Vermoeidheid breuk (피로 breuk) treedt op wanneer een bot overbelast is en zich geleidelijk vormt. Symptomen zijn geleidelijk en worden vaak niet opgemerkt als tekenen van een breuk. Een 피로 breuk duurt enkele weken of zelfs maanden om volledig te genezen.
Wat is een vermoeidheidsfractuur?
Gips afgietsels worden bijna altijd gebruikt voor breuken. Meestal duurt het 6 weken om het te dragen. Een vermoeidheidsbreuk is een breuk die wordt veroorzaakt door spanning over een lange periode. In tegenstelling tot een acute breuk, waarbij een keer een overmatige kracht op het bot wordt uitgeoefend en dit doet breken, wordt het bot bij een vermoeidheidsbreuk herhaaldelijk en aanhoudend belast. Hierdoor wordt het na verloop van tijd bros, wat resulteert in minieme scheurtjes in de constructie. Er zijn twee soorten vermoeidheidsbreuken. Onvoldoende fractuur treedt op wanneer de botten waren al voorbeschadigd door een ziekte. Stressfractuur is de breuk van gezond botten, die alleen worden verbroken door de permanente overbelasting. Heel vaak treedt de vermoeidheidsfractuur op bij atleten, zoals in lopend, maar ook in bepaalde beroepen waarin repetitieve krachtige bewegingen nodig zijn, treedt de vermoeidheidsbreuk op. Meestal een of meer middenvoetsbeentjes, een cervicale of thoracale wervelOf de ribben zijn aangetast. (Zie ook: sportblessures)
Oorzaken
Vermoeidheidsbreuk is het gevolg van constante overbelasting van een bot. De uitgeoefende kracht is niet sterk genoeg om het bot onmiddellijk te laten breken. Maar het repetitieve spanning zorgt ervoor dat het botweefsel verandert. Er komen zogenaamde microfracturen voor, dit zijn kleine scheurtjes en scheurtjes in het bot massa Omdat het lichaam altijd probeert eventuele optredende verstoringen tegen te gaan, vormt het meer botsubstantie, die vervolgens weer wordt afgebroken. Door het constante opbouwen en afbreken wordt het bot poreuzer en breekt het uiteindelijk. De overbelasting van het bot wordt bevorderd door verkeerde uitlijning van de voeten, door te weinig spiermassa massa of ook door te dun botten Vermoeidheidsbreuk van de voet treedt meestal op tijdens lopend (Jones-fractuur of marcherende fractuur). Wervels en ribben kan optreden tijdens ernstige hoestaanvallen die zich gedurende een lange periode voordoen (hoesten breuk). Vermoeidheidsfractuur van thoracale of halswervels wordt ook wel de ziekte van Schipper genoemd omdat deze wordt veroorzaakt door repetitieve schepbewegingen.
Symptomen, klachten en tekenen
Vermoeidheidsbreuk is het gevolg van overmatig gebruik, meestal door zwaar lichamelijk werk of sport. Het is vaak een gebroken gebied, minder vaak een gladde breuk. Daarom heeft de vermoeidheidsbreuk vaak heel andere symptomen dan de klassieke breuk, die meestal wordt veroorzaakt door een gebeurtenis zoals een val of een klap. De vermoeidheidsbreuk wordt dus meestal niet direct als zodanig herkend door de patiënt. Het manifesteert zich in matig tot ernstig pijn De getroffen regio kan niet meer correct worden geladen en verliest functionaliteit. Als er toch een belasting wordt toegepast, wordt dit geassocieerd met ernstig pijn Meestal treedt de vermoeidheidsbreuk op in de voet of hand. In deze gebieden worden relatief kleine botten blootgesteld aan een zeer hoge belasting. Het gebied dat wordt aangetast door de vermoeidheidsbreuk doet niet alleen veel pijn, maar zwelt ook zichtbaar op. Het omliggende weefsel wordt met meer geleverd bloed en voelt daarom vaak warm of zelfs heet aan. In zeldzame gevallen gaat de vermoeidheidsbreuk ook gepaard met een hematoom. Deze hematoom ontwikkelt zich intern, maar komt naar de oppervlakte van de huid na een paar dagen. De duidelijkste indicatie naast de pijn is een gedeeltelijke tot bijna volledige immobiliteit en gebrek aan prestatie van het aangetaste lichaamsdeel. Een verplaatsing van de botten zoals bij de klassieke fractuur wordt minder vaak waargenomen.
Diagnose en verloop
Een vermoeidheidsbreuk is in eerste instantie merkbaar door een lichte pijn. Bij voortdurende inspanning neemt de pijn toe, maar in rust neemt deze af. Zwelling en roodheid van de huid komen vaak voor op de breukplaats. De symptomen worden vaak niet als een breuk ervaren, aangezien ze zich geleidelijk ontwikkelen. In tegenstelling tot de acute fractuur blijft het bot lang functioneel bij de vermoeidheidsbreuk. Pas na langere tijd wordt het voor de aangedane persoon onmogelijk om het bot te belasten. Op dit punt neemt zelfs de pijn in rust niet meer af, maar is permanent merkbaar. De diagnose wordt gesteld met behulp van beeldvormende technieken, zoals Röntgenstraal, MRI (MRI), scintigrafie of computertomografie (CT). Hierdoor kan de arts gemakkelijk de fijne scheurtjes in het botweefsel en de breuk zelf zien. De diagnose wordt echter meestal vrij laat gesteld, omdat de symptomen vaak niet correct worden geïnterpreteerd en de arts pas na een lange periode van lijden wordt geraadpleegd.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij toenemende pijn die niet aan een andere oorzaak kan worden toegeschreven, dient een arts te worden geraadpleegd. Een vermoeidheidsbreuk vereist beslist medische evaluatie en behandeling. Daarom kunt u het beste bij de eerste signalen een huisarts raadplegen. Uiterlijk bij zwelling en roodheid van de huid verschijnen, is professioneel advies nodig. Andere waarschuwingssignalen: pijn in rust en beperkingen in het vermogen om de aangedane ledemaat te bewegen. Iedereen die deze symptomen opmerkt, moet een arts raadplegen. Een vermoeidheidsbreuk is het gevolg van constant spanning op de botten. Mensen die veel sporten of lichamelijk inspannend werk doen, moeten daarom regelmatig worden gecontroleerd en praten bij hun huisarts als ze een van de genoemde waarschuwingssignalen opmerken. Andere contacten zijn de orthopedist of de chiropractor, afhankelijk van de positie en ernst van de breuk. Bij acute symptomen moet het dichtstbijzijnde ziekenhuis worden bezocht. Na eerste behandeling fysiotherapeutisch maatregelen zijn aangegeven. Ten eerste om herstel te bevorderen en ten tweede om herhaling van vermoeidheidsbreuken te voorkomen.
Behandeling en therapie
De behandeling van een vermoeidheidsfractuur is gebaseerd op hoever de schade aan het bot is gevorderd en de locatie van de breuk. Als een dreigende vermoeidheidsbreuk vroegtijdig wordt ontdekt, is het vaak voldoende om de veroorzakende spanning te vermijden en het lichaamsdeel te laten rusten. Hierdoor kan het bot herstellen en kan het botweefsel regenereren. Verder fysiotherapeutisch maatregelen kan genezing ondersteunen. Als de vermoeidheidsfractuur al is opgetreden, wordt het bot geïmmobiliseerd met een gipsverband en wordt pijnstillende medicatie toegediend. Als de vermoeidheidsfractuur lange tijd niet is herkend en het bot erg beschadigd is, kan een operatie nodig zijn. Hiervoor zijn er verschillende chirurgische ingrepen. Het bot kan worden versterkt met een spijker die in de beenmerg Schroeffixatie met metalen platen van buitenaf wordt ook gebruikt bij een vermoeiingsbreuk. Ten slotte is er spongiosaplastiek. Dit omvat het nemen van botmateriaal uit het bekken en het inbrengen in de breukplaats. Afhankelijk van het type behandeling kan het bot na twee tot vier weken weer voorzichtig en zeer licht worden belast. Bij ernstige gevallen van vermoeidheidsbreuk kan het echter wel zes maanden duren voordat het bot weer klaar is voor gebruik.
het voorkomen
Een vermoeidheidsbreuk kan worden voorkomen door het lichaam niet permanent te overbelasten. Bij het sporten moet men enerzijds letten op de juiste houding en anderzijds alle signalen van het lichaam die duiden op overbelasting serieus nemen. In het geval van lopend, schokken-absorberende schoenen dienen als preventieve maatregel. In het geval van bestaande onderliggende ziekten, zoals osteoporosemoet men de belasting van het bewegingsapparaat altijd laag houden als preventieve maatregel tegen een vermoeidheidsbreuk.
Nazorg
Een vermoeidheidsbreuk vraagt veel nazorg en verbouwing. Vroeger "marcherende fracturen" genoemd, waren vermoeidheidsbreuken ooit een algemeen waargenomen fenomeen bij marcherende soldaten. Tegenwoordig hebben botten meer kans op vermoeidheid bij atletisch actieve mensen, maar meestal zonder een externe oorzaak die een breuk zou rechtvaardigen. Na acute behandeling van de vermoeidheidsfractuur volgt een decompressiefase. Hierbij wordt het gedemineraliseerde bot van de patiënt behandeld door fysiotherapie. Door fysiotherapie, krijgen de botten impulsen zodat ze de botsynthesecapaciteit op peil kunnen houden. Na een vermoeidheidsfractuur kan de patiënt het bot pas belasten als er voldoende stabiliteit in de botstructuur is. Als er pijn optreedt tijdens het laden, moet het bot worden ontlast en opnieuw worden versterkt. Een van de belangrijkste punten van nazorg is om de trainingsbelasting lager te houden dan voorheen. Trainingssessies moeten worden aangepast om te voorkomen dat er een nieuwe vermoeidheidsbreuk ontstaat. De nazorgfase kan soms erg lang duren. Als er geen trainingsoverbelasting aanwezig is, moet tijdens de nazorg een analyse van de oorzaken van de vermoeidheidsbreuk worden uitgevoerd. Overbelastingszones kunnen worden geïdentificeerd en gecompenseerd door middel van ganganalyse of apparatuur training. Speciaal schoeisel of orthopedische inzetstukken kunnen worden overwogen. Een verandering in bepaalde bewegingspatronen kan ook voor extra verlichting zorgen. Bovendien nemen calcium, vitamine D supplementen or bisfosfonaten kan bovendien de botten versterken.
Wat u zelf kunt doen
Omdat de vermoeidheidsfractuur meestal wordt veroorzaakt door overbelasting, kunnen patiënten ook in het dagelijks leven een aantal dingen doen als onderdeel van zelfhulp om een ongecompliceerde en snelle genezing van de fractuur te bereiken en om herhaling te voorkomen. In de acute fase is het belangrijkste hier om de gedragsregels van de arts nauwkeurig te volgen en consequent voor het getroffen gebied te zorgen. In het voetgedeelte kan dit het gebruik van lopen zijn AIDS, bijvoorbeeld. Elke pijn of zwelling kan ook gemakkelijk worden behandeld door het aangetaste lichaamsdeel op te tillen, te koelen of door pijnstillend trauma te gebruiken zalven De hulp van de patiënt is ook vereist in de regeneratiefase na de acute toestand van de vermoeidheidsbreuk. Het herladen van bijvoorbeeld een aangetaste voet kan het beste geleidelijk worden opgevoerd om een nieuwe fractuur te voorkomen. Bovendien is het belangrijk om de spieren van het getroffen gebied te versterken, omdat spieren zich gedragen als een beschermend korset rond het bewegingsapparaat. In het voetgebied zijn hier bewegingen die de kleine spieren van de voet versterken en ook de mobiliteit in dit gebied vergroten, nuttig. Al deze maatregelen, die het beste vooraf met de behandelende arts kunnen worden besproken, dienen om de volledige functie te herstellen en het risico op opnieuw letsel te minimaliseren.
