Het medische deelgebied van de reproductieve geneeskunde bestaat sinds de jaren tachtig en houdt zich bezig met de studie, diagnose en behandeling van vruchtbaarheid. In vitro en reageerbuisbevruchting behoren tot de belangrijkste oriëntaties van procedures voor reproductieve geneeskunde. Op het gebied van onderzoek houdt reproductieve geneeskunde zich bovendien bezig met de analyse van sociale en ethische consequenties.
Wat is reproductieve geneeskunde?
Reproductieve geneeskunde houdt zich bezig met de studie, diagnose en behandeling van reproductieve processen. Reproductieve geneeskunde houdt zich bezig met onderzoek, diagnostiek en behandeling van reproductieprocessen. In dit opzicht ligt het zwaartepunt van het medisch specialisme op vruchtbaarheidsstoornissen. Onder reproductie wordt in deze context verstaan het genereren van nieuwe, maar grotendeels gelijkaardige individuen. Reproductieve geneeskunde is in grote lijnen gerelateerd aan de deelgebieden urologie, gynaecologie, genetica en andrologie. andrologie wordt door artsen opgevat als de studie van het mannelijke voortplantingsvermogen. Dus in de breedste zin van het woord andrologie komt overeen met gynaecologie voor mannen. De andrologische pionier Carl Schirren richtte in 1983 het eerste centrum voor reproductieve geneeskunde in Duitsland op. Een van de belangrijkste gebieden van de reproductieve geneeskunde werd geopend in de jaren tachtig. In die tijd ontwikkelden Steptoe en Edwards zich reageerbuisbevruchting. Deze kunstmatige bevruchting baarde in de jaren tachtig in Duitsland de eerste ‘reageerbuisbaby’ van het land. Vanaf dat moment, kunstmatige bevruchting procedures zijn voortdurend verfijnd en ontwikkeld. Het kader van reproductieve geneeskunde wordt grotendeels bepaald door de Duitse wet en bio-ethiek. Ethische en juridische geschillen zijn altijd ontstaan in verband met kunstmatige bevruchting Het zijn precies deze controversiële kwesties die de reproductieve geneeskunde permanent moet verduidelijken in termen van medisch recht en bio-ethiek.
Behandelingen en therapieën
Reproductieve geneeskunde houdt zich voornamelijk bezig met in vivo en reageerbuisbevruchting Het spectrum van behandelingen varieert van therapie voor bepaalde vruchtbaarheidsstoornissen tot het induceren van begeleide zwangerschappen in gevallen van onvruchtbaarheid Zowel in vivo als in vitro fertilisatie behoren tot het deelgebied van de zogenaamde geassisteerde voortplanting. De focus van deze geassisteerde reproductie is het genereren van een zwangerschap door middel van verschillende medische technieken. Deze technieken omvatten zowel hormonale behandelingen als chirurgische of minimaal invasieve procedures. In vivo bevruchtingsmethoden bevruchten de eicel in de baarmoeder. In-vitrofertilisatie-methoden verwijzen daarentegen naar kunstmatige bevruchting in een reageerbuis. Op het gebied van onderzoek houdt de reproductieve geneeskunde zich in het bijzonder bezig met de verdere ontwikkeling van in vitro en in vivo bevruchtingsmethoden. Diagnostische methoden voor het stellen van een diagnose onvruchtbaarheid worden ook voortdurend ontwikkeld op het gebied van onderzoek. Daarnaast wordt in de reproductieve geneeskunde onderzoek gedaan naar innovatieve anticonceptiemethoden, zoals hormonale methoden anticonceptiemiddel Bovendien is de analyse van omgevingsinvloeden gerelateerd aan de algemene vruchtbaarheid een belangrijk onderzoeksgebied in het specialisme. De sociale en ethische implicaties van nieuw reproductieve medische procedures worden ook geregistreerd en geanalyseerd op het gebied van reproductieve geneeskunde. Dit betreft bijvoorbeeld de vraag in hoeverre de planning van nakomelingen volgens geselecteerde kenmerken, die nu al in beperkte mate mogelijk is, ethisch verantwoord is. Reproductieve geneeskunde houdt zich ook bezig met stamcelonderzoek in de breedste zin van het woord. Embryonale stamcellen worden bijvoorbeeld grotendeels verkregen uit in-vitrofertilisatie. Op dit gebied is reproductieve geneeskunde gebonden aan de wettelijke eisen voor stamcelonderzoek. Op het gebied van bemesting, naleving van de Embryo De beschermingswet is een van de belangrijkste randvoorwaarden bij de ontwikkeling van nieuwe therapeutische en bevruchtingsprocedures.
Diagnose en onderzoeksmethoden
Gewoonlijk bezoekt een stel of een individu een reproductieve arts, voornamelijk in de context van het niet zwanger worden. De medische geschiedenis is een niet te onderschatten onderdeel van de voortplantingsgeneeskunde. In de meeste gevallen ontwikkelt de arts al anamnetisch een idee van de mogelijke oorzaken van verminderde vruchtbaarheid. Vruchtbaarheidstests vallen ook binnen het behandelingsspectrum van de specialiteit. Bij mannen komen dergelijke tests meestal overeen met a sperma functietest. Masturbatie kan worden gebruikt om de sperma Minimaal invasieve ingrepen zijn echter ook denkbaar. De functie van de sperma op deze manier verkregen en geanalyseerd, wordt gedocumenteerd in een spermiogram. Deze spermiogram geeft voornamelijk informatie over de dichtheid, snelheid en algemeen volksgezondheid van het sperma. De reproductieve arts kan de vruchtbaarheid van de vrouw onderzoeken door middel van hormoontesten. Daarnaast laparoscopieën, baarmoeder-endoscopieën en ultrageluid onderzoek of observatie van de menstruatiecyclus zijn ook denkbare diagnostische procedures. De belangrijkste methoden op het therapeutische gebied van reproductieve geneeskunde zijn intra-uteriene inseminatie, intracytoplasmatische sperma-injectie en testiculaire sperma-extractie. Bovendien, microchirurgische epididymale sperma-aspiratie en in vitro rijping zijn nu ook van groot belang in de reproductieve geneeskunde therapie Bij intra-uteriene inseminatie wordt het sperma rechtstreeks bij de vrouw ingebracht baarmoeder Deze procedure is met name geschikt wanneer de stroomsnelheid van het sperma wordt aangetast. Intracytoplasmatische sperma-injectie gaat nog een stap verder. Hier wordt het mannelijke sperma in het cytoplasma van het vrouwelijke ei geïnjecteerd. Om sperma te verkrijgen, testiculair biopsie wordt gebruikt testiculaire sperma-extractie Voor in vitro procedures kan sperma echter ook worden verkregen bij de bijbal via microchirurgische epididymale sperma-aspiratie. In vitro rijping betreft vrouwen met bepaalde vruchtbaarheidsstoornissen. In deze procedure verwijdert de reproductieve arts onvolwassen eieren van de vrouw eierstokken Het opgehaalde eieren worden kunstmatig in een reageerbuis gerijpt totdat ze vruchtbaar zijn. Veel reproductieve geneeskundige procedures worden voornamelijk hormonaal gecontroleerd en gaan daarom gepaard met hormoon therapie De vervulling van een voorheen onvervulde kinderwens is dus het belangrijkste gebied van alle reproductietherapie maatregelen.
