Urine- blaas diverticula zijn uitsteeksels op de blaaswand die de vorm van een zak hebben. Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen echte divertikels en pseudodivertikels.
Wat zijn urineblaas divertikels?
Urine- blaas divertikels of blaas divertikels zijn zakachtige uitsteeksels die voorkomen op de wand van de urineblaas. Afhankelijk van of alleen de blaas slijmvlies of alle lagen van de wandverzakking, spreken we van echte divertikels of pseudodivertikels. Artsen maken onderscheid tussen urineblaas divertikels naargelang de divertikels aangeboren of verworven zijn in de loop van het leven. Aangeboren divertikels van de blaas hebben invloed op de gehele wand van de urineblaas. Als resultaat is de structuur van de diverticulaire wand vergelijkbaar met die van de blaaswand. Aangeboren blaas divertikels worden aangetroffen op de spieren van de blaaswand, meer bepaald op de ureterische hiatus. Verworven urineblaas divertikels dragen ook de naam pseudodiverticula. Ze komen voor op spierzwakte punten van de blaas slijmvlies.
Oorzaken
Urineblaas divertikels bestaan in sommige gevallen sinds de geboorte. Niet zelden worden ze geassocieerd met vesicoureteral reflux Concrete symptomen worden meestal duidelijk na de leeftijd van 10 jaar. Aangeboren zwakheden in de wand van de urineblaas zijn een veel voorkomende oorzaak van diverticulaire vorming. Dit geldt voornamelijk voor de ureteropening. Bovendien kunnen misvormingen van de urachus in het dak van de urineblaas verantwoordelijk zijn voor aangeboren divertikels. Sommige divertikels van de urineblaas zijn echter divertikels waarbij er sprake is van hernia op alle wandlagen. Verworven blaasdivertikels worden meestal veroorzaakt door neurogene aandoeningen van de urineblaas. In de meeste gevallen is er een constante toename van de druk in de blaas van de getroffen persoon. Deze druk veroorzaakt de slijmvlies van de urineblaas om uit te puilen door open gebieden op de spierwand. De meest voorkomende triggers zijn onder meer neurogene disfunctie zoals bij detrusor-sfincterdyssynergie, goedaardige vergroting van de prostaat (prostaatklier) bij oudere mannen ouder dan 50 jaar, en urethrale kleppen bij kinderen. Evenzo kan een onvoldoende urineblaashechting verantwoordelijk zijn voor divertikelvorming. Aangeboren urineblaas divertikels zijn zowel echte divertikels als pseudodivertikels. In sommige gevallen is er ook een opening van de urineleider (urineleider) in het divertikel. De term pseudodiverticulum wordt vaak gebruikt wanneer hernia niet in alle lagen van de urineblaaswand aanwezig is. De wand van het divertikel is samengesteld uit bindweefselslijmvliezen en sommige delen van gladde spieren. Tijdens de vorming van het divertikel wordt ook een pseudocapsule rond zijn wand gevormd. Dit AIDS bij de resectie van het divertikel. Bovendien een diverticulaire nek, dat zich presenteert als smal en sfincterachtig, wordt als typisch beschouwd. Het heeft een versterkend effect op urinestasis binnen het divertikel.
Symptomen, klachten en tekenen
Omdat urineblaas divertikels geen specifieke symptomen veroorzaken, blijven ze vaak onopgemerkt door getroffen personen. Af en toe kan urine zich echter ophopen in een zakvormig divertikel. Deze hoeveelheid wordt niet beïnvloed door de eliminatie urine tijdens het plassen. Door de achtergebleven urine hebben patiënten vaak het gevoel dat ze de blaas niet helemaal hebben geleegd. Bovendien kunnen urineblaas divertikels verantwoordelijk zijn voor chronische urineweginfecties. In sommige gevallen vormen zich zelfs urinestenen in de divertikels. Slechts uiterst zelden ontwikkelt zich een tumor op de vloer van een divertikel.
Diagnose en verloop
Om de divertikels van de urineblaas vast te stellen, beoordeelt de behandelende arts eerst die van de patiënt medische geschiedenis (anamnese). Dit wordt gevolgd door een fysiek onderzoek Het wordt nuttig geacht voor de diagnose om beeldvormende onderzoeksprocedures uit te voeren, zoals een Röntgenstraal contrastonderzoek. Ook handig is echografie (ultrageluid examen). Op deze manier kunnen de urineblaas divertikels gemakkelijk worden gedetecteerd in een gevulde toestand. De diagnose kan worden bevestigd door een mictie-cystourethrogram (MCU). Hier wordt het beoordelen van de mate van diverticulaire vulling als belangrijk beschouwd nadat de mictie is gestopt. Zowel het divertikel als het slijmvlies van de urineblaas kunnen tijdens cystoscopie (cystoscopie van de blaas) worden beoordeeld. biopsie (weefselbemonstering) kan worden uitgevoerd. Als de divertikels van de urineblaas worden behandeld, resulteert dit in de meeste gevallen in een positief resultaat. Ze kunnen dus meestal zonder grote problemen worden verwijderd. In het geval van aangeboren divertikels, zelfs nee therapie is vaak nodig, op voorwaarde dat er geen vesicorenaal is reflux.
Complicaties
In de meeste gevallen veroorzaken divertikels van de urineblaas geen specifieke symptomen of pijn Daarom dit voorwaarde wordt zelden herkend of specifiek gediagnosticeerd, dus vroege behandeling van urineblaas divertikels is in de meeste gevallen niet mogelijk. Evenzo wordt het urineren van de patiënt niet beïnvloed door de ziekte, zonder verandering in volume De getroffen persoon ervaart echter altijd het gevoel dat hij de blaas niet volledig heeft geleegd. Op de lange termijn kan dit gevoel leiden psychisch ongemak of Depressie en heeft een negatief effect op het dagelijkse leven van de patiënt. Het is niet ongebruikelijk dat getroffenen opzettelijk minder drinken, zodat ze niet vaak hoeven te plassen. Urineblaas divertikels verhogen het risico op de vorming van nier stenen, zodat deze ook in het verdere verloop van de ziekte kunnen voorkomen. Behandeling van urineblaas divertikels meestal niet leiden tot complicaties. In de meeste gevallen worden chirurgische ingrepen gebruikt om de symptomen op te lossen. In ernstige gevallen is de patiënt afhankelijk van een katheter, waardoor het dagelijkse leven relatief stroef is. De levensverwachting wordt meestal niet beïnvloed door de ziekte.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als er na het urineren een terugkerend gevoel is dat de blaas niet volledig geleegd is, kan er een urineblaas divertikel aanwezig zijn. Als de symptomen uiterlijk na een week niet zijn verdwenen, moet een arts worden geraadpleegd. Als tekenen van een Urineweginfectie ontwikkelen, is medisch advies nodig. Urinestenen kunnen ook wijzen op een divertikel en moeten door een uroloog of internist worden onderzocht en indien nodig worden verwijderd. Als een urineblaasdivertikel niet wordt verwijderd, kan in het ergste geval een tumor ontstaan. Waarschuwingssignalen van een dergelijke ernstige progressie zijn onder meer pijn en retentie tijdens het plassen, frequent urineren, en toenemende druk pijn in het blaasgebied. Als deze symptomen worden opgemerkt, moet onmiddellijk de huisarts worden geraadpleegd. Als de symptomen ernstig zijn, is een bezoek aan het ziekenhuis aangewezen. Bij twijfel kan eerst de medische spoeddienst worden gecontacteerd. Over het algemeen moet een urineblaasdivertikel worden opgehelderd en verwijderd om een snel herstel mogelijk te maken en om verdere complicaties te voorkomen.
Behandeling en therapie
Diverse maatregelen worden gebruikt om urineblaas divertikels te behandelen. Bij patiënten bij wie chirurgische verwijdering te riskant wordt geacht, wordt verblijfskatheterisatie uitgevoerd. In sommige gevallen is intermitterende zelfkatheterisatie ook mogelijk. Om een te smal diverticulair te verwijderen nekkan behandeling met een endoscoop worden uitgevoerd. Deze methode komt voor in borderline significante divertikels. Er vindt ook coagulatie plaats, wat leidt tot krimping van het blaasdivertikel met littekens. In de meeste gevallen wordt een operatie uitgevoerd met als doel de urineblaas divertikels te verwijderen, wat vooral geldt voor uitgebreide divertikels. Hiervoor worden verschillende methoden gebruikt. Kleinere divertikels worden behandeld door open chirurgische transvesicale diverticulotomie. Dit wordt vaak gedaan in combinatie met een transvesicaal prostaat adenomectomie. Extravesicale diverticulotomie kan worden beschouwd als een andere chirurgische behandelingsmethode. Het is met name geschikt in de aanwezigheid van grotere blaas divertikels. Deze methode wordt minimaal invasief uitgevoerd door laparoscopie met een speciale endoscoop of openlijk. Dit hangt ervan af of implantatie van een urineleider of prostaatdeobstructie is tegelijkertijd vereist.
Vooruitzichten en prognose
De prognose voor urineblaas divertikels is gunstig. Als ze vroegtijdig worden ontdekt en behandeld, treedt er binnen korte tijd een symptoomvrijheid op. In een groot aantal gevallen worden chirurgische ingrepen uitgevoerd om het vreemde lichaam volledig te verwijderen. Zoals bij elke operatie gaat dit gepaard met de gebruikelijke risico's en bijwerkingen. Als er geen complicaties zijn en de wond goed geneest, kan de patiënt meestal binnen enkele weken herstellen. Voor kleinere urineblaas divertikels is laserbehandeling vaak voldoende. De vreemde lichamen worden verbrijzeld door de werking van de laserstraal en vervolgens uit het lichaam verwijderd en door het organisme zelf uitgescheiden. Als er geen herstructurering van de levensomstandigheden van de patiënt is en volksgezondheid zorg, is het waarschijnlijk dat het divertikel van de urineblaas terugkeert. Als het vreemde lichaam terugkeert, is de prognose ook gunstig. Hoe eerder de diagnose wordt gesteld, hoe beter en gemakkelijker de behandeling. Zonder behandeling is er een continue toename van symptomen. In ernstige gevallen is een achterstand aan urine te verwachten. Bacterie en kiemen zich daardoor ontwikkelen, zodat secundaire ziekten ontstaan. Daarnaast is orgaanschade mogelijk, wat altijd een potentiële bedreiging voor het leven vormt en bijdraagt aan een verkorting van de verwachte levensduur van de patiënt.
het voorkomen
Omdat urineblaas divertikels vaak aangeboren zijn, zijn er geen geschikte preventieve middelen maatregelen Om verworven divertikels van de blaas tegen te gaan, zouden de precipiterende omstandigheden moeten worden vermeden, maar dit is moeilijk.
Follow-up
De maatregelen van de diagnose hangt meestal af van de ernst van de divertikels, zodat in dit opzicht geen algemene voorspelling kan worden gedaan. Over het algemeen heeft een vroege diagnose en detectie van de symptomen een zeer positief effect op het verdere verloop van de ziekte, zodat de getroffen persoon bij de eerste symptomen en klachten contact moet opnemen met een arts. Hoe eerder de ziekte door een arts wordt ontdekt, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is. In de meeste gevallen is de persoon die aan deze ziekte lijdt, afhankelijk van een chirurgische ingreep, die de symptomen blijvend kan verlichten. Na een dergelijke operatie moet bedrust in acht worden genomen en moet de betrokken persoon rusten en stressvolle of fysieke activiteiten vermijden. Evenzo zijn regelmatige controles en onderzoeken door een arts, zelfs na een succesvolle procedure, erg belangrijk en kunnen verdere complicaties of ongemak voorkomen. De levensverwachting van de getroffen persoon wordt meestal niet verminderd door de ziekte. antibiotica dienen na de chirurgische ingreep te worden ingenomen om infecties of ontstekingen te voorkomen. Er moet voor worden gezorgd dat de juiste dosering wordt gebruikt en dat ze ook regelmatig worden ingenomen.
Wat u zelf kunt doen
Als een urineblaasdivertikel is gediagnosticeerd, is de eerste prioriteit voor de getroffen persoon om het rustig aan te doen totdat het divertikel operatief is verwijderd of behandeld met behulp van een permanente katheter. Eenmaal gediagnosticeerd, moeten ook voorzorgsmaatregelen worden genomen voor ziekenhuisopname. De urineblaas mag niet verder worden blootgesteld spanning om een toename van de symptomen en eventuele complicaties te voorkomen. Patiënten moeten daarom oppassen dat ze geen a griep-achtige infectie of een andere ziekte die extra schade aan de urineblaas of het kanaal kan veroorzaken. Daarnaast moeten de gebruikelijke maatregelen worden genomen. Zo moeten familieleden en vrienden worden geïnformeerd over het verblijf in het ziekenhuis, evenals de werkgever en de volksgezondheid verzekeringsmaatschappij, die meestal de kosten van de operatie dekt. Na een operatie moet de getroffen persoon het in eerste instantie rustig aan doen. De operatiewond heeft minstens een week nodig om te genezen. Daarna kan de patiënt langzaam terugkeren naar het dagelijks leven. Wanneer weer aan het werk kan, hangt af van het soort behandeling en het verloop van de gebeurtenissen na de operatie. Getroffen personen worden het beste geadviseerd praten naar de verantwoordelijke arts en verduidelijk eventuele activiteiten van tevoren.
