te zorgen dat de ontlasting zacht en gevormd is. Dit kan worden bereikt door een dieet rijk aan vezels en veel vocht. Lokaal behandeling van aambeien is een puur symptomatische behandeling die de symptomen kan verbeteren, maar die de onderliggende oorzaak van de symptomen niet behandelt of de voortgang van de ziekte verhindert.

Lokale therapie wordt toegepast bij irritatie van de huid in het gebied van de anus en bij klachten zoals jeuk, brandend en wenen. Bij milde klachten kan naast een passende anale hygiëne een zalfkuur met een zinkpasta worden toegepast. cortisone-vrije zalven met toevoeging van een lokaal anestheticum kunnen ook worden gebruikt.

Voor ernstigere klachten, cortisone bevattende zalven met een toegevoegd lokaal anestheticum en samentrekkend middel zijn droogmiddelen zoals bismut geschikt. Bij klachten veroorzaakt door scheuren in de anale kanaalhuid (anale fissuren) kan ook een zalf met de werkzame stof glyceroltrinitraat (GTN) worden toegepast. Dit zorgt ervoor dat de ontspanning van de sluitspier. Als de behandeling met een zalf leidt tot een verergering van de symptomen of huidsymptomen, moet deze onmiddellijk worden stopgezet, aangezien de actieve ingrediënten van de zalf of zalfadditieven ook allergische huidreacties kunnen veroorzaken.

Een zelftherapie met een zalf die cortison bevat, moet worden stopgezet na een behandelingsperiode van 10 tot 14 dagen, omdat anders blijvende schade aan de huid kan optreden. In het algemeen mag een zelftherapie met een zalf niet langer dan twee weken worden uitgevoerd, aangezien uiterlijk na deze periode een proctologisch geschoolde arts moet worden geraadpleegd. Er zijn er tal van huismiddeltjes tegen aambeien.

Goudsbloemzalf is lokaal ontstekingsremmend en bevordert wond genezen. Calendula zalf bevat verschillende stoffen zoals calenduline, saponinen en flavonoïden en verzacht geïrriteerde slijmvliezen. Zitbaden zijn een andere manier om hemorrhoidale problemen te verlichten.

Bijvoorbeeld een zitbad met eik schors-extract, dat verkrijgbaar is in de apotheek, heeft een genezende werking bij aambeien. Als er ernstige jeuk in het gebied van de aambeien optreedt, kan een doek gedrenkt in verdunde fruitazijn verlichting bieden. De toepassing van gesneden knoflook kruidnagel of de toepassing van aloe vera sap kan ook jeuk verminderen.

Het aanbrengen van geraspte rijpe bananen op de aambeien kan ook nuttig zijn. Er moet ook rekening worden gehouden met voeding bij aambeien. Er moeten bijvoorbeeld veel vezels en volkorenproducten worden ingenomen.

Een gevarieerd dieet met veel verse groenten en fruit wordt aanbevolen. Een eetlepel olijfolie na een maaltijd kan ook de spijsvertering stimuleren en voorkomen constipatie. De inname van voldoende vocht gedurende de dag kan bovendien verergering van aambeien voorkomen.

Regelmatig bewegen en sporten hebben ook een positief effect op hemorrhoidale problemen. Als er aambeien van hogere graad zijn, dwz derde of vierde graad, is chirurgische therapie de eerste keuze. Er moet worden overwogen of de operatie poliklinisch of intramuraal moet worden uitgevoerd, aangezien postoperatieve pijn en andere complicaties zoals bloeding of wond genezen stoornissen kunnen voorkomen.

Ongeacht of de ingreep poliklinisch of intramuraal wordt uitgevoerd, anesthesie is altijd geïndiceerd. Er is de mogelijkheid van narcose of regionale of blokanesthesie. Afhankelijk van de bevindingen kan er uit vier verschillende chirurgische technieken worden gekozen.

• Verwijdering van open segmenten na Milligan-Morgen (1937): Verwijdering van open segmenten na Milligan-Morgen kan worden gebruikt om segmentale III te behandelen. tot IV. aambeien.

  Bij deze procedure worden de vergrote knooppunten en bovendien de gevoelige anale kanaalhuid volledig weggesneden in een korte procedure van 10 tot 30 minuten. De wonden worden vervolgens open gelaten en genezen na vier tot zes weken met littekens. De procedure kan over het algemeen poliklinisch worden uitgevoerd, maar in geval van uitgebreide bevindingen of ernstige bijkomende ziekten van de getroffen persoon, moet een verblijf van twee tot vier dagen in de kliniek worden overwogen.

  Het nadeel van het verwijderen van open segmenten is de sterke postoperatieve pijn, die de inname van pijnstillers gedurende een periode van ongeveer één tot twee weken. Pijn tijdens de ontlasting kan tot zes weken na de procedure aanhouden. Het vermogen van de patiënt om te werken is tijdens deze procedure ook relatief lang beperkt, met een duur van ongeveer twee tot drie weken.

• Verwijdering van gesloten segmenten volgens Ferguson of Parks: Bij deze chirurgische techniek wordt de huid van het anale kanaal ingesneden en losgemaakt van de vergrote hemorrhoidale knooppunten.

  In tegenstelling tot het verwijderen van open segmenten na Milligan-Morgen, wordt de huid van het anale kanaal behouden en niet verwijderd. Vanwege dit feit heeft deze chirurgische methode de voorkeur, vooral wanneer resectie van meerdere vergrote vaatknopen is geïndiceerd. Vervolgens worden de hemorrhoidale knooppunten losgemaakt van de binnenste sluitspier en na de voeding verwijderd schepen zijn afgebonden.

  Bij de chirurgische techniek volgens Ferguson wordt de gevoelige anale kanaalhuid vervolgens gesloten met een hechtdraad. Als de anale voering onnatuurlijk uit de anus komt, wordt de anale kanaalhuid gehecht aan het slijmvlies van de rectum zodat het weer in het anale kanaal zit. Deze procedure wordt ook wel Park's hemorrhoidectomie genoemd. Met de chirurgische techniek volgens Ferguson of Parks is postoperatieve pijn significant minder, wond genezen is sneller en het risico op littekens na de procedure is aanzienlijk lager dan bij verwijdering van het open segment na Milligan-Morgen.

  Dit type operatie kan ook poliklinisch worden uitgevoerd, maar bij uitgebreide bevindingen of ernstige bijkomende ziekten wordt een kort verblijf in het ziekenhuis aanbevolen.

Postoperatieve vervolgbehandeling: na een aambei-operatie moet de anale regio worden gedoucht of moet na elke operatie een zitbad worden genomen. stoelgang, maar minstens één keer per dag. In geval van postoperatieve pijn, decongestivum pijnstillers moet gedurende één tot twee weken worden ingenomen. Afhankelijk van de operatie moet de patiënt het een tot drie weken rustig aan doen en geen zware lasten tillen.

Indien nodig kan de ontlasting worden gereguleerd, bijvoorbeeld met lichte laxerende middels.

• Reconstructieve verwijdering van aambeien volgens Fansler / Arnold: De reconstructieve verwijdering van aambeien volgens Fansler / Arnold wordt gebruikt voor aambeien IV. Graad (permanente vaste verzakking van het hemorrhoidale weefsel (verzakking)).

  Tijdens de tijdrovende procedure, die ongeveer 40 tot 60 minuten duurt, wordt een U-vormige anale kanaalhuidflap gevormd. De hemorrhoidale kussentjes worden vervolgens weggesneden en uiteindelijk wordt de anatomie van het anale kanaal hersteld. De reconstructieve verwijdering van aambeien volgens Fansler / Arnold kan alleen worden uitgevoerd in combinatie met een opname in het ziekenhuis.

  Het nadeel van deze operatie is een relatief hoge complicatiegraad van 20%, omdat het gecreëerde wondoppervlak groot is. Daarom wordt aanbevolen om de aambeien op tijd te behandelen, zodat een dergelijke relatief grote operatie niet eens geïndiceerd is.

• Circulaire nietmachine hemorrhoidopexy volgens Antonio Longo (1993): Circulaire nietmachine hemorrhoidopexy volgens Antonio Longo wordt uitgevoerd met een ringvormige nietmachine (circulaire nietmachine) en wordt nu gebruikt bij 25-30% van alle aambeienoperaties. Het kan worden uitgevoerd op graad III circulaire aambeien, inclusief anale verzakking.

  Voorwaarde is dat de aambeien handmatig in het anale kanaal kunnen worden verplaatst. Deze procedure heeft veel voordelen voor de patiënt: de operatietijd is kort (20-30 minuten), er is meestal geen pijn postoperatief en de wondgenezing is sneller dan bij de andere ingrepen, zodat de patiënt na de operatie weer aan het werk kan. één tot twee weken. Deze operatie moet in het ziekenhuis worden uitgevoerd met een volgend verblijf in het ziekenhuis.

Er is een groot aantal homeopathische middelen waarvan wordt gezegd dat ze een positief effect hebben op aambeien.

Collinsonia canadensis kan verlichting bieden bij pijn veroorzaakt door te harde ontlasting. Aesculus en Muriaticum acidum kunnen worden gebruikt voor brandend pijn in het gebied van de aambeien. Silicea kan een positief effect hebben bij krampachtige klachten en een zere anus. Andere homeopathische middelen die worden gebruikt voor hemorrhoidale aandoeningen zijn Calcium fosforicum, Kalium koolzuur, Lachesis, Nux vomica en Zwavel.