Diagnose
Het vermoeden van een darmobstructie is in eerste instantie gebaseerd op de belangrijkste hierboven genoemde symptomen. Om nog meer onderscheid te maken tussen mogelijke andere ziekten met een vergelijkbaar uiterlijk, wordt eerst naar de buikholte geluisterd (auscultatie). EEN bloed monster verduidelijkt over het algemeen een ontstekingsreactie van het lichaam of enkele mogelijke oorzaken en andere gevolgen (hypokalemiauremie, hyonatriëmie).
Ultrageluid kan worden gebruikt om een eerste diagnose van de oorzaak van de ziekte te stellen door de afsluiting zichzelf en zijn oorzaak, of typische bewegingsverschijnselen van de darm en zijn vultoestand, terwijl een Röntgenstraal van de buik kan het fenomeen van vochtniveaus veroorzaken, wat typerend is voor de ileus-situatie. Uiteindelijk biedt computertomografie de mogelijkheid om de darm ruimtelijk in beeld te brengen en de afsluiting, terwijl veel van de bovengenoemde methoden leiden tot een vermoedelijke diagnose van darmobstructie door de combinatie van symptomen en de daarbij behorende, lagere techniek onderzoeksprocedures, die echter door de explosiviteit ook leiden tot de indicatie voor chirurgie. Dit onderwerp is misschien ook interessant voor u: Ontstekingsniveaus in het bloed
Therapie
Van de therapeutische opties is chirurgie de belangrijkste, die meestal snel wordt uitgevoerd vanwege de mogelijk levensbedreigende aard van het ziektebeeld, vooral als er een te verwachten risico is op het scheuren van de darmwand of een reeds bestaande buikvliesontsteking. Tijdens de operatie worden instulpingen van de darm, verklevingen of eventuele tumoren die verantwoordelijk waren voor de ileus verwijderd. Het kan nodig zijn om de darm te openen en de stilstaande ontlasting of reeds onvoldoende aangeleverde en stervende darmsecties te verwijderen.
In het laatste, ernstige geval kan het nodig zijn om gedurende een periode van een paar maanden een kunstmatige darmuitlaat te creëren totdat de twee onderbroken darmuiteinden zijn samengevoegd. Als een infectie van de buikholte (buikvliesontsteking) heeft plaatsgevonden, wordt de buikholte gespoeld antibiotica, wat een paar dagen later weer nodig kan worden. Om latere bloed vergiftiging (sepsis), antibiotica worden ook intraveneus toegediend tijdens en na de operatie.
Verdere behandelingsmaatregelen omvatten de toepassing van een maag buis om de ileus-situatie te verlichten en om de patiënt te voorkomen braken. Infusies kunnen worden gegeven om te compenseren voor verstoringen van de elektrolyten- en waterbalans en medicatie kan worden toegediend om de darmactiviteit te normaliseren of om misselijkheid en pijn. Afhankelijk van de oorzaak kan het darmobstructie moet operatief worden behandeld.
Deze procedure wordt uitgevoerd onder algemeen anesthesie. In principe wordt meestal alleen de mechanische darmobstructie geopereerd, zodat de normale darmpassage vroegtijdig kan worden hersteld (nood!). Een paralytische darmobstructie wordt meestal eerst behandeld met medicijnen die bedoeld zijn om de natuurlijke beweging van de darm weer te stimuleren.
Een onvolledige darmobstructie (subileus) behoeft doorgaans geen operatie. Bij operaties aan mechanische darmobstructie (zogenaamde darmdecompressie) wordt eerst de exacte oorzaak bepaald. Als er verklevingen in de buikholte zijn, worden deze verwijderd.
Als de darm alleen maar is gedraaid of anderszins bekneld is geraakt, wordt deze weer in de juiste positie gebracht. Als de darmobstructie wordt veroorzaakt door verharde darminhoud, kan het nodig zijn om de darm open te snijden en de bijbehorende inhoud op te zuigen. In sommige gevallen is er echter ook een vernauwing in een bepaald deel van de darm die niet kan worden verholpen door simpelweg de darm te bewegen of door afzuiging, bijvoorbeeld bij een tumorbesmetting.
In dit geval moet dit onderdeel worden uitgesneden. De twee vrije uiteinden van de darm worden vervolgens na het verwijderen van het zieke deel weer aan elkaar genaaid, zodat de vertering weer normaal kan plaatsvinden. Bij het verwijderen van delen van de darm kan het nodig zijn om tijdelijk een kunstmatige darmuitlaat te creëren, die meestal na enkele maanden weer kan worden verplaatst.
Om infecties tijdens de procedure te voorkomen, wordt een antibioticum gegeven. Aangezien sommige mensen last hebben van meervoudige darmobstructies, kan dit voorkomen worden door de ophanging van de darmlussen in de buik te overstikken (de zogenaamde Childs-Philipps-operatie). Bij deze operatie worden de darmlussen als een accordeon samengetrokken.
Het risico is zo groot schepen in de omgeving gewond raken. Deze methode voorkomt niet altijd een verdere darmobstructie; in 20% van de gevallen komt er nog een voor. Een andere preventieve maatregel om verdere darmobstructie te voorkomen, is het inbrengen van een dunne-darmsonde na de operatie.
Deze zogenaamde Dennis-sonde lost het dunne darm ongeveer een week in de juiste positie. Dit voorkomt dat de darm knikt en kan in zijn optimale positie meegroeien met de buikwand en zijn omgeving. Het risico op een nieuwe darmobstructie na deze procedure is ongeveer 10%.
Omdat darmobstructie zeer verschillende oorzaken kan hebben, een andere omvang van de operatie vereist en zowel een gunstig als een gecompliceerd genezingsproces kan vergen, is het niet mogelijk om een algemene uitspraak te doen over hoe lang men na een operatie in het ziekenhuis moet blijven. Een week is echter meestal de minimumtijd die men in het ziekenhuis moet doorbrengen. In sommige gevallen is verblijf op de intensive care na een complexe operatie noodzakelijk, waardoor men meerdere weken in het ziekenhuis moet blijven. Evenzo kunnen complicaties zoals een wond genezen na een operatie kan een aandoening optreden, waardoor ook de opnameduur kan worden verlengd.
