Mutisme is een spraakstoornis die meestal geen lichamelijke oorzaken heeft, zoals gehoorstoornissen of problemen met de stembanden. Deze spraakstoornis is dus iets heel anders dan die bij doofstommen. De oorzaak is een psychische stoornis of schade aan de hersenen Mutisme is onderverdeeld in (s) electief mutisme, totaal mutisme en akinetisch mutisme.
Wat is mutisme?
Het woord mutisme is afgeleid van het Latijnse "mutus", wat "stom" betekent. Strikt genomen is deze term echter niet correct, omdat getroffen mensen niet stom zijn in de klassieke zin, maar zeker puur fysiek kunnen spreken. Mensen die lijden aan selectief en totaal mutisme zijn in principe fysiek in staat om normaal te spreken. Ze hebben geen fysieke beperkingen waardoor spraak niet mogelijk is, zoals aandoeningen van de stembanden of gehoor. Vanwege een geestesziekte, lijden de getroffen individuen aan zo'n ernstige angst dat ze ophouden met praten. Dit kan de hele tijd zijn of alleen in bepaalde situaties. Akinetisch mutisme wordt veroorzaakt door schade aan het frontale hersenen of hersentumors. Creutzfeldt-Jakob ziekte kan ook verantwoordelijk zijn voor akinetisch mutisme.
Oorzaken
Mutisme wordt sterk bevorderd door genetische aanleg. Mensen die vaak extreme angstreacties hebben vertoond in jeugd worden meestal beïnvloed door mutisme. Deze angstreacties omvatten extreme verlatingsangst, moeilijk in slaap vallen of huilbuien. In onderzoek werd geconcludeerd dat bij deze mensen het angstcentrum in de hersenen reageert veel heftiger dan zou moeten. Kleine gevaarlijke situaties kunnen al extreme reacties oproepen om zelfbescherming te activeren. Bij een gezond persoon zou een dergelijke situatie het angstcentrum niet zo sterk activeren. Bij selectief mutisme wordt de angstreactie veroorzaakt door bepaalde gebeurtenissen. Als het kind thuis volkomen normaal spreekt, kan hij of zij daarentegen aanhoudend zwijgen kleuterschool Het kind voelt zich in gevaar in de kleuterschool om een of andere onbegrijpelijke reden en spreekt daarom niet meer in deze omgeving. Bij totaal mutisme daarentegen, blijft de getroffen persoon de hele tijd stil. Hiervoor is ook een psychische stoornis verantwoordelijk, maar de exacte oorzaak is niet bekend.
Symptomen, klachten en tekenen
De afwezigheid van enige vorm van communicatie is het belangrijkste symptoom van mutisme. Getroffen kinderen en adolescenten praten niet, onderhouden geen oogcontact en zijn verlegen en introvert. Andere tekenen kunnen zijn: angst om in het middelpunt van de belangstelling te staan en atletisch gedrag, zoals angst voor zwemmen or leren fietsen. Mogelijk wordt er thuis ook meer gepraat, wat onmiddellijk stopt wanneer vreemden meedoen. Bij selectief mutisme komt dit gedrag alleen voor in bepaalde situaties, tegenover bepaalde mensen of op zeer specifieke plaatsen, zoals kleuterschool Het uiterlijk is exact voorspelbaar en altijd hetzelfde. Toegenomen gezichtsuitdrukkingen en gebaren compenseren gedeeltelijk het feit dat het kind niet spreekt. In een vertrouwde omgeving daarentegen spreekt en gedraagt het kind zich normaal. Bij totaal mutisme wordt verbale en non-verbale communicatie altijd volledig vermeden. Lichaamsgeluiden zoals lachen, hoesten en niezen worden dwangmatig onderdrukt. Een afgewende houding is een van de symptomen, evenals het voorkomen in elke situatie, voor alle mensen en overal. Daarnaast is er een verstijving van het lichaam. Dit maakt het voor de getroffen persoon onmogelijk om te communiceren.
Diagnose en verloop
Mutisme kan worden vastgesteld door artsen of psychologen. Omdat deze aandoening echter niet afdoende is onderzocht en relatief onbekend is, is de diagnose niet altijd gemakkelijk. In het geval van kinderen kunnen de ouders daar doorslaggevende aanwijzingen voor geven leiden de dokter in de goede richting. Ook een logopedist kan het juiste aanspreekpunt zijn. Logopedisten zijn vaak meer vertrouwd met mutisme dan artsen en psychologen. Behandeling door middel van psychotherapie is enorm belangrijk voor verdere ontwikkeling. Vooral getroffen kinderen hebben veel te lijden onder de situatie, worden snel buitenstaanders en er kunnen zich problemen voordoen op school. In aanvulling op, Depressie kunnen ontstaan, wat niet zelden suïcidale gedachten kan oproepen. Ook sociale fobieën zijn vaak het gevolg van mutisme.
Complicaties
Totaal mutisme kan de behandeling bemoeilijken omdat de getroffen persoon niet kan communiceren, zelfs niet met een therapeut of psychiater Met behulp van geschikte interviewtechnieken kunnen empathische behandelaars de communicatie echter vergemakkelijken. Hetzelfde geldt voor selectief mutisme. In beide gevallen is een goede vertrouwensrelatie met de therapeut of arts bijzonder belangrijk. Kinderen met selectief mutisme vertonen vaak andere psychische aandoeningen of medische aandoeningen. Veel mutisten hebben last van een angststoornis of klinisch Depressie Opgemerkt moet worden: Mutisme zou eigenlijk alleen moeten worden gediagnosticeerd als de angststoornis or Depressie kan de psychogene stilte niet volledig verklaren. Zonder voldoende therapie, bestaat het risico dat het mutisme aanhoudt. In de regel moet de behandeling zo snel mogelijk beginnen. Hoe langer mutisme aanhoudt, hoe groter de kans dat er complicaties optreden. De persoonlijkheidsontwikkeling kan worden aangetast. Encopresis en enuresis zijn ook veel voorkomende complicaties bij mutistische kinderen. Ze poepen of plassen zichzelf, hoewel ze eigenlijk al hebben geleerd hun uitwerpselen onder controle te houden. Volwassen mutisten worden vaak beroepsmatig en familiaal beperkt door hun geestesziekte Mutisme stuit vaak op onbegrip of hulpeloosheid bij anderen. Wanneer mutisme wordt veroorzaakt door een trauma, vergroten bijwerkingen van familieleden de kans op posttraumatische ontwikkeling. spanning stoornis.
Wanneer moet je naar een dokter?
Communicatiestoornissen moeten altijd aan een arts worden voorgelegd. Als de fonatie gestoord is, als het kind ondanks meerdere inspanningen geen spraak leert, of als er sprake is van plotselinge stomheid, moet een arts worden geraadpleegd. Als de getroffen persoon zich niet adequaat kan uiten door middel van lichaamstaal, gepast kan reageren op een sociale interactie, of als de klachten situatief optreden, moeten de observaties worden besproken met een arts. In veel gevallen vindt onder bijna alle omstandigheden de normale interactie van de getroffen persoon met personen uit zijn directe omgeving plaats. Als de klachten echter onder bepaalde zeer selectieve omstandigheden beginnen, moet een arts worden geraadpleegd. Kenmerkend is dat een zeer actieve communicatie wordt onderhouden door de getroffen persoon in een andere omgeving of dat er een traumatische ervaring is meegemaakt. Bij verschillende gedragsafwijkingen, persoonlijkheidsstoornissen of algemene ontwikkeling is een bezoek aan de huisarts aan te raden. Als er vertragingen zijn in leerbare voortgang of ernstig leren problemen in directe vergelijking met leeftijdsgenoten, moet een arts worden geraadpleegd. Als er storingen zijn in geheugen, oriëntatieproblemen of een concentratie tekort, medische onderzoeken zijn nodig om de oorzaak op te helderen. Afgeweken houding en vermeend gebrek aan interesse moeten aan een arts worden voorgelegd. Als fonatie door de getroffen persoon wordt vervangen door geluiden zoals hoesten, lachen of neuriën, is er een onregelmatigheid die moet worden opgehelderd.
Behandeling en therapie
Mutisme wordt behandeld logopedie evenals psychiatrische en psychologische behandeling. Of individuele behandelvormen voldoende zijn, of een combinatie van de verschillende behandelgebieden nodig is, moet afhankelijk worden gemaakt van de omvang van de aandoening. De feitelijke oorzaak bepaalt echter ook de vorm van behandeling. Bovendien kan mutimus ook worden behandeld met medicatie, waarvoor antidepressiva worden gebruikt. Deze zorgen voor een meer evenwichtige mentale toestand en verminderen zo ook angstgevoelens. De getroffen persoon kan zijn of haar dagelijkse leven op een meer ontspannen manier beleven en heeft minder vaak last van het spraakgebrek. In ieder geval is het belangrijk om met de behandeling te beginnen zodra mutisme wordt vastgesteld. Hoe eerder therapie begint, hoe groter de kans op succes. Als het angstgedrag gedurende vele jaren is geconsolideerd, therapie is veel moeilijker en zal niet leiden naar succes zo snel. Inmiddels zijn er enkele therapievormen die specifiek voor mutisme zijn ontwikkeld. Welke therapievorm de juiste is, kan variëren. Een wondermiddel bestaat niet. Een therapie voor mutisme is altijd een zeer langdurige aangelegenheid en wordt niet binnen een paar weken voltooid. Afhankelijk van hoe ernstig de psychische stoornis zich al heeft gemanifesteerd, kunnen maanden of zelfs jaren van regelmatige therapie nodig zijn om blijvende verbetering te bereiken.
Vooruitzichten en prognose
Selectief mutisme, dat vaak voorkomt wanneer een kind de kleuterschool of andere onbekende situaties binnengaat, verdwijnt vaak na een paar weken of maanden. Als het langer dan zes maanden aanhoudt, is de prognose voor herstel slecht. Kinderen blijven meestal relatief stom tot de adolescentie en kunnen alleen door jarenlang oefenen opnieuw leren spreken in onbekende situaties. Sociale angst ontwikkelt zich vaak op volwassen leeftijd. Hoe eerder de aandoening wordt behandeld, hoe groter de kans op herstel. Maar ook de oorzaak van mutisme en het karakter en de omgeving van het kind spelen een rol. Kinderen die aan mutisme lijden, hebben de steun nodig van verschillende zorgverleners die hen al vroeg tijdens de stoornis aanmoedigen en daardoor aanmoedigen om te spreken. Totaal mutisme kan veel moeilijker te behandelen zijn. Het kind niet praten aan vrienden of ouders, wat meestal betekent dat geen medische of therapeutische behandeling mogelijk is. Het vooruitzicht op een gezonde ontwikkeling wordt alleen gegeven als het kind besluit zelf weer te spreken. Selectief mutisme neemt vaak af tijdens de adolescentie. De kinderen behouden later in hun leven een normaal spraakgedrag. De vereniging Mutismus Selbsthilfe Deutschland e. V. kan zorgen verdere informatie.
het voorkomen
Er is geen directe preventie van mutisme. Ouders die een enorm toegenomen angstgedrag bij hun kinderen waarnemen, dienen hun kind echter dienovereenkomstig te versterken om de angsten te verminderen. Mogelijk kan dan al het advies van een kinderpsycholoog passend zijn, zodat het zelfvertrouwen van het kind wordt versterkt en buitensporige angsten worden ingeperkt.
Nazorg
Vooral nazorg is een issue voor kanker patiënten. Artsen hopen door middel van een nauwgezette follow-up het terugkeren van de tumor vroegtijdig op te sporen. Mutisme daarentegen bestaat of kan met succes worden behandeld met geschikte therapieën. Evenmin kan een levensverkorting worden verwacht, zoals het geval is bij kwaadaardig carcinoom. Daarom is het primaire doel van follow-up niet om herhaling te voorkomen. Patiënten met een voorwaarde ondersteuning moeten krijgen in hun dagelijks leven. Een langdurige behandeling is vereist. De mate van nazorg is sterk afhankelijk van de ernst van het mutisme en de leeftijd van de patiënt. Vooral bij kinderen wordt regelmatige follow-up aanbevolen omdat mutisme ernstige ontwikkelingsachterstanden kan veroorzaken. Deze kunnen in latere jaren moeilijk te corrigeren zijn. Nazorg omvat regelmatige controles, waarbij de naasten en ouders meestal van groot belang zijn. Zij beleven hun kind in het dagelijks leven en kunnen daardoor het beste informeren over veranderingen en vorderingen. Als mutisme gepaard gaat met depressie, kan een tijdelijke intramurale plaatsing aangewezen zijn. Poliklinische interventies omvatten spraak en psychotherapie.
Hier is wat u zelf kunt doen
In geval van mutisme, logopedie gecombineerd met psycholo | psychologische behandeling is geïndiceerd. Ouders die tekenen van mutisme bij hun kind opmerken, dienen in een vroeg stadium een specialist te raadplegen. Als er sprake is van selectief mutisme, is dit noodzakelijk praten aan de opvoeders in de kleuterschool of de leraren in de school van het kind. Het is mogelijk dat de weigering om te spreken te wijten is aan uitsluiting of pesten. Als de oorzaak niet kan worden vastgesteld, is nader onderzoek noodzakelijk. In veel gevallen beginnen kinderen te praten zodra ze gedurende een langere periode genegenheid ervaren. Ouders van getroffen kinderen moeten daarom veel geduld en begrip tonen. Begeleidende therapie maatregelen kan worden gebruikt om het kind te helpen omgaan met de ziekte. Het kind kan bijvoorbeeld vaak worden aangemoedigd om door te praten vroege interventie Naar een speciale school gaan voor kinderen met spraakstoornissen kan de angst van het kind verlichten en biedt ook geschikte therapiemogelijkheden. Welke maatregelen gedetailleerd kan worden beantwoord door een arts of psycholoog. Deze persoon zal eerst een uitgebreid onderzoek doen en ook praten aan de ouders. De eigenlijke therapie kan dan specifiek worden ondersteund door de ouders.
