RAPADILINO-syndroom is een misvormingssyndroom met de belangrijkste symptomen van korte gestalte en misvorming van het skelet. Het syndroom is gebaseerd op een erfelijke mutatie. Therapie van de ongeneeslijke ziekte is symptomatisch.
Wat is het RAPADILINO-syndroom?
Sommige aangeboren afwijkingssyndromen worden voornamelijk geassocieerd met korte gestalte Een van deze syndromen is het RAOADILINO-syndroom, waarvan de naam een afkorting is van de typische symptomen. Deze omvatten onderontwikkeld of ontbreken onderarm botten, onderontwikkelde knieschijven, misvormingen van de mond en gehemelte, diarree, verplaatst gewrichten en korte gestalte met misvormde ledematen. Het symptomencomplex werd voor het eerst beschreven in 1989 door een Finse onderzoeksgroep onder leiding van Helena Kääriänen. Het syndroom werd in meer detail beschreven door onderzoekers van de Universiteit van Helsinki en de Universiteit van Turku. In Finland is de prevalentie één op 75000 getroffen persoon. Het syndroom is niet beperkt tot Finland, maar wordt in verband gebracht met gedocumenteerde gevallen in andere landen. RAPADILINO-syndroom is een erfelijke ziekte die lijkt te worden veroorzaakt door een genetische mutatie. Om precies te zijn, het syndroom wordt veroorzaakt door mutaties in de RECQL4 gen. De gen codeert in het DNA voor de zogenaamde ATP-afhankelijke DNA-helicase Q4. Dit is een enzym voor het splitsen van opgerolde DNA-strengen. Familiale clustering is waargenomen in de tot nu toe gedocumenteerde gevallen. Het syndroom lijkt het meest waarschijnlijk te worden overgedragen bij autosomaal recessieve overerving.
Oorzaken
De RECQL4 gen is betrokken bij de replicatie en reparatie van DNA-componenten. Verschillende mutaties van het gen kunnen het REPEDILINO-syndroom veroorzaken. Er zijn bijvoorbeeld onzinmutaties van exons 5, 18 en 19 beschreven. Deze mutaties creëren een onjuist stopcodon en verkorten zo het ontluikende eiwit, wat resulteert in een functieverlies van hetzelfde. Een nog meer voorkomende oorzaak van de ziekte lijkt een frame-deletie te zijn, die exon 7 volledig uit de eiwitstructuur verwijdert tijdens het splitsen. Als gevolg daarvan bijna 50 aminozuren ontbreken. Deze framemutatie laat de structuur van de helicasecodering intact. Dat de helicinase desondanks niet goed functioneert, is waarschijnlijk te wijten aan een onjuiste eiwitvouwing veroorzaakt door het ontbrekende exon 7. De oorzaak van de onjuiste vouwing is waarschijnlijk een verschuiving in het iso-elektrische punt of een toename van de polariteit van het enzym. Hoewel de causale betrokkenheid van helicinase bij het symptoomcomplex nu is vastgesteld, blijft de exacte relatie met de individuele symptomen een kwestie van speculatie. Speculatief is genetische celstabiliteit soms afhankelijk van het gemuteerde enzym, wat bijvoorbeeld resulteert in gevoeligheid voor kanker Bovendien, aangezien het enzym werd ontdekt in enterocyten, kan malabsorptie worden verklaard en diarree kan getraceerd worden. De mutaties van het beschreven gen beperken niet alleen de helicinase-activiteit, maar hebben ook een negatief effect op het ATP-splitsingsvermogen.
Symptomen, klachten en tekenen
Pasgeborenen met het RAPADIILINO-syndroom hebben een complex van symptomen. De meest kenmerkende hiervan zijn al geïmpliceerd in de naam van het syndroom. RA staat voor radiale hypoplasie, die zich kan ontwikkelen tot aplasie van de straal. PA staat voor hypoplasie van de patella, wat ook kan corresponderen met nonunion. Het gehemelte van de patiënten is ook sterk gewelfd. De afwezige of onderontwikkelde patella's belemmeren de motorische ontwikkeling. Bovendien gespleten lip en gehemelte is vaak aanwezig. DI staat voor diarree en ontheemd gewrichten in de term RAPADILINO-syndroom. De gewrichtsverplaatsing kan zich manifesteren als ontwrichting. LI is een afkorting van "kleine omvang" en "misvorming van de ledematen". Patiënten zijn dus klein van formaat en hebben misvormde ledematen. NEE staat voor “slank neus-'En' normale intelligentie '. De mentale ontwikkeling van de patiënten is dus normaal. Ze zijn ook begiftigd met een ongewoon slank neus- Afgezien van de gelijknamige symptomen, lijden de patiënten vaak aan malabsorptie. Ze nemen dus niet voldoende voedingsstoffen uit voedsel op. Naast de karakteristieke diarree, braken kan ook promoten ondervoeding en verergeren kleine gestalte. In sommige gevallen vertoonden getroffen personen ook huidsymptomen, zoals café-au-lait-vlekken. kanker wordt verhoogd met meer dan een derde, zoals het risico van osteosarcoom en lymfoom in het bijzonder.
Diagnose en ziekteprogressie
Om het RAPADILINO-syndroom te diagnosticeren, concentreren artsen zich op de kenmerkende symptomen. Hoewel moleculair-genetische analyse mogelijk is, is deze meestal niet nodig en vaak onnauwkeurig. Anders moet de arts het RAPADILINO-syndroom onderscheiden van andere mutaties in het RECQL4-gen. Deze omvatten het klinisch vergelijkbare Rothmund-Thomson-syndroom en het Baller-Gerold-syndroom. De differentiatie is vaak eenvoudig, omdat het eerste syndroom vooral wordt gekenmerkt door huidveranderingen. Het tweede syndroom wordt gekenmerkt door veranderingen van het bot schedel In het geval van het RAPADILINO-syndroom, differentiële diagnose en bevestiging van de diagnose kan meestal worden bereikt door middel van beeldvorming. De prognose van patiënten hangt in elk individueel geval af van de ernst van het syndroom.
Complicaties
Als een zeer zeldzame erfelijke aandoening presenteert het RAPADILINO-syndroom zich voornamelijk met misvormingen van de onderarm botten, patellae en mond en gehemelte. Malabsorptie, vooral waargenomen bij kinderen, veroorzaakt vaak complicaties. Malabsorptie wordt gekenmerkt door constante diarree en frequent braken door verminderde benutting van voedingsstoffen. Dit resulteert vaak in ondervoeding van de getroffen kinderen, wat leidt tot groeiachterstand en groeien De kleine gestalte die optreedt bij het RAPADILINO-syndroom kan grotendeels te wijten zijn aan ondervoeding, naast de skeletaandoeningen. Andere problemen kunnen worden veroorzaakt door de ontheemden en voortdurend ontwricht gewrichten De misvormingen in het gewrichtssysteem kunnen operatief worden gecorrigeerd. Soms moeten dan prothesen worden gebruikt. Malabsorptie kan ook goed worden behandeld met de administratie van medicatie. In ernstige gevallen is kunstmatige voeding echter soms nodig om het lichaam weer van voldoende voedingsstoffen te voorzien. Het grootste gevaar komt echter van de ongeveer 40 procent verhoogde kans op kanker vergeleken met de normale populatie. Er is een verhoogde incidentie van lymfomen en osteosarcomen waargenomen. Daarom moet speciale aandacht worden besteed aan veranderingen in symptomen bij patiënten met het RAPADILINO-syndroom. Toenemend bot pijn, frequente botbreuken en verslechterende loopstoornissen worden als mogelijke waarschuwingssignalen beschouwd osteosarcoom Verder dienen regelmatig examens te worden afgenomen voor de mogelijke ontwikkeling van lymfoom.
Wanneer moet je naar een dokter?
Het RAPADILINO-syndroom moet altijd door een arts worden behandeld. Omdat het een genetische aandoening is, kan het niet causaal worden behandeld, maar alleen puur symptomatisch. De getroffen persoon kan echter ondergaan genetische counseling om ervoor te zorgen dat het RAPADILINO-syndroom niet wordt geërfd door de nakomelingen. In de meeste gevallen wordt het RAPADILINO-syndroom door de arts gediagnosticeerd vóór de geboorte of kort na de geboorte. Daarom is voor de diagnose van het syndroom geen bezoek aan de dokter nodig. Verdere behandeling wordt echter geboden door verschillende chirurgische procedures die de individuele symptomen kunnen verlichten. Een arts moet worden geraadpleegd als het kind niet goed kan worden gevoed, met ondervoeding tot gevolg. Aangezien het risico op kanker ook significant wordt verhoogd door het RAPADILINO-syndroom, moeten regelmatig screeningsonderzoeken worden uitgevoerd om tumoren in een vroeg stadium op te sporen en te behandelen. In sommige gevallen wordt daarom de levensverwachting van de patiënt ook verminderd door de ziekte. De behandeling zelf vindt plaats bij verschillende specialisten.
Behandeling en therapie
Omdat het RAPADILINO-syndroom is gebaseerd op een genetische mutatie, is het complex van symptomen tot op heden ongeneeslijk. Slechts een gen therapie aanpak zou de oorzaak van de ziekte kunnen wegnemen en het syndroom op deze manier kunnen genezen. Gen therapie benaderingen zijn onderwerp van onderzoek, maar bevinden zich nog niet in de klinische fase. Daarom kan het syndroom momenteel alleen symptomatisch worden behandeld. De therapie hangt dus af van de symptomen in elk individueel geval. De meervoudige misvormingen van het skelet kunnen chirurgisch reconstructief worden behandeld. De niet-vereniging van het individu botten kan ook worden gecompenseerd door het gebruik van prothesen. De behandeling van aandoeningen van de spijsverteringskanaal is van bijzonder belang. Dit symptoom moet dringend worden bestreden met medicatie om ernstigere tekorten aan voedingsstoffen te voorkomen. administratie van geschikte medicijnen en vervangingen is geïndiceerd. Om de motorische ontwikkeling van de patiënten te ondersteunen, fysiotherapeutisch maatregelen kan handig zijn. Omdat van patiënten met het syndroom naar verwachting geen intellectuele beperkingen zullen zijn, is vroege bevordering van intelligentie geen vereiste therapeutische stap.
het voorkomen
In het beste geval kan het RAPADILINO-syndroom worden voorkomen door genetische counseling tijdens gezinsplanning. Bovendien, want prima ultrageluid detecteert misvormingen tijdens zwangerschapkunnen ouders, indien nodig, besluiten om het kind niet te krijgen.
Follow-up
Bij het RAPADILINO-syndroom hangt de follow-up af van de symptomen en het type therapie. Na reconstructieve chirurgie of het gebruik van een prothese is de juiste medicatie essentieel. Artsen bevelen vaak aan fysiotherapie om de motorische vaardigheden van de patiënt te verbeteren. De ouders van de zieke kinderen zijn verantwoordelijk voor hun onderhoud en dienen goed voorbereid te zijn. Het betreft enerzijds praktische hulp in het dagelijks leven en anderzijds psychologische ondersteuning. Het kind heeft wat stimulatie nodig voor fysieke activiteiten. Dergelijke nazorg dient om de spieren van het kind geleidelijk op te bouwen. Als het kind nog steeds bedlegerig is, mag het geen pijn hebben. Afhankelijk van de individuele situatie kunnen jonge patiënten dit nodig hebben ergotherapie, en ambulante verpleging kan ook nodig zijn. Met uitgebreide voorlichting over de ziekte kunnen kinderen beter omgaan met het syndroom. Het is ook nuttig voor andere gezinsleden om er open over te zijn. Omdat het een erfelijke ziekte is, bevelen specialisten aan genetische counseling als onderdeel van de voor- en nabehandelingszorg. Dit helpt bij gezinsplanning. Contact met andere getroffen gezinnen beschermt ouders en andere familieleden ook tegen frustrerende ervaringen.
Wat u zelf kunt doen
Kinderen die aan het RAPADILINO-syndroom lijden, hebben medicatie, operaties en fysiotherapie Ouders van getroffen kinderen kunnen een paar dingen doen om te helpen bij de behandeling. In het dagelijkse leven, AIDS zoals loophulpmiddelen of een rolstoel kunnen worden gebruikt, die vaak maar een paar weken of maanden hoeven te worden gebruikt als het verloop van de behandeling positief is. Over het algemeen moet ervoor worden gezorgd dat het kind voldoende beweging krijgt. Bij bedlegerige kinderen moet bijzondere aandacht worden besteed aan pijnlijke plekken. Het kind heeft voldoende activiteit nodig en moet idealiter worden verzorgd door een poliklinische verpleegdienst. Bovendien moet de getroffen persoon in een vroeg stadium worden geïnformeerd over zijn of haar ziekte. Een open benadering maakt het gemakkelijker om met de ernstige erfelijke ziekte om te gaan. Regelmatig contact met andere getroffen personen is even belangrijk. De dokter kan tips geven voor verder maatregelen ter ondersteuning van de medische therapie van het RAPADILINO-syndroom. Moeders die opnieuw zwanger willen worden nadat ze een kind met het RAPADILINO-syndroom hebben gekregen, dienen genetisch advies in te winnen. Bovendien, sommige maatregelen moet vóór en tijdens worden ingenomen zwangerschap, die in detail zal worden besproken met een specialist in erfelijke ziekten.
