Deze tests voor duizeligheid via het binnenoor zijn
De medische geschiedenis speelt de belangrijkste rol bij de diagnose van duizeligheid door het binnenoor. Door de getroffen persoon te interviewen, kunnen de symptomen en hun oorzaak worden beperkt. Speciale tests voor duizeligheid door het binnenoor kan onderzoeken van staan en lopen omvatten (zelfs met gesloten ogen).
Er wordt meer aandacht besteed aan de mate van duizeligheid en of getroffen personen de neiging hebben om naar een bepaalde kant te vallen. Ook of de duizeligheid is directioneel (altijd in één richting lopend) of niet-directioneel. tevens de nystagmus (snel spiertrekkingen van de ogen wanneer duizeligheid optreedt) kunnen worden getest. Dit kan al in rust, tijdens bepaalde bewegingen of alleen met behulp van Frenzel worden geactiveerd bril (bril met zeer hoog zicht, waardoor de getroffen personen niet met hun ogen iets in hun omgeving kunnen fixeren).
Behandeling
De behandeling van duizeligheid hangt natuurlijk af van de exacte oorzaken. Als het bijvoorbeeld een goedaardige paroxismale positioneringsduizeligheid is, kunnen zelfs eenvoudige positioneringsmanoeuvres helpen om de voorwaarde. Getroffen personen moeten rechtop zitten, hun hoofd opzij en zich dan op een zachte ondergrond laten vallen (bv. matras, bank). Door deze plotselinge beweging kan het vrije kristal naar binnen het binnenoor worden verplaatst naar een vaste plek zodat het achteraf geen ongemak meer veroorzaakt.
Als de nadruk ligt op zenuwirritatie, een infuus van cortisone samen met middelen die voorkomen misselijkheid en misselijkheid kan verlichting bieden. De cortisone zou hier moeten helpen door zijn decongestivum effect en elke druk op de zenuw verlichten. Ook bloed-verdunnende of bloedcirculatiebevorderende middelen worden gebruikt.
Iedereen die permanent aan terugkerende duizeligheid lijdt, moet ook een fysiotherapeutische behandeling krijgen. In de fysiotherapiesessies kan men leren hoe men ondanks de duizeligheid de dagelijkse beweging kan behouden. Door de zeer individuele symptomen en het aantal onderzoeken zijn er echter nauwelijks algemeen bindende therapiestandaarden.
Veel methoden uit de alternatieve geneeskunde zouden ook helpen bij duizeligheid. Bijvoorbeeld autohemotherapie of zuurstofverrijking. Trainen en het uitvoeren van oefeningen zijn onmisbaar, vooral bij langdurige duizeligheid.
Door deze maatregelen kan het hersenen leert leven met de bestaande prikkels zodat zelfs als de oorzaak niet kan worden weggenomen, het symptoom duizeligheid verdwijnt. Voor duizeligheid die uit het binnenoor komt, zijn er een aantal oefeningen die kunnen helpen om de oorzaak van de duizeligheid weg te nemen. Dit kan bijvoorbeeld worden gedaan in het geval van goedaardige vertigo.
Als de werkelijke oorzaak niet kan worden weggenomen, evenwicht oefeningen kunnen nog steeds de hersenen om aan de nieuwe situatie te wennen. Op deze manier kunnen de prikkels die bij duizeligheid door elkaar werden gehaald weer op orde worden gebracht. Hoofd en oogbewegingen: Als u aan ernstige duizeligheid lijdt, kunt u beginnen door uw ogen naar verschillende punten in de ruimte te bewegen.
Als dit zonder problemen kan, kunt u het geheel verplaatsen hoofd en probeer verschillende hellingshoeken en hoofdposities uit. Sta- en looptraining: als het mogelijk is, kunt u proberen evenwicht op een been terwijl je staat. Staan met rechte benen en gesloten ogen is ook een oefening die vaak moeilijk is bij duizeligheid.
Als extensie kunt u ook proberen evenwicht op speciale planken en zo de perceptie van ruimte in het lichaam verbeteren. Lopen op een (denkbeeldige) lijn, of lopen op de tenen of op de hiel helpt ook om te verbeteren coördinatie. Uithoudingsvermogen en herhaling zijn vooral belangrijk bij alle oefeningen.
Omdat de hersenen leert defecte sensorische stimuli te vervangen door correcte. Positioneringsmanoeuvres: in het geval van goedaardige positionele duizeligheidhelpen bepaalde positioneringsmanoeuvres om de oorzaak van de duizeligheid te elimineren. De Semont-manoeuvre omvat het zitten op een bank of bed.
De manoeuvre wordt als volgt op het rechteroor uitgevoerd. Het hoofd wordt tijdens het zitten 45 ° naar de niet-aangedane zijde gedraaid, dwz naar links. Nu ga je snel op de zijkant van de aangedane zijde liggen, in dit geval de rechterkant.
Wissel na ongeveer 1 minuut snel van kant en ga precies op de andere kant van het lichaam liggen. De houding van het hoofd wordt de hele tijd gehandhaafd. Het is belangrijk om snel te veranderen en dat de rotatie van het hoofd constant blijft.
Het is normaal dat de duizeligheid toeneemt in de laterale positie. Een andere positioneringsmanoeuvre is die volgens Epley, maar die is vrij moeilijk uit te voeren zonder behandeltafel. Voor meer informatie verwijzen wij u naar ons onderwerp: Oefeningen voor positionele duizeligheid In vergelijking met duizeligheid door het binnenoor kunnen verschillende homeopathische middelen worden gebruikt.
Afhankelijk van de onderliggende oorzaak worden verschillende remedies gebruikt: bijvoorbeeld nux vomica kan worden ingenomen bij duizeligheid misselijkheid en kokhalzen. Als de duizeligheid verergert door beweging, kan Bryonia worden gebruikt. Als er naast duizeligheid ook oorsuizen zijn, kokken kan worden ingenomen als een homeopathisch middel.
Lac defloratum kan worden ingenomen voor terugkerende duizeligheid. Het vestibulaire labyrint behoort tot het orgaan van evenwicht in het binnenoor. Het bevat ook een benig labyrint als een holtesysteem waarin het eigenlijke sensorische apparaat, het vliezige labyrint, is opgehangen.
Het vestibulaire apparaat bevat twee maculaire organen (macula sacculi en macula utriculi) en drie arcade-organen, een anterieure, een posterieure en een horizontale. Bij een normale lichaamshouding wordt de horizontale arcade in het binnenoor 30 ° verhoogd. De benige bogen zijn opgesteld onder een hoek van ongeveer 45 ° ten opzichte van de hoofdassen van het hoofd. De positie van de bogen is van klinisch belang voor de thermische functietest.
Zoals hierboven vermeld, is de horizontale arcade in het binnenoor 30 ° naar voren gekanteld. Dit betekent dat wanneer het hoofd van een liggende patiënt 30 ° wordt opgetild, de arcade verticaal is. De thermische functietest dient om de vestibulaire organen afzonderlijk te onderzoeken, aangezien beide organen normaal gesproken altijd aangeslagen zijn.
De dichtheidseigenschappen van de endolymfe zijn hier een voordeel. Als een gehoorgang wordt gespoeld met warm (44 ° C) of koud (30 ° C) water, de endolymfe zet uit in warm water en stijgt naar boven. Een vestibulair nystagmus (schokkerige oogbewegingen, vestibulo-oculaire reflex) wordt als reactie waargenomen.
Deze procedure wordt bijvoorbeeld gebruikt bij duizeligheid van onduidelijke oorsprong. De halfcirkelvormige kanalen in het binnenoor worden steeds wijder om een sensorische ampul te vormen epitheel (cristae ampullares). Het draagt gespecialiseerde sensorische cellen, de haar cellen, ingebed tussen ondersteunende cellen.
Deze komen in wezen overeen met de structuur van de haar cellen van het slakkenhuis. Ze dragen de beste stereovillen en lange kinocyten. De uiteinden van de langere stereovillen zijn verbonden met de volgende kleinere villus.
Ook hier vindt het transductieproces plaats in het binnenoor. In de bogen, de haar cellen zijn zo georiënteerd dat de cinematocyten allemaal in dezelfde richting wijzen. Het sensorische apparaat bevat weer endolymfe vloeistof, die wordt rondgespoeld door perilymfe.
De samenstelling is vergelijkbaar met die van de cochleair weefselvocht. De endolymfatische ruimtes van het cochleaire en vestibulaire labyrint zijn verbonden via de ductus reuniens. De perilymfatische weefselvocht wordt afgevoerd via de ductus perilymphaticus in de subarachnoïdale ruimte.
De bogen nemen hoek- of rotatieversnellingen aan. Als we op een carrousel draaien, wordt de informatie over de richting waarin we worden geroteerd vanaf hier gegeven. Het traagheidsprincipe is hierbij belangrijk.
Boven het zintuiglijke epitheel van de bogen is er een geleiachtige massa (cupula), die dezelfde dichtheid heeft als de endolymfe eromheen. Deze massa is echter aan zijn boveneinde verbonden met het dak van de boogwand. Als de bogen nu worden verplaatst door rotatieversnelling, heeft de endolymfe de neiging om te stoppen.
Dus de muur beweegt even sneller dan de vloeistof. Maar omdat de cupula aan de muur is bevestigd, wordt deze tegen de trage endolymfe bewogen en tegen de versnelling in gebogen. Zoals gezegd bevat het vestibulaire labyrint nog twee maculaire organen.
Ze meten lineaire versnellingen, bijvoorbeeld bij het remmen en starten van de auto of bij het rijden in een lift. Dus alle op / neer, vooruit / achteruit bewegingen die duizeligheid kunnen veroorzaken worden hier gemeten. De basis hiervoor wordt gevormd door calcietkristalafzettingen (otolieten, oorstenen), die een hogere dichtheid hebben dan de endolymfe.
Dit zwaardere otolietmembraan glijdt via de sensor af epitheel tijdens lineaire versnelling en prikkelt de haarcellen. Omdat de maculaire organen ongeveer loodrecht op elkaar staan, wordt er altijd tractie geactiveerd in ten minste één sensorisch epitheel. Als gevolg hiervan kunnen we, hoewel we ons niet per se bewust zijn van de constante zwaartekracht, onbewust zeker weten dat we rechtop in de ruimte staan.
Alle artikelen in deze serie:
