Motiliteitsstoornis is een aandoening van de spijsverteringsorganen. Hun fysiologische bewegingsprocessen komen niet voor zoals bij gezonde individuen, daarom is de spijsvertering verstoord. De term motiliteitsstoornissen wordt gebruikt om veel verschillende stoornissen van de spijsverteringsprocessen te beschrijven.
Wat is een motiliteitsstoornis?
Motiliteitsstoornissen begrijpen, kennis van de structuur van de spijsverteringskanaal is essentieel. De spijsverteringskanaal heeft over de gehele lengte een speciaal type spierstelsel. Dit spierstelsel is glad en bevindt zich in de wand van het kanaal. Omdat motiliteitsstoornissen fundamenteel verband houden met dit gladde type spierstelsel, zijn bijna alle secties van de spijsverteringskanaal kunnen worden beïnvloed door motiliteitsstoornissen. Deze omvatten bijvoorbeeld de maag, slokdarm, twaalfvingerige darm, dunne darm, dikke darmAlsmede de rectum Vanuit een klinisch perspectief is de maag, slokdarm, dikke darm en rectum worden meestal beïnvloed door motiliteitsstoornissen. Omdat motiliteitsstoornissen zeer veelzijdig zijn, bestaan er verschillende manieren om de stoornissen te categoriseren. Zo is het mogelijk om de aandoeningen in te delen naar type aandoening. Deze classificatie is gebaseerd op het feit dat motiliteitsstoornissen het gevolg kunnen zijn van zowel verminderde als verhoogde motiliteit. Dienovereenkomstig wordt onderscheid gemaakt tussen hypomotiliteit, die het gevolg is van verminderde beweging van het spierstelsel, en hypermotiliteit, die het gevolg is van verhoogde bewegingsactiviteit. Daarnaast kunnen motiliteitsstoornissen worden onderverdeeld naar de oorzaak van de aandoening. De zogenaamde primaire motiliteitsstoornissen zijn een onafhankelijk ziekteverschijnsel. Daarentegen vertegenwoordigen secundaire motiliteitsstoornissen gevolgen als gevolg van andere onderliggende ziekten.
Oorzaken
De exacte oorzaak van elke motiliteitsstoornis verschilt van geval tot geval en hangt ook af van welk deel van het spijsverteringskanaal wordt aangetast door een aandoening. In principe worden alle motiliteitsstoornissen en de bijbehorende symptomen en klachten veroorzaakt door abnormale contracties van de spieren. Deze spieren bevinden zich langs het spijsverteringskanaal, beginnend bij de slokdarm en zich uitstrekkend tot de rectum Motiliteitsstoornissen zijn in principe relatief wijdverbreid onder de bevolking. In de meeste gevallen zijn ze echter relatief onschadelijk en vormen ze meestal geen ernstige bedreiging voor het leven van de getroffen patiënt. Desalniettemin worden ze door tal van zieke personen als storend ervaren en schaden ze soms de individuele kwaliteit van leven. Aan de andere kant zijn er ook vormen van motiliteitsstoornissen die, vanwege hun manifestatie en ernst, dringend medische hulp vereisen. therapie Dit komt omdat als de symptomen van een motiliteitsstoornis niet worden behandeld, in het ergste geval de dood van de getroffen patiënt op handen is, omdat in sommige gevallen levensbedreigende complicaties optreden.
Symptomen, klachten en tekenen
Kortom, de term 'gastro-intestinale motiliteitsstoornissen' omvat specifiek vormen van beweging aandoeningen van het spijsverteringskanaal die leiden tot een aantal verschillende symptomen en klachten. Deze symptomen variëren afhankelijk van de patiënt en de ernst van de aandoeningen. Motiliteitsstoornissen komen ofwel afzonderlijk of in meerdere delen van het maagdarmkanaal voor. Ze hebben bijvoorbeeld invloed op de slokdarm, de grote of dunne darmEn maag In sommige gevallen veroorzaken motiliteitsstoornissen slechts milde symptomen; in andere gevallen zijn ze leiden tot langdurige en bedreigende symptomen. De motiliteitsstoornissen zijn ofwel gebaseerd op een verminderde beweging van de spieren, waarbij de spieren gedeeltelijk als verlamd zijn. Aan de andere kant bestaat de mogelijkheid dat de spieren van het spijsverteringskanaal te hard werken en daarbij vaak ongecoördineerd bewegen. De respectievelijke symptomen zijn sterk afhankelijk van het aangetaste deel van het maagdarmkanaal. Mogelijke klinische beelden zijn onder meer achalasie, gastroparese, functioneel indigestie (of zogenaamd prikkelbare maag), prikkelbare darm syndroom, en chronische intestinale pseudoobstructie.
Diagnose en ziekteverloop
Met betrekking tot de diagnose van motiliteitsstoornissen zijn er verschillende mogelijkheden en onderzoeksmethoden. In wezen is het in de overgrote meerderheid van de gevallen relatief omslachtig om motiliteitsstoornissen met zekerheid te diagnosticeren, omdat een picturale weergave van het spijsverteringskanaal alleen niet voldoende is, aangezien het primaire doel het functioneel onderzoek is van bewegingen van de darmen of andere delen van het spijsverteringskanaal. In veel gevallen wordt zogenaamde manometrie gebruikt. Dit is echter alleen geschikt voor bepaalde delen van het spijsverteringskanaal. Slokdarmmanometrie onderzoekt de slokdarm, terwijl antroduodenale manometrie de maaguitgang analyseert en twaalfvingerige darm Er is ook de mogelijkheid van een dunne darm, dikke darm en rectummanometrie. In sommige gevallen wordt ook een barostaatonderzoek uitgevoerd, waardoor inzicht kan worden verkregen in de relatie tussen druk en volume Hiervoor wordt een intraluminale ballon in het rectum ingebracht. Terwijl de ballon zich langzaam ontvouwt, kan de cognitie- en ontlastingsreflex van de getroffen patiënt worden bestudeerd. Fluoroscopie omvat dynamisch Röntgenstraal beeldvorming met behulp van speciale contrastmiddelen. Het bewegingsgedrag van individuele delen van het maagdarmkanaal wordt onderzocht.
Complicaties
Motiliteitsstoornissen veroorzaken in de regel verschillende ongemakken en aandoeningen in de maag en darmen. Als gevolg hiervan kunnen verschillende complicaties en ongemakken optreden, sterk afhankelijk van de ernst van de motiliteitsstoornis. In de regel is het dagelijkse leven van de getroffen persoon echter aanzienlijk beperkt. Het is niet ongebruikelijk dat de motiliteitsstoornis leiden naar een zogenaamde prikkelbare darm or prikkelbare maag, zodat de getroffen persoon ermee moet worstelen pijn in de buik or constipatie zelfs met licht voedsel. Door de blijvende maagklachten is het niet ongewoon voor psychische klachten of zelfs Depressie gebeuren. Een vroege diagnose is in veel gevallen niet mogelijk, omdat de klachten niet kenmerkend zijn voor de ziekte en dus ook verward kunnen worden met andere ziekten. De behandeling van deze ziekte wordt meestal gedaan door verschillende medicijnen en therapieën. In de regel zijn er geen bijzondere complicaties en wordt de levensverwachting van de patiënt niet beperkt door deze ziekte. In veel gevallen is de getroffen persoon echter ook afhankelijk van een gezonde levensstijl om de symptomen van de motiliteitsstoornis te beperken. In de meeste gevallen resulteert dit echter in een positief beloop van de ziekte.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij aandoeningen van het spijsverteringskanaal moet medische hulp worden ingeroepen als ze langdurig aanhouden. In het geval van eenmalige stoornissen kunnen er kortdurende verstoringen van de spijsvertering zijn die afnemen als gevolg van het zelfherstellende mechanisme van het organisme. Bij aanhoudende stoornissen is opheldering van de oorzaak nodig zodat behandeling kan plaatsvinden en daarmee verlichting van de symptomen kan worden bereikt. Als de onregelmatigheden direct na de voedselinname optreden, kunnen intoleranties voor ingenomen voedsel de oorzaak zijn. Aanhoudend emotioneel of mentaal spanning naast stressvolle levensomstandigheden zijn ook mogelijke oorzaken van de motiliteitsstoornis. In een gesprek met de arts worden mogelijke beïnvloedende factoren besproken en versmald. Als de getroffen persoon lijdt aan een prikkelbare maag, een geluid in het gebied van de maag of darmen en ook diffuus pijn, een dokter is nodig. Als winderigheid, diarree or constipatie optreden gedurende meerdere dagen of weken, moeten ze worden onderzocht en behandeld. Verlies van eetlust, traagheid, toegenomen 피로 en uitputting aangeven volksgezondheid aandoeningen die door een arts moeten worden beoordeeld. Zorgwekkende verschijnselen zijn onder meer verlamming van de spieren, bewegingsbeperkingen en verlies van het gebruikelijke vermogen om te presteren en zich te concentreren. Als niet meer zoals gewoonlijk aan de dagelijkse behoeften kan worden voldaan, heeft de getroffen persoon hulp nodig. Indien circulatiestoornissen, een algemeen gevoel van ziekte en slaapstoornissen optreden, dient een arts te worden geraadpleegd.
Behandeling en therapie
De behandeling van motiliteitsstoornissen hangt voornamelijk af van de individuele manifestatie van de aandoening. Enerzijds is er de mogelijkheid van dieet maatregelen die een positieve invloed kunnen hebben op het spijsverteringskanaal. Er zijn ook verschillende medicijnen beschikbaar, bijvoorbeeld prokinetiek. In ernstige gevallen zijn invasieve therapeutische procedures noodzakelijk.
Vooruitzichten en prognose
De vooruitzichten zijn afhankelijk van de omvang en oorzaak van de ziekte. In de meeste gevallen kan een motiliteitsstoornis met eenvoudige middelen worden verholpen. In de meeste gevallen is het naleven van een dieet is voldoende om de symptomen te stoppen. In andere gevallen leidt medicatie tot genezing. Drugs zelf kunnen soms ook een motiliteitsstoornis veroorzaken. In dergelijke gevallen moet een vervanger voor de actieve ingrediënten worden gevonden. In de regel zijn de bovengenoemde maatregelen beloven herstel. Tot op zekere hoogte kunnen ze ook door de patiënt zelf worden uitgevoerd. Dit resulteert in een goede prognose, die met eenvoudige middelen kan worden bereikt. Slechts zelden komt een motiliteitsstoornis voor leiden tot een vermindering van de kwaliteit van leven. Dit is het geval wanneer beschreven maatregelen leiden niet tot succes. Invasieve interventies worden dan noodzakelijk. Als patiënten afzien therapie in zo'n ernstig beloop, maagverlamming of darmobstructie zijn het resultaat. Dit resulteert in een hoog risico dat een impact heeft op de levensduur van de patiënt. Bepaalde ziekten zoals voedselallergieën, suikerziekte, een zenuwstelsel voorwaarde en hypothyreoïdie geef de voorkeur aan een streng beloop. De vooruitzichten verslechteren dan dienovereenkomstig.
het voorkomen
Mogelijke maatregelen om motiliteitsstoornissen te voorkomen zijn talrijk en gevarieerd. Kortom, een gezonde levensstijl met een evenwichtige dieet en lichaamsbeweging draagt bij tot een normale werking van het spijsverteringskanaal.
Follow-up
In de meeste gevallen zijn er geen speciale of directe maatregelen van nazorg voor de getroffen persoon in het geval van een motiliteitsstoornis, zodat de getroffen persoon in de eerste plaats zeer snel en vooral in een vroeg stadium een arts moet raadplegen. In de regel is de voorwaarde op zichzelf niet te genezen, zodat een snelle diagnose en daaropvolgende behandeling door een arts altijd noodzakelijk is. De motiliteitsstoornis is in de regel relatief goed te behandelen door een strikte dieet In dit geval kan de arts de getroffen persoon ook een dieetplan geven. Over het algemeen vereist deze ziekte aandacht voor een gezonde levensstijl met een uitgebalanceerd dieet, vermijden alcohol en tabak Evenzo kan het nemen van verschillende medicijnen ook de symptomen van een motiliteitsstoornis verlichten en beperken. De getroffen persoon moet letten op een juiste dosering en een regelmatige inname van de medicatie. Regelmatige controle door een arts is ook erg belangrijk. In de meeste gevallen vermindert deze ziekte de levensverwachting van de getroffen persoon niet, hoewel het verdere verloop sterk afhankelijk is van het tijdstip van diagnose, zodat een algemene voorspelling meestal niet mogelijk is.
Wat u zelf kunt doen
De acties die patiënten met een motiliteitsstoornis kunnen ondernemen, zijn voornamelijk afhankelijk van de aard en ernst van de aandoening. In het algemeen gastro-intestinaal volksgezondheid kan worden verbeterd door het dieet te veranderen. Patiënten moeten ook irriterende voedingsmiddelen vermijden genotmiddelen en in plaats daarvan meer spijsverteringsvoedsel en dranken in hun dieet opnemen. In combinatie met een goed gecontroleerde medicatie kunnen de symptomen effectief worden verlicht. In ernstige gevallen is een operatie echter vereist. Omdat een operatie aan het maagdarmkanaal een groot risico voor de patiënt met zich meebrengt, moet u sluiten Grensverkeer door de arts is noodzakelijk. Daarbij dient aandacht te worden besteed aan eventuele begeleidende symptomen of ongebruikelijke klachten. Bijvoorbeeld bij bloeding of ernstig pijn optreedt na een operatie, moet de verantwoordelijke arts worden geïnformeerd. Kortom, na een chirurgische ingreep is rust belangrijk. Vooral in de eerste dagen en weken na de operatie mag het lichaam en in het bijzonder het maagdarmkanaal niet te veel worden blootgesteld aan spanning De instructies van de arts met betrekking tot voeding, hygiënemaatregelen en rust moeten in ieder geval in acht worden genomen. Anders kunnen er ernstige complicaties optreden die het genezingsproces vertragen.
