Tot 20 procent van alle adolescenten verwondt zichzelf, waarbij meisjes vaker worden getroffen. Zelfverwonding komt vaak voor als een symptoom van psychische stoornissen of ziekte.
Wat is zelfbeschadigend gedrag?
Zelfbeschadigend gedrag verwijst naar acties waarbij het oppervlak van het lichaam opzettelijk wordt beschadigd. Zelfbeschadigend gedrag verwijst naar acties waarbij het oppervlak van het lichaam opzettelijk wordt beschadigd. Dit betekent dat het individu zichzelf herhaaldelijk verwondingen toebrengt. Dit kan bewust of onbewust worden gedaan. Zelfverwonding is geen onafhankelijk ziektebeeld, maar een symptoom van aandoeningen. Deze zelfverwondingen hebben echter geen suïcidale achtergrond. Meestal worden ze veroorzaakt door snijwonden met scherpe of puntige voorwerpen, zoals een scheermesje, een mes of gebroken glas. Dit snijden of krabben komt meestal voor op de armen en benen. Brandwonden of chemische brandwonden zijn ook een vorm van zelfbeschadigend gedrag.
Oorzaken
Oorzaken van zelfbeschadigend gedrag zijn onder meer zeer stressvolle gebeurtenissen en ervaringen die vaak al enige tijd aan de gang zijn. Deze omvatten bijvoorbeeld verwaarlozing door ouders die leidt tot een gebrek aan veiligheid, de scheiding van ouders, waar kinderen vaak niet tegen kunnen, seksueel misbruik, een laag zelfbeeld, een neiging tot emotionele instabiliteit en het onvermogen om gevoelens te uiten, spanning, of woede op een andere manier. Adolescenten met mentale volksgezondheid problemen of aandoeningen lopen een zeer hoog risico om zelfbeschadigend gedrag te ontwikkelen. Andere oorzaken zijn onder meer psychische aandoeningen zoals Depressie, angst, paniek, obsessief-compulsief, eten of borderline persoonlijkheidsstoornis De redenen voor zelfbeschadigend gedrag zijn zeer divers. Zelden is er maar één enkele trigger. Vaak zitten er tal van oorzaken en gevoelens achter, die de getroffen persoon in verband brengt met het gedrag. In dit geval het emotionele spanning wordt verlicht door fysiek pijn Het lichaam reageert op pijn met een verhoogde afgifte van endorfines, wat resulteert in een gevoel van opluchting en ontspanning Vaak ontstaat een verslaving uit het zelfbeschadigende gedrag, dat de getroffen persoon keer op keer moet nastreven. Zonder hulp van buitenaf kan de drang om zichzelf pijn te doen niet worden verlicht.
Ziekten met dit symptoom
- Borderline-syndroom
- Tic en Tourette-syndroom
- Obsessieve-compulsieve stoornis
- Post-traumatische stress-stoornis
- Eetstoornissen
- Angststoornis
Symptomen, klachten en tekenen
Bij zelfbeschadigend gedrag zijn er meestal meerdere verwondingen. In de eerste plaats zijn dit snijwonden of snijwonden die worden uitgevoerd op gemakkelijk toegankelijke gebieden, zoals de extremiteiten. De diepte van de blessure is meestal hetzelfde en de blessures zijn vaak gegroepeerd, in parallelle rijen of symmetrisch. In termen van vormen worden lijnen, letters en woorden vaak waargenomen. Het is voor ouders moeilijk om de tekenen van dit gedrag te herkennen, omdat de slachtoffers hun verwondingen meestal onder hun kleding verbergen en uit schaamte niemand binnenlaten. Daarom is het erg belangrijk om op mogelijke waarschuwingssignalen te reageren om in een vroeg stadium hulp te krijgen.
Diagnose en verloop
Naast de fysieke schade, die klein kan zijn, maar in sommige gevallen even ernstig of zelfs fataal, leidt zelfbeschadigend gedrag evenzeer tot psychosociale beperkingen, aangezien gevoelens van schaamte, schuld, stigmatisering of verminderd zelfrespect kunnen ontstaan. De getroffenen hebben vaak last van verstoorde slaap en stemmingswisselingen Ze verwaarlozen vrienden of hobby's en trekken zich terug. Vanwege de littekens gemaakt, die ze willen verbergen, dragen ze zelfs op warme dagen lange kleding. De diagnose wordt gesteld op basis van de verwondingen die aan het lichaam zijn toegebracht. Ernstige vormen van de ziekte zijn te wijten aan herhaaldelijk pijn gedurende een lange periode. Vaak ontstaat een verslaving uit zelfbeschadigend gedrag, dat de getroffen persoon keer op keer moet nastreven. Zonder hulp van buitenaf kan de drang om zichzelf pijn te doen niet worden verlicht.
Complicaties
Als zelfbeschadigend gedrag niet wordt behandeld, leidt dit er in de regel vaak toe dat de zieke zichzelf in zeer hoge mate verwondt en zichzelf relatief veel schade berokkent. Dergelijke personen verwonden zich gewoonlijk op de huid of andere gebieden. Wanneer dit gedrag niet wordt behandeld, beseffen de personen vaak niet welke schade ze aan zichzelf toebrengen en stoppen ze er niet zelf mee. In het ergste geval kan dit leiden op zelfmoord of op verwondingen die levensbedreigend kunnen zijn voor het eigen lichaam. Deze mensen denken vaak niet na over de gevolgen van zelfverwonding en leggen het zichzelf toe zonder te weten dat ze er in het ergste geval aan kunnen overlijden. Behandeling voor zelfbeschadigend gedrag omvat meestal medicatie en praten met een psychiater Meestal hebben de gebruikte medicijnen ernstige bijwerkingen. Waaronder 피로, hoofdpijn of lusteloosheid. Deze bijwerkingen zijn niet bijzonder slecht; ze zijn in de eerste plaats bedoeld om te voorkomen dat de persoon zichzelf blijft beschadigen. Als er vooruitgang wordt geboekt, kunnen zwakkere medicijnen worden gebruikt waarbij er niet zulke ernstige bijwerkingen zijn. In slechte gevallen kan de behandeling ook een verblijf in een gesloten psychiatrische afdeling met zich meebrengen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij zelfbeschadigend gedrag is het altijd raadzaam om een arts te raadplegen. Als er geen arts wordt geraadpleegd, kan de persoon vreselijke en levensbedreigende verwondingen oplopen. In het ergste geval kan dit ook leiden aan zelfmoordgedachten en uiteindelijk zelfmoord. Zelfbeschadigend gedrag moet in de regel altijd worden onderzocht en behandeld door een psycholoog. Het kan lang duren voordat de oorzaak van het gedrag wordt gevonden. In veel gevallen beseft de patiënt niet dat ze behandeling nodig hebben en lijdt aan de voorwaarde In deze gevallen moeten vrienden en familie behandeling en onderzoek afdwingen. Het is ook mogelijk om u in een gesloten kliniek te laten behandelen. Dringend optreden is vooral nodig als de patiënt al verwondingen heeft opgelopen en al langere tijd aan zelfbeschadigend gedrag lijdt. Bij acuut letsel kan ook de spoedarts worden gebeld of kan de getroffen persoon naar een ziekenhuis worden gebracht.
Behandeling en therapie
Patiënten zijn vaak niet in staat zichzelf te bevrijden van zelfbeschadigend gedrag. Door psychotherapie or gedragstherapie, is er een goede kans om er vanaf te komen. Hier worden de onderliggende problemen doorgewerkt, omdat het in de basis erg belangrijk is dat de basisstoornissen worden herkend en geëlimineerd. De getroffen persoon wordt geholpen om nieuwe copingstrategieën te ontwikkelen om op stressvolle situaties te reageren. Bovendien leren ze praten over emoties in plaats van ze uit te drukken in de vorm van zelfbeschadigend gedrag. Hoe eerder therapie begint, hoe groter de kans op herstel, hoewel er ook mensen zijn die niet kunnen worden behandeld. Voorwaarde voor genezing is altijd een veilige relatie van de getroffen persoon, bijvoorbeeld met een partner, familielid, vriend of therapeut. Therapie kan worden ondersteund door medicatie als het bijvoorbeeld ernstig is Depressieeen angststoornis of obsessief-compulsieve eigenschappen zijn aanwezig. Ontspanning technieken zoals yoga kan ook helpen om innerlijk te versterken evenwicht De motivatie om het zelfbeschadigende gedrag te veranderen is primair bepalend voor het succes van de therapie Therapie die tegen zijn wil plaatsvindt, levert meestal geen hulp op. Verwijten en verwijten van de zijde van de nabestaanden zijn niet aan te raden, omdat dit de verslaving aan zelfverwonding kan versterken. Begrip tonen helpt meer.
Vooruitzichten en prognose
De vooruitzichten en prognose voor zelfbeschadigend gedrag zijn sterk afhankelijk van de ernst van het symptoom en van de wil van de patiënt, en kunnen daarom niet universeel worden voorspeld. In de meeste gevallen is therapie met een psycholoog nodig om dit gedrag te behandelen. Het duurt meestal enkele maanden voordat het gedrag verandert. Van succes kan echter niet altijd worden uitgegaan. Dit hangt ook sterk af van de achtergrond van de patiënt en zijn of haar wil. Het is daarom niet ongebruikelijk dat getroffenen in speciale klinieken moeten worden behandeld.In dit geval is er vaak een positieve progressie van de ziekte en controle van het symptoom. Als het zelfbeschadigende gedrag niet wordt behandeld, zal de patiënt zichzelf pijn blijven doen. Vaak gaat het gedrag gepaard met een agressieve bui. De getroffen persoon keert zich af van vrienden en familie en beperkt zich sociaal zeer sterk. Dit leidt tot sociale uitsluiting en vaak ook tot Depressie en zelfmoordgedachten. In het ergste geval kan de patiënt zichzelf verwonden tot het punt van zelfmoord. Daarom moeten getroffen personen zo min mogelijk met rust worden gelaten om levensbedreigende verwondingen te voorkomen.
het voorkomen
Kortom, een verandering in pijn perceptie kan niet worden voorkomen. Mensen die echter ongevoelig zijn voor pijn, kunnen leren om letsel te voorkomen. Allereerst is een stabiele omgeving waarin liefde en veiligheid heersen altijd belangrijk om de ontwikkeling van psychische problemen vanaf het begin te vermijden. Direct reageren op mogelijke signalen kan voorkomen dat zelfbeschadigend gedrag uitgroeit tot een verslaving. Ontspanning Zowel technieken als lichaamsbeweging kunnen eveneens helpen bij het voorkomen, aangezien dit een goede "venti" is om uit te schakelen, frustratie en woede los te laten en de geest leeg te maken.
Dit is wat u zelf kunt doen
Ten eerste is het belangrijk om nieuwe coping-strategieën te leren die kunnen worden gebruikt in plaats van zelfbeschadiging. Deze zouden u moeten helpen om te gaan met de sterke gevoelens zonder uw lichaam te schaden. Als de drang tot zelfbeschadiging acuut is, kan sporten in de sport als uitlaatklep dienen. Een creatieve bezigheid, zoals schilderen, kan ook als uitlaatklep dienen. Afleidings- of ontspanningsoefeningen zijn ook denkbaar om de sterke gevoelens te beheersen. Indien mogelijk kan contact worden gelegd met een vertrouwenspersoon. Praten over de huidige emotionele toestand helpt om niet alleen te zijn. Iets goeds voor jezelf doen, jezelf trakteren op iets, kan patiënten helpen de spanning en de druk om zichzelf te verwonden te verminderen. Indien nodig kunnen vervangende acties voor zelfverwonding worden gebruikt, die een fysieke prikkel geven maar het lichaam niet schaden. Bijvoorbeeld een koud een douche, iets pittigs om te eten of een rubberen band die de getroffen persoon aan zijn of haar arm kan hebben vastgemaakt, zijn denkbaar. Welke strategieën in individuele gevallen helpen, moet worden uitgeprobeerd. Op de langere termijn is het zinvol om de triggers van het zelfbeschadigende gedrag aan te pakken. Psychotherapie in het bijzonder kan hierbij een grote hulp zijn. Als ondanks alles zelfverwonding is opgetreden, is het belangrijk om goed voor de wonden en, indien nodig, medische hulp inroepen.
