Symptomen | Beenmergoedeem

Symptomen

Het klinische beeld van de beenmerg oedeem syndroom wordt gekenmerkt door acute stress pijn in de liesstreek en een hinkend looppatroon als gevolg hiervan. De intensiteit van de pijn neemt gewoonlijk in de loop van de tijd toe, maar zal in elk geval niet helemaal verdwijnen. Pijn in rust en 's nachts komen meestal niet voor. Kenmerkend zijn ook bewegingsbeperkingen in het gebied van de heup gewrichten. Bovenal spreiden, buigen in de heup en draaien van de dij rond zijn eigen as zijn moeilijker.

Therapie

Net als bij andere aandoeningen van het bewegingsapparaat, is sport een uitzonderlijk goed middel om te voorkomen beenmerg oedeem. De opbouw van spieren zorgt voor een goede gewrichtsstabiliteit, waardoor het risico op botletsel en de kans op vallen aanzienlijk wordt verminderd. De belasting van het bot bevordert ook de stofwisseling en daarmee de opbouw van botstof.

Door lokalisatie

De knie van een mens bestaat niet uit een enkel bot, maar is te beschouwen als een gewricht. Het bestaat uit drie botten die worden gestabiliseerd door ligamenten en spieren. De benige delen van de knie omvatten de dij, het scheenbeen en de knieschijf.

Als zich vloeistof ophoopt in een of meer botten van de kniegewricht, het heet beenmerg oedeem van de knie. Hoe lang de kniegewricht moet worden verlicht, hangt af van het genezingsproces. De ervaring leert echter dat het ongeveer zes weken moet duren en in de loop van de tijd moet worden vervangen door een geleidelijk herladen.

Dit is zo omdat beenmergoedeem is erg langdurig, omdat het metabolisme van het bot met de leeftijd vertraagt. Reparatieprocessen vergen daarom met het ouder worden steeds meer tijd. Het duurt vaak ongeveer een jaar voor een beenmergoedeem om volledig te genezen.

Voor atleten betekent dit dat ze hun prestaties geleidelijk verbeteren en gedurende ten minste drie maanden geen competitieve sporten beoefenen. Als de getroffenen het gewricht te snel belasten, dreigt het bot zijn stabiliteit en elasticiteit te verliezen. Hoe meer druk er op het bot wordt uitgeoefend door opgehoopt vocht, hoe kleiner het wordt bloed schepen en zenuwen zijn gecomprimeerd.

Het resultaat is een onderaanbod van botweefsel, wat in het ergste geval kan leiden tot botvernietiging. Botbreuken kunnen het gevolg zijn. Om een ​​te snelle belasting te voorkomen, pijnstillers dient voldoende maar gedoseerd te worden gebruikt.

Alleen in extreme gevallen moeten chirurgische maatregelen, zoals een ontlastingsboring, worden overwogen. Ze brengen vaak onnodige risico's met zich mee en verkorten het ziekteverloop niet.

• Oorzaak: De oorzaak van de vochtophoping in de kleine holtes van het bot kan variëren van een ongeval tot een stofwisselingsziekte en moet door een arts gedetailleerd worden opgehelderd.
• Symptomen: Symptomatisch voelen getroffen personen pijn in het gebied van de knie, wat kan worden verklaard door de verhoogde druk op de botstructuren.

  Dit komt doordat de vloeistof de kleine ruimtes tussen de botten en oefent van binnenuit een ongewone kracht op hen uit. De druk neemt vooral toe wanneer het aangetaste gewricht wordt belast, wanneer het eigen lichaamsgewicht en de zwaartekracht van de patiënt het gewricht extra belasten. Bewegingsafhankelijke pijnpieken zijn daarom typerend voor beenmergoedeem in de knie met een anders onopvallend uiterlijk van het gewricht.

  De vloeistof in het bot is van buitenaf niet zichtbaar voor het blote oog. Puur visueel kan het dus overeenkomen met een gezonde knie.

• Therapie: De therapie hangt altijd af van de oorzaak van het beenmergoedeem, maar omvat meestal een eerste bescherming van het aangetaste gewricht. Opluchting met onderarm krukken is volledig voldoende en handhaaft de beweeglijkheid van het gewricht.

  Het reliëf stelt het lichaam in staat grip te krijgen op de ontstekingsreactie. Beweging zou alleen maar een verdere irritatie van alle structuren betekenen en reactief leiden tot nog meer vochtophoping. Lymfedrainage kan helpen om de vloeistof nog sneller af te voeren.

Een beenmergoedeem van de heup is een ophoping van vocht in de kleine holtes van de heupbeenderen.

De vloeistof wordt bij voorkeur in het dijbeen afgezet hoofd. De verdere therapie hangt af van de oorzaak van de ziekte en heeft tot doel de triggers te elimineren. Een volledige symptoomvrijheid is meestal na een jaar te verwachten, maar in individuele gevallen kan het langer duren.

• Symptomen: Om de symptomen beter te begrijpen, is het belangrijk om de structuur van het heup gewricht. Het bestaat uit de dij en het bekken. Om deze twee botten een gewricht te laten vormen, heeft de dij een dijbeen hoofd en het bekken heeft een kom.

  Alleen met een perfecte pasvorm vormen ze samen met ligamenten en spieren een optimaal gewricht. Als zich vocht ophoopt in het dijbeen hoofd, drukt de vloeistof op het netwerk van zijn botstructuren. Het resultaat is een pijnlijke ontstekingsreactie in het bot zelf.

  Indien de been of heup wordt niet bewogen, het doet geen pijn, aangezien er geen wrijvingspunt is tussen de heupbeenderen in een rustpositie. Als de getroffen persoon echter druk uitoefent op de been, dit leidt tot pijn. De gewrichtsoppervlakken ontmoeten elkaar en de zenuwen in de heupkop worden samengedrukt en geïrriteerd door de druk van de vloeistof en het eigen gewicht van het lichaam. De pijn straalt vaak uit in de lies en leidt vaak tot mank lopen.

• Oorzaken: De oorzaak van beenmergoedeem in de heup moet altijd in elk individueel geval worden bepaald.

  Vaak leeftijdsgebonden artrose in de heup is de trigger voor de ophoping van vocht. Op dezelfde manier echter zelfs de kleinste botbreuken of stofwisselingsziekten zoals reumatoïde artritis kan een beenmergoedeem veroorzaken.

• Zwangerschap: Als het tijdelijk optreedt tijdens de zwangerschap, spreken artsen van zwangerschapsgerelateerd osteoporose. Het komt vaker voor in het laatste derde deel van zwangerschap bij nieuwe moeders.

  De oorzaak is nog niet opgehelderd. Het vermoeden bestaat echter dat er een verband is met de veranderde hormonale invloeden tijdens zwangerschap.

• Therapie: in elk geval van beenmergoedeem is immobilisatie de eerste keuze. De getroffenen moeten daarom de druk op hun getroffenen verlichten been voor minimaal drie tot zes weken met krukken en ligfasen.

  Om het heup gewricht mobiel moet fysiotherapie worden gegeven na de acute fase. Naarmate het genezingsproces vordert, zou het in intensiteit en duur moeten toenemen. Omdat beenmergoedeem erg lang nodig heeft om te genezen, kan fysiotherapie maanden duren.

  Pijnstillers kan worden genomen om de pijn te verlichten.

Beenmergoedeem van de schouder wordt vaak veroorzaakt door ongelukken of door ouderdomsslijtage van de botten. Beide oorzaken veroorzaken irritatie van het bot en leiden reactief tot een inflammatoire ophoping van vocht in de interstitiële ruimtes en vooral in het beenmerg. De vloeistof helpt het lichaam om de ontsteking beter te genezen.

Terwijl de wond geneest, de bloed schepen op de ontstoken plaats meer doorlaatbaar worden en cellen en waardevolle stoffen in het weefsel laten migreren, waardoor ze hun verdedigings- en herstelfuncties kunnen overnemen. De vloeistof in de vorm van beenmergoedeem wordt dus door het lichaam zelf opgehoopt. Bot is een zeer stevig weefsel dat niet zo goed kan uitrekken als de huid.

Als er zich teveel vloeistof in zijn holtes ophoopt, drukt het zowel op zijn vaste structuren als op zijn bloed schepen en zenuwen. Het effect is het gevoel van pijn. De pijn zal alleen afnemen als het vocht in het bot wordt verminderd.

Daarom is het beschermen van de schouder essentieel voor de therapie. Ontlasting minimaliseert de ontstekingsprikkel en zorgt ervoor dat de vloeistof weer via de lymfevaten en bloedvaten kan worden afgevoerd. Als de aangedane persoon zijn schouder extra zou belasten, zou de druk op het bot de zenuwen extra irriteren en zou het lichaam proberen om nog meer vocht met afweercellen in het ontstoken gebied te brengen.

Het dragen en heffen van lasten en sporten moet daarom minimaal drie weken (in sommige gevallen maximaal zes weken) worden vermeden. Afhankelijk van de pijngevoeligheid volgt daarna een deelbelasting, die stapsgewijs moet worden verhoogd totdat de volledige belasting is bereikt. In het geval van de schouder is het erg moeilijk in te schatten wanneer volledige genezing kan worden bereikt.

Om de beweeglijkheid van het gewricht in alle vrijheidsgraden te behouden, moet het regelmatig worden bewogen. Beweging irriteert natuurlijk altijd het gewricht en vertraagt ​​het genezingsproces. Desalniettemin is het noodzakelijk om later geen beperkingen te behouden.

Fysiotherapie wordt daarom het beste aanbevolen om voor voldoende belasting te zorgen. Het kan wel een jaar duren voordat het gewricht volledig is genezen.

• Oorzaken:
• Therapie:

Beenmergoedeem van de enkel is een ophoping van vocht in een of meer botten van de enkel.

• Oorzaken: Vaak is de oorzaak een trauma, wat vaak voorkomt tijdens het sporten. De irritatie van botstructuren kan plotseling optreden door onjuiste belasting of permanent door overbelasting. Dus als iemand voorover buigt, kan hij net zo gemakkelijk beenmergoedeem krijgen als wanneer hij de botten overbelast lopend dagenlang.

  Maar stofwisselingsziekten, medicatie of een verstoorde bloedcirculatie in de enkel gebied kan ook beenmergoedeem in de enkel veroorzaken.

• Symptomen: De symptomen zijn altijd vergelijkbaar en manifesteren zich voornamelijk door pijn in de enkel gewricht. De enkel kan aanvankelijk opgezwollen zijn door het trauma, hoewel zwelling geen kenmerkend teken is van beenmergoedeem. Het is veel gebruikelijker dat getroffen personen pijn voelen zonder enige externe oorzaak. De pijn treedt vooral op onder stress en neemt toe in intensiteit.

  Afhankelijk van de locatie van het beenmergoedeem kan de pijn zich ook uitstrekken tot in de voet of het scheenbeen.

• Therapie: Normaal gesproken immobilisatie van de enkelgewricht is voldoende om het beenmergoedeem te genezen. Patiënten worden vaak in eerste instantie gegeven onderarm krukken voor volledige ontlasting en vervolgens een spalk of omrolhulpmiddel voor gedeeltelijke belasting. De keerzijde is dat deze behandelmethode wel een jaar kan duren.

  Het is echter ook het veiligste en minst gecompliceerde, omdat er geen chirurgische ingreep nodig is. Een operatie is alleen nodig in zeldzame gevallen van beenmergoedeem. Als de druk die door de vloeistof op het bot wordt uitgeoefend te sterk is en het bot dreigt te breken, kan een ontlastingsoefening worden uitgevoerd.

  De vloeistof kan door het geboorde gat wegvloeien en de pijn neemt af. Desalniettemin, na zo'n operatie de enkelgewricht moet worden verlicht en het beloop van de ziekte wordt niet verkort. Het beschermt alleen tegen botverlies in geval van nood.

  De procedure zelf duurt niet lang als er geen andere structuren zoals spieren of ligamenten moeten worden gecorrigeerd door trauma in dezelfde operatie.

De diagnose van beenmergoedeem van de lumbale wervelkolom is een ophoping van vocht in het beenmerg van een of meer wervellichamen. Normaal gesproken is er geen vrije vloeistof in de kleine ruimtes tussen de botten, dus oedeem is altijd abnormaal.

• Oorzaken: de oorzaak kan divers zijn.

  Vaak is het trauma dat leidt tot een blauwe plek van de wervelkolom. Stofwisselingsziekten zoals die van de reumatische vorm of leeftijdsgebonden tekenen van slijtage kunnen ook leiden tot beenmergoedeem van de lumbale wervelkolom.

• Diagnostiek: Het is belangrijk om erachter te komen hoeveel wervellichamen door oedeem worden aangetast en of de stabiliteit van de wervelkolom wordt gegeven. Het is niet ongebruikelijk dat beenmergoedeem optreedt als gevolg van verschuivingen of verkeerde posities van de wervellichamen.

  Beeldvorming in de vorm van magnetische resonantiebeeldvorming van de lumbale wervelkolom geeft informatie over de omvang en ernst. De behandelende arts gebruikt vervolgens beeldvorming om de beenmergveranderingen in verschillende typen in te delen. De gemeenschappelijke classificatie volgens Modic onderscheidt drie typen.

  Type I staat voor beenmergoedeem. Soms wordt het ook aangeduid als een Modic-teken. Bij type II wordt het hematopoëtische beenmerg vervangen door vetmerg en staat type III voor een verhard beenmerg.

• Therapie: De behandeling is afhankelijk van de oorzaak en verandering van het beenmergoedeem.

  In principe is er echter altijd een voldoende pijntherapie, wat gepaard moet gaan met het sparen van de wervelkolom. Daarom moet het tillen en dragen van zware voorwerpen en zelfs sporten worden vermeden. Afhankelijk van de ernst kan een operatie zelfs nodig zijn om de stabiliteit van de wervelkolom te herstellen.

  If pijn in de rug of verlies van gevoeligheid treedt op naast rugpijn, dit geeft aan dat zenuwen bekneld raken, die zo snel mogelijk door een operatie moeten worden hersteld.

In het geval van beenmergoedeem van de cervicale wervelkolom, bevatten de wervellichamen vloeistof in hun solide botnetwerk, dat druk kan uitoefenen op omliggende structuren. Als zenuwen of bloedvaten worden bekneld, leidt dit tot de ontwikkeling van de kenmerkende symptomen. Getroffen personen voelen beenmergoedeem van de cervicale wervelkolom, voornamelijk door pijn in de nek gebied, dat zelfs in de schouder kan uitstralen.

Maar hoofdpijn kan ook optreden als de spieren daardoor verharden. Als sensorische stoornissen zoals tintelingen optreden, duidt dit erop dat zenuwen bekneld raken. Er zijn veel oorzaken die tot beenmergoedeem kunnen leiden.

De trigger moet altijd afzonderlijk worden gevonden. Heel vaak zijn het echter trauma of reumatische aandoeningen die tot beenmergoedeem leiden. Om de vermoedelijke diagnose te bevestigen, zal een arts een beeldvorming van de wervelkolom aanvragen.

De beelden van de magnetische resonantiebeeldvorming van de cervicale wervelkolom maken het vervolgens mogelijk om de ernst en het aantal aangetaste wervels te objectiveren. In dit kader worden ook de bevindingen volgens Modic verzameld. De classificatie volgens Modic verdeelt beenmergveranderingen in het gebied van de wervellichamen in drie typen.

Type I staat voor beenmergoedeem en kan ook een Modic-teken worden genoemd. Type II is een vetmerg in plaats van het hematopoëtische beenmerg. En bij type III is het beenmerg verhard.

Afhankelijk van de oorzaak en de omvang van het beenmergoedeem zal ook therapie worden gegeven. Als de wervelkolom stabiel is, is conservatieve behandeling mogelijk. Pijn wordt zo verlicht door medicatie en de wervelkolom wordt zoveel mogelijk ontlast. Voor de getroffenen betekent dit zo min mogelijk dragen of tillen en niet sporten.

Als de pijn afneemt, kan de belasting langzaam weer worden opgevoerd. Het duurt echter vaak ongeveer een jaar voordat een beenmergoedeem volledig is genezen. Na zes weken aanhoudende bescherming zou echter al een verbetering merkbaar moeten zijn.

• symptomen:
• Oorzaken
• Diagnostiek
• Therapie: