Wolfstrap is een plant die erg handig is geweest, vooral voor milde hyperthyreoïdiehartkloppingen en innerlijke rusteloosheid. De geschiedenis van medicinale behandelingen met de plant is echter relatief kort, als eerste bewijs van het gebruik ervan hart- pijn komt alleen voor in de middeleeuwen.
Voorkomen en teelt van wolfstrapp
De Sioux-indianen van Noord-Amerika gebruikten Virginian wolfstrap sinds onheuglijke tijden. Wolfstrap of Lycopus behoort tot de labiates-familie en is een kruidachtige plant met lange wortelstokken. De schutbladen lijken op een bladschijf en worden naar boven toe smaller. De bloemen zijn zittend en staan boven kleine schutbladeren. De bloemen met vijf bloemblaadjes hebben een dubbel bloemdek en de kelkblaadjes zijn kaal van binnen en hebben vier tot vijf kelkbladtanden. De plant heeft ook vijf bloembladen waarvan de keel ruig is. Lycopussoorten komen voor in delen van West-Azië, in Europa en in het oostelijke deel van Noord-Amerika. In Midden-Europa worden alleen de oeverwolfsband en de hoge wolfsband gevonden. Het geslacht werd in 1753 opgericht door Carl von Linné en er zijn in totaal tien tot twintig soorten, waaronder bijvoorbeeld Lycopus australis of Lycopus americanus. De naam Wolfstrapp verwijst naar de bladvorm, die eruitziet als een voetafdruk van een wolf. De algemeen naam Lycopus gaat terug naar de oude Griekse term "lykos" (wolf) of "pous" (voet). In het gewone spraakgebruik wordt de plant echter ook wel genoemd water duindoorn, oeverwolfspoot of zigeunerkruid. Wolfbane wordt een meter hoog en is een meerjarige kruidachtige vaste plant die voornamelijk voorkomt in natte weilanden, langs beek- en rivieroevers of in vochtige sloten. Daarnaast is de plant door zijn opvallende blad zeer geschikt voor in de tuin. Verder kan de Virginian wolfstrapp ook gebruikt worden voor de kruidentuin. Europese wolfstrapp is wat kleiner en komt vooral voor in weilanden. Voor een medicinale bereiding heeft men het bovengrondse kruid nodig, dat het beste tussen juli en september kan worden gesneden. Het wordt vervolgens in trossen gebonden en op een schaduwrijke plaats gedroogd. De vruchten van wolfstrapp bestaan uit klein noten met het zaad, dat respectievelijk in de herfst of de lente kan worden gezaaid.
Effect en toepassing
Pas sinds de middeleeuwen zijn er aanwijzingen dat wolfstrapp erg goed is tegen hartzeer en hart- jacht. De Sioux-indianen uit Noord-Amerika gebruikten daarentegen al sinds de oudheid Virginian wolfstrapp. Zo gebruikten ze het verse kruid voor thee infusies, die ze vervolgens gebruikten voor verkoudheid, om het bloeden te stoppen, open long tuberculose of een kalmerend Deze kennis werd ook gebruikt in homeopathie, waar wolfstrapp voor is gebruikt hyperthyreoïdie en hart- klachten, respectievelijk sinds ongeveer het midden van de 19e eeuw. De Europese geneeskunde ontdekte de plant pas aan het begin van de 20e eeuw. Tegenwoordig wordt wolfstrapp voornamelijk gebruikt als een schildkliertherapeutisch middel en voor vegetatieve zenuwaandoeningen zoals zweten, hartkloppingen, hartkloppingen, slaapstoornissenangst, prikkelbaarheid of rusteloosheid. Daarnaast kan het ook worden gebruikt om te behandelen pijn in de borstklier of gevoelens van spanning in de borsten, die vaak voorkomen bij vrouwen in de tweede helft van de cyclus. Wolfstrapp bevat harsen, glycosiden, flavonoïden, tannines en lithosperminezuur. Vanwege deze ingrediënten is de plant een zeer waardevolle specifieke voor mild hyperthyreoïdie. De extracten van wolfstrapp vertragen de jodium transport en vermindering van de afscheiding van de schildklier hormonen Daarnaast remt de plant ook de vorming van prolactine, waardoor het een rustgevend effect heeft op de spanning van de borsten of ongemak in de cyclus.
Gezondheidsbelang, behandeling en preventie.
In kruidengeneeskunde, gebruikt men voornamelijk de Europese wolfstrapp, terwijl in homeopathie ook wordt de Virginian wolfstrapp gebruikt. Voor de homeopathische geneeskunde wordt de oertinctuur als uitgangsmateriaal gebruikt, dat kan worden verkregen uit de bloeiende plant. In homeopathiewerd de Virginian wolfstrapp voor het eerst genoemd in 1855, waar de remedie voornamelijk werd gebruikt voor hyperthyreoïdie en voor nerveuze hartaandoeningen. Wolfstrapp heeft ook zijn waarde bewezen in Ziekte van Graves zo goed als in hartinsufficiëntie met snelle hartslag en sterk kloppend in de borst.Als standaard dosis hier adviseert homeopathie vijf bolletjes in de potentie D6, die drie keer per dag moeten worden ingenomen. Daarnaast kan er ook een schildklierthee worden bereid. Om dit te doen, neemt u een theelepel van de gedroogde plant en giet u een kop heet water over het kruid. Laat het mengsel dan ongeveer tien minuten trekken en zeef het. De thee kan gedurende meerdere weken twee keer per dag gedronken worden. Een balancerend effect op de schildklier heeft ook een theemengsel van lavendel bloemen, citroenmelisse bladeren, valeriaan wortel, moederskruid en wolfsbane. Een theelepel van het mengsel wordt over heet gegoten water, dan wordt de thee zeven minuten gezet om te zetten en twee keer per dag gedronken. Het is belangrijk dat wolfstrapp altijd geleidelijk wordt gebruikt. Bovendien abrupt stopzetten van de dosis moet ook worden vermeden, anders zullen de symptomen verergeren. Kant-en-klare voorbereidingen moeten altijd worden genomen met professioneel advies, borstvoeding en zwangere vrouwen wordt over het algemeen afgeraden om met Wolfstrapp te behandelen. Bovendien mag de plant niet worden gecombineerd met thyroxine voorbereidende werkzaamheden. Kant-en-klare preparaten zijn verkrijgbaar in de vorm van druppels, die 's ochtends of' s avonds moeten worden ingenomen. Als er een schildklieronderzoek met radioactief jodium is gepland, is het raadzaam om Wolftrapp 14 dagen voor het onderzoek stop te zetten, anders kan het resultaat worden vervalst. Wolfstrapp is ook gecontra-indiceerd in gevallen van schildkliervergroting zonder disfunctie of in gevallen van hypothyreoïdie.
