Urogenital tuberculose is de term die wordt gebruikt om tuberculose van het urogenitale systeem te beschrijven. Het is noch een geslachtsziekte, noch een primaire tuberculeuze ziekte. Integendeel, urogenitaal tuberculose is een van de vele mogelijke secundaire vormen van tuberculose.
Wat is urogenitale tuberculose?
urogenitale tuberculose is een vorm van secundaire tuberculose waarbij de organen van het urogenitale systeem worden aangetast. Het ontstaat meestal als gevolg van een primaire tuberculose-infectie van de longen. Hoewel urogenitale tuberculose geen geslachtsziekte is, kan de ziekte met naam worden gerapporteerd. In de landen van Centraal-Europa is urogenitale tuberculose zeer zeldzaam. De meeste ziekte komt voor in twee leeftijdsgroepen. Dit zijn enerzijds patiënten van 25 tot 40 jaar en anderzijds patiënten van hoge leeftijd, vooral bewoners van bejaardentehuizen. Ook in Duitsland worden relatief weinig gevallen van urogenitale tuberculose waargenomen. Zo werden in 2006 landelijk 1,091 gevallen van tuberculose geregistreerd waarbij organen buiten de longen waren aangetast (extrapulmonale tuberculose). Tuberculose van het urogenitale systeem was echter goed voor slechts 27 gevallen, of 2.5 procent.
Oorzaken
Tuberculoseziekte manifesteert zich aanvankelijk op een andere locatie; vaak ligt de zogenaamde primaire focus in de longen. Naarmate de ziekte vordert, neemt de tuberculose echter toe pathogenen kunnen ook andere organen infecteren, waar ze meestal via de bloedbaan naar toe komen. Er kan dan secundaire of orgaantuberculose ontstaan. Als de nieren, bijnieren, urinewegen en urinewegen blaas of voortplantingsorganen worden aangetast door een dergelijke regeling van tuberculose pathogenen voortkomend uit de primaire focus ontwikkelt urogenitale tuberculose zich.
Typische symptomen en tekenen
- Meestal symptoomvrij
- Pijn en branderig gevoel tijdens het plassen
- Pijn in de ribben
- Bloed in de urine
- Constipatie
- Winderigheid
- Bloeden tussen menstruaties of onregelmatige menstruatie bij vrouwen
Diagnose en verloop
Ongeveer twintig procent van de gevallen van urogenitale tuberculose veroorzaakt geen symptomen bij getroffen patiënten. Als er symptomen optreden, zijn deze meestal onkarakteristiek, zoals ongemak tijdens het plassen, flanken en andere pijn, pyurie of bloed in de urine, en winderigheid en constipatie Bij vrouwen, bloedingsstoornissen of afwezigheid van menstruatie worden ook waargenomen. Als het mannetje bijbal aangetast is, kunnen pijnlijke zwelling en roodheid optreden. Er worden verschillende methoden gebruikt om urogenitale tuberculose te diagnosticeren. De tuberculinetest speelt een belangrijke rol, maar is niet sluitend en moet daarom gecombineerd worden met andere diagnostische procedures. EEN borst röntgenstraal wordt gebruikt om te verduidelijken of de patiënt primaire longtuberculose heeft. Andere diagnostische procedures omvatten culturele detectie van tuberculose pathogenen in urine, wat ongeveer vier weken duurt, polymerasekettingreactie (PCR) voor detectie van pathogenen in urine, urografie, laparoscopieen detectie van pathogenen in histologische monsters door polymerasekettingreactie (PCR). Bij vrouwelijke patiënten met verdenking op urogenitale tuberculose is er ook de mogelijkheid van detectie van pathogenen bij menstruatie. bloed of biopsie van de baarmoederslijmvlies Aan het begin van urogenitale tuberculose ontwikkelen zich aanvankelijk zogenaamde minimale laesies in het weefsel van de nier of andere urogenitale organen. Vervolgens vormt zich een casuïstische tuberculoom, die zich na verloop van tijd ontwikkelt tot een verkalkte wijk. Het verdere verloop van de ziekte hangt grotendeels af van de immuunstatus van de getroffen patiënt. Naarmate urogenitale tuberculose vordert, wordt centrale weefselvernietiging (necrose) en verkalking in de nier toenemen. De nauwe juxtapositie van necrotiserende secties en het holtesysteem in de nier is voorstander van de ontwikkeling van misvormingen. Bijvoorbeeld caliceale cavernes, nierkalices, papillair necrose, evenals caliceal nek stenose of nierbekkenuitgangsvernauwing kan optreden. De laatste fase van niertuberculose is de zogenaamde stopverfnier. In deze fase bestaat het orgel bijna volledig uit kasten necrose en heeft zijn functie volledig verloren. als er littekens in de urineleiders ontstaan als gevolg van urogenitale tuberculose, kan dit leiden naar urineretentie en in het ergste geval tot hydronefrose, wat dan ook kan leiden tot functieverlies van de aangetaste nier. Naast de problemen die zijn beschreven op het gebied van de nieren en urinewegen, kan urogenitale tuberculose zich ook manifesteren in de vrouwelijke of mannelijke geslachtsorganen. Bij vrouwen leiden bijna alle gevallen tot een bilaterale besmetting van de eileider slijmvlies en verspreiding van de infectie naar de baarmoeder Wanneer de infectie de baarmoederholte bereikt, leidt dit vaak tot onvruchtbaarheid In ontwikkelingslanden, zoals Bangladesh en India, is urogenitale tuberculose een van de meest voorkomende oorzaken van onvruchtbaarheid bij vrouwen, en in eerdere jaren, werd tuberculose van de vrouwelijke genitaliën vaak gevonden als een incidentele bevinding tijdens onvruchtbaarheidsdiagnose. Bij mannen kunnen ziekteverwekkers voor tuberculose het bereiken bijbal via de bloedbaan, en soms zonder betrokkenheid van de nieren. De ziekteverwekkers kunnen zich ook verspreiden naar de testikels en prostaat via de zaadkanalen. Als tuberculose de geslachtsorganen aantast, moet de ziekte worden verwacht leiden naar onvruchtbaarheid in ongeveer negen van de tien gevallen.
Complicaties
Urogenitaal tuberculose veroorzaakt niet noodzakelijkerwijs symptomen of leidt in alle gevallen tot complicaties. In sommige gevallen kan het ook volledig symptoomvrij verlopen, zodat het om deze reden ook relatief laat wordt gediagnosticeerd. Bij veel patiënten leidt urogenitale tuberculose echter tot zeer ernstige pijn tijdens het plassen. Dit pijn is brandend en heeft een zeer negatief effect op de psychische toestand van de patiënt, dus dat Depressie of andere psychologische stoornissen kunnen soms voorkomen. Pijn in de ribben kan ook in dit proces voorkomen en het dagelijkse leven van de getroffen persoon bemoeilijken. De urine is bloederig bij urogenitale tuberculose, wat ook kan leiden tot een paniekaanval. Verder leidt de ziekte er ook toe winderigheid of te constipatie en vermindert de kwaliteit van leven van de patiënt enorm. Bij vrouwen kan de ziekte tijdens het proces ook zware menstruatiebloedingen en pijn veroorzaken. In de meeste gevallen is urogenitale tuberculose relatief eenvoudig te behandelen met behulp van medicatie. Er zijn geen bijzondere complicaties te verwachten. De getroffenen zijn echter afhankelijk van het langdurig innemen van de medicatie. Met een succesvolle behandeling wordt de levensverwachting van de patiënt niet negatief verminderd door de ziekte.
Wanneer moet je naar een dokter?
Omdat urogenitale tuberculose niet onafhankelijk kan worden genezen, moet de getroffen persoon bij de eerste symptomen of tekenen van de ziekte een arts raadplegen. Alleen vroege diagnose en behandeling kunnen verdere complicaties of verdere verergering van symptomen voorkomen. Neem contact op met een arts als de patiënt last heeft van pijn tijdens het plassen. Er is meestal een lichte brandend gevoel of zelfs jeuk. In veel gevallen is urogenitale tuberculose ook merkbaar door bloederige urine. Sommige getroffen personen hebben er ook last van constipatie or opgeblazen gevoel, wat resulteert in een aanzienlijk verminderde kwaliteit van leven. Bij vrouwen kan urogenitale tuberculose ook leiden tot intermitterende bloedingen of een verstoorde menstruatiecyclus. Ook hier moet een arts worden geraadpleegd als de symptomen blijvend zijn en niet vanzelf verdwijnen. Meestal kan urogenitale tuberculose goed worden behandeld door een uroloog.
Behandeling en therapie
De standaardbehandeling voor urogenitale tuberculose is tegenwoordig een combinatie therapie. isoniazid, rifampicine en pyrazinamide worden meestal gebruikt. Indien nodig kunnen deze middelen ook gecombineerd worden met ethambutol. De therapie moet consequent gedurende een langere periode worden voortgezet. Normaal gesproken wordt uitgegaan van zes maanden. Als therapie niet effectief is, moet meestal een chirurgische resectie worden uitgevoerd. Dit geldt met name als urogenitale tuberculose heeft geleid tot de ontwikkeling van een stopverfnier of hydronefrose.
het voorkomen
Omdat urogenitale tuberculose een secundaire ziekte is, is directe preventie niet mogelijk. Daarom is de meest effectieve profylaxe om primaire infectie te vermijden of om zo vroeg mogelijk een diagnose te stellen. Dit komt omdat hoe eerder een primaire tuberculose-infectie, bijvoorbeeld in de longen, wordt gedetecteerd en behandeld, hoe kleiner het risico op kolonisatie van pathogenen en de ontwikkeling van orgaantuberculose zoals urogenitale tuberculose.
Follow-up
De nazorg nadat urogenitale tuberculose is overwonnen, hangt af van de gebruikte therapie. Omdat het geen primaire ziekte is, maar een secundaire ziekte, is er geen risico op infectie, wat het gedrag vereenvoudigt tijdens medicamenteuze behandeling, die tot 18 maanden kan duren. Normaal gesproken wordt de ziekte genezen tijdens langdurige therapie. Het is cruciaal dat de patiënt zich strikt houdt aan de instructies voor het innemen van de medicatie, ook als dit gepaard gaat met onaangename bijwerkingen. De nazorg na succesvolle medicatie is dan vooral gericht op het versterken van het eigen lichaam immuunsysteem om terugval zoveel mogelijk te voorkomen. Ondanks daadwerkelijke of schijnbare genezing van urogenitale tuberculose, bestaat verdere vervolgbehandeling uit zelfbehandeling.Grensverkeer Als er symptomen optreden die wijzen op een mogelijke terugkeer van de ziekte, kan een grote verscheidenheid aan onderzoeksmethoden duidelijkheid verschaffen. Dan wordt duidelijk of het een vals alarm is of dat een van de betreffende organen is aangetast. In sommige gevallen kunnen de bevindingen zelfs naar voren worden gebracht. Deze geven aan dat er onmiddellijk actie moet worden ondernomen. Dit kan dan niet alleen bestaan uit een hernieuwde medicatiefase, maar onder bepaalde omstandigheden kunnen chirurgische ingrepen nodig zijn om stenosen te elimineren of de progressie van urogenitale tuberculose in bepaalde organen te onderbreken en te stoppen. Deze ernstige gevallen vereisen ook een parallelle behandeling met medicijnen.
Hier is wat u zelf kunt doen
Urogenitaal tuberculose wordt behandeld met medicatie. De belangrijkste zelfhulpmaatregel is het opvolgen van de instructies van de arts met betrekking tot het gebruik van medicijnen. Typisch gebruikte preparaten zoals isoniazide or rifampicine veroorzaken vaak bijwerkingen zoals gastro-intestinale stoornissen of allergieën. Als dit soort klachten worden opgemerkt, is een bezoek aan de huisarts aan te raden. Na zes maanden combinatietherapie zou de urogenitale tuberculose moeten zijn verdwenen. Als de behandeling niet werkt, is een chirurgische aanval noodzakelijk. Na de operatie moet de operatiewond zorgvuldig worden geobserveerd, zodat eventuele ontsteking of bloeding kan snel worden behandeld. Bij complicaties is ook een snelle medische opheldering vereist. Daarbij dienen patiënten het getroffen gebied goed te koelen en zorgvuldig te verzorgen. De arts kan geschikt voorschrijven ontsmettingsmiddelen waarmee de wond optimaal kan worden behandeld. Indien nodig natuurlijke remedies op het gebied van homeopathie kan ook worden gebruikt. Dit dient eerst met de behandelende arts te worden besproken. Urogenitaal tuberculose kan het welzijn aanzienlijk beperken, daarom ligt de focus na de ziekte op het herwinnen van kwaliteit van leven. Patiënten kunnen nu hobby's, levensstijlgewoonten en professionele activiteiten hervatten die tijdens de therapiefase van meerdere maanden werden verwaarloosd.
