Botanisch gezien, winter ui is ook bekend als Allium fistulosum. Er zijn een aantal synoniemen voor de soort, waarvan de bekendste waarschijnlijk de lente is ui of lente-ui. Andere namen zijn onder meer jong ui, Jacob's knoflook, St. John's knoflook, grove bieslook of winterhaagui.
Dit is wat u moet weten over de winterui.
Winterui wordt door genezers niet alleen gebruikt om te versterken volksgezondheid, maar vindt ook toepassing in problemen met de spijsvertering, met koorts gepaard gaande ziekten en bij het verlagen cholesterol De winterui behoort tot de familie Amaryllis (Amaryllidaceae). Het zijn vaste planten die groeien kruidachtig en kan tot een meter hoog worden. Hun minimale groeihoogte is dertig centimeter. Het blad van de winterbol is hol en rond. De bloemen van de plant vormen zich tussen juni en augustus en zijn wit van kleur. De schutbladeren zijn korter dan de steeltjes van de bloemen, terwijl de meeldraden ver buiten hun schede uitsteken. Een enkele bloem is ongeveer een centimeter groot. De rijpingsperiode van de zaden van de winterui is in juli en augustus. Zelden loopt de periode tot in september. De horstvormende plant ontwikkelt bollen die lang en cilindrisch van vorm zijn en wit zijn. Zeldzamer zijn rode kleurstoffen. De winterui is dus geen eetbare ui in de ware zin van het woord, maar lijkt eerder op prei. De naam "ui" is misleidend. In de Aziatische regio zijn verschillende gecultiveerde soorten winterui bekend. Oorspronkelijk komt de plant uit de Oriënt, waar hij al zo'n 4000 jaar geleden werd verbouwd. In China, aan de andere kant, de ui werd niet verbouwd. Dit is pas enkele decennia het geval. Bovendien, winter uien ook groeien in wilde vorm in Siberië. Van daaruit kwam het in de 17e eeuw naar Europa. Daarbij is het waarschijnlijk via Rusland vervoerd. In Engeland werd het in 1629 geïntroduceerd. Na de Tweede Wereldoorlog speelde ook in Duitsland de teelt van de winterui een vrij belangrijke rol. Samen met de aardappel werd het beschouwd als een van de belangrijkste groenten. Inmiddels is de winterui een gecultiveerde plant geworden. Tegenwoordig wordt het voornamelijk in tropische gebieden verbouwd. Het verdraagt vorst en kan daarom al in het voorgaande jaar worden gezaaid. In Azië wordt de teelt van winterui meestal na rijst gedaan. De optimale temperatuur voor de plant is maximaal 25 en minimaal 15 graden Celsius. Voorjaar uien is het hele jaar door te vinden en komt in de herfst en winter uit de kas. Het komt echter vaak voor dat groenten uit de kas een deel van hun smaak verliezen. Bovendien worden de planten vaak meer behandeld. Winter uien, die tussen april en september uit de buitenteelt in de winkels komen, smaak het beste. De plant dankt zijn naam onder meer aan zijn lichte uiensmaak, die echter niet zo indringend is als in de commerciële keuken of tafeluien.
Belang voor de gezondheid
De winterui staat bekend om zijn positieve werking op volksgezondheid Zo wordt het onder andere aangetroffen in encyclopedieën van medicinale planten. Het heeft een aantal verschillende genezende eigenschappen, variërend van antibacterieel tot slijmoplossend In feite wordt onder genezers winterui niet alleen gebruikt om te versterken volksgezondheid, maar vindt ook toepassing in problemen met de spijsvertering, met koorts gepaard gaande ziekten en bij het verlagen cholesterol Daarnaast zou de winterui een preventieve werking hebben tegen kanker Naast het gebruik als voedsel, kan het worden gebruikt voor kompressen. Het sap wordt ook gebruikt. De winterui helpt tegen hoofdpijn, zere keel en heesheid Het wordt ook uitwendig in de geneeskunde gebruikt voor verschillende soorten steken. Dit omvat ook wespensteken. Daarnaast zou het helpen bij darmklachten zoals koliek of diarree en ook om te bestrijden maag pijn Andere toepassingen zijn onder meer bevriezing, kookt, wormen of bloedarmoede.
Ingrediënten en voedingswaarden
| Voedingswaarde-informatie |
Hoeveelheid per 100 gram |
| Calorieën 34 | Vetgehalte 0.4 g |
| Cholesterol 0 mg |
Natrium 17 mg |
| Kalium 212 mg | Koolhydraten 7 g |
| Voedingsvezels 2.4 g |
Eiwit 1.9 g |
Bijzonder interessant voor de helende eigenschappen van winterui zijn de etherische oliën en tannines het bevat. de plant bevat ook insuline-achtige stoffen zoals zwavel verbindingen en alliin. Bovendien bevatten ze vitaminen B3, B6 en C en secundaire plantenstoffen, waarvan ook wordt gezegd dat ze een positief effect hebben op de gezondheid. Hier moeten bijvoorbeeld sulfiden en quercetine worden genoemd. Flavonoïden behoren tot de stoffen die in veel medicinale planten voorkomen. De mineralen bevat zijn gezond en dekken ook gedeeltelijk de dagelijkse behoefte van een volwassene. Waaronder sporenelementen zoals kalium en ijzer. Bovendien, beta-caroteen komt ook voor in de winterui. Winteruien bevatten ook nauwelijks vet en zijn daarom ook interessant voor figuurbewuste mensen. In 100 gram winteruien zitten er slechts 23 calorieën en 0.5 gram vet. Voor dezelfde hoeveelheid van de plant zijn er twee gram eiwit, drie gram koolhydraten en 1.5 gram vezels.
Intoleranties en allergieën
Systematische intoleranties voor winteruien komen zeer zelden voor. Reacties zijn ook vrij ongevaarlijk. In ernstige gevallen hoesten, rhinoconjunctivitis of ademhaling er kunnen zich problemen voordoen. Sommige mensen zijn ook niet in staat winteruien te verteren, daarom kunnen ze ongemak ervaren in de spijsverteringskanaal Deze intoleranties worden merkbaar door krampen, winderigheid or diarree.
Winkelen en keukentips
Winteruien worden meestal in trossen aangeboden. Ze zijn te vinden in bijna elke goed gesorteerde supermarkt. Let bij het kopen vooral op de versheid van de uien. De kleine uien mogen niet gewond raken of er versleten uitzien. Als het groen van de winterui nog vers en knapperig is, is de groente meestal oké. Lente-uitjes mogen echter niet te lang worden bewaard. Ze zijn maximaal drie dagen houdbaar in de koelkast. Daarna moeten ze worden geconsumeerd. De maximale bewaartermijn wordt verlengd tot vijf dagen door de greens af te snijden. Daarnaast is het mogelijk winteruien in te vriezen. Dit proces kan echter een negatief effect hebben op het smaak van de groente. De bereiding van winterui wordt uitgevoerd door het groen en de wortels te verwijderen. De plant wordt gewassen en zorgvuldig gedroogd. Daarna de buitenkant huid kunnen worden gepeld en de uien kunnen worden gehakt. Afhankelijk van het recept is winterui bijzonder geschikt als brood garnering of rauw voedsel.
Voorbereidingstips
De groente past goed bij bijna elk hartig gerecht. Dit combineert de winterui met de keukenui. De versheid is vooral populair in het voorjaar en het zachte aroma is met bijna alles te combineren. Door zijn delicatesse is hij vooral geschikt voor de gerechten die niet gekookt of slechts kort gekookt worden. Winterui is vooral populair voor kruidenwrongel, sauzen of dipsauzen. Het ziet er echter ook goed uit in soepen of champignongerechten. Het wordt ook gebruikt in eiergerechten en groentegerechten. In de Aziatische keuken wordt vooral de winterui veel gebruikt. Het draagt ook veel bij als garnering. Het past goed bij verschillende wokgerechten of vis. Zo zijn bijvoorbeeld gebakken taugé met winteruien, zalmspiesjes of snoekbaarsfilets populair. Evenzo kan het worden gebruikt voor ovenschotels, in tortilla's of sandwiches. Als garnering zijn winteruien ook geschikt in gevulde tomaten of paprika's.
