Bewegingsstoornissen zijn meestal neurogene aandoeningen van het houdings- en bewegingsapparaat. Ze worden meestal voorafgegaan door schade aan het cerebellaire zenuwweefsel, de basale gangliaOf de spinal cord Gecombineerd medicinaal, beweging therapie, en in sommige gevallen worden zelfs invasieve chirurgische procedures van neurologie en neurochirurgie gebruikt om de aandoening te behandelen.
Wat zijn bewegingsstoornissen?
In de enge definitie omvatten bewegingsstoornissen alle neurogene aandoeningen van het houdings- en bewegingsapparaat die hun oorzaak hebben in het centrale zenuwstelsel. zenuwstelsel In de bredere definitie omvatten bewegingsstoornissen ook psychologisch veroorzaakte houdings- en bewegingsstoornissen, zoals psychologisch veroorzaakt gebrek aan beweging. Neurogene bewegingsstoornissen worden vaak gekenmerkt door abnormale of extra bewegingen die het dagelijks leven van de patiënt ernstig verstoren. In veel gevallen gaan deze stoornissen gepaard met een verandering in spierspanning als gevolg van disfunctie van de centrale zenuwstelsel In andere gevallen manifesteren neurogene bewegingsstoornissen zich in overmatige bewegingen en zijn dan vaak het gevolg van een centraal gestoorde dieptegevoeligheid, zonder welke bewegingen niet meer naar believen adequaat kunnen worden gepland of gecontroleerd. Enkele van de bekendste neurogene bewegingsstoornissen zijn ataxie, tremor en spasticiteit Bovendien wordt de term bewegingsstoornissen bijzonder vaak gebruikt in verband met degeneratieve ziekten zoals Parkinson or de ziekte van Huntington.
Oorzaken
In de engere definitie is de oorzaak van bewegingsstoornissen schade aan de bewegingsstuurlichamen binnen de centrale zenuwstelsel Als ziekte wordt bewegingsstoornis vaak voorafgegaan door Parkinson Verwante degeneraties van het centrale zenuwstelsel kunnen echter ook leiden tot verminderde mobiliteit. Bewegingsstoornissen zoals tremor in de zin van tremor kan het gevolg zijn van genetisch overgeërfde factoren of aanwezig zijn als intentietremor, bijvoorbeeld in de context van cerebellaire schade Neurogene bewegingsstoornissen zoals dystonie zijn meestal erfelijk en leiden tot een verhoogde vatbaarheid voor epileptische aanvallen als gevolg van een gewoonlijk genetisch verhoogde spierspanning. Neurologisch gangstoornissen en spastische verlamming zijn ook bewegingsstoornissen en kunnen het gevolg zijn van inflammatoire, degeneratieve of traumatische schade aan het centrale zenuwstelsel of bij voorkeur het spinal cord Ataxieën komen voornamelijk voor als bewegingsstoornissen bij cerebellaire aandoeningen zoals Ziekte van Wilson en Gilles-de-la-Tourette syndroom Pathologische processen in de basale ganglia zijn ook vaak de oorzaak van bewegingsstoornissen. Met name automatische bewegingen en willekeurige bewegingsprecisie worden verstoord. Mensen met bewegingsstoornissen hebben verschillende symptomen, afhankelijk van het type bewegingsstoornis en de oorzaak ervan. Bij sommige patiënten is de diepe motorische waarneming verstoord. Hun centrale zenuwstelsel ontvangt slechts beperkte informatie over de positie van gewrichten en spierspanning als gevolg van meestal spinal cord laesies. De bewegingsplanning wordt dus verstoord. Vooral in het donker verstoringen van dieptegevoeligheid leiden tot onnauwkeurige, soms overschrijdende bewegingen. Bij bewegingsstoornissen zoals tremorAan de andere kant trekken antagonistische spiergroepen onwillekeurig en strikt ritmisch samen, waardoor ze tremoren veroorzaken. Bij spastische bewegingsstoornissen is er een verhoogde spierspanning, waardoor het voor patiënten moeilijk wordt om normaal te lopen en om de spieren die bij beweging betrokken zijn, te strekken en te buigen. Dit resulteert bijvoorbeeld in een verstoord looppatroon met een ongebruikelijke stapfrequentie. Wanneer bewegingsstoornissen daarentegen worden veroorzaakt door een verminderde spierspanning, lijken bewegingen vaak diffuus en lopen patiënten het gevaar over hun eigen benen te vallen. Bewegingsstoornissen worden ook vaak gekenmerkt door reflexief defecte spieren contracties die vrijwillige actie ontwijken en dus de vrijwillige uitvoering van bewegingen hinderen.
Ziekten met dit symptoom
- Alcoholisme
- Ziekte van Wilson
- dystonie
- ALS
- Restless Legs Syndroom
- Stroke
- Chorea van Huntington
- Epilepsie
- Ataxia
- Doorbloedingsstoornissen
- Multifocale motorische neuropathie
- Multiple sclerose
- Spasticiteit
- Parkinson
- Tourette syndroom
Diagnose en verloop van de ziekte
Bij de diagnose van bewegingsstoornissen worden loopstoornissen en handstoornissen geobserveerd, beoordeeld op hun aard, oorsprong en ernst, en gerelateerd aan een overheersende ziekte. Naast reflextests met apparatuur omvat het diagnostische proces bijvoorbeeld meting van geleiding in het centrale zenuwstelsel. Dit wordt aangevuld met beeldvorming zoals MRI of onderzoeken van aandacht en geheugen geleiding. De prognose van neurogene bewegingsstoornissen hangt af van de primaire oorzaak. Vooral degeneratieve ziekten hebben geen al te gunstige prognose.
Complicaties
Bewegingsstoornissen zijn meestal het gevolg van neurologische ingrepen en het cerebellaire weefsel is vaak beschadigd. Bewegingsstoornissen zijn aandoeningen van het houdings- en bewegingsapparaat die hun oorsprong vinden in het centrale zenuwstelsel. Patiënten worden ernstig belemmerd in hun dagelijks leven en bewegingen kunnen niet langer adequaat worden gepland en gecontroleerd. De bekendste bewegingsstoornissen zijn ataxie, spasticiteit en trillen. Neurologisch gangstoornissen zijn niet ongewoon; inflammatoire of traumatische schade aan het centrale zenuwstelsel of het ruggenmerg is hiervoor verantwoordelijk. Deze mensen hebben verschillende symptomen, bij sommige patiënten is de diepe motorische waarneming verstoord. Het centrale zenuwstelsel krijgt slechts beperkte informatie en kan de positie van niet meer inschatten gewrichten en spierspanning. Zo wordt de bewegingsstoornis gegeven, deze stoornissen leiden tot zeer onnauwkeurige en soms doorschietende bewegingen. De bewegingen lijken vaak diffuus en men heeft altijd de indruk dat de patiënt over zijn eigen voeten valt. De diagnose van gangstoornissen geassocieerd zijn met een andere ziekte, wordt een geleidingsmeting in het centrale zenuwstelsel gebruikt voor de diagnose. Meestal wordt er ook een MRI gedaan en wordt er aandacht aan besteed geheugen worden getest. Als het cerebellum beschadigd is, wordt een fysiotherapeutische behandeling geadviseerd. Door regelmatige en gerichte training kunnen de bewegingsstoornissen worden gecompenseerd door anderen hersenen Regio's. Als de bewegingsstoornis echter niet verbetert, moet de patiënt leren omgaan met de bewegingsstoornis en wat AIDS beschikbaar.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bewegingsstoornissen hebben verschillende oorzaken. De meeste zijn neurologisch, maar er zijn ook psychologische oorzaken van bewegingsstoornissen, zoals Munchausen-syndroom Tremor is het meest voorkomende symptoom in de neurologie en kan in rust en tijdens beweging optreden. Een bekende bewegingsbeperking is essentiële tremor, ook wel bekend als 'rusteloze benen'. Het treedt op als gevolg van Parkinson, waarvoor een specialistische behandeling nodig is. Veel bewegingsstoornissen zijn het gevolg van ongevallen. Ze hebben ook behandeling nodig. Neurologische bewegingsstoornissen worden veroorzaakt door een hele reeks ziekten, dus nauwkeurige opheldering is noodzakelijk. Naast de ziekte van Parkinson en tremor, dementieziekten van het autonome zenuwstelsel, beroerte, epilepsie en spastische verlamming kan ook bewegingsstoornissen veroorzaken. Een groot aanbod van hersenen gebiedsstoornissen, evenals ruggenmergletsels, veroorzaken bewegingsstoornissen in verschillende vormen. Neurologische loopstoornissen beperken de patiënt ernstig en kunnen het risico op vallen aanzienlijk vergroten. Daarom is het uitermate belangrijk om naar een dokter te gaan. Alleen de gespecialiseerde kliniek kan de oorzaak van een bewegingsstoornis achterhalen. Het heeft de diagnostische mogelijkheden en kan bijvoorbeeld prestatiemetingen uitvoeren aan het centraal zenuwstelsel. Hier onderzoeken aandacht en geheugen prestaties zijn ook mogelijk. Bovendien hebben gespecialiseerde neurologische klinieken vaak tremorlaboratoria die informatieve bewegingen en spierstromen kunnen meten. Alleen de samenstelling van de afzonderlijke facetten geeft een betekenisvol totaalbeeld en leidt tot een duidelijke diagnose.
Behandeling en therapie
Patiënten met bewegingsstoornissen worden meestal geleid door een interdisciplinair team van verpleegkundigen, neurologen, fysiotherapeuten en logopedisten die gespecialiseerd zijn in de behandeling van bewegingsstoornissen. De aandoening wordt behandeld afhankelijk van de primaire oorzaak. Er zijn bijvoorbeeld medicamenteuze therapieën beschikbaar voor sommige aandoeningen. Remor bij Parkinsonpatiënten kan dus althans tijdelijk in de vroege stadia worden onderdrukt door drugs zoals L-dopa. Botulinumtoxine therapie is ook een gevestigde waarde geworden als medicamenteuze therapie voor verschillende bewegingsstoornissen. Een vrij nieuwe behandelmethode is diepgaand hersenen stimulatie, die voornamelijk wordt gebruikt bij de ziekte van Parkinson, spastische bewegingsstoornissen, dystonie en tremorstoornissen. Stimulatie-elektroden worden in het zenuwstelsel van de patiënt geplaatst als onderdeel van een neurochirurgische procedure, waar ze hoogfrequente signalen gebruiken om overmatige opwinding te remmen. Al een tijdje intrathecaal baclofen is ook gebruikt om ernstige dystonie te behandelen en spasticiteit Zeker in het geval van bewegingsstoornissen na cerebellaire schade vanwege beroertes is fysiotherapeutische behandeling soms de belangrijkste behandelingsvorm. Patiënten kunnen door regelmatige en gerichte training onder deskundige begeleiding de functies van defecte hersengebieden verleggen naar gezonde hersengebieden en zo een verbetering van de bewegingsstoornis bewerkstelligen. Als bewegingsstoornissen niet verbeteren, leren patiënten om te gaan met de stoornis in ergotherapie en gebruik hulpmiddelen om beter om te gaan met het dagelijks leven.
Vooruitzichten en prognose
Bewegingsstoornissen kunnen zich niet alleen op oudere leeftijd ontwikkelen. Bewegingsstoornissen komen ook herhaaldelijk voor op jonge leeftijd. De oorzaken kunnen verschillen. Studies tonen herhaaldelijk aan dat de jongere generatie minder beweegt. Te weinig beweging of een verkeerde beweging kan de oorzaak zijn van bewegingsstoornissen. Bijvoorbeeld, sterkte atleten hebben heel vaak te kampen met bewegingsstoornissen. De oorzaken zijn meestal overtraining en ondertraining. Bij bewegingsstoornissen zijn de vooruitzichten op herstel zeer goed. Als de gewonde patiënt overtraind is, moet hij of zij de training zachter benaderen. Alleen zo kunnen de overbelaste spieren herstellen. De spieren zullen dan vanzelf regenereren. Ook ondertraining, dus te weinig beweging, kan gevolgen hebben. Te lang achter de computer, televisie enz. Zitten kan bewegingsstoornissen tot gevolg hebben. Een exacte prognose kan worden vastgesteld met een arts. Het is belangrijk om te bepalen hoe ernstig deze aandoening is, zodat de juiste behandeling kan worden gekozen.
het voorkomen
Neurogene bewegingsstoornissen kunnen alleen worden voorkomen voor zover ziekten van het centrale zenuwstelsel kunnen worden voorkomen. Geen veelbelovend preventief middel maatregelen momenteel bestaan voor autoimmuunziekten zoals multiple sclerose en degeneratieve ziekten zoals de ziekte van Parkinson.
Hier is wat u zelf kunt doen
Thuis en in de thuissituatie moeten alle routinematige activiteiten van het dagelijks leven worden vereenvoudigd. Dit geldt voor aankleden, het nemen van maaltijden, persoonlijke hygiëne tot naar het toilet gaan. Barrièrevrij wonen is niet altijd mogelijk. Tapijtranden en deurdrempels zijn echter niet te onderschatten gevarenbronnen. Remedies zijn kleine opritten en het verwijderen van tapijten. Een stoel in de badkamer en gang, extra handvatten om aan vast te houden, comfortabele kapstokken die makkelijk aan en uit te trekken zijn, of schoenen met klittenband zijn echte hulp. De slaapkamer en het bed dienen rekening te houden met de eisen van de bewegingsbeperking. Aangepaste instaphoogtes om comfortabel in- en uitstappen mogelijk te maken, houders om te lopen AIDS en gemakkelijk toegankelijke lichtschakelaars maken het ook gemakkelijker om 's nachts op te staan. Gebruiksvoorwerpen zoals bril, water glas, medicatie en kunstgebit zijn handig binnen handbereik op een kleine bijzettafel. Een huisnoodoproepsysteem, dat verschillende instellingen aanbieden, zoals de Johanniter, DRK of of de Malteser hulpdienst, blijkt nuttig. In geval van nood, of het nu een val is of het niet uit de badkuip kunnen komen, is snelle en betrouwbare hulp beschikbaar. Een telefoon met eenvoudige bediening, grote knoppen en een helder display maakt het telefoneren makkelijker. Als u buitenshuis verblijft, is een mobiele telefoon handig.
