Een tekort aan arylsulfatase A in het lichaam leidt tot metachromatische leukodystrofie. Het is een genetische stofwisselingsziekte van de hersenen en komt recessief overgeërfd voor, gekenmerkt door talrijke mutaties en effecten in de manifestatie, zodat er verschillende symptoomnamen zijn, evenals de verschillen in het beloop en het genotype.
Wat is metachromatische leukodystrofie?
Metachromatische ziekten die voornamelijk de centrale treffen zenuwstelsel worden in de geneeskunde lipidenstapelingsziekten genoemd, meer in het bijzonder sfingolipidosen. Ze behoren tot de groep van lysosomale stapelingsziekten, zijn erfelijk en vertonen vaak defecten in specifieke genen. Metachromatische leukodystofie behoort ook tot deze groep. Arylsulfatase A is een enzym dat verantwoordelijk is voor de splitsing van sulfaat uit sulfatiden. Dit proces vindt plaats in de lysosomen van cellen. Dit zijn de celorganellen in zowel dieren- als plantencellen die versicles hebben omsloten door een biomembraan waar een zure pH aanwezig is. Lysosomen bevatten spijsvertering enzymen en ze breken biopolymeren af tot monomeren. Als de activiteit van dit enzym afwezig is of optreedt bij verminderde activiteit, vormen zich geleidelijk afzettingen van vetachtige stoffen in de lichaamscellen en centrale zenuwstelsel Glycosfingolipiden kunnen niet meer worden gekliefd en lipiden kan niet langer worden omgezet in lysosoom. Het sulfatide wordt daarom opgeslagen. Dit leidt op zijn beurt tot een snelle afbraak van de myeline schede Dit laatste is de lipide-rijke laag rond de axonen van neuronen, en de afbraak veroorzaakt leukodystrofie.
Oorzaken
De naam voor de ziekte is afgeleid van het Grieks en omvat zowel de woorden 'kleur', 'wit', 'slecht' en 'voeding'. Bij metachromatische leukodystrofie is er degeneratie van de demyelinisatie of witte stof. In dit proces verliezen de zenuwvezels hun medulla en de myeline schede als bescherming van de zenuwcel or axon wordt vernietigd of beschadigd, respectievelijk in de centrale zenuwstelsel.
Symptomen, klachten en tekenen
Naarmate de ziekte vordert, zijn er stoornissen in bewegingsfuncties die steeds erger worden. Getroffen individuen ervaren ook veranderingen in hun mentale vermogens. Hersenen functie wordt steeds meer gedegradeerd. Hoe eerder de ziekte begint, hoe gunstiger de prognose kan zijn. Een veel voorkomende vorm komt laat-infantiel voor en wordt dan het Greenfield-syndroom genoemd. Symptomen treden op tussen één en twee jaar, terwijl de ontwikkeling aanvankelijk ongestoord is. Zelfs als het kind al normaal zou kunnen praten en bewegen, treden plotseling problemen met lopen op, vaak struikelen is het resultaat. Evenzo verslechtert de taaluitdrukking in het begin. Dysartrie ontwikkelt zich, evenals ademhaling en slikproblemen, die vaak met dit probleem worden geassocieerd. Spierzwakte en verlies van reflexen zijn het gevolg, aangezien het een perifere zenuwziekte is, die na enige tijd ook symptomen van spastische verlamming vertoont. Pijnlijke spierspanning en pathologisch reflexen zijn de eerste indicatie van een aandoening van het centrale zenuwstelsel. Het slikken zelf veroorzaakt ook steeds meer moeilijkheden, zelfs als de symptomen periodiek stabiliseren. Al snel nemen ook het gehoor en het gezichtsvermogen af en zijn ze compleet blindheid kan gebeuren. Het getroffen kind kan niet meer zelfstandig bewegen en is afhankelijk van zorg en hulp. De mentale vermogens nemen af en dementie ontwikkelt. Greenfield-syndroom leidt tot de dood na een paar jaar, die dan uiterlijk in het 8e levensjaar optreedt door decerebratie-rigiditeit, dwz door een stijfheid van het lichaam in coma, waarin de hersenen stengel is onderbroken. Dit laat zien hyperextensie van de ledematen en romp.
Diagnose en verloop van de ziekte
Een andere vorm van metachromatische leukodystrofie is het Scholz-syndroom. Deze juveniele vorm komt meestal voor bij kinderen tussen de vier en twaalf jaar en komt tot uiting in een langzame afname van de leerprestaties en afwijkingen van het gebruikelijke gedragspatroon. Het kind begint bijvoorbeeld steeds vaker zijn toevlucht te zoeken in dagdromen. Andere aandoeningen zijn onder meer een abnormale houding, moeite met lopen, tremoren, visus en spraakstoornissen, verschillende aanvallen, en urine-incontinentie.galstenen vormen zich ook in het organisme en veroorzaken koliek en galblaas ontsteking Het kind heeft snel zorg nodig. Als het verloop van de ziekte volwassen is, zijn er meer psychische afwijkingen. Dit kan leiden naar Depressie, maar ook twee schizofrenie Het begin van de ziekte kan in de puberteit vallen, maar de symptomen kunnen ook op oudere leeftijd merkbaar worden. Persoonlijkheid verandert, prestaties nemen af, emotionele labiliteit neemt toe. Het verlies van motorische en mentale vermogens kan geleidelijk plaatsvinden en gedurende decennia toenemen. Een meervoudige sulfatase-deficiëntie verergert de symptomen. Mucosulfatidose ontwikkelt zich, waarbij afzettingen en opslag niet alleen plaatsvinden in het centrale zenuwstelsel, maar ook in de milt, lever, weefselvocht knooppunten en skelet.
Complicaties
In de meeste gevallen treden bij deze ziekte verschillende verlammingen op. Patiënten hebben ook last van spastische symptomen en, niet zelden, epileptische aanvallen. Deze worden meestal geassocieerd met ernstig pijn, zodat de getroffenen er ook last van hebben Depressie of prikkelbaarheid in hun dagelijks leven. Onvrijwillig spiertrekkingen kan voorkomen en het dagelijks leven moeilijker maken. Bij adolescenten en kinderen kan dit ook leiden tot pesten of plagen. Bovendien hebben patiënten vaak last van een gebrek aan concentratie en coördinatie aandoeningen. Geheugen verlies kan ook optreden, waardoor de ontwikkeling van het kind aanzienlijk wordt beperkt door de ziekte. Het is niet ongebruikelijk dat getroffenen in het dagelijks leven afhankelijk zijn van de hulp van andere mensen of hun ouders. De familieleden of ouders kunnen ook last hebben van ernstige psychische symptomen of Depressie Genezing van deze ziekte is niet mogelijk, zodat alleen de symptomen symptomatisch kunnen worden behandeld. Complicaties komen meestal niet voor. De symptomen kunnen worden verlicht met behulp van medicijnen en therapieën. Of de levensverwachting door de ziekte afneemt, is meestal niet universeel te voorspellen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Stoornissen en onregelmatigheden in de mobiliteit zijn tekenen van verminderde mobiliteit volksgezondheid dat moet worden beoordeeld door een arts. Als de klachten over mobiliteit toenemen, moet een bezoek aan de arts worden gebracht. Wankel lopen, duizeligheid, een verhoogd risico op ongevallen, of een onvermogen om beweging normaal te coördineren, moet worden onderzocht en behandeld. Als het kind ontwikkelingsproblemen, problemen met de voortbeweging of veelvuldig struikelen ervaart, is er reden tot bezorgdheid. Als het kind bijzonder laat leert lopen in vergelijking met kinderen van dezelfde leeftijd of geen vertrouwen krijgt in zijn of haar bewegingen, moeten de observaties met een arts worden besproken. Ademhalingsproblemen of problemen met slikken zijn verdere tekenen van een ziekte. Als er een onderaanbod is van zuurstof aan het organisme vanwege de ademhaling stoornis, een levensbedreigende voorwaarde dreigt. Daarom is een bezoek aan de dokter aan te raden in geval van bleekheid van de huid of blauwe verkleuring. Als de spraak is gestoord of het vermogen van de persoon om zich uit te drukken is gestoord, moeten de indicaties worden verduidelijkt door een arts. Als er sprake is van een bestaande of toenemende spierzwakte sterkte, pijn bij het aanspannen van de spieren, of verlies van natuurlijkheid reflexenis een arts nodig. Ook een disfunctie van de sensorische organen moet door een arts worden onderzocht en behandeld. Een verminderd zicht of gehoor kan dat wel leiden naar blindheid en doofheid in de ergste gevallen.
Behandeling en therapie
Therapie voor metachromatische leukodystrofie is zeer beperkt. Integendeel, palliatief maatregelen worden toevlucht genomen tot, voornamelijk behandeling van de manifestaties, verlichtend pijn en spierspasmen, voorschrijven fysiotherapie voor spastische aanvallen. Anti-epileptica worden gebruikt om de aanvallen te verminderen, speciaal dieet of speciale voeding is een van de voorwaarden voor behandeling. Ook zou een langdurigere symptoomvrijheid kunnen worden bereikt door stamcellen te transplanteren of beenmerg Deze chirurgische ingreep heeft echter alleen positieve effecten als deze plaatsvindt in de presymptomatische fase. Het is ook niet zonder problemen en brengt risico's en bijwerkingen met zich mee. Er worden nog steeds wetenschappelijke experimenten uitgevoerd op weefselculturen en dieren, zowel om de pathogenese op te helderen als om nieuwe mogelijkheden te openen voor een vorm van therapie Dit kan een enzymvervanging zijn therapie.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van de ziekte moet op individuele basis worden beoordeeld. Bij sommige patiënten treedt slechts een kleine verbetering op volksgezondheid status wordt ondanks alle inspanningen gezien. In andere gevallen zou met medische zorg echter een langere periode van symptoomvrijheid kunnen worden bereikt. Herstel vindt echter niet plaats. Het verloop van de ziekte hangt voornamelijk af van het tijdstip van diagnose en het begin van de behandeling. Hoe eerder de ziekte wordt ontdekt, hoe beter de prognose. Tot dusver zijn de beste resultaten behaald in een presymptomatisch stadium. In sommige gevallen kan chirurgische ingreep aanzienlijk bijdragen aan het verbeteren van de situatie. Niettemin is de transplantatie of beenmerg of stamcellen gaat gepaard met tal van risico's. Als de operatie zonder verdere storingen verloopt, worden meestal de beste resultaten behaald. Bovendien wordt symptomatische therapie gestart. Dit is gebaseerd op de individuele symptomen en wordt in de meeste gevallen aangepast aan ontwikkelingen in de tijd. Bovendien moet de getroffen persoon een special gebruiken dieet in het kader van zelfhulp. Dit leidt ook tot een verlichting van het bestaande volksgezondheid onregelmatigheden. Zonder medische hulp te zoeken, is een toename van de symptomen te verwachten. Er kunnen cognitieve stoornissen, toevallen of psychologische gevolgen optreden. Bij deze patiënten is de prognose aanzienlijk slechter.
het voorkomen
Omdat het een erfelijke ziekte is, preventief maatregelen zijn niet beschikbaar. Het enige alternatief blijft om de symptomen op tijd te herkennen en zo vroeg mogelijk met de behandeling te beginnen.
Wat u zelf kunt doen
Patiënten met metachromatische leukodystrofie lijden gewoonlijk aan een aanzienlijk verminderde kwaliteit van leven en zijn in het dagelijks leven afhankelijk van de steun van anderen, vooral in gevorderde stadia van de ziekte. Zelfs in jeugdlijden de getroffenen aan motorische stoornissen die bijvoorbeeld merkbaar worden tijdens het lopen of coördinerende bewegingen. Om sociale uitsluiting bij kinderen te voorkomen, wordt aanbevolen om naar een speciale school te gaan. Dit resulteert vaak in nuttige sociale contacten die de levenshouding van de patiënt verbeteren. Omdat in sommige gevallen de getroffen personen er last van hebben leren problemen die toenemen met de leeftijd, krijgen ze ook passende onderwijsondersteuning in speciale instellingen. De fysieke symptomen van metachromatische leukodystrofie worden gedeeltelijk verminderd door gedisciplineerd gebruik van voorgeschreven medicijnen, hoewel het meestal een puur symptomatische therapie is. Om de motorische vaardigheden van de patiënt te verbeteren, zijn regelmatige afspraken met een fysiotherapeut aangewezen. Daar leren patiënten ook fysiotherapeutische oefeningen die ook alleen kunnen worden uitgevoerd. Naarmate de ziekte vordert, neemt de onafhankelijkheid van de patiënt af, zodat ze de hulp van familieleden of zorgverleners nodig hebben om hun dagelijks leven te beheren. Soms is psychotherapeutische ondersteuning nodig.
