De term spasticiteit of spasticiteit komt uit het Grieks en betekent zoiets als "kramp". Overeenkomstig, spasticiteit is een verharding en verstijving van spieren, waardoor bewegingen oncontroleerbaar worden.
Wat is spasticiteit?
Spasticiteit of spasticiteit is geen ziekte op zich, maar een symptoom van een ziekte of verwonding aan de centrale zenuwstelsel. Schade aan het hersenen or spinal cord speelt altijd een rol. De vrijwillige bewegingen van het lichaam worden gecoördineerd door de centrale zenuwstelsel als er hier een blessure is, wordt de signaaloverdracht van de zenuwen aan de spieren is aangetast. Het resultaat is een ongecoördineerde spiercontractie, wat leidt tot stijfheid en stijfheid. Deze spier contracties natuurlijk resulteren in ongemakkelijk pijn Niet alle spasticiteit is echter even uitgesproken bij patiënten. Sommige mensen hebben slechts een beperkt bewegingsbereik, terwijl anderen door spasticiteit volledig lichamelijk gehandicapt zijn. Het patroon van spastische verlamming ziet er dus bij elke patiënt anders uit.
Oorzaken
Veel verschillende ziekten of verwondingen kunnen verantwoordelijk zijn voor spasticiteit. De oorzaak van dit symptoom is schade aan de dalende zenuwverbindingen van de hersenen aan de spinal cord (piramidaal kanaal). Er is echter altijd ook schade aan het onbewuste deel van de zenuwstelsel, het zogenaamde extrapiramidale motorsysteem. Hierdoor worden kalmerende signalen naar de spier voorkomen, wat de regulatie van de patiënt zelf verstoort reflexen Het resultaat is pijnlijke spierspasmen. Een van de meest voorkomende oorzaken van spasticiteit is a beroerte, die de motor vernietigt hersenen Regio's. In aanvulling op, hersenbloeding, tumoren in de spinal cord of hersenen, verwondingen of ontsteking van het centrale zenuwstelsel, multiple sclerosehersenbeschadiging bij kinderen (meestal al veroorzaakt door een gebrek aan zuurstof bij de geboorte), en neurodegeneratieve ziekten kunnen spasticiteit veroorzaken.
Symptomen, klachten en tekenen
Spasticiteit manifesteert zich heel individueel. Op zijn best kan het alleen in een zeer milde vorm bestaan en geen significante beperkingen veroorzaken. Aan de andere kant zijn er ernstige symptomen die resulteren in een ernstige lichamelijke handicap. In principe kan spasticiteit elke spier aantasten. In dit geval treedt slappe verlamming vaak op vóór spastische verlamming. Verder worden vier vormen van spasticiteit onderscheiden, die elk verschillende symptomen vertonen. Verlamming van één ledemaat vertegenwoordigt monospasticiteit; verlamming van beide benen vertegenwoordigt paraspasticiteit; verlamming van één kant van het lichaam vertegenwoordigt hemispasticiteit; verlamming van alle ledematen vertegenwoordigt tetraspasticiteit. Dit laatste kan ook gepaard gaan met verlamming van de romp of nek Andere symptomen die optreden bij spasticiteit zijn onder meer verlamming van de ogen of strottehoofd Er kunnen dan corresponderende strabismus, spraak- en slikproblemen en vertraagde blik en spraak zijn reflexen. reflexen bij spastische individuen zijn ze vaak expansief, volgen ze vals schijnbare bewegingspatronen of lopen ze vertraging op. Soms treden onvrijwillige bewegingen op. Oog-hand coördinatie kan ernstig worden aangetast. Bewegingen zijn soms erg moeilijk uit te voeren door de getroffen persoon. Spasticiteit kan in verband worden gebracht met pijn In het geval van aangeboren spasticiteit, de vroege jeugd reflexen blijven ook behouden. Getroffen personen behouden zo bijvoorbeeld de handpalmreflex.
Diagnose en verloop
Een gedetailleerd klinisch neurologisch onderzoek is nodig voor de diagnose van spasticiteit. Dit richt zich allereerst op een nauwkeurige analyse van de veroorzakende neurologische aandoening. Omdat spasticiteit vaak pas enkele weken of maanden daarna kristalliseert zenuwschademoeten incidenten uit een verder verleden ook worden meegenomen in de beoordeling van bevindingen. Dit kunnen operaties aan de wervelkolom, infecties, beroertes of zenuwbeschadigende ongevallen zijn. Spasticiteit kan een groot aantal verschillende lichaamsregio's treffen. In het algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen monospasticiteit (de spasticiteit van een enkele extremiteit), tetraspasticiteit (de spastische verlamming van alle extremiteiten), hemispasticiteit (de spasticiteit van de ene helft van het lichaam) en paraspasticiteit (de spastische verlamming van de benen). De oog-, slik- en spraakspieren kunnen ook worden beïnvloed door spasticiteit, wat leidt tot verdere beperkingen bij de patiënt.
Complicaties
Spasticiteit heeft een zeer negatieve invloed op het leven en de dagelijkse routine van de getroffen persoon. Het verdere verloop hangt echter sterk af van de exacte mate van spasticiteit, dus een universele prognose kan meestal niet worden gegeven. De patiënten lijden echter aan verschillende verlammingen of verstoringen van de gevoeligheid. Slikproblemen kan ook voorkomen, zodat gewone inname van voedsel en vloeistoffen niet gemakkelijk mogelijk is voor patiënten. De reflexen en bewegingen van de spieren worden ook aanzienlijk vertraagd en er treedt spieratrofie op. Vooral bij kinderen kan spasticiteit ook optreden leiden tot plagen of pesten, waardoor psychisch ongemak ontstaat of Depressie De getroffenen hebben vaak last van onvrijwillige bewegingen en spiertrekkingen Storingen in coördinatie en krampen in de spieren kan ook voorkomen en het dagelijkse leven van de getroffen persoon veel moeilijker maken. Helaas is een causale behandeling van spasticiteit niet mogelijk. Patiënten zijn afhankelijk van verschillende therapieën om het dagelijks leven gemakkelijker te maken. De levensverwachting wordt meestal niet verminderd door spasticiteit. Helaas kan een volledig positief verloop van de ziekte echter niet worden bereikt.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij aanwezigheid van spasticiteit moet een arts worden geraadpleegd. Er kan geen zelfgenezing zijn bij deze ziekte, dus de getroffen persoon is altijd afhankelijk van medische behandeling. In de meeste gevallen is spasticiteit niet volledig te genezen, maar kunnen de symptomen worden verlicht, zodat ook het dagelijkse leven van de patiënt wordt vergemakkelijkt. Een arts moet worden geraadpleegd als de getroffen persoon onvrijwillig lijdt spiertrekkingen in de spieren. Verlamming van spieren kan ook wijzen op spasticiteit en moet door een arts worden onderzocht. Veel getroffen personen kunnen ook niet goed praten of slikken, zodat ook de opname van voedsel en vloeistoffen aanzienlijk wordt belemmerd door de spasticiteit. Als deze symptomen optreden, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Hoe eerder de arts wordt geraadpleegd, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is. Spasticiteit kan worden vastgesteld door een kinderarts of door een huisarts. De verdere behandeling is echter sterk afhankelijk van de ernst en het type spasticiteit en wordt vervolgens uitgevoerd door een specialist.
Behandeling en therapie
Een volledige genezing van spasticiteit is niet mogelijk, maar de individuele symptomen van de ziekte kunnen symptomatisch worden behandeld. Omdat het een complex ziektebeeld is, is het voordelig om de behandeling van spasticiteit uit te voeren met de betrokkenheid van artsen uit verschillende specialismen. Elke patiënt krijgt een therapie plan individueel afgestemd op zijn of haar symptomen. Het belangrijkste hierbij is het bereiken van een benaderend herstel van de motorische vaardigheden die verloren zijn gegaan als gevolg van de spasticiteit. Omdat ons brein in staat is om dergelijke dingen bij te scholen, kan bijvoorbeeld een functioneel herstel worden bereikt ergotherapie, fysiotherapie of vergelijkbaar maatregelen Door beweging therapiemoeten de aangetaste spierdelen specifiek worden getraind, wat bijvoorbeeld kan worden bereikt door training op bepaalde therapieapparaten. In sommige gevallen worden bepaalde bewegingsoefeningen ook ondersteund door het gebruik van spalken of gips afgietsels. Therapeutisch paardrijden is ook een geschikt middel om spasticiteit tegen te gaan. Natuurlijk zijn er ook verschillende medicamenteuze behandelingen die worden gebruikt voor spastische verlamming. Een bewezen remedie hier is botulinumtoxine, die wordt toegediend door injectie in de aangetaste spier. Orale medicatie wordt ook gebruikt om spierspasmen te verlichten en de neuromusculaire overdracht van stimuli bij spasticiteit te remmen. In dit geval zijn de ongewenste bijwerkingen echter vaak groter dan het gehoopte effect bij het beheersen van spasticiteit.
het voorkomen
preventieve maatregelen Om de uitbreiding van spasticiteit te voorkomen, omvatten chirurgische ingrepen om misvorming te anticiperen of om verslechtering van spastische bewegingspatronen tegen te gaan. Deze omvatten bijvoorbeeld peesverlenging, herschikking van het bot of spiertranspositie.
Nazorg
De mate waarin nazorg noodzakelijk is, hangt af van de symptomen van spasticiteit. In principe kunnen twee uitersten worden onderscheiden: sommige getroffen individuen blijven de rest van hun leven in een spastische toestand, terwijl anderen in staat zijn om deel te nemen aan hun gebruikelijke dagelijkse leven als er tekenen blijven bestaan. De nazorg heeft dus de functie van dagelijkse ondersteuning en langdurige behandeling. Oefentherapie is bijzonder effectief geweest bij het verlichten van symptomen. Patiënten hebben sessies met een therapeut die is voorgeschreven door hun behandelende arts. De intensiteit van de oefeningen hangt af van het individuele niveau van ongemak. Bovendien gebruiken ze geschikt AIDS in hun dagelijks leven waardoor ze zo onafhankelijk mogelijk kunnen blijven. Rolstoelen, rollators en korsetten worden vaak gebruikt. Er is ook een reeks antispastische medicijnen. Een arts schrijft geschikte remedies voor en past deze regelmatig aan het ziektebeeld aan. Soms speelt bij de nazorg ook de vraag hoe een operatie kan bijdragen aan verbetering van de klachten. Dit kan bijvoorbeeld misvormingen voorkomen. Spasticiteit kan elk levensgebied aantasten. Vanaf de woonsituatie tot en met de bezetting worden beperkingen en effecten gegeven. Dit belast de psyche, vooral bij volwassenen. Therapie leidt tot stabilisatie.
Wat u zelf kunt doen
If krampen optreden, is het in principe van de getroffen persoon maar ook van de aanwezige personen indien mogelijk om kalm te blijven. Extra stressoren of hectische bewegingen moeten worden vermeden. Ze verslechteren verder de algemene toestand van volksgezondheid en op geen enkele manier helpen om de situatie te verbeteren. Het is belangrijk om te weten en te gebruiken eerste hulp maatregelen zodat in noodsituaties levensreddende maatregelen kunnen worden genomen. Spasticiteit duidt op een aanwezige onderliggende ziekte. Het is een symptoom en geen ziekte op zich. Daarom moet de oorzaak van de symptomen worden bepaald in samenwerking met een arts. De verdere mogelijkheden van zelfhulp zijn afhankelijk van de onderliggende ziekte. Ze zijn dus individueel en moeten in elk geval worden onderzocht. Wat ze allemaal gemeen hebben, is het gebruik van oefentherapie Dit kan door de patiënt op eigen verantwoordelijkheid, naargelang zijn of haar mogelijkheden, ook buiten de therapie om gebruikt worden. Gerichte trainings- en oefeneenheden om de mobiliteit te verbeteren, helpen bij het omgaan met de onderliggende ziekte en kunnen het optreden van spasticiteit verminderen. Mobiliteitsoefeningen moeten dagelijks worden uitgevoerd, zodat de symptomen worden verlicht en het welzijn wordt verbeterd. Bovendien is een stabiele sociale omgeving nuttig bij het beheren van de onderliggende waarde voorwaarde.
