Bijna een kwart van alle vrouwen ervaart geweld in hun leven dat van invloed is op hun volksgezondheid: ze worden verkracht, misbruikt of seksueel misbruikt. Deze gewelddadige aanvallen vinden voor het grootste deel plaats in het 'sociale nabije veld'. Huiselijk geweld is een van de grootste volksgezondheid risico's voor vrouwen in Duitsland - landelijk. En 95% van de slachtoffers van huiselijk geweld zijn vrouwen, of het nu gaat om subtiele vormen van geweld door gedrag waarbij de behoeften en gevoeligheden van het slachtoffer worden genegeerd, of om vernedering, beledigingen en intimidatie, maar ook om psychisch, fysiek en seksueel misbruik, inclusief verkrachting en moord. Hoewel gewelddaden voorkomen in relaties van hetzelfde geslacht, zijn ze even onbeduidend in aantal als geweld van vrouwen tegen mannen in een relatie.
Hopeloze situatie?
Slachtoffers van huiselijk geweld hebben vaak het gevoel dat hun situatie uitzichtloos is:
- In plaats van veiligheid ervaren ze geweld, omdat de dader een geliefde is of was.
- Bedreiging, isolatie en controle door de gewelddadige partner brengen het gevoel van eigenwaarde van streek en schudden.
- Bijna altijd worden kinderen ook getroffen; daarom gaan alle vervolgbeslissingen vaak gepaard met zorgen over het 'wegnemen van een ouder' bij de kinderen als men besluit uit elkaar te gaan.
- Financiële afhankelijkheden tussen slachtoffer en dader, evenals het gebrek aan economische vooruitzichten, bemoeilijken de stap naar scheiding.
Aanspreekpunt arts
Vrouwen die huiselijk geweld ervaren, zwijgen vaak over wat ze hebben meegemaakt en zijn, om tal van redenen, zelden bereid om aangifte te doen bij de politie of zich tot een adviescentrum te wenden. Ze maken echter wel gebruik van spoedeisende hulp, gynaecologische en huisartsenpraktijken om voor hun verwondingen te zorgen. Artsen zijn daarom vaak het enige en meestal het eerste aanspreekpunt voor vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld. Toch hebben nauwelijks artsen in opleiding of bijscholing geleerd waar ze op moeten letten bij een patiënt bij wie zij vermoeden dat geweld achter de symptomen zit.
Geweld waarnemen
In dit opzicht worden artsen op twee manieren uitgedaagd: ze moeten ook de verwondingen en symptomen van hun patiënten zien vanuit het oogpunt van 'huiselijk geweld', en ze moeten rekening houden met en zich bewust zijn van de mogelijkheid om in de eerste plaats geweld te ervaren. . Dit is vooral van belang omdat langdurige gevolgen van gewelddadige aanrandingen zich vaak kunnen uiten in chronische, psychische en pyschosomatische klachten. Angst, langdurig slaapstoornissen, eetstoornissen, verslavingsrisico, aanhoudende gynaecologische klachten kunnen net zo goed een gevolg zijn van geweld tegen vrouwen als hematomen, uitgeslagen tanden, gebroken botten of verwondingen in het genitale gebied.
Behandel gevolgen voor de gezondheid
Bovendien moeten artsen in staat zijn de verwondingen en de daaropvolgende verwondingen adequaat te behandelen en te documenteren volksgezondheid effecten, zodat deze documentatie als bewijs kan worden gebruikt. De behandelende arts / arts moet het gesprek met de misbruikte vrouw op een gevoelige manier kunnen voeren en verzorgen solutions of verdere wegen.
De juiste aanpak vinden
In de zeldzaamste gevallen brengen vrouwen het geweld aan dat hen zelf is aangedaan. Maar uit onderzoek blijkt dat ze het een verademing vinden om door de gezondheidszorg provider. Subtiele hints, zoals het tonen van geschikt voorlichtingsmateriaal in de wachtkamer, kunnen de getraumatiseerde patiënt erop wijzen dat haar arts zich bewust is van de problematiek van huiselijk geweld. In de Bondsrepubliek Duitsland worden al enige tijd pogingen ondernomen om artsen bewust te maken van de problematiek van huiselijk geweld. Bijvoorbeeld het interventieproject “Signaal” in de eerste hulp station van het Benjamin Franklin University Hospital in Berlijn bood wetenschappelijke ondersteuning voor een aanpak om medische professionals beter voor te bereiden. Het bleek dat 63.9 procent van de ondervraagde vrouwen van mening was dat anamnese in het algemeen zou moeten vragen naar geweld dat ze hadden meegemaakt. Slechts 4.6 procent van de getroffen vrouwen vond deze vraag niet nodig. Voor het interview zelf moet een rustige omgeving worden gekozen waarin onderbrekingen worden vermeden. Onder geen enkele omstandigheid mag de eerlijkheid van de patiënt in twijfel worden getrokken of mag enige poging worden ondernomen om het incident tot een minimum te beperken.
