Er zijn mensen die niet duidelijk aan welk geslacht dan ook kunnen worden toegewezen. Ze dragen kenmerken van beide geslachten en vallen onder de term interseksualiteit. In de Griekse mythologie werden ze hermafrodieten genoemd.
Wat is interseksualiteit?
De term interseksualiteit staat voor een constellatie waarin fysieke aanleg voor beide geslachten bij mensen wordt aangetroffen en daarom niet duidelijk aan één geslacht kan worden toegewezen. De volkstaal spreekt van hermafrodieten. Er zijn verschillende manifestaties: vrouwen of meisjes kunnen van buitenaf op een vrouw lijken, maar missen misschien een baarmoeder, eierstokken en eileiders aan de binnenkant. Mannen lijken misschien aan de buitenkant als mannen, maar het kan zijn dat ze geen mannelijke hormoonproductie hebben en er aan de buitenkant vrouwelijker uitzien. Het is ook mogelijk dat de vagina of penis onvoldoende gevormd is. Vaak wordt de term interseksualiteit verward met transseksualiteit, maar transseksuelen behoren, in tegenstelling tot interseksuelen, tot een bepaald geslacht, maar voelen zich er niet echt prettig bij.
Oorzaken
Er zijn verschillende oorzaken van onduidelijke geslachtstoewijzing. Interseksualiteit is voornamelijk te wijten aan chromosomale veranderingen. Bekende effecten van chromosomale verandering zijn onder meer Turner syndroom bij vrouwen en syndroom van Klinefelter bij mannen. Een andere mogelijke oorzaak kan een stoornis zijn in de ontwikkeling van de geslachtsklieren, waar geslachtscellen en geslachtsgemeenschap voorkomen hormonen worden geproduceerd in de eierstokken bij vrouwen en in de testikels bij mannen. Een functiebeperking kan ook interseksualiteit bevorderen, omdat dan te weinig seks is hormonen zijn geproduceerd. Wanneer een kiemcel mannelijk en vrouwelijk anlageen bevat, sperma en eieren worden geproduceerd (ovotestis). Hormoonaandoeningen kiemcellen aantasten of chromosomen zijn ook mogelijke oorzaken. Daarnaast aandoeningen van nier functie of enzymschade kan verantwoordelijk zijn voor interseksualiteit.
Symptomen, klachten en tekenen
Net zoals er verschillende oorzaken zijn van interseksualiteit, variëren de symptomen ook. Over het algemeen hebben mannen 22 paar chromosomen en één X- en één Y-chromosoom, terwijl vrouwen twee X-chromosomen hebben. Als er een defect is sperma productie en een sperma met uitdrukkingen van beide geslachten bevrucht een eicel, dit kan uitgroeien tot X0-mensen die een geslachtschromosoom missen. Als er een X-chromosoom aanwezig is, resulteert dit in een vrouw, maar ze kan geen kinderen krijgen. De geneeskunde spreekt dan van Turner syndroom Als het geslacht chromosomen niet scheiden wanneer de sperma volwassen wordt, erft de vader twee geslachtschromosomen aan het kind. Samen met het X-chromosoom dat van de moeder is geërfd, heeft het kind dan twee X- en één Y-chromosoom. Deze uitdrukking wordt genoemd syndroom van Klinefelter Als het Y-chromosoom dominant is, zijn deze individuen mannelijk maar beperkt testosteron productie, kleinere testikels, en zijn niet vruchtbaar. Met een normale set chromosomen en androgeenresistentie, onvruchtbaarheid kan voorkomen en baardgroei en lichaam haar kan worden verminderd. In gevallen van volledige androgeenresistentie kunnen mannelijke voortplantingsorganen niet goed worden gevormd. In deze gevallen is het testikels blijven in het lichaam, een vagina is aan de buitenkant aanwezig, maar nee baarmoeder, eierstokken or eileiders zijn aanwezig in het lichaam. Puur uitwendig zien getroffen individuen er niettemin uit als vrouwen.
Diagnose en verloop
Meestal is de diagnose van interseksualiteit een incidentele bevinding. Als tekenen wijzen op een vermoeden van interseksualiteit, de bloed wordt in het begin onderzocht met een bepaling van de hormoonstatus en een onderzoek van de chromosoomset. Bovendien is een ultrageluid onderzoek van de buik- en bekkenholte wordt uitgevoerd om na te gaan of a baarmoeder, eierstokken en eileiders zijn aanwezig in het bekken. Een speciale Röntgenstraal onderzoek, een genitogram, wordt uitgevoerd om te zien of er een vagina is gevormd. Soms een biopsie van de geslachtsklieren moet ook worden gedaan om te zien welk weefsel in de geslachtsklieren zit. Dit biopsie wordt uitgevoerd in een ziekenhuis onder anesthesie Uitgebreide diagnostiek bij interseksualiteit maakt een prognose mogelijk met betrekking tot een mogelijk onvruchtbaarheid en vergemakkelijkt ook de beslissing met welke sekse-getroffen personen willen leven, of een behandeling nodig is.
Complicaties
Naast het feit dat in de meeste westerse culturen wordt uitgegaan van een natuurlijk gegeven binair gendersysteem, wordt interseksualiteit zelf vaak al als een complicatie beschouwd. Hier zijn doktoren en deels ook ouders bij betrokken om het adaptief op te pakken maatregelen om een welzijn voor de getroffen persoon te bewerkstelligen. Dienovereenkomstig zijn er verschillende gevolgen voor de interseksuele persoon: door vroeg ingrijpen jeugd een extern geslacht wordt hem opgedrongen. Dit kan leiden tot een identiteitscrisis in latere jaren en in de loop van de psychoseksuele ontwikkeling van de getroffen persoon. Als het toegewezen geslacht en het gepercipieerde geslacht niet overeenkomen, duidt een binair begrip van geslacht bovendien op een vorm van transseksualiteit, die verstrekkende psychologische (en mogelijk chirurgische) gevolgen kan hebben. De medische nomenclatuur sluit een transseksualiteit uit onder de voorwaarde dat dit echter gepaard zou gaan met een biologisch duidelijke seks in het geval van interseksualiteit, wat de omgang van de getroffen personen met zichzelf en artsen opnieuw bemoeilijkt. Ook verdere conceptuele barrières bemoeilijken het dagelijkse leven van interseksuelen. Vanwege bureaucratische en culturele factoren is de verplichte toewijzing van een geslacht wijdverbreid. Omdat dit mogelijk niet overeenkomt met de zelfperceptie van de getroffen persoon, ontstaan conceptuele problemen, die psychologisch stressvol kunnen zijn. Terwijl interseksualiteit, met uitzondering van frequent onvruchtbaarheid, doet niet leiden tot lichamelijke complicaties in de zin van ongemak, de complicaties zijn meestal sociaal van aard. Gebrek aan tolerantie, acceptatie en opleiding van veel sociale kringen hebben een consequent negatief effect op de psyche en het zelfbeeld van veel interseksuele mensen, die vaak door hun omgeving in een genderrol worden gedwongen. Autodestructief gedrag, evenals Depressie, komen vaker voor bij intersekse mensen dan bij gender-ambigue mensen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Omdat er veel verschillende vormen van interseksualiteit zijn, is het niet mogelijk om één antwoord op deze vraag te geven. Over het algemeen wordt het sterk aangeraden om een arts te raadplegen, maar de juiste tijd varieert van persoon tot persoon. In veel gevallen wordt interseksualiteit hoe dan ook gedetecteerd door de ambigue genitale status, hetzij direct na de geboorte, hetzij door de kinderarts. Anderzijds zijn er ook getroffenen die pas vanaf de adolescentie worden opgemerkt, bijvoorbeeld door het ontbreken van menstruatie In principe dienen ouders de kinderarts of een specialist te raadplegen wanneer de eerste onzekerheden of vermoedens van een mogelijke interseksualiteit ontstaan. Alleen op deze manier mogelijk diagnostisch, therapeutisch of chirurgisch maatregelen kan in een vroeg stadium worden ingenomen. Het is dus de wens van veel getroffen personen om hun externe geslacht chirurgisch aan te passen. Hoewel een interseksualiteit zelf niet als pathologisch te beschouwen is en niet altijd een complexe medische behandeling vereist, kan zij soms berusten op een ernstige onderliggende ziekte. In zeldzame gevallen, zoals bijnierschorshypofunctie, is snelle medische behandeling noodzakelijk. Om deze reden wordt aanbevolen om zo snel mogelijk een arts te raadplegen als tekenen van interseksualiteit worden opgemerkt.
Behandeling en therapie
In de jaren zestig en zeventig ondergingen kinderen bij wie interseksualiteit bij de geboorte werd vastgesteld, kort na de geboorte een chirurgische geslachtscorrectie, gevolgd door een hormoonbehandeling. Deze behandelingen hadden echter vaak ernstige gevolgen, waaronder onvruchtbaarheid. Artsen waren nog niet voldoende geïnformeerd en veel operaties bleken achteraf niet nodig. Tegenwoordig kijkt de geneeskunde nogal kritisch naar operaties voor gendercorrectie. Als het geslacht niet duidelijk is, mogen ouders nu beslissen over de toekomstige genderoriëntatie. Sinds 1960 is het ook mogelijk om een geboorteakte af te geven zonder eenduidige geslachtsbepaling. Hierdoor kunnen getroffen kinderen later zelf beslissen over hun gendergerichtheid. Tegenwoordig worden therapieën individueel op maat gemaakt. De focus ligt niet op geslachtsverandering, maar op het stabiliseren van de psychische toestand ten opzichte van de bestaande fysieke condities. Veel interseksuele mensen pleiten ervoor om interseksualiteit niet als een ziekte te beschouwen, maar als een aanvullende manifestatie van een normale geslachtsontwikkeling. Ze hoeven ook niet per se te ervaren therapie even nuttig, maar eerder als discriminerend.
Vooruitzichten en prognose
De vooruitzichten en prognose bij interseksuele personen gaan niet per se over het beloop van interseksualiteit. Dit wordt gegeven en kan desgewenst alleen door chirurgische en hormonale ingrepen aan één geslacht worden aangepast. Desalniettemin is het vermeldenswaard dat er bijvoorbeeld kinderen zijn met een XY-chromosoomset die voor het eerst op een meisje lijken (ook wat betreft de geslachtsorganen). Desalniettemin wordt tijdens de puberteit een lid gevormd uit de clitoris en de testikels afdalen. Het vermogen om zich voort te planten is vervolgens mogelijk. Maar relevanter is bijvoorbeeld de prognose rond vruchtbaarheid. Bij veel interseksuele personen is het onderzoek van de geslachtsklieren noodzakelijk om een uitspraak te doen over vruchtbaarheid. Vaak - in het geval van de wens om het geslacht aan te passen - wordt het geslacht geselecteerd en dienovereenkomstig aangepast op basis van de gemaakte vaststelling. Dit heeft te maken met gezinsplanning. Verdere prognoses zijn ook gebaseerd op de indirecte en directe gevolgen van interseksualiteit. Psychisch leed is bijvoorbeeld mogelijk doordat het geslacht niet als gepast of correct wordt ervaren. Discriminatie en medische minachting komen voor. Er is immers een stap verwijderd van de wettelijk verplichte geslachtsverandering na de geboorte. Dit betekent effectief meer zelfbeschikking voor interseksuele personen en kan eventueel bestaand lijden verminderen.
het voorkomen
Er is geen effectieve preventie van interseksualiteit omdat chromosomale defecten en bijbehorende defecten in de geslachtsklieren verantwoordelijk zijn voor deze ontwikkeling. In families waar genetische defecten zijn opgetreden, genetische counseling kan nuttig zijn vóór gezinsplanning.
Follow-up
Zelfgestuurde behandeling is net zo goed mogelijk voor interseksualiteit, net als nazorg. Het feit dat een persoon intersekse is, betekent niet dat er behandeling of follow-up nodig is. Dit doet zich echter voor wanneer de interseksuele persoon besluit een geslachtsverandering te ondergaan. Omdat hier chirurgische en hormonale ingrepen kunnen worden overwogen, zijn er ook verschillende soorten nazorg: als er een operatie wordt uitgevoerd, is controle van littekens en genezing noodzakelijk. Vooral in het geval van de gevoelige geslachtsorganen, wond genezen ondersteund door een arts is aan te raden. In het geval van hormoontherapieën zijn regelmatige controles noodzakelijk, omdat er op bepaalde hormoonspiegels wordt gestreefd. Bovendien is het effect van de therapie op het lichaam moet worden gecontroleerd en begrepen om te anticiperen op complicaties en deze te voorkomen. Andere vormen van follow-up van interseksualiteit ontstaan bijvoorbeeld door psychisch lijden dat kan optreden bij interseksuelen als gevolg van hun geslacht voorwaarde en vanwege hun omgeving. Als psychisch leed en auto-agressief gedrag optreden, wordt behandeling geadviseerd. De nazorg kan bestaan uit verder therapie sessies en ook het openen van opties voor het leven van de getroffen persoon. Vrienden en dierbaren kunnen in dergelijke gevallen een grote steun zijn.
Hier is wat u zelf kunt doen
Interseksualiteit vormt een uitdaging in termen van zelfhulp maatregelen of maatregelen om de kwaliteit van leven van de getroffenen te verbeteren. Dit komt voornamelijk door het feit dat de aanname dat interseksualiteit medisch behandeld moet of kan worden, gebaseerd is op de aanname dat er twee gedefinieerde geslachten zijn. Voor veel intersekse personen is het echter niet cruciaal om aan één geslacht te kunnen worden toegewezen (in het dagelijks leven kunnen ze zich bijvoorbeeld dienovereenkomstig gedragen). In het dagelijks leven gaat het eerder om problemen van sociale en juridische gelijkheid. Er zijn verschillende zelfhulpgroepen en -organisaties die openstaan voor interseksuelen (en meestal ook voor andere personen die niet duidelijk een geslacht hebben). Hier kan een referentiepunt en een uitwisseling over vrij alledaagse uitdagingen in deze context worden gelegd. Zo zijn de handelingen die intersekse personen in hun dagelijks leven ondernemen zeer gevarieerd. Sommigen doen niets omdat ze tevreden kunnen leven, anderen hebben sterke steun nodig van hun persoonlijke omgeving en proberen van alles om in een genderrol te passen. Als het gaat om het verhogen van de kwaliteit van leven in de publieke sfeer, spelen vooral die vorderingen een rol die gericht is op om vrij de geslachtsaanduiding en de naam in officiële documenten te kunnen kiezen - en dit zonder dat een geslachtsveranderende operatie nodig is. Daarnaast spelen openbaar onderwijs en het onderwijzen van interseksualiteit in het onderwijs hier een rol. Ook is aangetoond dat een vroege operatie bij intersekse personen later tot een verminderde kwaliteit van leven leidt. De eerste stap om een goede levenshouding te garanderen is daarbij dat ouders hun kind deze identiteitsbepalende stappen zelf op de juiste leeftijd laten bepalen.
