Introductie
Lever abcessen zijn onderverdeeld in een primaire en een secundaire cursus. De primaire cursus van de lever abces wordt veroorzaakt door een bacteriële kolonisatie via de galblaas en gal leidingen. De oorzaak is ofwel galstenen of parasieten.
Secundaire vormen van lever abcessen ontstaan meestal na operaties of ongevallen, maar ook door chronische tonsillitis, endocarditis, navelstreng ader sepsis, late effecten van diverticulitis, appendicitis, De ziekte van Crohn en colitis ulcerosa. De ziekteverwekkers die een lever veroorzaken abces zijn E. coli, enterococci, Klebsiellae of bacteroides. In de meeste gevallen wordt de rechterkwab van de lever aangetast door een abces, de linkerkwab van de lever veel minder vaak. In 60% van de gevallen worden enkelvoudige abcessen aangetroffen in 40% meerdere kleinere abcessen.
Letilinie in een leverabces
Voor de behandeling van een amoebisch leverabces is er een richtlijn waarin staat hoe de diagnose en therapie van deze ziekte adequaat kan worden uitgevoerd. De arts kan de richtlijn volgen, maar is niet verplicht deze op te volgen. Het amoebe leverabces wordt veroorzaakt door een ziekteverwekker genaamd "Entamoeba histolytica".
Het abces kan uitgroeien tot een levensbedreigend ziektebeeld, aangezien het ernstige complicaties kan veroorzaken (bijv. Doorbraak in de vrije buikholte). Doordachte diagnostiek en therapie zijn daarom cruciaal voor het herstel van de patiënt. Al met al moet elke patiënt met een leverabces worden behandeld als een intramurale patiënt in het ziekenhuis.
Diagnose volgens richtlijnen: elke patiënt die de laatste jaren voor het begin van de ziekte in de tropen of subtropen was en nu lijdt aan koorts, borst / pijn in de buik en verhoogde ontstekingswaarden moeten worden onderzocht op een leverabces. Hetzelfde geldt voor elke patiënt met koorts na een verblijf in de tropen of subtropen die negatief zijn getest op andere tropische ziekten (bijv malaria). De diagnose wordt gesteld op basis van de klinische symptomen van de patiënt, zijn ontstekingswaarden en tenslotte de detectie van een massa in de lever door ultrageluid.
De diagnose wordt bevestigd door de detectie van bepaalde antilichamen in de bloed die optreden tegen de ziekteverwekker Entamoeba histolytica. Computertomografie (CT) of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI van de lever) kan ook worden uitgevoerd om het abces in de lever te beoordelen. In dit geval zou een MRI van de lever worden uitgevoerd.
Prik van het abces voor directe detectie van de ziekteverwekker is niet altijd verplicht. Therapie volgens richtlijnen:
Medicamenteuze therapie met metronidazol wordt aanbevolen voor de behandeling van amoeben leverabces. Dit is een antibioticum dat effectief is tegen de ziekteverwekker.
Het moet eerst worden beheerd via de ader. Om ook de resterende ziekteverwekkers in de darm te bereiken, wordt therapie met een ander medicijn, paromomycine, aanbevolen. Omdat andere pathogenen, zoals bacteriële pathogenen, ook mogelijk zijn voordat de definitieve diagnose wordt gesteld, verder antibiotica moet eerst worden gegeven die ook deze andere ziekteverwekkers omvatten.
Hiervoor is bijvoorbeeld ceftriaxon geschikt. Monitoring volgens richtlijnen:
Tijdens de therapie kan de voorwaarde van de patiënt moet worden gecontroleerd. Dit omvat regelmatig bloed telt, ultrageluid Grensverkeer van het abces, en ontlastingsmonsters waarin geen pathogeen mag worden gedetecteerd na behandeling met paromomomycine.
De algemene klinische toestand van de patiënt voorwaarde moet ook merkbaar verbeteren kort na het begin van de therapie. Therapie volgens richtlijnen: Voor de behandeling van amoeben leverabces wordt een medicamenteuze behandeling met metronidazol aanbevolen. Dit is een antibioticum dat effectief is tegen de ziekteverwekker.
Het moet eerst worden beheerd via de ader. Om ook de resterende ziekteverwekkers in de darm te bereiken, wordt therapie met een ander medicijn, paromomycine, aanbevolen. Omdat andere pathogenen, zoals bacteriële pathogenen, ook mogelijk zijn voordat de definitieve diagnose wordt gesteld, verder antibiotica moet eerst worden gegeven die ook deze andere ziekteverwekkers omvatten.
Hiervoor is bijvoorbeeld ceftriaxon geschikt. Richtlijn Grensverkeer: De patienten voorwaarde moet tijdens de behandeling worden gecontroleerd. Dit omvat regelmatig bloed telt, ultrageluid Grensverkeer van het abces, en ontlastingsmonsters waarin geen pathogeen mag worden gedetecteerd na behandeling met paromomomycine. De algemene klinische toestand van de patiënt zou ook merkbaar moeten verbeteren kort na het begin van de therapie.
Alle artikelen in deze serie:
