Diagnostics van de duivenborst
De diagnose kan al worden gesteld tijdens de fysiek onderzoek, dus het is een blikdiagnose. Dit wordt vaak ondersteund door röntgenfoto's, die een exacte weergave en beoordeling van de kenmerken mogelijk maken. Vanwege de psychische problemen kan de therapie van patiënten met a duif borst bestaat ook voornamelijk uit psychologische zorg, zeker als de ernst van de misvorming geen operatie rechtvaardigt.
Conservatief kan anders worden geprobeerd een verbandverband aan te brengen. In dit geval wordt een verband aangebracht, dat druk uitoefent op het uitstekende gebied van de duif borst op een gerichte manier en moet dus de groei naar een normaal uiterlijk leiden. Een duif borst moet zeer pijnlijk zijn, omdat het vaak oncomfortabel dragen van het verband gedurende een lange periode nodig is om deze maatregel te laten slagen.
Bovendien kan deze mogelijkheid alleen worden overwogen zolang de patiënt met een duivenborst zich nog in de groeifase bevindt. In deze gevallen kan een goed resultaat worden behaald. Zelden is er een indicatie voor een operatie aan een duivenborst.
Dit is alleen aangewezen als de lichamelijke bevindingen zeer uitgesproken zijn, bv. Als de duivenborst eigenlijk maar in zeldzame gevallen geïndiceerd is bij patiënten met een duivenborst en pas uitgevoerd mag worden na afloop van de groeifase. Bij duivenborstoperaties wordt in de meeste gevallen gekozen voor relatief kleine toegangen, zodat alleen kleine littekens overblijven. In de regel is de borstbeen wordt losgemaakt van de wervels en overeenkomstige delen van de wervels worden verwijderd zonder de holte van de ribbenkast te openen.
Verder afhankelijk van de omvang van de duif borst borstbeen wordt ook transversaal gespleten en delen worden verwijderd of het borstbeen wordt onder een andere hoek weer in elkaar gezet om het uitsteeksel te compenseren. Vervolgens de ribben zijn ook weer vastgemaakt aan de borstbeen, meestal door middel van metalen clips of draden, die na enige tijd weer verwijderd moeten worden. Een operatie aan een duivenborst heeft meestal een goede kans van slagen.
Zoals bij elke operatie zijn er echter risico's aan verbonden, daarom moet een indicatie zorgvuldig worden afgewogen.
- Ademhalingsbeperkingen zijn aanwezig,
- De uitstulping steekt zo ver naar voren dat de huid wordt geschuurd door kleding
- Wanneer er, naast het fysieke beeld, sprake is van een zeer groot psychisch leed.
Naast de chirurgische behandeling zijn er nu ook enkele conservatieve benaderingen bij de behandeling van een duivenborst, waarbij de duivenborst niet direct wordt verplaatst, zoals bij een operatie, maar bij een langer proces langzaam wordt afgebouwd. Er wordt een individueel op maat gemaakt korset gebruikt, dat meerdere uren per dag gedragen moet worden.
De behandeling moet zo vroeg mogelijk worden gestart, daarom is het vooral populair bij zeer jonge patiënten, zoals de borst is flexibeler en kneedbaarder dan bij volwassenen. Het succes van de therapie en het gevoel voor een orthese of verband hangt af van de individuele patiënt. Sommige patiënten vinden het dragen van een steun erg oncomfortabel, maar pijn wordt zelden gerapporteerd.
Voorafgaand hieraan dient een arts te worden geraadpleegd, die een recept zal uitschrijven zodat de kosten gedekt kunnen worden door het volksgezondheid verzekeringsbedrijf. Bij een duivenborst kan een zogenaamde pad gebruikt worden. Dit is een op maat gemaakt, individueel verband, dat aan de borst of terug in de vorm van een halfrond object.
Sterke compressie van buitenaf corrigeert de verkeerde positie. Vooral bij jonge patiënten is het een populaire methode, omdat hun borst nog steeds goed vervormbaar is. Het verband moet regelmatig worden gecontroleerd en aangepast.
Een eerste stap tegen een duivenkas is proberen de borst zoveel mogelijk te mobiliseren. Er kunnen bijvoorbeeld twee kleine balletjes of een zwarte rol worden gebruikt die onder worden geplaatst de thoracale wervelkolom rechts en links van de wervels. Door het lichaam op en neer te bewegen kan de verstijving tussen de wervels worden losgemaakt.
Patiënten met een duivenborst hebben vaak moeite ademhaling, daarom ademhalingsoefeningen zijn bijzonder belangrijk. Deze oefeningen kunnen ook in combinatie met bovenstaande worden uitgevoerd. Een oefening kan bijvoorbeeld bestaan uit diep ademhalen, 2-3 seconden vasthouden en vervolgens 6 seconden langzaam uitademen. Dergelijke oefeningen trainen de diafragma en verbeter de ademhaling van een duivenborst.
Ook is het belangrijk dat een duivenborst voldoende heeft krachttraining om de spieren in de romp en rug te versterken om de verkeerde houding tegen te gaan. Dit kan bijvoorbeeld de vorm aannemen van kniebuigingen of push-ups. U kunt het beste hulp en advies krijgen van een fysiotherapeut en samen een individueel oefenplan opstellen.
Sporten zoals zwemmen en gymnastiek worden ook aanbevolen. Vanuit medisch oogpunt veroorzaakt duivenborst zelf in de overgrote meerderheid van de gevallen geen lichamelijke symptomen. In zeldzame gevallen ademhaling kan licht aangetast zijn.
Als de borst bijzonder uitpuilend is, kunnen door kleding veroorzaakte wrijving en oppervlakkige schaafwonden ontstaan, zodat in dergelijke gevallen een operatie aan te raden is. De meeste chirurgische ingrepen worden echter uitgevoerd vanwege psychologische stress en subjectief ongemak. In principe zijn er twee methoden van chirurgische ingreep: de beste tijd voor een operatie is na de puberteit, aangezien de groei dan is voltooid.
De open operatie heeft tot doel het uitstekende deel van de ribbenkast terug te brengen tot een normaal niveau. Meestal onder narcose ribben worden eerst gescheiden van het borstbeen en vervolgens een nauwkeurig bepaald deel van het overschot kraakbeen is verwijderd. Op deze manier wordt het borstbeen verlaagd tot de gewenste hoogte en weer vastgemaakt aan de ribben bij de verbinding met schroeven of platen.
Een andere methode, bekend als de “noottechniek”, is een minimaal invasieve procedure, wat betekent dat u opereert via een zeer kleine incisie, waardoor het risico op complicaties en ook de pijn na de operatie; in de volksmond bekend als kijkoperatie. Bij deze procedure wordt een metalen boog geïmplanteerd en dus wordt de duivenborst naar beneden gedrukt. Deze techniek komt echter veel vaker voor en staat bekend om de trechterborst, dwz het tegenovergestelde van de duivenkist; dus heeft het zich nog niet kunnen vestigen voor de duivenkist.
Al met al is de kans groot dat er na een operatie aan de duivenborst een bevredigend resultaat behaald kan worden. Het kan nodig zijn om verdere correcties aan te brengen. De voordelen moeten echter altijd zorgvuldig worden afgewogen tegen de risico's van elke operatie.
- De open operatie en
- Minimaal invasieve correcties
Er zijn verschillende benaderingen voor een chirurgische ingreep aan een duivenborst, dus het is moeilijk te zeggen hoeveel de operatie precies gaat kosten. Het hangt er vaak van af of het een open of minimaal invasieve operatie is, hoe uitgesproken de duivenborst is en van de leeftijd van de patiënt. Het is het beste om de verantwoordelijke arts of de volksgezondheid verzekeringsmaatschappij en eventueel om een of twee andere adviezen van andere artsen te raadplegen alvorens een beslissing over een operatie te nemen.
De kosten van een operatie worden meestal gedekt door de volksgezondheid verzekeringsbedrijf. Maar ook hier hangt het af van de leeftijd van de patiënt, verzekering en andere factoren, daarom dient ook voor de operatie overleg met de verzekeringsmaatschappij te worden gehouden. Voor patiënten onder de 18 jaar worden de kosten meestal volledig vergoed, voor oudere patiënten bij sommige verzekeringsmaatschappijen slechts gedeeltelijk. Het is belangrijk om vooraf een arts te raadplegen, ook om conservatieve middelen, zoals verband of orthesen, onder de zorgverzekering te krijgen.
Alle artikelen in deze serie:
