Incontinentie is het verlies van controle over het vrijkomen van urine - of, minder vaak, ontlasting. Vaak zijn de oorzaken van urine-incontinentie zijn in de urinewegen. Maar problemen in de hersenen en spinal cord of met het zenuwen kan ook leiden naar incontinentie Lees hier welke vormen van incontinentie er zijn in mannen en vrouwen, wat AIDS zijn beschikbaar en wat therapie helpt bij incontinentie.
Oorzaken van incontinentie
In het geval van incontinentie kunnen er organische oorzaken zijn of een ziekte of letsel aan de zenuwstelsel Dit veroorzaakt een verstoring in de samenwerking tussen de hersenen en zenuwen enerzijds en de bekkenbodem spieren, blaas spieren en sluitspieren aan de andere kant. Afhankelijk van het feit of urine of ontlasting onbewust wordt doorgegeven, spreekt men van urine of fecale incontinentie Voor beide typen worden verschillende vormen onderscheiden, die elk verschillende oorzaken hebben. De oorzaken van urine-incontinentie hoeven niet altijd in de buurt van de urinewegen te liggen. Aandoeningen van de zenuwen, hersenen or spinal cord kan ook leiden tot incontinentie. In zeldzame gevallen kan incontinentie ook worden veroorzaakt of verergerd door medicatie. Zorg er daarom voor dat u uw arts vertelt welke medicijnen u regelmatig gebruikt. Urine dribbelen of dribbelen na het legen van de blaas is wanneer een paar druppels urine ontsnappen. Dit symptoom komt voornamelijk voor bij mannen en wordt veroorzaakt door het feit dat de urinebuis, die leidt van de blaas naar de punt van de penis, wordt niet volledig geleegd door de bijbehorende spieren. Als gevolg hiervan vormt zich wat urine op een dieptepunt in de urinebuis, die vervolgens druipt.
Vormen van urine-incontinentie
Patiënten die er last van hebben urine-incontinentie problemen heeft om gecontroleerd te plassen. In principe is urine-incontinentie onderverdeeld in vijf verschillende vormen:
- Stressincontinentie
- Dring aan op incontinentie
- Reflex-incontinentie
- Overloopincontinentie
- Extraurethrale urine-incontinentie
Stressincontinentie
In stressincontinentie, ook bekend als stress-incontinentie, treedt onvrijwillig urineverlies op als gevolg van verhoogde druk in de buik. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren bij het dragen van zware voorwerpen, maar ook bij lachen, hoesten of niezen. In extreme gevallen kan urineverlies ook optreden tijdens normale bewegingen, zoals wandelen. Dit kan variëren van een paar druppels tot een stroom urine. Als stressincontinentie aanwezig is, de verbinding tussen de blaas nek en urinebuis is meestal aangetast. Een veel voorkomende oorzaak zijn operaties en ongevallen die de bekkenbodem weefsels of beschadigen zenuwen in het bekkengebied. Bij mannen is het risico van stressincontinentie is bijzonder hoog na prostaat chirurgie. Dit komt doordat de sluitspier van de blaas kan verzakken. Vrouwen zijn zwakker bekkenbodem spieren dan mannen, en daarom hebben ze er meer last van spanning incontinentie. Zwangerschap en de bevalling zijn bijzonder belastend voor de bekkenbodem. Gedurende zwangerschap, maar ook na de geboorte, spanning incontinentie wordt vaak merkbaar. Hormonale veranderingen tijdens menopauze verhogen ook het risico op incontinentie.
Dring aan op incontinentie
met urge-incontinentie (ook: urge incontinence), an drang om te plassen komt vrij plotseling voor en is zo sterk dat getroffenen soms niet meer op tijd naar het toilet komen. De drang om te plassen komt vaak meerdere keren per uur voor, ook al is de blaas nog niet helemaal vol. Dring aan op incontinentie wordt veroorzaakt door een probleem bij de signaaloverdracht: hoewel de blaas nog niet vol is, wordt het signaal om te ledigen naar de hersenen gestuurd. Hierbij kan onderscheid worden gemaakt tussen:
- zintuiglijk urge-incontinentie: verstoorde perceptie van de blaasvulling (voortijdig vullend gevoel), bijvoorbeeld als gevolg van blaasstenen of ontsteking van de urinewegen.
- Motorische aandrangincontinentie: krampachtige, onvrijwillige samentrekking van de sluitspier van de urineblaas, waardoor zelfs een minimale vulling van de blaas een sterke drang om te plassen.
Specifieke oorzaken zijn onder meer een operatie die heeft geleid tot beschadiging van de zenuwen, die onvoldoende zijn behandeld suikerziekte mellitus en neurologische ziekten zoals multiple sclerose or Parkinson De trigger kan ook een constante irritatie van de blaas zijn als gevolg van urineweginfecties zoals cystitis of een vernauwing van de blaasuitlaat, bijvoorbeeld als gevolg van prostaat uitbreiding. Daarnaast kunnen ook psychische oorzaken de oorzaak zijn van aandrangincontinentie.
Reflex-incontinentie
Bij reflex-incontinentie voelen de getroffenen niet meer of de blaas vol is. Bovendien hebben ze niet langer vrijwillig controle over het ledigen van de blaas. Daarom leegt het zichzelf van tijd tot tijd. Bij reflex-incontinentie zijn de zenuwen die de blaas aansturen, verstoord. Dit leidt tot verlies van controle over de sluitspier. Dit kan ook worden veroorzaakt door neurologische aandoeningen zoals multiple sclerose Bovendien kunnen verwondingen aan de spinal cord zijn ook een mogelijkheid, zoals die zich voordoen in de loop van paraplegie (spinale reflex-incontinentie). Supraspinale reflexincontinentie is wanneer de controle over het vrijwillig ledigen van de blaas verloren gaat als gevolg van hersenaandoeningen, zoals Alzheimer ziekte, dementie, Parkinson of beroerte.
Overloopincontinentie
Bij overloopincontinentie blijven kleine hoeveelheden urine weglekken zodra de blaas gevuld is. De oorzaak van de symptomen is een afvoerprobleem bij de blaasuitlaat. Door een obstructie bij de uitlaat - bijvoorbeeld een vergrote prostaat, een tumor of een vernauwde urethra - urine kan er niet gemakkelijk uit stromen. Pas als de druk in de blaas blijft stijgen, kunnen kleine hoeveelheden urine ontsnappen. Overloopincontinentie gaat dus gepaard met het gevoel dat de blaas nooit helemaal geleegd wordt. Deze vorm van incontinentie komt het meest voor bij mannen.
Extraurethrale urine-incontinentie
Bij extraurethrale urine-incontinentie is er ook een constant urineverlies. De urine loopt echter niet via de urinewegen weg, maar via een fistel die de blaas verbindt met andere organen, zoals de vagina of de darm. Als gevolg hiervan hebben patiënten geen controle over urineverlies. Extraurethrale urine-incontinentie is meestal aangeboren.
Fecale incontinentie: stadia en vormen
Patiënten met fecale incontinentie moeite hebben om hun darmgassen en hun ontlasting op een gecontroleerde manier te passeren. Afhankelijk van de ernst van de incontinentie worden drie fasen onderscheiden:
- Fase 1: Er is een ongecontroleerde afvoer van darmgassen. Onder belasting kan het ook gedeeltelijk tot ontlasting smeren.
- Fase 2: Er is een ongecontroleerde afvoer van darmgassen en dunne ontlasting.
- Fase 3: Er is een volledig verlies van de controle over de ontlasting. Het resultaat is een constant uitsmeren van ontlasting. Bovendien gaat niet alleen vloeibare maar ook vaste ontlasting verloren.
Afhankelijk van de oorzaak van de symptomen wordt, net als bij urine-incontinentie, ook fecale incontinentie onderscheiden in vijf vormen:
- motor
- zintuiglijk
- Reservoir-gerelateerd
- Neural
- Psychologisch
In sommige gevallen merken patiënten nog steeds de drang om te poepen, maar komen ze niet op tijd naar het toilet. In andere gevallen voelen patiënten echter niets en gebeurt het verlies van ontlasting volledig onbewust.
Oorzaken van fecale incontinentie
Fecale incontinentie kan worden veroorzaakt door verschillende ziekten. Naast chronische inflammatoire darmaandoeningen zoals De ziekte van Crohn, neurologische ziekten zijn ook mogelijke triggers. Tumoren in de rectum, bekkenbodemzwakte, ernstig aambeien or constipatie kan ook de oorzaak zijn. De sluitspier kan ook worden aangetast door verwondingen na een operatie of bevalling. Als zenuwen beschadigd zijn, kan dit ook het gevoel bij de anus Ten slotte, bepaalde medicijnen zoals laxeermiddelen, antidepressiva or drugs For Parkinson zijn ook mogelijke oorzaken.
