Duur
Een van de meest voorkomende oorzaken van waterophoping in de hartzakje zijn verschillende infectieziekten, zoals tuberculose, difterie, Coxsackie virussen, HIV of herpes. Vaak voorkomende auto-immuunziekten, zoals reumatoïde artritis or lupus erythematosus, kan ook veroorzaken pericardiale effusie. Andere triggers kunnen stofwisselingsziekten zijn (bijv. Uremie), kwaadaardige tumoren of metastasen, trauma's, of een hart- aanval.
Meer zelden medische interventies op de hart- kan ook leiden tot water in de hartzakje, bijv. na operaties, gangmaker implantaties of daarna radiotherapie in de borst Oppervlakte. Tot 30% van de mensen heeft water in huis hartzakje na een hart- aanval. Zolang het geen extra ongemak veroorzaakt, heeft het geen invloed op het genezingsproces en hoeft het niet te worden behandeld.
Het water kan echter ook worden veroorzaakt door een auto-immuunontsteking van het hartzakje. Naast vochtophoping, koorts en pijn op de borst kan gebeuren. Dit klinische beeld wordt dan het Dressler-syndroom genoemd.
De ontsteking ontwikkelt zich meestal in de tweede tot derde week na de hartaanval, maar kan ook dagen tot weken na de hartaanval optreden. In zeer zeldzame gevallen kan het water in het hartzakje voorkomen dat het hart uitzet en zo de pompfunctie verstoren. In dat geval is het nodig om de vloeistof te legen.
Vooral de ophoping van vocht bloed, in het hartzakje is een vaak voorkomende bijwerking van een hartoperatie, vooral na een bypassoperatie. Dit is meestal onschadelijk en verdwijnt in de meeste gevallen vanzelf. Minder vaak treedt tamponade (een verstoring van de hartfunctie door druk) op, die vervolgens zo snel mogelijk door de arts moet worden geleegd.
Zeer zelden kan daarna vochtophoping in het hartzakje optreden gangmaker implantatie of stentplaatsing. De kransslagaders beschadigd kunnen zijn tijdens de procedure en tot permanente bloeding kunnen leiden. De hartspier zelf kan ook geblesseerd raken.
Vooral bij oudere patiënten kan het chirurgisch instrument de hartwand zodanig beschadigen dat deze scheurt of doorlaatbaar wordt. Dit is in ieder geval een acuut noodgeval, waartoe het kan leiden pericardiale tamponade. In zeldzame gevallen kan het zogenaamde postkaartiotomiesyndroom optreden na een hartoperatie.
In dit geval raakt de omhulling van het hart ontstoken door de fysieke irritatie tijdens de hartoperatie. Bij deze ontsteking zijn geen ziekteverwekkers betrokken. Niettemin, naast het water in het hartzakje, een koorts kan voorkomen.
Bij longontsteking, veroorzaakt de immuunrespons van het lichaam ontstekingscellen drijven samen met vloeistof. Deze vloeistof verzamelt zich normaal gesproken in de longen. In ernstige gevallen kan er echter ook vloeistof in het hartzakje komen, waardoor water zich ophoopt in het hartzakje.
De meest ernstige complicatie is pericardiale tamponade, waarin het hartzakje zo vol vocht zit dat er niet genoeg ruimte is voor het hart. Dit resulteert in een verslechtering van de pompcapaciteit en kan leiden tot hartfalen. Kanker kan ervoor zorgen dat vocht zich ophoopt in verschillende holtes van het lichaam.
Dit worden kwaadaardige effusies genoemd. De oorzaken van vochtophoping zijn talrijk. Ten eerste de tumor zelf, bijvoorbeeld door sterke groei van de weefselvocht knooppunten, kan lymfecongestie veroorzaken en een effusie veroorzaken.
Organen zoals het hart, de nieren of lever worden ook vaak beschadigd door de schadelijke invloed van de tumor. Als gevolg hiervan onevenwichtigheden in de bloed kan optreden, wat leidt tot waterretentie en effusies in veel delen van het lichaam, inclusief het hartzakje. Het is niet ongebruikelijk dat de vochtophoping optreedt als een secundair gevolg van de vernietiging van de tumor.
Infecties met schimmels, virussen or bacteriën kan zich ook op een gunstige manier ontwikkelen en leiden tot water in het hartzakje. Vooral kankers die leiden tot vochtophoping in het hartzakje zijn dat wel borstkanker en long kanker, maar ook leukemieën. Chemotherapie betreft medicijnen die zijn gericht tegen de kanker cellen en zijn bedoeld om ze tijdens hun groei te belemmeren en te vernietigen.
De medicijnen die worden toegediend, verschillen per type kanker en daarom verschillende bijwerkingen veroorzaken. in veel gevallen chemotherapie kan ook de lichaamseigen cellen aanvallen, wat leidt tot de vele bijwerkingen. Sommige kankermedicijnen worden ook geclassificeerd als giftig voor het hart, wat betekent dat ze de hartcellen aanvallen. De vernietiging van de hartcellen kan ook gevaarlijke ophopingen van water in het hartzakje veroorzaken.
In veel gevallen kan niet precies worden vastgesteld of de kanker zelf of de chemotherapie heeft een effusie in het hartzakje veroorzaakt. Stralingstherapie, een andere pijler van de behandeling van kanker, kan ook hartcellen beschadigen en tot effusies leiden. Het hart loopt vooral risico bij harttumoren, long tumoren of tumoren van het mediastinum in de borst holte.
Hier kunnen late effecten decennia na het begin van kanker nog optreden. Anorexia kan leiden tot waterophoping in het hartzakje. Dit leidt zelden tot ernstige complicaties.
Het is veel waarschijnlijker dat het een uiting is van de ernst van anorexia, omdat hoe lager de BMI (body mass index), hoe groter de kans dat water zich ophoopt in het hartzakje. Wanneer het gewicht echter wordt genormaliseerd, verdwijnt meestal ook het water in het hartzakje. De ophoping van water wordt veroorzaakt door de afname van de spiermassa van het hart en de vetweefsel eromheen, zodat het hart relatief te klein wordt voor het hartzakje.
Een andere verklaring is dat anorectica vaak te weinig eiwit in hun hebben bloed. Het eiwit houdt normaal gesproken de vloeistof in het vat vast. Als er te weinig proteïne is, is de kans groter dat er vocht in wordt verzameld lichaamsopeningen.
Dit is ook de oorzaak van hongeroedeem. Bij baby's is de ophoping van water in het hartzakje zeer zeldzaam. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt door bacteriële of virale infecties, maar ook door effusies na een hartoperatie. Bij de foetus, ophoping van vocht tijdens zwangerschap kan een teken zijn van ernstige ziekten zoals hydrops foetalis, een ernstige foetus hartafwijking, harttumoren of genetische ziekten (trisomie 21).
