Zenuwgeleiding is het vermogen van zenuwvezels om bio-elektrische impulsen met een bepaalde snelheid over te brengen naar beide geleidingsrichtingen. Geleiding vindt plaats via actiepotentialen bij prikkelende geleiding. Bij ziekten zoals polyneuropathie, is de zenuwgeleiding verstoord.
Wat is zenuwgeleiding?
Zenuwgeleiding is het vermogen van zenuwvezels om bio-elektrische impulsen met een bepaalde snelheid over te brengen naar beide geleidingsrichtingen. Zenuwvezels zijn in staat bio-elektrische impulsen door het hele lichaam te geleiden. Fysiek elk zenuwvezels is samengesteld uit een isolerend myeline schede en een geleidende massa binnen deze schede. Signaaltransmissies in de zenuwstelsel ontstaan door de overdracht van actiepotentialen, die als bio-elektrische spanningen worden doorgegeven. Omdat spanningsverval echter snel langs zenuwvezels optreedt, kunnen impulsen in de zenuwstelsel worden alleen over korte afstanden getransporteerd als werkelijke bio-elektrische spanningen. Bovendien bevinden zich daarom spanningsafhankelijke ionenkanalen in de membranen van de zenuwvezels. Deze kanalen van de zenuwvezels dienen complementair om spanningspotentialen langs individuele personen te transporteren zenuwen Zonder de ionenkanalen zou de zenuwgeleiding veel minder abrupt zijn. De snelheid van de zenuwgeleidingskanalen kan vandaag worden gemeten. In deze context zijn we praten over de zenuwgeleidingssnelheid, die bij zoogdieren gelijk is aan tussen één en 100 m / s. Deze zenuwgeleidingssnelheid is afhankelijk van de temperatuur omdat moleculaire structuren betrokken zijn bij zenuwgeleiding.
Functie en taak
Als het zeker is zenuwen geïrriteerd zijn, kan deze irritatie zich voortplanten dankzij zenuwgeleiding. Bijvoorbeeld wanneer zenuwen in de extremiteiten geïrriteerd zijn, verspreidt deze impuls zich in beide richtingen van de zenuwvezels, het veranderen van het spanningsveld van het lichaam. De impuls wordt overgebracht naar de hersenen, waar het overgaat in bewustzijn. Motorische impulsen die vanuit het midden naar de spieren worden gestuurd zenuwstelsel bereiken ook hun bestemming alleen vanwege zenuwgeleiding. Binnen dit kader bepaalt de zenuwgeleidingssnelheid hoe lang het duurt voordat de impuls zich voortplant en uiteindelijk zijn doel bereikt. De myelinelaag van de axonen dient als elektrische isolatie en zorgt voor een extreme versterking van het geleide signaal. Alleen op de blootgestelde delen van de zenuwvezels de impuls moet worden versterkt. Daarom worden op deze locaties ionenkanalen geplaatst om het signaal sterk genoeg te maken om het membraan van de volgende zenuwvezel te depolariseren en een actiepotentiaal daar ook. Dit systeem staat ook bekend als geleiding van de excitatie-verlossing. Bij een zenuwvezel is er aanvankelijk een rustmembraanpotentiaal. Er is dus een potentiaalverschil tussen de extracellulaire en intracellulaire ruimtes, maar er is geen potentiaalverschil langs de axon Wanneer de zenuwvezel in rustpotentiaal wordt bereikt door een puls die hem depolariseert over de drempelpotentiaal, opent deze spanning de spanningsafhankelijke Na + -kanalen van de vezel. Na + -ionen stromen dus vanuit de extracellulaire ruimte naar de intracellulaire ruimte van de zenuwvezel. Het plasmamembraan depolariseert en er is een overmaat aan positieve ladingen aanwezig in vergelijking met de omgeving. Op deze manier wordt een elektrisch veld gecreëerd. Als resultaat treedt er een potentiaalverschil op langs de axon Er treden dus ladingsverschuivingen op, die de membraanpotentiaal van de volgende zenuwvezel positief beïnvloeden. Naast de overdracht van actiepotentialen in het perifere zenuwstelsel vindt ook de overdracht van impulsen in het centrale zenuwstelsel plaats via de beschreven processen.
Ziekten en aandoeningen
Als het perifere zenuwkostuum en dus de zenuwgeleiding in de individuele zenuwbanen beschadigd is, kunnen gevoelloosheid en zelfs motorische stoornissen optreden. Schade aan de zenuwbanen manifesteert zich als vertraagde zenuwgeleidingssnelheden. Een van de bekendste ziekten in deze context is polyneuropathie Informatie in het hersenen en uit de hersenen in het lichaam wordt slechts langzaam overgedragen, helemaal niet meer of op zijn minst onvolledig in de context van polyneuropathieën De reden hiervoor zijn beschadigde zenuwbanen die de informatiestroom belemmeren. Er zijn verschillende oorzaken voor dit fenomeen. In principe maakt de geneeskunde onderscheid tussen verworven en aangeboren polyneuropathieënVerworven vormen van de ziekte kunnen bijvoorbeeld het gevolg zijn van toxines of ontsteking en schadelijke stofwisselingsproducten. Aangeboren varianten zijn daarentegen genetisch bepaald. Hoog alcohol consumptie en slechte voeding zijn de meest voorkomende triggers van verworven polyneuropathie. Beide bloed suiker en metabole producten uit de afbraak van alcohol vallen het zenuwstelsel aan en kunnen het beschadigen. Echter, infecties zoals lepra kan ook worden geassocieerd met polyneuropathieën Bij sommige infecties met een polyneuropathie blijft de ziekteverwekker zelfs onopgemerkt. Dit is bijvoorbeeld het geval bij het Guillain-Barré-syndroom. Bij deze ziekte treden plotselinge ontstekingsveranderingen op in het perifere zenuwstelsel, meestal afkomstig van de zenuwwortels op de spinal cord Zelfs vaker dan polyneuropathie is carpaal tunnel syndroom, die meestal het gevolg is van drukschade aan de mediane zenuw van de carpus. Te onderscheiden van de bovengenoemde ziekten zijn demyeliniserende ziekten van het centrale zenuwstelsel, die de zenuwgeleiding verstoren door de afbraak van isolerend myeline in schakelcentra zoals de hersenen Een van de bekendste van deze ziekten is de degeneratieve ziekte multiple sclerose Neuropathieën zoals acute motorische axonale neuropathie vallen ook in deze categorie.
