Elleboogdislocatie of elleboog luxatie is de volledige ontwrichting van het ellebooggewricht. Het wordt meestal veroorzaakt door trauma en er zijn extra verwondingen aan de collaterale ligamenten, zenuwen of breuken. Bij kinderen is elleboogdislocatie de meest voorkomende dislocatie, en bij volwassenen is het de tweede meest voorkomende dislocatie na dislocatie van de schoudergewricht.
Wat is een elleboogdislocatie?
Schematisch diagram met de anatomie en structuur van de elleboog. Klik om te vergroten. In de volksmond wordt elleboogdislocatie 'ontwricht' of 'ontwricht' genoemd. Medisch betekent dit dat het ellebooggewricht ernstig verplaatst is en niet meer in zijn oorspronkelijke anatomische positie. Het gewricht hoofd zit niet meer in het stopcontact. In sommige gevallen zijn er bijkomende verwondingen aan de collaterale ligamenten, botbreuken of, als gevolg van overstrekking, verwondingen aan de ulnaire en mediaan. zenuwen van de onderarm​ Symptomatisch is het elleboog luxatie is merkbaar door een verkeerde positie van de elleboog, ernstig pijn en aanzienlijke bewegingsbeperkingen van de elleboog. Als er extra verwondingen optreden, bijvoorbeeld een stretching van de ellepijp onderarm zenuw, kunnen sensorische stoornissen in de hand optreden. Als de condylus nog gedeeltelijk in de koker zit, kan de voorwaarde wordt subluxatie van de elleboog genoemd.
Oorzaken
In zeldzame gevallen is elleboogdislocatie aangeboren en bestaat deze vanaf de geboorte. In dit geval is er een onvolledige vorming van de elleboog of opperarmbeen botten, waardoor het ellebooggewricht onstabiel wordt. Het individu botten verschuif nu iets tegen elkaar. Vaker is de gewoonte, de gewoonte, ontwrichting. In dit geval ontwricht het ellebooggewricht spontaan herhaaldelijk zonder enige uitwendige duidelijke reden. De meest voorkomende oorzaak is echter een val of het uitoefenen van kracht op de elleboog, die naar achteren overmatig gestrekt is. Door de abrupte krachtinwerking worden de gewrichtsvlakken van elkaar gescheiden en tegen elkaar verplaatst. De gewrichtsoppervlakken behouden deze abnormale positie, zelfs nadat de kracht is opgehouden. Het is niet ongebruikelijk dat er ook capsulaire tranen in het gewricht en ligamentscheuren optreden.
Symptomen, klachten en tekenen
In de meeste gevallen wordt een elleboogdislocatie ook geassocieerd met ander letsel of trauma en komt het niet alleen voor. Het veroorzaakt echter voornamelijk zeer ernstige pijn in het getroffen gebied van het lichaam. De pijn verspreidt zich vaak naar de aangrenzende regio's en veroorzaakt ook daar ongemak. Vooral 's nachts kan de ontwrichting van de elleboog daarom pijn en moeilijk in slaap vallen veroorzaken. Veel patiënten zijn daarom prikkelbaar of zelfs licht agressief en lijden aan verschillende psychologische stoornissen of zelfs Depressie​ Er zijn ook bewegingsbeperkingen en in het algemeen een verkeerde uitlijning van de elleboog. Als de elleboogdislocatie niet wordt behandeld, treden gevoelloosheid en gevoeligheidsstoornissen op, die zich kunnen uitbreiden naar de armen en handen. In sommige gevallen zijn patiënten hierdoor afhankelijk van andere mensen om hen in hun dagelijks leven te helpen en zijn ze niet in staat om veel alledaagse dingen alleen te doen. Zwelling kan ook optreden als gevolg van elleboogdislocatie. Bij kinderen is de voorwaarde leidt tot een vertraagde ontwikkeling. Het heeft echter geen negatieve invloed op de levensverwachting van de patiënt.
Diagnose en verloop
Acute elleboogdislocatie vereist onmiddellijke behandeling door een bekwame deskundige om het risico op vasculaire en zenuwschade​ De arts kan de gewrichten die tegen elkaar zijn verplaatst. Bloed stroom en functie van onderarm spieren en huid gevoel op de onderarm moet ook worden onderzocht om geassocieerde ziekten uit te sluiten. Röntgenstraal onderzoek is belangrijk om een ​​duidelijk onderscheid te maken tussen fracturen en elleboogdislocatie. Pas nadat fracturen zijn uitgesloten, kunnen therapie worden geïnitieerd. Een controle röntgenstraal na een paar weken dient om het succes van de behandeling te evalueren. Omdat elleboogdislocatie gemakkelijk kan worden vastgesteld door anamnese en onderzoek, kunnen verdere diagnostische procedures zoals MRI en computertomografie worden alleen gebruikt om bijvoorbeeld de gevolgen van letsel beter in te schatten zenuwschade​ Bij een eenvoudige elleboogdislocatie zonder bijkomende verwondingen kan een zeer goede prognose worden aangenomen. Na drie tot vier maanden kan het ellebooggewricht weer volledig worden belast.
Complicaties
Onder de bijwerkingen in afwezigheid van botstabilisatie en vooral in aanwezigheid van een bijkomende radiaal hoofd breuk en een fractuur van de proc. coronoideus, kan er een neiging zijn tot reluxatie. Omdat capsulaire ligamenteuze componenten bijna altijd gewond raken bij een elleboogdislocatie, kan laterale instabiliteit met permanente status optreden, ongeacht chirurgische of conservatieve behandeling. Hoe ernstiger de dislocatie, hoe groter het risico op een circulair toenemende traan gerelateerd aan het ligamenteuze complex. Dit zou zich voordoen van lateraal naar mediaal. Bovendien osteochondrale vlokken (kraakbeen botafschilfering) kan voorkomen. Osteochondrose dissecans kunnen ook ontstaan. Ook vrije osteochondrale fragmenten kunnen niet worden uitgesloten. Complicaties op de lange termijn zijn onder meer de elleboog osteoartritis​ Als vasculaire zenuwlaesies worden toegevoegd aan de elleboogdislocatie, bestaat er een risico op gangreen van de hand of onderarm. Een onderarmcompartiment-syndroom kan ook niet worden uitgesloten. Mogelijke complicaties zijn ook gewrichtsstijfheid in het smalle bewegingsbereik. Functionele beperking kan ook optreden. Heel vaak periarticulair ossificatie treedt op, wat resulteert in aanzienlijke bewegingsbeperkingen. Bij eenvoudige ontwrichting zonder bijkomende verwondingen zijn instabiliteitsproblemen bekend maar zeldzaam. Vaker is er echter permanente pijn en stijfheid.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als de betrokkene merkt dat zijn of haar ellebooggewricht niet meer zoals gewoonlijk kan worden gebogen en gestrekt, is er reden tot bezorgdheid. Een arts moet worden geraadpleegd zodra er pijn is of een verminderd bewegingsbereik. Als er krakende geluiden kunnen worden waargenomen tijdens gewone bewegingen, is een bezoek aan de dokter aan te raden. Zodra alledaagse taken niet meer normaal kunnen worden uitgevoerd of beroepsverplichtingen niet meer kunnen worden nagekomen, is een arts nodig. Als zwelling optreedt in de regio van het gewricht, huidveranderingen zijn merkbare of blauwe plekken, moet een arts worden geraadpleegd. Overleg met een arts wordt ook aanbevolen bij emotionele en psychische problemen. Stemmingswisselingen, depressieve fasen of opvallende gedragsveranderingen moeten door een arts worden opgehelderd. Als er slaapstoornissen optreden, is dat zo 피로 of een algemeen gevoel van malaise, moet een arts worden geraadpleegd. Voordat u medicijnen gebruikt, moet altijd een arts worden geraadpleegd om mogelijke bijwerkingen of risico's te bespreken. Als het normale prestatieniveau daalt of als de symptomen leiden bij eenzijdige fysieke belasting moet een arts worden geraadpleegd. In het geval van spierpijn, spanning in de armen, schouders of rug, is het raadzaam om medische hulp in te roepen. Ook een slaaphouding van het bovenlichaam dient onderzocht te worden.
Behandeling en therapie
Een snelle behandeling is in ieder geval belangrijk. Deskundigen bevelen het binnen zes uur aan om het risico op zenuw- en vaatbeschadiging te minimaliseren. Als eerste maatregelen totdat een arts kan worden bereikt, wordt rust en koeling van het gewricht aanbevolen, want hoe minder zwelling er is, hoe gemakkelijker het is om te harden. Na een grondige anamnese, diagnose en complexiteitsbeoordeling wordt de individuele behandeling van elleboogdislocatie bepaald. Omdat conservatieve behandeling met herontwrichting van het gewricht erg pijnlijk is, wordt deze meestal onder uitgevoerd anesthesie​ Zelfs als het om zachte weefsels gaat, is een operatie niet altijd nodig. Echter chirurgisch therapie is onmisbaar bij open dislocatie, vaat- en zenuwletsel, her-dislocatie na dislocatie en bot breuk​ Tijdens deze operatie hecht de behandelende arts gewonde structuren van zacht weefsel en stabiliseert botletsel met draden of schroeven. Volledige immobilisatie van het gewricht met metalen draden wordt uitgevoerd in geval van ernstige ligamentruptuur. Afhankelijk van therapie uitgevoerd, fysiotherapie-oefeningen worden uitgevoerd kort na her dislocatie en spalken of pas nadat de operatiewond is genezen. Het doel van fysiotherapie is om de spieren te versterken en de volledige beweeglijkheid van de gewrichten te herstellen. Een bewegingsorthese kan een ondersteunende werking hebben.
Vooruitzichten en prognose
Als er geen ander letsel aan de botten of omgeving schepen, is de prognose voor elleboogdislocatie gunstig. Binnen een paar maanden kan elleboogdislocatie volledig genezen met voldoende rust en spaarzaamheid. Bij een medische behandeling wordt het gewricht met een paar eenvoudige stappen weer op zijn plaats gezet. Na ongeveer 3-4 maanden kunnen de arm en de elleboog normaal zoals gewoonlijk weer volledig worden belast. Sommige patiënten melden echter dat ze nog steeds in staat zijn om gewicht te dragen, afhankelijk van hun gewicht voorwaarde op de dag. Overbelasting dient daarom permanent te worden vermeden voor een goede prognose. Spontane genezing is niet te verwachten bij een dislocatie. Medische zorg is nodig om verlichting van de symptomen te bereiken. Als botversplintering is opgetreden vanwege de oorzaak van de elleboogdislocatie, is chirurgische ingreep vaak noodzakelijk. Hierin worden de nodige correcties aangebracht. Genezing is in de meeste gevallen ook mogelijk, maar moet worden beoordeeld op basis van het individuele letsel. Als de symptomen leiden een chronische ziekte van de botten verslechtert de prognose. De symptomen nemen in intensiteit toe naarmate de ziekte voortschrijdt. De laatste optie is om het gewricht te vervangen. Hierdoor kan de patiënt zijn arm gebruiken en een goede functionele activiteit bereiken in het dagelijks leven.
het voorkomen
Het is moeilijk om een ​​ontwrichting van de elleboog te voorkomen, omdat vallen niet altijd kan worden voorkomen. Degenen die echter lijden aan aangeboren zwakte van het ellebooggewricht of gewone ontwrichting, moeten extra zorg voor het gewricht nemen en vermijden risicofactoren.
Nazorg
Een dislocatie van de elleboog heeft meestal geen nadelige invloed op de levensverwachting van het getroffen individu. In de meeste gevallen echter niet bijzonder maatregelen of opties voor nazorg zijn beschikbaar voor de patiënt, dus de patiënt moet eerst vertrouwen op volledige genezing van de symptomen. Aangezien zelfgenezing bij dit proces niet kan plaatsvinden, moet altijd een vroege diagnose met vroege behandeling worden uitgevoerd. Alleen op deze manier kunnen verdere complicaties worden vermeden of zoveel mogelijk worden beperkt. De behandeling zelf wordt uitgevoerd door het plaatsen van het gewricht of door een chirurgische ingreep. Na de operatie mag de patiënt het lichaam niet belasten en moet hij het in ieder geval rustig aan doen. Bedrust moet ook in acht worden genomen en zware of stressvolle activiteiten moeten worden vermeden. In veel gevallen moet het aangetaste gewricht worden gespaard en niet worden belast in het geval van een elleboogdislocatie. Door maatregelen of fysiotherapie of fysiotherapie, kan de beweging van het gewricht meestal relatief goed worden hersteld. Veel oefeningen kunnen ook alleen door de patiënt worden gedaan, wat de genezing van de elleboogdislocatie kan bevorderen. Ondersteuning en zorg van vrienden en familie bevorderen ook de genezing van deze aandoening.
Dit is wat u zelf kunt doen
Elleboogdislocatie, ook wel elleboog luxatie, is vaak het gevolg van kracht of vallen op de elleboog. Dit letsel vereist een nauwkeurige diagnose en een juiste behandeling door een deskundige. Als een eerste hulp meten tot de dokter arriveert, wordt aanbevolen om het aangetaste ellebooggewricht te koelen. Het moet zo snel mogelijk weer op zijn plaats worden gezet, wat vaak onder wordt gedaan anesthesie, anders zou het te pijnlijk zijn. Gewoonlijk moet de patiënt zeven tot tien dagen na de ontwrichting een bovenarmgips dragen. De arm heeft absolute rust nodig en moet in een haakse gekruiste positie worden gehouden. Als het gips is verwijderd, kan een bewegingsorthese worden aangebracht. Het stabiliseert het gewricht en maakt tegelijkertijd een langzame benadering van normale bewegingen mogelijk. Gedurende deze tijd is het erg belangrijk om het voorgeschreven bij te wonen en actief te ondersteunen fysiotherapie behandelingen. Hoe dit het beste kan, wordt door de behandelende artsen en fysiotherapeuten aan de patiënt meegedeeld. Het duurt even voordat het arm- en ellebooggewricht weer volledig belast kan worden. Tot die tijd is het belangrijk om het gewricht te activeren zonder het te overbelasten. Er zijn geen preventieve maatregelen die überhaupt kunnen voorkomen dat een elleboogdislocatie of elleboogluxatie optreedt. Er moeten echter pogingen worden ondernomen om situaties met een hoog risico te vermijden leiden vallen met de bijbehorende gevolgen.
