Symptomen
Afhankelijk van de oorzaak kunnen de tekenen van ontsteking van de dikke darm verschillen van elkaar. De meesten van hen hebben diarree en pijn in de buik met elkaar gemeen. De infectieuze ontsteking veroorzaakt door de verschillende pathogenen kiemen begint meestal uren na inname, bijvoorbeeld van voedsel dat de kiem bevat, met misselijkheid, gevolgd door diarree en braken.
Fever kan dit begeleiden. Deze symptomen verdwijnen meestal binnen enkele dagen vanzelf. Appendicitis begint meestal met steken of persen pijn in de buik rond de navel, die dan meestal naar de rechter onderbuik beweegt.
Een ontsteking van een divertikel (lat.: diverticulitis) manifesteert zich meestal met pijn in de buik in het getroffen gebied, meestal linksonder in de buik waar de meeste divertikels zich bevinden. Deze ontstekingen gaan gepaard met koorts en vaak bloed wordt gevonden in de ontlasting van de getroffen persoon.
A chronische inflammatoire darmziekte wordt meestal alleen herkend in zijn loop. Een opvallende indicatie is vaak persistent diarree, die in colitis ulcerosa kan ook bevatten bloed. in De ziekte van Crohn, bloed is vaak niet zichtbaar.
In de opflakkering van een chronische inflammatoire darmziekte, diarree gaat vaak gepaard met koliek, dwz zwelling en decongestie, buikpijn en koorts. De omvang van de symptomen hangt af van de mate van darmontsteking, die in de loop van de ziekte constant kan veranderen. Door de permanente ontsteking van de darmcellen wordt hun functie beperkt en als gevolg van een tekort aan voedingsstoffen in het lichaam kunnen gewichtsverlies en deficiëntieverschijnselen optreden.
Een ontsteking in de context van gastro-enteritis verdwijnt meestal vanzelf binnen enkele dagen tot maximaal twee weken. Een medicamenteuze behandeling is in de meeste gevallen niet nodig. Omdat de meeste gevallen worden veroorzaakt door virussen, antibiotica zijn zelden nodig en mogen alleen worden gebruikt als de bacteriële oorzaak is bewezen.
Het is in alle gevallen belangrijk om het vochtverlies door diarree en het verlies van belangrijke zouten in het lichaam te compenseren. Dit verlies kan leiden tot totaal uitdroging van het lichaam en kan in extreme gevallen levensbedreigend zijn. Vooral baby's en ouderen worden hierdoor bedreigd uitdroging Best snel.
Een ziekenhuisopname is dan nodig om het verlies van vocht en zout te compenseren door vloeistof rechtstreeks in het vaatstelsel van het lichaam toe te dienen, het zogenaamde "infuus". Buiten het ziekenhuis is het belangrijk om het vochtverlies zo laag mogelijk te houden door voldoende te drinken. Thee, in dit geval kruidenthee zoals zwarte thee of kamille thee, zijn bijzonder geschikt voor dit doel, omdat ze een extra kalmerend effect zouden hebben op het maagdarmkanaal.
Cola is hiervoor ook zeer geschikt, omdat het hoge suikergehalte bovendien de opname van vocht in het lichaam bevordert. Een appendicitis kan alleen definitief worden behandeld door verwijdering. Als de tekenen van ontsteking minder uitgesproken zijn, is het ook mogelijk om onder te wachten pijn therapie om te zien of het vanzelf geneest.
De ontsteking kan dan op elk moment weer optreden en een operatie noodzakelijk maken. Chronische inflammatoire darmaandoeningen zijn moeilijker te behandelen en kunnen alleen in de zeldzaamste gevallen worden genezen. Het is niet ongebruikelijk voor een chronische inflammatoire darmziekte levenslange therapie met medicatie nodig hebben.
Om de ontsteking te verminderen, cortisone therapie of een therapie met medicijnen die de immuunsysteem, bijvoorbeeld mesasalazine, wordt vaak gebruikt. Dit wordt als zeer goed verdragen beschouwd en is verkrijgbaar als zetpillen. Voor ernstige aanvallen wordt een voorbereiding genoemd azathioprine kunnen ook worden gebruikt.
Dit heeft een sterk remmend effect op de mens immuunsysteem. Het treedt pas in werking na enkele maanden gebruik en heeft veel bijwerkingen. Om een terugval te voorkomen, moet vaak een kleine dosis van een van de medicijnen permanent worden ingenomen.Als niet-medicamenteuze maatregel is het belangrijk om voor een evenwichtige dieet en voedsel dat intolerantie veroorzaakt, moet worden vermeden.
Bij een terugval wordt lichte, vezelarme voeding aanbevolen. In ernstige gevallen van colitis ulcerosa het kan nodig zijn om onderdelen van de dikke darm operatief om te voorkomen dat de wand van de dikke darm scheurt als gevolg van een ernstige ontsteking. In De ziekte van Crohn men is veel minder geneigd om mogelijk delen van de darm te verwijderen, aangezien de ontsteking alle delen van de darm kan aantasten en alleen het verwijderen van bepaalde hoeveelheden darm verenigbaar is met een adequate spijsvertering.
De behandeling van een divertikel varieert afhankelijk van de mate van ontsteking. Als de ontsteking mild is, kan deze worden behandeld antibiotica en ontstekingsremmende medicijnen. Getroffen personen kunnen de genezing van de ontsteking positief beïnvloeden door regelmatige stoelgang, vezelarm voedsel en voldoende vochtinname.
Bij een ernstigere ontsteking is opname in het ziekenhuis absoluut noodzakelijk. Om de darm niet te belasten wordt er zowel daar als verder een volledig voederblad geplaatst antibiotica, pijnstillers en ontstekingsremmende medicijnen worden toegediend. Als er echter gevaar bestaat dat de darmwand openscheurt, moet het divertikel operatief worden behandeld.
Een spoedoperatie moet echter worden vermeden en verdachte divertikels moeten worden verwijderd met een interval zonder ontsteking. De diagnose van gastro-enteritis kan vaak duidelijk worden vastgesteld door de patiënt te ondervragen. In de meeste gevallen is verder onderzoek niet nodig, omdat de infectie vanzelf geneest, ongeacht de kiem die deze veroorzaakt.
Alleen in speciale gevallen is het nodig om de kiem te detecteren en dit kan dus worden gedaan door microscopisch onderzoek van een ontlastingsmonster in het laboratorium om een speciale therapie te starten die is aangepast aan de kiem. Helaas, appendicitis kan alleen duidelijk worden geïdentificeerd tijdens de operatie. Een ultrageluid onderzoek en een bloed Test kan informatie verstrekken om de kans te schatten.
Bij patiënten met diverticulitis, naast het interview, a fysiek onderzoek wordt uitgevoerd, waarbij een verharding in het aangetaste deel van de darm kan worden gepalpeerd. Bovendien kunnen procedures zoals röntgenfoto's, ultrageluid of computertomografie (= CT) kan onthullen diverticulitis en de diagnose kan dan worden gesteld. Bij deze procedures zijn ontstekingen, verdikkingen, sacculaties of zelfs darmbreuken vaak duidelijk te zien op de beelden.
Niet in de laatste plaats in het geval van chronische inflammatoire darmaandoeningen of divertikels, colonoscopie geeft de doorslaggevende indicatie bij het zoeken naar de oorzaak. In het geval van divertikels is het echter alleen toegestaan met tussenpozen zonder ontsteking. Met de kleine camera in de buis is het mogelijk om roodheid en witgele coatings te detecteren in de ontstoken gebieden van chronische inflammatoire darmaandoeningen. De laatste onzekerheden kunnen ook worden opgehelderd in de loop van een colonoscopie door een kleine steekproef (= biopsie) en microscopisch onderzoek. De diagnose van een chronische inflammatoire darmaandoening mag echter pas definitief gesteld worden als alle andere ontstekingsoorzaken, zoals bacteriële infectie, zijn uitgesloten.
