Duur van wondgenezing | Wond genezen

Duur van wondgenezing

De duur van wond genezen kan niet per se strikt worden bepaald, aangezien het van veel verschillende factoren afhangt. Een goed doorbloede, kiemarme wond, die voornamelijk kan genezen, duurt ongeveer 10 dagen om volledig te genezen en wordt gesloten door littekenweefsel of een nieuw gevormde huid. Tijdens deze 10 dagen de klassieke primary wond genezen het proces doorloopt verschillende fasen, die zijn onderverdeeld in fasen van reiniging, granulatie en differentiatie.

In het algemeen is de duur van wond genezen is afhankelijk van een breed scala aan invloedsfactoren: bijvoorbeeld om een ​​goed en snel genezingsproces te garanderen: Wondgenezing wordt altijd negatief beïnvloed als de wondranden niet met elkaar in contact zijn of zelfs necrotisch zijn, als de wond is geïnfecteerd met bacteriën, bij overmatige blauwe plekken of bindweefsel proliferatie treedt op of wanneer er onderliggende ziekten zijn die in verband kunnen worden gebracht met een verminderde wondgenezing (bijv suikerziekte suikerziekte).

• Goed voorzien van bloed, lage kiemwonden
• Gladde, nauw aansluitende wondranden
• De aanwezigheid van zuurstof, zink, warmte en vitaminen.

Wondgenezing is een complex mechanisme. naast de bloedis de huid het belangrijkste betrokken orgaan.

Wondgenezing vindt plaats in verschillende stadia totdat zich nieuwe huid op het geblesseerde gebied heeft gevormd. Wondgenezende middelen bevatten meestal zink. Zink bevordert de genezing en heeft een antibacteriële werking.

Zink is ook een co-factor van de immuunsysteem. Naast zink kan de dermatoloog dit voorschrijven cortisone crème voor gecompliceerde of inflammatoire wondgenezingsstoornissen. De cortisone onderdrukt de ontstekingsreactie, wat leidt tot snellere wondgenezing.

Als de wond geïnfecteerd is, is wondgenezing moeilijker. In dit geval is behandeling met antiseptische (kiemdodende) zalven noodzakelijk. Deze worden het beste geselecteerd na een uitstrijkje en de bepaling van de ziekteverwekker.

Als de wond is geïnfecteerd, moet een dermatoloog worden geraadpleegd. Een geïnfecteerde wond is te herkennen aan een slechte geurverkleuring van de wondbasis en de wondranden (meestal groenachtig) en toegenomen pijn. Naast zink kan de dermatoloog het voorschrijven cortisone crème voor gecompliceerde of inflammatoire wondgenezingsstoornissen.

De cortison onderdrukt de ontstekingsreactie, wat leidt tot snellere wondgenezing. Als de wond geïnfecteerd is, is wondgenezing moeilijker. In dit geval is behandeling met antiseptische (kiemdodende) zalven noodzakelijk.

Deze worden het beste geselecteerd na een uitstrijkje en de bepaling van de ziekteverwekker. Als de wond is geïnfecteerd, moet een dermatoloog worden geraadpleegd. Een geïnfecteerde wond is te herkennen aan een slechte geurverkleuring van de wondbasis en de wondranden (meestal groenachtig) en toegenomen pijn.

Fibrine-coatings moeten worden verwijderd als ze stevig vastzitten aan de wondbasis en de genezing belemmeren. Er zijn verschillende behandelingen beschikbaar. Afhankelijk van waar de fibrine-afzettingen zich bevinden en hoe stevig de fibrine-afzettingen zijn, wordt de behandeling gekozen.

De zachtste methode is om de wond te spoelen. Hier wordt een antibacteriële oplossing gebruikt om de wond te reinigen. Als de fibrinelagen oppervlakkig en niet erg stevig zijn, kunnen fibrinelagen worden verwijderd.

Als deze methode niet werkt, moet chirurgisch debridement worden overwogen. Dit is een chirurgische ingreep die meestal onder kortsluiting wordt uitgevoerd anesthesie. De behandelende arts reinigt de wond handmatig en verwijdert de fibrine-afzettingen.

Er wordt voor gezorgd dat de randen van de wond glad en vrij van irritatie zijn. Dit is belangrijk voor een goede wondgenezing. Als chirurgisch debridement niet mogelijk is, kunnen andere procedures worden gebruikt om de fibrine-afzettingen te verwijderen.

Chemische methoden zijn hier beschikbaar, bijvoorbeeld in de vorm van enzymen. Dit type wondbehandeling duurt echter lang en daarmee ook het wondgenezingsproces. De korst maakt deel uit van het natuurlijke wondgenezingsproces.

Escharvorming wordt veroorzaakt door de ophoping van fibrine en sluit de wond. De korst beschermt ook de wond tegen het binnendringen van kiemen. De korst mag niet worden verwijderd, tenzij dit de wondgenezing belemmert.

Omdat de korst bedoeld is om de wond te beschermen, moet deze op zijn plaats blijven totdat hij vanzelf is opgelost. Als de korst oplost, zie je er een nieuw gevormde huid onder. Een uitzondering waarbij de korst moet worden verwijderd, is de vorming van pus in de wond.

If pus vormt zich onder de korst, het wordt verwijderd om ook de pus te verwijderen. Als pus zich onder de korst heeft gevormd, moet een arts worden geraadpleegd om de wond schoon te maken en de behandeling voort te zetten. de Bepanthen-zalf bevordert bijvoorbeeld de wondgenezing. Het is erg rijk en hydrateert de huid.

Bepantheen zalf is ook verkrijgbaar met een antiseptische werking, dwz dat deze crème ook een kiemdodende werking heeft. Een andere zalf die vooral goed werkt op genezen littekens is de Linola Vetzalf. Dit mag echter pas op het litteken worden aangebracht als het genezen is.

Het linoleumvet zorgt ervoor dat het litteken soepel blijft en geen knopen vormt. Zo beweegt het litteken optisch naar de achtergrond. Zalven die wondgenezing bevorderen, zijn zalven die zink bevatten.

Het zink bevordert de genezing en heeft tevens een kiemdodende werking. Jodium zalf wordt aanbevolen als een speciale crème voor huidletsel. Jodium heeft ook een kiemdodende werking en bevordert de genezing.

Bij dagelijkse toepassing kunnen geïnfecteerde wonden goed worden behandeld. Let op de sterke verkleuring van de crème op textiel. De gips dient ter bescherming tegen bacteriële kolonisatie.

In het dagelijks leven een gips moet worden gedragen waar bacteriële kolonisatie van de wond te verwachten is. Dit omvat vooral de handen en voeten bij het dragen van open schoenen in de zomer. EEN gips kan ook worden gebruikt om het bloeden uit kleine wonden te stoppen.

Voor wondgenezing is het voordelig als lucht en wat UV-licht de wond bereiken. Dit kan het beste worden bereikt zonder pleister. Daarom moet, indien mogelijk, ervoor worden gezorgd dat de pleister 's nachts wordt verwijderd, bijvoorbeeld wanneer het risico op besmetting niet zo groot is, zodat lucht de wond kan bereiken.

Als de wond onderhevig is aan mechanische belasting, bijvoorbeeld in een schoen, moet ook een pleister worden gebruikt voor het opvullen. Dit helpt ook om de wond te genezen. Naast de typische secundaire ziekten van de nieren en ogen, wordt de wondgenezing ook bij veel patiënten op de lange termijn verstoord suikerziekte.

De reden hiervoor is dat de schepen en zenuwen worden beïnvloed door permanent verhoogd bloed suikerniveaus. Dit leidt tot vernietiging van het kleine schepen (microangiopathie) en de grote bloedvaten (macroangiopathie). Vooral microangiopathie leidt tot circulatiestoornissen in het te behandelen gebied.

Vanwege de verminderde bloed bloedsomloop verslechtert de toevoer van zuurstof en voedingsstoffen, waardoor het genezingsproces wordt verstoord door een gebrek aan energie en voedingsstoffen. Een klassiek voorbeeld is de "diabetische voet“. Hoewel er zeer gevreesd wordt voor deze late complicatie, zal een op de vier deze in de loop van hun ziekte ontwikkelen.

Door de problemen met de bloedsomloop in de benen zijn er open plekken die niet meer of slechts met grote moeite te genezen zijn. Deze kunnen zelfs drastisch toenemen, zodat amputatie kan in extreme gevallen nodig zijn. Chronische wonden met slecht bloed suiker controle is een van de meest voorkomende gevolgschade veroorzaakt door suikerziekte.

Men spreekt van een chronische wond als een wond niet binnen vier weken onder professionele zorg is genezen. Het kan zelfs gebeuren dat wonden nog groter worden. De oorzaken van chronische wonden zijn legio.

Het begint met de huid, die water verliest, broos, schilferig en kwetsbaarder wordt door diabetes. In het geval van een wond is de huid zelf dus al verzwakt en kan deze de opbouw van nieuw weefsel niet effectief genoeg doen, waardoor de wondgenezing wordt vertraagd. Bovendien kunnen zelfs de kleinste verwondingen en schrammen uitgroeien tot volwaardige chronische wonden.

De wonden vormen een serieus risico om genomen te worden, omdat ze toegangspunten zijn voor enorm veel kiemen die in extreme gevallen kan veroorzaken bloed vergiftiging in het hele lichaam, wat vaak dodelijk afloopt. Deze wonden zijn zo gevaarlijk dat ze alleen vanaf een bepaalde grootte en een bepaald risico op infectie been amputatie kan beschermen. Jaarlijks zijn dat er bijna 60,000 been amputaties als gevolg van chronische wonden bij diabetici.

Hoe langer de diabetes aanhoudt, des te frequenter is de ontwikkeling van a diabetische voet en een chronische wond als gevolg van a wondgenezingsstoornis. Bovendien hoog bloed suiker niveaus vallen de zenuwen. Dit leidt tot een neuropathie.

Door de neuropathie worden de wonden veroorzaakt door bijvoorbeeld te strakke schoenen niet opgemerkt. Als gevolg hiervan worden deze wonden steeds groter en genezen ze niet. Dit fenomeen kan ook de genezing van wonden vertragen.

De immuunsysteem wordt ook aangetast door diabetes. De immuunsysteem kan de wond niet langer goed beschermen tegen het binnendringen bacteriën en de wond raakt gemakkelijker geïnfecteerd. Bovendien raken zelfs kleine wonden geïnfecteerd, wat geen uitdaging vormt voor een gezond immuunsysteem. Oretisch kan elk huidletsel, hoe onopvallend ook, zoals krassen, het toegangspunt worden voor kiemen en er ontstaat een wond.

Diabetes beschadigt ook zenuwcellen, inclusief degenen die verantwoordelijk zijn voor de perceptie van pijn. Hierdoor nemen patiënten wonden niet serieus of ontdekken ze ze zelfs niet in ontoegankelijke lichaamsdelen zoals de voetzool en de hiel. Om vergroting van de wond te voorkomen, wordt diabetici aangeraden om elke dag hun benen en voeten te controleren, zodat ze kleine wondjes niet over het hoofd zien, waar ze later moeilijk grip op zullen krijgen.

Optimaal bloed suiker controle kan dit risico aanzienlijk verminderen en stelt het lichaam in staat om wonden beter en sneller te genezen en tegelijkertijd ziektekiemen effectief te bestrijden. De glucosespiegel op lange termijn (HBA1c) moet onder controle worden gehouden en de antidiabetische therapie moet dienovereenkomstig worden stopgezet. Net als diabetes, roken veroorzaakt schade aan het bloed schepen.

De oorzaak is arteriosclerose (= verharding van de slagaders). Door de jaren heen leidt de verkalking tot een vernauwing van de bloedvaten en een afname van hun elasticiteit. Alle mensen maken dit proces in de loop van hun leven mee.

Rokenversnelt dit proces echter enorm. Daarnaast zorgen stoffen in sigarettenrook ervoor dat de vaatspieren samentrekken, waardoor de bloedvaten nog meer vernauwen. Deze vasoconstricties leiden tot een toenemend gebrek aan bloedcirculatie in verschillende organen zoals de hart-, hersenen, huid en zelfs de armen en benen.

Dit proces is vooral merkbaar in de vaak koude handen van rokers. Dit proces van vasculaire vernauwing alleen al maakt het duidelijk waarom de wonden van rokers slechter genezen, omdat het gebrek aan bloedcirculatie simpelweg betekent dat de essentiële toevoer van zuurstof naar de cellen, evenals belangrijke bloedbestanddelen en voedingsstoffen die nodig zijn voor de genezing van een wond ontbreekt en de genezing van de wond wordt vertraagd. Maar dat is niet voldoende.

Bij elke sigaret ademen rokers ook koolmonoxide in. Koolmonoxide wordt net als zuurstof door de zuurstofdragers in het bloed opgenomen. Strikt genomen wordt het eigenlijk veel beter opgenomen door de zuurstofdragers.

In het bloed van rokers zijn de belangrijke zuurstofdragers, de erytrocyten (= rode bloedcellen) zijn dus in niet onaanzienlijke mate, namelijk tot 15%, verzadigd met koolmonoxide en kunnen dus geen vitale zuurstof transporteren. Voor niet-rokers is het aandeel ongeveer 0.5% van de rode bloedcellen. De bloedvaten, die al vernauwd zijn door arteriosclerose, dus ook bloed leveren dat met minder zuurstof is verrijkt, wat de toevoer van weefsel nog slechter maakt.

Beide processen samen maken de kritieke situatie van rokers duidelijk en laten zien waarom de overgrote meerderheid van de rokers in de loop van hun leven te maken krijgt met wondgenezingstoornissen. Bij een progressief tekort aan bloedtoevoer kunnen er meer ingrijpende situaties optreden naast wondgenezingsstoornissen. Het bekendste voorbeeld is de roker been, die, net als de diabetische voet, leidt vaak tot amputatie.

Omdat het probleem van rokers ook operatiewonden treft, wordt rokers geadviseerd te stoppen roken vóór de operatie en na de operatie niet te roken. Het is vooral belangrijk om niet te roken na een buikoperatie. Dit kan leiden tot wondgenezingsstoornissen van de darmen, die ernstige gevolgen kunnen hebben.

Na een darmoperatie kunnen de twee uiteinden van de darm bijvoorbeeld niet goed samengroeien en kan de hechting opengaan. In dit geval kan het lekken van ontlasting in de buikholte tot levensbedreigende situaties leiden buikvliesontsteking. Een noodoperatie moet onmiddellijk worden uitgevoerd.

Bij matig alcoholgebruik heeft alcohol geen invloed op de wondgenezing. Langdurig alcoholgebruik moet echter worden vermeden, vooral na een operatie. Chronisch alcoholgebruik verzwakt het immuunsysteem en wonden kunnen gemakkelijker geïnfecteerd raken.

Dit schaadt de genezing van wonden. Alcohol heeft echter geen directe invloed op de wondgenezing. Alcohol mag in geen geval rechtstreeks op een open wond worden aangebracht. De alcohol is giftig voor het weefsel. Alcohol veroorzaakt necrose in het wondgebied, dat zich naar de hele extremiteit kan verspreiden en erg gevaarlijk is.