Dysglossie is een spraakstoornis. Het wordt veroorzaakt door schade aan de spraakorganen en komt meestal tot uiting in onduidelijke spraak en een langzamer spreektempo bij de patiënt. Dysglossie is te behandelen met logopedie maatregelen.
Wat is dysglossie?
De term dysglossie komt uit het Grieks ("glossa" - de taal). Dysglossie verwijst naar een articulatiestoornis, veroorzaakt door beschadiging of misvorming van de articulatieorganen: lippen, tong, kaak, gehemelte, tanden en stembanden Over het algemeen heeft de patiënt met dysglossie moeite om bepaalde geluiden uit te spreken. De spraak lijkt vaak ernstig vertraagd, vervaagd en onduidelijk in uitspraak. Andere symptomen van dysglossie kunnen zijn: sensorische stoornissen in het gebied van de lippen, tong of gehemelte. Verlamming van de gezichtsspieren kan ook voorkomen, evenals frequent heesheidneusdruppels of dwangmatig keelschrapen. Omdat de spraakorganen ook verantwoordelijk zijn voor het slikproces, kan de dysglossiepatiënt ook last hebben van aanzienlijke slikstoornissen, dysfagie genaamd. Hier kunnen er gevoelens van druk zijn of pijn tijdens het slikken, soms kokhalzen en zelden volledig onvermogen om te slikken.
Oorzaken
Er zijn veel mogelijke oorzaken van dysglossie. Trauma treedt vaak op als gevolg van ongevallen met de nek en gezicht, resulterend in verwondingen aan de gewrichtsorganen. Het is ook mogelijk dat de spraakorganen door bepaalde operaties worden aangetast. Tumoren in het articulatiegebied of bepaalde spieraandoeningen kunnen ook het spraakapparaat en dus ook aantasten leiden tot dysglossie. Een andere reden kan een malocclusie van het gebit of de kaak zijn, zoals een gespletenheid lip en gehemelte (voorheen "hazenlip" genoemd), evenals schade aan bepaalde schedel zenuwen verbonden met de overeenkomstige articulatieorganen, die kunnen leiden tot verlamming van hetzelfde.
Symptomen, klachten en tekenen
Bij deze aandoening lijden getroffen personen aan een spraakstoornis. Dit resulteert in beschadigde spraakorganen, waardoor geluiden niet correct kunnen worden uitgesproken. Dit leidt ook tot communicatieproblemen, waardoor het dagelijkse leven van de patiënt aanzienlijk wordt beperkt en de kwaliteit van leven wordt verminderd. Patiënten spreken woorden vaak onduidelijk uit of zijn niet in staat correct te articuleren. Dysglossie kan ook leiden voor verstoringen in gevoeligheid in de mondholte, zodat de tong of farynx zijn verdoofd of smaken kunnen niet correct worden waargenomen. De manifestaties van dysglossie kunnen heel verschillend zijn. Het gehele spierstelsel in de mond is verlamd door de ziekte, zodat de meeste getroffenen ook last hebben van ongemak bij het innemen van voedsel en vloeistoffen. Daarom uitdroging of gewichtsverlies kan ook voorkomen. Bij kinderen leidt dysglossie ook tot een vertraagde ontwikkeling en in sommige gevallen tot pesten of plagen als de kinderen de woorden niet correct kunnen uitspreken. Verder hebben veel patiënten er ook last van Depressie en andere psychologische stoornissen als gevolg van de voorwaarde De levensverwachting wordt meestal niet negatief beïnvloed door de ziekte.
Diagnose
Juist vanwege het grote aantal mogelijke oorzaken van dysglossie is een gedetailleerd onderzoek aangewezen. Meestal wordt de anamnese uitgevoerd door een oor, neus- en keelspecialist of door een specialist in stemstoornissen, een zogenaamde fonoloog. Hier wordt eerst bepaald welke geluiden worden beïnvloed door de uitspraakstoornis en in hoeverre de spraakorganen zijn aangetast. Over het algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen labiale dysglossie (van de lippen), dentale dysglossie (van de tanden), linguale dysglossie (van de tong) en tenslotte palatale dysglossie (van het gehemelte). Zodra de symptomen zijn geïsoleerd en gedefinieerd, is de volgende stap het bepalen van het behandeldoel. Daarna wordt een behandelplan opgesteld en wordt doorverwezen naar een logopedist.
Wanneer moet je naar een dokter?
In geval van aangeboren dysglossie, moeten de ouders van het kind praten vroegtijdig naar de kinderarts of logopedist. Deze laatste kan de symptomen vaststellen en samen met de ouders een behandeldoel bepalen. Als er spraakproblemen optreden na een ongeval of operatie, informeer je best de behandelend arts. Ook hier geldt: hoe eerder de symptomen worden opgemerkt, hoe groter de kans op herstel. Wie dus merkt dat hij bepaalde klanken niet meer correct kan uitspreken, moet onmiddellijk zijn arts waarschuwen. Zelfs mild spraakstoornissen moeten worden opgehelderd voordat ze verergeren. De symptomen zijn immers vaak gebaseerd op een ernstige voorwaarde dat zal toenemen als het niet wordt behandeld en kan verdere complicaties veroorzaken. In het geval van begeleidende symptomen zoals concentratie moeilijkheden of tong pijndient in ieder geval de huisarts te worden geraadpleegd. Verdere contacten zijn het oor, neus- en keelspecialist of een specialist voor stemstoornissen, een zogenaamde fonoloog. Als de spraakstoornis psychisch ongemak heeft veroorzaakt, kan ook een therapeut worden geraadpleegd.
Behandeling en therapie
Dysglossie wordt meestal behandeld met logopedie maatregelen Afhankelijk van de ernst van de zaak kan dit poliklinisch of intramuraal gebeuren. Omdat dysglossie een stoornis is van het communicatievermogen die grote invloed kan hebben op het dagelijks leven en dus vaak leidt tot problemen met het zelfvertrouwen, therapie is meestal vrij tijdrovend. Er zijn er een aantal mogelijk therapie benaderingen die de patiënt, geleid door de logopedist, moet leren en implementeren door middel van regelmatige training en oefening, wil hij succes behalen. Ontspanning speelt hierbij een belangrijke rol. Zo wordt de algehele lichaamsspanning geharmoniseerd door oefeningen, de innerlijke en uiterlijke lichaamsspanning wordt weer in harmonie gebracht - bijv. Door cirkelen, slingeren, ademhaling, het creëren van geluiden. Ritmische ademhalingsbewegingen moeten helpen om spraak te harmoniseren ademhaling en spraak zelf. Als sensorische stoornissen aanwezig zijn, wordt er gewerkt aan de tongpositie en het gevoel. De zintuiglijke waarneming van de dysglossiepatiënt wordt getraind door middel van bepaalde oefeningen. Verdere trainingsinhoud zijn bijvoorbeeld weerstandsoefeningen, geluidsfunctiewerk, mond training, tongtraining, lip training en een speciaal slikken therapie Door te werken met adem-, spraak- en stemleraren wordt het complexe spraakapparaat van de patiënt als geheel aangesproken. Ten slotte is het vooral belangrijk om de geleerde oefeningen om te zetten in dagelijkse omgangstaal om een toename van het zelfvertrouwen en dus een progressief ontspanning van de patiënt.
Vooruitzichten en prognose
Dysglossie heeft een goede kans op genezing. Bij een logopedische therapie worden training en oefeningen met de patiënt uitgevoerd, die leiden tot verlichting van de symptomen. Na enkele weken of maanden treden normaal gesproken de eerste successen op, die van blijvende aard zijn. In de verdere cursus haalt het kind het spraakvermogen of de spraaksnelheid in totdat het een vergelijkbaar prestatieniveau heeft als leeftijdsgenoten. In therapie wordt huiswerk gegeven zodat kinderen dagelijks kunnen oefenen op basis van hun vorderingen. Het extra gebruik van ontspanning technieken zijn nuttig. Deze kunnen ook onafhankelijk buiten de therapie worden gedaan. Ze verminderen innerlijke spanning en opgekropte spanning dus dat mentaal evenwicht is bereikt. Dit is nodig om ontspanning te bereiken van ademhaling en dus verbetering van de symptomen. Oefeningen zoals het verven of zingen van mantra's, evenals andere vocalisatiemethoden, helpen om een gunstige prognose te bereiken. De patiënt kan, in het gezelschap van anderen of alleen, deze technieken toepassen en zo een positieve invloed hebben op het succes van de behandeling. Om het zelfvertrouwen te vergroten, is het nuttig om het kind op een speelse manier het gevoel te geven iets gepresteerd te hebben. Hoe beter de recreatieve activiteiten zijn aangepast aan de bevordering van de behoeften van het kind, hoe korter het genezingsproces.
het voorkomen
preventieve maatregelen om dysglossie te voorkomen, kan alleen worden ingenomen in het gebied van verworven malocclusies - zoals het te lang gebruiken van een fopspeen bij baby's of duimzuigen.
Follow-up
Bij dysglossie heeft de patiënt zeer beperkte mogelijkheden voor nazorg. In dit opzicht is de getroffen persoon primair afhankelijk van een directe behandeling hiervan voorwaarde zodat het niet leidt tot verdere complicaties of tot andere klachten die het genezingsproces zouden vertragen. Om deze reden is de belangrijkste focus bij de behandeling van dysglossie de vroege opsporing van de ziekte. In de meeste gevallen wordt dysglossie behandeld met een verscheidenheid aan therapieën, waarbij patiënten meestal vertrouwen op ontspanningstherapie. Veel van de oefeningen van deze therapieën kunnen ook thuis worden uitgevoerd, zodat het genezingsproces enigszins wordt versneld. De getroffen persoon is vaak ook afhankelijk van de steun van zijn eigen familie en vrienden. Ze moeten de ziekte begrijpen en de patiënt helpen met de therapie. Vaak zijn intensieve gesprekken met de patiënt ook nodig om mogelijke psychische stoornissen of te voorkomen Depressie Hierdoor kan de getroffen persoon zichzelf in de regel niet genezen. Contact met andere patiënten met dysglossie kan ook nuttig zijn bij dit proces, aangezien het niet ongebruikelijk is dat dit leidt tot een uitwisseling van informatie, wat het dagelijks leven kan vergemakkelijken.
Wat u zelf kunt doen
Patiënten met dysglossie zijn niet in staat bepaalde geluiden correct uit te spreken en worden door slikproblemen ook belemmerd bij de opname van voedsel. De spraakproblemen worden behandeld na een grondig medisch onderzoek, meestal door een logopedist. Hier is de medewerking van de patiënt vereist. Vooral bij ernstigere vormen van dysglossie, wanneer de patiënt ook last heeft van sensorische stoornissen in het gebied van de lippen, tong of gehemelte, wordt een complexe therapie noodzakelijk. De vaak uitgebreide opleidingsplan omvat weerstandsoefeningen en fonetische oefeningen, tong- en gehemelte training, en tal van verschillende ademhalingsoefeningen om spraak te harmoniseren. De oefeningen moeten meestal vaak en gedurende een lange periode worden herhaald. Daarnaast is het belangrijk dat de patiënt het geleerde in het dagelijks leven toepast. Dit vereist veel geduld en een hoge frustratiedrempel van de getroffen persoon. Het duurt gewoonlijk een aanzienlijke hoeveelheid tijd voordat de reeds geboekte vooruitgang in de opleiding bij de logopedist ook kan worden gerealiseerd in dialogen in het dagelijks leven. De belangrijkste bijdrage aan zelfhulp is dan ook om je niet te laten ontmoedigen door het langzame verloop van de therapie en om consequent te blijven oefenen. In de loop van de tijd verbeteren heel vaak niet alleen de spraakproblemen, maar ook de slikproblemen, wat weer normale voedselopname mogelijk maakt.
