Kegelsyndroom is een paraplegisch syndroom dat wordt veroorzaakt door drukschade aan de onderzijde spinal cord op het niveau van de conus medullaris en wordt geassocieerd met mictiedisfunctie. Het komt meestal voor in de setting van een herniated disc Het syndroom is een medisch noodgeval en biedt een onmiddellijke indicatie voor chirurgische decompressie om onomkeerbare schade te voorkomen.
Wat is kegelsyndroom?
De hersenen en spinal cord make-up de centrale zenuwstelsel Alle motoriek wordt aangestuurd via het zenuwweefsel dat zich hier bevindt. De spinal cordspeelt in het bijzonder een essentiële rol bij het beheersen van beweging. Bijzonder belangrijk in dit verband zijn de piramidale kanalen, van waaruit alle vrijwillige en reflexbewegingscommando's via efferente zenuwbanen naar de musculaire succesorganen worden getransporteerd. Schade aan het ruggenmerg heeft navenant ernstige gevolgen. Laesies in het gebied van de gehele diameter van het ruggenmerg worden bijvoorbeeld paraplegische syndromen genoemd. Alle cross-sectionele syndromen gaan gepaard met verlamming. Afhankelijk van het type ruggenmergschade zijn de verlammingsverschijnselen ofwel slappe ofwel spastische verlamming. Het zogenaamde conus-syndroom is een cross-sectioneel syndroom met beschadiging op het niveau van de conus medullaris, waarbij de segmenten S3 tot S5 van het ruggenmerg worden aangetast. De belangrijkste symptomen van het syndroom zijn incontinentie en stoornissen in seksuele functie.
Oorzaken
De oorzaak van het conus medulla-syndroom is compressie van het onderste ruggenmerg. Druk op de conus medullaris aan het einde van het caudale ruggenmerg veroorzaakt de stoornissen die verband houden met het syndroom. Meer specifiek worden de sacrale ruggenmergsegmenten van S3 tot S5 voornamelijk beïnvloed door de bijbehorende compressie. Het coccygeale ruggenmerg ter hoogte van de lumbale wervellichamen kan ook betrokken zijn. In de meeste gevallen is het kegelsyndroom het resultaat van een mediale hernia. Minder vaak zijn circulatiestoornissen of zelfs tumoren verantwoordelijk voor compressie van de overeenkomstige segmenten van het ruggenmerg. Het syndroom is ook gemeld in gevallen waarin de conus medullaris aangeboren is gehecht aan de omliggende structuren. In een dergelijk geval wordt het syndroom echter aangeduid als tethered cord-syndroom in plaats van conus-syndroom, dat de conus medullaris tijdens de groei beschadigt. In bijna alle gevallen wordt het conus-syndroom geassocieerd met het zogenaamde caudasyndroom en wordt in deze context soms het conus-caudasyndroom genoemd.
Symptomen, klachten en tekenen
Net als alle andere paraplegische syndromen wordt het kegelsyndroom voornamelijk geassocieerd met bewegingsstoornissen. In het geval van het conus-syndroom zijn dit voornamelijk bewegingsstoornissen van de blaas en anus sluitspieren. Kruk kan vaak niet meer worden vastgehouden door patiënten. Hetzelfde geldt voor urine. Mictiestoornissen zoals permanent druipende urine zijn een belangrijk symptoom van het syndroom. Mictiestoornis kan ook een overloop zijn incontinentie, waarin de patiënt blaas is constant vol maar kan niet vrijwillig worden geleegd. In de meeste gevallen zijn er geen bewegingsstoornissen in het vroege beloop. Aanvankelijk manifesteert het kegelsyndroom zich meestal in een zogenaamde rijbroek anesthesie, die wordt gekenmerkt door symmetrische sensorische stoornissen aan de posterieure binnenkant van beide dijen. Dit huid gebied wordt geleverd door de zenuwen van segmenten S1 tot S3. Vooral de man lijdt vaak aan erectiestoornissen of ejaculatiestoornissen in latere stadia van het kegelsyndroom. In de regel tenminste licht pijn in het heupgebied treedt op als gevolg van de compressie, omdat het gevoelig is zenuwen worden ook beschadigd door de druk voorwaarde op het onderste ruggenmerg. Verlamming van de benen komt meestal niet voor.
Diagnose en verloop van de ziekte
De arts stelt de diagnose kegelsyndroom op basis van anamnese en beeldvorming. De patienten anus is in wezen slap omdat de sluitspier niet voldoende werkt. Als onderdeel van het diagnostische proces kan een mislukte anale of bulbaire caverneuze reflex aanwijzingen geven voor het conus-syndroom. Patellair en achillespees reflexen worden bewaard in het geïsoleerde conus-syndroom. Beeldvorming die de diagnose bevestigt en de oorzaak verduidelijkt, kan CT of MRI zijn. Beeldvorming kan bijvoorbeeld een oorzakelijke hernia onthullen. Voor patiënten met kegelsyndroom hangt de prognose grotendeels af van het tijdstip van diagnose. Als de compressie te lang aanhoudt, wordt het getroffen zenuwen onomkeerbaar sterven.
Complicaties
Kegelsyndroom vertegenwoordigt een zeer ernstig en gevaarlijk voorwaarde voor het lichaam van de getroffen persoon. Als de behandeling niet onmiddellijk wordt gestart, kan dit meestal leiden tot onomkeerbare secundaire schade en verlamming door het hele lichaam. De getroffen persoon lijdt aan mictiestoornissen en aan verlamming en tintelingen. De kwaliteit van leven wordt aanzienlijk beperkt en verminderd door het kegelsyndroom. Niet zelden leidt dit ook tot bewegingsstoornissen, waardoor de patiënt ook afhankelijk kan zijn van een rolstoel. De functie van de blaas is ook aangetast, waardoor het plassen niet meer goed onder controle kan worden gehouden. Dit is niet ongebruikelijk leiden naar Depressie en andere psychische klachten of stemmingen. Zintuiglijke stoornissen kunnen overal in het lichaam voorkomen, wat een extreem effect heeft op het dagelijks leven. De geslachtsdelen worden meestal aangetast door erectiele dysfunctie De kwaliteit van leven van de patiënt wordt drastisch verminderd door het conus-syndroom. Het is niet ongebruikelijk dat de heup ook ernstig wordt pijn Behandeling van het conus-syndroom moet onmiddellijk plaatsvinden. Complicaties treden voornamelijk op wanneer alleen een uitgestelde behandeling wordt gestart. Dit kan leiden tot onherstelbare schade, waardoor de getroffen persoon de rest van zijn leven lijdt onder de gevolgen en verlamming. Over de beperking van de levensverwachting kan geen algemene uitspraak worden gedaan.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Kegelsyndroom vertegenwoordigt altijd een medisch noodgeval. De behandeling moet onmiddellijk worden gestart wanneer symptomen zoals verlamming of gevoelloosheid in de benen worden opgemerkt. Na de eerste behandeling door de spoedarts moet de patiënt worden onderzocht in een gespecialiseerde kliniek. Langetermijn therapie wordt individueel gepland, afhankelijk van de ernst van de paraplegie en wordt uitgevoerd door verschillende specialisten. Personen die aan het kegelsyndroom lijden, moeten nauw overleg hebben met de verantwoordelijke arts. De paraplegie syndroom kan echter goed worden behandeld in de loop van de voorwaardekunnen verschillende symptomen optreden die een individuele behandeling vereisen. Patiënten die plotseling tekenen van bewegingsstoornissen van de blaas opmerken en anus sluitspieren moeten de arts informeren. Ongewone sensorische stoornissen of pijn moet ook worden verduidelijkt als ze plotseling optreden en een medische complicatie wordt vermoed. Het conus-syndroom beperkt de kwaliteit van leven aanzienlijk, daarom hebben getroffenen vaak therapeutische ondersteuning nodig. Als depressieve stemmingen of andere problemen aan het licht komen, is het het beste om de medische professional te informeren. Hij of zij kan de patiënt onderzoeken om een organische oorzaak uit te sluiten en indien nodig een therapeut raadplegen.
Behandeling en therapie
Kegelsyndroom is altijd een medisch noodgeval dat onmiddellijke interventie vereist. Hoe langer de druk op het onderste ruggenmerg aanhoudt, hoe groter de kans dat de zenuwen blijvend beschadigd raken. Na de diagnose wordt zo snel mogelijk chirurgische decompressie uitgevoerd. Conservatief medicinaal maatregelen zijn niet geschikt voor behandeling. De oorzaak van de huidige verstoring moet worden weggenomen, in dit geval de drukconditie nabij het ruggenmerg. In individuele gevallen wordt een zogenaamde nucleoplastiek gebruikt om de druk op het onderste ruggenmerg te verlichten. Deze procedure is een minimaal invasieve behandeling voor de therapie van hernia. In dit geval vindt de tussenkomst plaats onder plaatselijke verdoving Tijdens de procedure werkt de chirurg met een speciale sonde die in het ruggenmerg wordt ingebracht. Onder bepaalde omstandigheden hebben patiënten specifiek nodig fysiotherapie na de tussenkomst. De symptomen die door de compressie worden veroorzaakt, verbeteren meestal zodra het ruggenmerg is gedecomprimeerd. Het uitladen herstelt echter meestal niet volledig de fysiologische basislijnconditie. Fysiotherapeutisch maatregelen zijn vooral belangrijk bij het kegelsyndroom dat laat werd herkend en gecorrigeerd.
Vooruitzichten en prognose
Het vooruitzicht van herstel bij het conus-syndroom hangt af van de snelheid van medische behandeling. Omdat de aandoening een spoedgeval op de intensive care is, moeten de medische hulpdiensten zo snel mogelijk worden gewaarschuwd. Bovendien, het nemen van eerste hulp maatregelen door aanwezige personen is verplicht voor een goede prognose. Als spoedeisende of medische zorg wordt geweigerd, verslechtert de kans op herstel enorm. Normaal gesproken kan het in de verdere levensloop niet meer worden bereikt. De schade die het organisme oploopt, is onomkeerbaar en veroorzaakt meestal gevolgschade. De latere uitgebreide therapie kan worden geïnitieerd, des te ernstiger de langetermijneffecten van het kegelsyndroom. Bij veel patiënten kan ondanks alle inspanningen geen symptoomvrijheid worden bereikt, omdat de volledige behandeling niet onmiddellijk na de uitlokkende gebeurtenis plaatsvond. Verlamming of bewegingsbeperkingen blijven vaak levenslang bestaan. Bovendien zijn er psychologische gevolgen te verwachten vanwege de emotionele belasting van de ziekte. Geïnitieerde therapieën, de administratie van medicatie en invasieve behandelingen kunnen ook complicaties of bijwerkingen veroorzaken. Deze leiden aan de noodzaak om het behandelplan te optimaliseren en het genezingsproces kan vertragen. Veel patiënten melden een verminderde kwaliteit van leven maanden of jaren na het uitlokkende voorval vanwege aanhoudende symptomen.
het voorkomen
Omdat hernia de meest voorkomende oorzaak is van het kegelsyndroom, zijn dezelfde preventieve maatregelen die van toepassing zijn op hernia's grotendeels van toepassing op profylaxe van het syndroom. Rugtraining of regelmatige bezoeken aan een terug schoolHet is bijvoorbeeld aangetoond dat het effectieve preventieve maatregelen zijn in verband met hernia.
Nazorg
In de meeste gevallen van kegelsyndroom zijn de maatregelen van nazorg zeer beperkt. Meestal kan de ziekte ook niet volledig worden behandeld. Allereerst is de getroffen persoon afhankelijk van een snelle diagnose om verdere verlamming van het lichaam te voorkomen. In veel gevallen zijn de verlammingen zelf niet meer ongedaan te maken, zodat de getroffen persoon in deze gevallen geen nazorgmaatregelen meer heeft. De meeste getroffenen zijn daarom afhankelijk van de hulp van andere mensen in hun leven en hebben ondersteuning nodig in hun dagelijks leven. In dit verband heeft de hulp en zorg van de eigen familie en vrienden een bijzonder positief effect op het verdere verloop van de ziekte. Depressie of andere psychologische stoornissen kunnen daardoor ook vaak worden verlicht of zelfs voorkomen. Fysiotherapie maatregelen zijn ook vaak nodig voor kegelsyndroom. De getroffen persoon kan de oefeningen thuis herhalen en zo het genezingsproces versnellen. Verdere maatregelen van nazorg zijn meestal niet mogelijk. Het syndroom vermindert echter meestal de levensverwachting van de getroffen persoon niet.
Wat u zelf kunt doen
Kegelsyndroom is altijd een medisch noodgeval. Zodra de eerste tekenen van het dwarslaesiesyndroom optreden, moet een medische spoeddienst worden gebeld. Tot ze aankomen, eerste hulp maatregelen moeten worden genomen of de betrokken persoon moet gaan liggen en proberen rustig te ademen. Na de operatie moet de getroffen persoon het rustig aan doen. Sport en andere fysieke activiteiten moeten de eerste dagen worden vermeden. Na een week mag in overleg met de arts weer met licht sporten worden begonnen. Als het kegelsyndroom pas in een laat stadium wordt ontdekt, moet de reeds opgetreden schade worden gecorrigeerd. Dit wordt voornamelijk bereikt door middel van fysiotherapeutische maatregelen, die door de getroffen persoon kunnen worden ondersteund door middel van individuele training. Hiervoor verwijst de arts de patiënt door naar een geschikte fysiotherapeut. Het vaststellen en wegnemen van de oorzaak is een belangrijke behandelstap. Veel patiënten met het kegelsyndroom hebben er last van zwaarlijvigheid of werken in een beroep waarin de rug zwaar wordt belast. Deze triggers moeten zo snel mogelijk worden gevonden en gecorrigeerd. Dit kan worden bereikt door de werkplek te veranderen, leefgewoonten te veranderen of therapie te begeleiden. Regelmatig rug training of het bijwonen van een terug school kan ook de symptomen verlichten en een herhaling van het kegelsyndroom voorkomen.
