Therapie | Urine-incontinentie

Therapie

De vormen van therapie variëren sterk, afhankelijk van de vorm van urine-incontinentie. In het geval van stressincontinentiemoet worden getracht de bekkenbodem spieren. Dit wordt bereikt door bekkenbodem training.

Gewichtsvermindering kan ook helpen om de intra-abdominale druk te verminderen. Oestrogenen kunnen als medicatie worden gegeven, zoals “Duloxetine” om de sterkte van de occlusieve spier te verbeteren. Als een conservatieve therapie door het trainen van de bekkenbodem spieren niet voldoende is, kan een zogenaamde spanningsvrije tape (TVT) chirurgisch in de bekkenbodem worden ingebracht, die de bekkenbodemspieren en de bekkenbodem kunstmatig ondersteunt urinebuis.

Deze procedure duurt meestal niet langer dan een half uur. In geval van aandrang of urge-incontinentiewordt geprobeerd de hyperactiviteit van het blaas wandmusculatuur door middel van spasmolytica. Omdat deze relatief geassocieerd zijn met bijwerkingen (droog mond, tachycardie, glaucoma), kan botulinumtoxine ook in de blaas muur als tweede keus middel.

Op deze manier een ontspanning van de blaas spieren wordt bereikt. Deze procedure moet echter met regelmatige tussenpozen worden herhaald. In het geval van een neurologisch veroorzaakte reflex incontinentie, een blaas gangmaker kan onder andere worden geïmplanteerd om de interactie tussen de blaaswandspieren en de blaas weer in evenwicht te brengen afsluiting spieren.

Ook is het mogelijk om door middel van zelfkatheterisatie de urine voortijdig uit de blaas af te voeren. Veel patiënten vinden deze procedure echter onaangenaam. Voor alle vormen van urine-incontinentie, de optie van een chirurgische ingreep is ook beschikbaar. Vooral bij misvormingen of tumorprocessen is een operatie meestal onvermijdelijk. In veel gevallen kan echter een symptoomvrijheid worden bereikt.

Risicofactoren en profylaxe

Risicofactoren voor urine-incontinentie omvatten permanent zwaar lichamelijk werk, chirurgische ingrepen in het bekken en bestralingstherapie. Deze zijn echter vaak niet te vermijden, zodat urineren incontinentie blijft een "mindere kwaad". Bij elke bevalling het risico op urineren incontinentie later stijgt.

Na de vierde geboorte neemt dit risico om onbekende redenen iets af. Bij elke geboorte wordt het hele bekken zwaar gestrekt en worden de spieren in dit gebied steeds slapper. Daarom, de urinebuis kan niet meer voldoende sluiten.

Gewoon oefeningen voor thuis voorkomen dit: Bekkenbodemtraining hoeft niet per se in een sportschool of met uitgebreide apparatuur te worden gedaan. Hoewel speciale cursussen worden aangeboden en meestal onder vallen volksgezondheid verzekeringsmaatschappijen kunnen opleidingen ook aan huis worden gedaan. Het enige dat van belang is, is een zekere regelmaat en intensiteit van de trainingsintervallen, aangezien de spieren specifiek moeten worden opgebouwd. Als de training consequent wordt uitgevoerd, is er binnen enkele weken een aanzienlijke verbetering. De bekkenbodem training kan ondersteunend zijn voor verschillende soorten incontinentie, maar voor incontinentietypes zoals overloopincontinentie is verdere therapie altijd noodzakelijk.