Doorligwonden, doorligwonden of decubitus zijn de vernietiging van de huid en onderliggende weefsels. Hoe dieper de zweren, hoe moeilijker ze te genezen zijn. Drukverlichting is de belangrijkste preventie en behandeling van decubitus.
Wat is decubitus (doorligwonden)?
decubitus (decubare, Latijn: gaan liggen) is wat doktoren een chronische wond veroorzaakt door mechanisch overmatig gebruik. Afhankelijk van de ernst onderscheiden artsen 4 stadia van decubitus In fase I van decubitus huid toont een rood gekleurd gebied dat vaak scherp is afgebakend. De roodheid verdwijnt niet spontaan na drukverlichting. In II-trapdruk zweerheeft zich een blaar gevormd door het loslaten van de epidermis. In het III-stadium van decubitus zijn de epidermis en subcutis in het getroffen gebied afgestorven (necrose). De bindweefsel onder de huid evenals spieren kunnen al zijn aangevallen door ontstekingsprocessen. Op zijn laatste moment spreken artsen van een druk zweer Kale, ontstoken botlocaties kenmerken het IV-stadium van druk zweer.
Oorzaken
Decubitus wordt veroorzaakt door aanhoudende of regelmatig optredende sterke druk op de huid. In dit geval is de externe druk groter dan de bloed druk in het beste bloed schepen (haarvaten), waardoor de bloedtoevoer wordt afgesloten. Het onderaanbod van zuurstof en voedingsstoffen voor de huid zorgen ervoor dat deze sterft, en ontsteking van het dode weefsel komt voor. Deze infectie met pathogenen verspreidt zich naar nog gezond weefsel en leidt tot zweerachtige diepe gaten. Omdat overmatige externe druk de oorzaak is van decubitus, worden bedlegerige patiënten in de meeste gevallen getroffen. Echter, te zwaar ook mensen met een zittend beroep of mensen met een handicap in een rolstoel zijn risicogroepen. Doorligwonden zijn gelokaliseerd in blootgestelde delen van het lichaam waar het bot slecht wordt opgevangen bindweefsel of spier. De heiligbeen, heupen, schouders, hielen en ellebogen zijn daarom de meest voorkomende gebieden van decubitus.
Symptomen, klachten en tekenen
De symptomen van decubitus manifesteren zich door veranderingen in het uiterlijk van de huid. Het beloop van de ziekte is verdeeld in vier stadia, waarvan sommige gepaard gaan met grote pijn Graad 1: het eerste teken van een decubitus is een roodheid van de huid die aanhoudt, zelfs als de druk wordt verlicht. Als u met uw vinger en het wordt niet witachtig maar blijft rood, de doorligwond heeft de eerste graad bereikt. Bovendien kan een lichte zwelling of verharding en warmte worden gevoeld op de aangetaste huid. Graad 2: als het decubitus vordert, het dringt geleidelijk dieper in de huid. De tweedegraads decubitus is herkenbaar als een platte ulcus. Schaafwonden of blaren vormen zich op het getroffen gebied. De beschadiging is nog steeds zichtbaar in het oppervlak van de huid, namelijk in de epidermis en delen van de dermis. Graad 3: De decubitus strekt zich uit tot in de subcutis en ook het onderliggende weefsel wordt onherstelbaar aangetast. In dit stadium is er een open diepe wond aanwezig. Als er een kiemplaag optreedt, verschijnen er ook bedorven geuren. Graad 4: De decubitus strekt zich uit tot in de spieren, botten en pezen Dit weefsel wordt ook vernietigd. De getroffenen lijden enorm pijn.
Diagnose en progressie
Het diagnosticeren van decubitus is in de eerste plaats een kwestie van observatie. Een visuele inspectie moet zich richten op de delen van het lichaam die een bijzonder risico lopen. Zo kan zelfs een leek de decubitus in de vroege stadia herkennen aan rode huidvlekken. Zelfs een decubitus van graad II is zo opvallend dat niemand het over het hoofd kan zien. Uiteraard neemt de arts een uitstrijkje van de wond om de juiste behandeling te starten. De vraag van de pathogenen betrokken speelt een doorslaggevende rol bij de gekozen middelen. In het geval van een zeer diepe decubitus kan een röntgenstraal kan nuttig zijn om de exacte omvang van weefselschade te beoordelen. Het genezen van decubitus is meestal een zeer langdurig proces omdat het een ontstekings- en necrotisch proces is. Bijzonder ernstig is de neiging van de drukpijn om dieper en dieper te eten. Het open, bacterieel geïnfecteerde deel van het lichaam betekent altijd het gevaar van een zich uitbreidende infectie. Dus, bloed vergiftiging door decubitus is een risico waarmee altijd rekening moet worden gehouden.Beenmerg ontstekingen kunnen ook het gevolg zijn van de decubitus, zelfs de pathogenen of longontsteking banen zich een weg over de gapende drukpijn. Tenslotte, pijn evenals de kennis van een open en diepe wond ook leiden voor psychische stoornissen. Dus, Depressie en apathie zijn vaak ook het gevolg van een decubitus.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Een decubitus is een ernstige wond die professioneel moet worden behandeld. De basis van alle dingen is om een decubitus te voorkomen door het juiste te nemen maatregelen Als er toch een decubitus is ontstaan, moet er minimaal een verpleegkundige worden ingeschakeld. Het is voor mantelzorgers niet aan te raden om zonder begeleiding van een arts zelf actie te ondernemen tegen decubitus. Een decubitus heeft altijd een professionele behandeling nodig. Tegelijkertijd, zelfs voordat de decubitus geneest, verbeterd maatregelen moet worden geïnstalleerd om herhaling te voorkomen. Speciale anti-decubitusmatrassen voorkomen het ontstaan van decubitus bij bedlegerige patiënten. Wondverzorging is gericht op het type en de ernst van de decubitus. Kleine en droge decubitus kunnen losjes worden bedekt met steriel verbandmateriaal. Huilende decubitus moet eerst worden gereinigd met een steriele zoutoplossing. Een luchtdicht hydrocolloïde verband kan dan worden toegepast. Dit houdt de wond vochtig. De huilende decubitus kan genezen zonder aan het aangebrachte te kleven gips dressing. Bij een vergevorderde decubitus wordt dood weefsel een probleem. Dit moet door een arts worden verwijderd, waarbij de steriliteit in acht moet worden genomen. Wondreiniging is complex. Het wordt in verschillende fasen uitgevoerd. Het is noodzakelijk om regelmatig wondstaafjes te nemen om infectie uit te sluiten. Eventueel behandelen met antibiotica is onvermijdelijk. Vooral diepe doorligwonden vereisen ziekenhuisopname en chirurgische ingrepen.
Behandeling en therapie
Doorligwonden behandelen betekent in de eerste plaats het verlichten van de druk. Een bedlegerige patiënt moet niet alleen op zijn of haar rug liggen, maar moet ook elke 2 uur, de klok rond, worden verplaatst. Dit gebeurt volgens een vast plan, dat zo is ontworpen dat de patiënt niet te vaak op één kant van het lichaam ligt. De verpleegsters gebruiken positionering AIDS in de vorm van anatomisch aangepaste kussens om de patiënt de nodige ondersteuning in bed te geven. Speciale decubitusmatrassen passen zich plastisch aan de vorm van het lichaam aan en verdelen de druk gelijkmatiger door erop te gaan liggen. Waterbedden zijn op dezelfde manier bijzonder effectief tegen decubitus water kussens die onder het laken kunnen worden weggestopt. Wondbehandeling bij decubitus door te spoelen kalium chloride oplossing of waterstof peroxide is bedoeld om infectie te bestrijden. Voorbereidingen in poeder vorm zoals zilver nitraat werken ook tegen ontsteking De arts verwijdert chirurgisch dode weefseldelen en verwijdert daarmee ook een groot deel van de bacteriën betrokken. In het geval van een algemene verspreiding van ontsteking, oraal administratie of antibiotica is een niet aflatende therapie voor decubitus.
Vooruitzichten en prognose
De genezing van decubitus is afhankelijk van verschillende invloedsfactoren. Het stadium van de zweer, evenals de onderliggende ziekte die aanwezig is en de leeftijd van de patiënt, zijn de belangrijkste criteria bij het stellen van de diagnose. Hoe eerder een decubitus wordt herkend en behandeld, hoe groter de kans op genezing. Als de mogelijkheid bestaat dat de onderliggende ziekte van de patiënt zal genezen, is hij niet langer afhankelijk van bedopsluiting. In deze gevallen genezen de zweren meestal binnen een paar weken volledig. Als de getroffen persoon wordt opgesloten in bedopsluiting of in een rolstoel zit, verslechtert de prognose. Toch is genezing mogelijk. Tegelijkertijd neemt echter het risico toe dat de decubitus na herstel weer ontstaat. Zonder behandeling, slecht wond genezen leidt tot verdere verslechtering van volksgezondheid in de meeste gevallen. Als het ongunstig verloopt, treden secundaire ziekten op, die leiden tot langdurige behandeling of blijvende schade. Als kiemen doordringen wonden, is er een risico van bloed vergiftiging. Onder slechte omstandigheden kan de patiënt vroegtijdig overlijden. Mensen van oudere leeftijd hebben van nature een zwakkere wond genezen werkwijze. Onder bepaalde omstandigheden geneest de decubitus ondanks medische zorg niet. Deze patiënten ervaren een chronisch beloop van de ziekte.
het voorkomen
Het voorkomen van decubitus door het verlichten van de druk is al lang standaard in de moderne verpleegkundige zorg. Naast herpositionering van de bedlegerige patiënt en positionering AIDS, huidverzorging maatregelen zijn een belangrijke overweging. Speciale oliën en emulsies helpen om de huid gezond te houden, en circulatie-verbeterende middelen zoals wrijven alcohol moet dagelijks worden gebruikt. Indien mogelijk moeten zorgverleners de patiënt geleidelijk mobiliseren. Ten slotte zijn deze activerende zorgmaatregelen niet alleen de preventie van decubitus.
Nazorg
Nadat een decubitus is genezen, moet adequate nazorg voor het getroffen gebied worden geboden. In overleg met de behandelende artsen koesteren crèmes, hygiënemaatregelen en verzorging van de wond of het littekengebied moeten hier worden toegepast. Bovendien moet ervoor worden gezorgd dat de huid en de omliggende zachte weefsels worden beschermd, zowel voor nazorg als ter bescherming tegen verdere decubiti. Dit geldt vooral voor gebieden die onderhevig zijn aan bijzondere mechanische aspecten spanning Schoenen die bijvoorbeeld te strak zitten, mogen niet worden gedragen en te lang in één positie liggen moet indien mogelijk worden vermeden. Hier kunnen bijvoorbeeld dempende kussens onder de hielen worden gelegd. Bij chronisch bedlegerige patiënten is het aan te raden om meerdere keren per dag van ligpositie te wisselen en deze tevens te ondersteunen met zachte dekens of kussens. Het is ook raadzaam om een decubitusmatras te laten voorschrijven door een arts, die elektrisch wordt opgeblazen om de druk op het bed te verminderen. Voor preventie, bestaande ziekten zoals suikerziekte or circulatiestoornissen moet worden gecontroleerd met medicatie. Dit is ook belangrijk als patiënten de neiging hebben om te lijden aan decubitusplaatsen die nog niet volledig zijn genezen, omdat de onderliggende ziekten toenemen wond genezen aandoeningen en bacteriële infecties. Indien individueel mogelijk, moet worden gestreefd naar gewichtsvermindering, vooral in te zwaar patiënten. Evenzo moet aandacht worden besteed aan een voldoende hoeveelheid drinkwater.
Wat u zelf kunt doen
De maatregelen die personen met decubitus zelf kunnen nemen om een overeenkomstige wond te behandelen of zelfs te voorkomen, zijn afhankelijk van de mate van hun bestaande mobiliteit en hun vermogen om de aangetaste delen van het lichaam correct waar te nemen. De eerste prioriteit voor de getroffenen is communicatie met familieleden of zorgverleners. Zelfs als een decubitus wordt vermoed of irritatie wordt gevoeld in een ontoegankelijk deel van het lichaam, moet dringend aandacht worden besteed aan het controleren ervan. Hygiënemaatregelen zijn ook relevant en moeten worden gehandhaafd. Vooral na ontlasting of plassen moeten aangetaste lichaamsdelen worden gewassen. Anders neemt de kans op decubitus toe of wordt een reeds bestaande wond verder geïrriteerd. De dieet zou rijk moeten zijn aan vitaminen en mineralen om de huid te versterken. Voldoende vloeistoffen worden ook aanbevolen. Massages van kleine bewegende of anderszins bedreigde lichaamsdelen helpen ook. Hier stoffen die bloed stimuleren circulatie zijn bijzonder geschikt als massage oliën. Rozemarijn or pepermunt komen hier in aanmerking. Bij reeds aangetaste gebieden is het belangrijk dat er tijdens opslag geen drukpunten ontstaan. Buizen, plooien van kleding of beddengoed en dergelijke moeten worden verwijderd of vermeden. Kleding die te strak zit, moet ook worden vermeden. Voor wondverzorging, goudsbloem zalven zijn ondersteunend. De mogelijkheden voor zelfhulp hangen echter sterk af van de andere symptomen van de ziekte. Getroffen personen met een zeer beperkte mobiliteit moeten niet verlegen zijn om te communiceren over hygiëne en andere maatregelen.
