Bij derealisatie ervaart de patiënt de omgeving als onwerkelijk. De trigger zijn vaak emotioneel stressvolle situaties. Voor de behandeling krijgen patiënten meestal cognitieve gedragstherapie.
Wat is derealisatie?
Mensen ervaren hun omgeving meestal als vertrouwd. Zelfs in een vreemde omgeving blijft de manier waarop ze het waarnemen vertrouwd. De waargenomen wereld lijkt daarom echt en dicht bij de waarnemer. Bij derealisatie treedt een gevoel van vreemdheid en onwerkelijkheid op ten opzichte van de eigen waarneming. De waargenomen wereld lijkt plotseling ver weg, abnormaal of vervreemd. De omgeving wordt dus universeel als buitenaards ervaren. De getroffen persoon is misschien in staat om individuele details en mensen te relateren, maar mensen, bepaalde objecten of de omgeving zelf lijken nog steeds onbekend, afstandelijk, onwerkelijk, kunstmatig, onevenredig, levenloos of kleurloos. De toestand van derealisatie kan kort en kortstondig zijn, of aanhoudend gedurende verschillende tijdsperioden. Derealisatie ontwikkelt zich meestal tot een perceptuele stoornis die alle perceptie op zich en daarmee de waargenomen realiteit van de patiënt permanent vervreemdt. Sommige getroffen personen zien alleen op een versluierde manier, herkennen indrukken alleen op een verzwakte manier of voelen een grote afstand tussen zichzelf en de omgeving. In sommige gevallen worden ook tijdelijke aspecten van ervaring beïnvloed. In bijna alle gevallen wordt derealisatie geassocieerd met depersonalisatie. Dit betekent dat de voorwaarde verandert het oorspronkelijk natuurlijke persoonlijkheidsgevoel. Derealisatie-ervaring is een egostoornis die verschillende oorzaken kan hebben.
Oorzaken
Derealisatie kan zowel geestelijk zieke personen als geestelijk gezonde personen treffen. Vaak wordt de veranderde ervaring veroorzaakt door emotioneel hogespanning situaties die gepaard gaan met paniek, 피로en uitputting. Sinds drugs, medicijnen zoals antidepressiva en genotmiddelen zoals cafeïne or nicotine ook interfereren met het perceptuele apparaat, derealisatie en depersonalisatie kunnen verband houden met het gebruik van deze stoffen. De gestoorde waarneming kan ook optreden tijdens ontwenning, bijvoorbeeld tijdens alcoholopname of benzodiazepineontwenning. Lichamelijke oorzaken zijn ziekten van de centrale zenuwstelselVooral epilepsie, migraine or hoofd verwondingen. Bovendien behoren aandoeningen van het vestibulaire apparaat tot de fysiek denkbare oorzaken van derealisatie, bijvoorbeeld in de context van labyrintitis of neuronitis. In sommige gevallen zijn ernstige slaapstoornissen ook oorzakelijk verband gehouden met de stoornis. Psychologische oorzaken zijn onder meer borderline persoonlijkheidsstoornis en bovenal, Depressie Even gebruikelijk is derealisatie en depersonalisatie in de context van schizofrenie or Angst stoornissen en paniekstoornissen. Psychologisch geïnduceerde derealisaties komen meestal voor in de context van trauma. De getroffen persoon kan en wil de stressvolle en traumatiserende situatie niet als realiteit ervaren.
Symptomen, klachten en tekenen
Derealisatie kan op verschillende manieren worden ervaren. Sommige patiënten ervaren een algemene onwerkelijkheid jegens hun omgeving. Anderen ervaren hun eigen waarneming alsof ze onder een kaasdeksel zitten of alsof ze door het donker kijken zonnebrillen De omgeving of bepaalde delen van de omgeving lijken vreemd of onbekend en onwerkelijk voor de getroffenen. Veel patiënten spreken ook van een robotachtige, verre, kunstmatige omgeving. Bij sommige getroffen personen is alleen het aandeel verstoord. Dingen lijken te klein of duidelijk te groot, lijken kleurloos of lijken levenloos. Derealisaton kan zich ontwikkelen tot een obsessie met de gedachte geen deel uit te maken van de waargenomen wereld. Vooral in combinatie met depersonalisatie ervaren patiënten derealisatie vaak als beangstigend en reageren ze met paniek. In individuele gevallen strekt het onwerkelijke gevoel zich uit tot delen van het eigen lichaam van de patiënt. Sommige patiënten beschouwen hun eigen handen bijvoorbeeld niet langer als 'echt' of als feitelijk bij henzelf. Alle andere symptomen van derealisatie zijn afhankelijk van de primaire oorzaak. In de context van schizofrenieer kan bijvoorbeeld een gevoel van onvrijwillige invloed van buitenaf zijn. Patiënten voelen zich op afstand bestuurd en ervaren zo niet alleen de omgeving maar ook zichzelf robotisch.
Diagnose
Volgens ICD-10 moet aan verschillende criteria worden voldaan om de diagnose derealisatie te stellen: de omgeving moet vreemd, onwerkelijk, levenloos of anderszins kunstmatig voor de patiënt overkomen. De getroffen persoon accepteert ook dat de veranderde waarneming niet het gevolg is van een directe oorzaak van de omgeving en beschrijft een subjectief spontane verandering van waarneming. Bovendien moet de getroffen persoon, naast ziekte-inzicht, het bewustzijn tonen dat zijn perceptuele ervaring geen toxische verwardheidstoestand of epileptische ziektetoestand is. Differentiële diagnoses die in overweging moeten worden genomen, zijn onder meer aandoeningen zoals metamorfopsie, hallucinatie, illusie of waanvoorstellingen erkenning van de werkelijkheid. De prognose hangt af van het individuele geval.
Complicaties
Meestal leidt derealisatie vooral tot psychische stoornissen die ernstige gevolgen kunnen hebben voor de patiënt. In het ergste geval zijn er zelfmoordgedachten of zelfs zelfmoord. Daarom is in geval van derealisatie onmiddellijke medische behandeling noodzakelijk. In de meeste gevallen voelt de complete omgeving vreemd aan voor de patiënt, hoewel hij alle mensen en feiten van het leven kan herkennen en ermee kan omgaan. Dit kan leiden naar Depressie en andere psychische stoornissen. Vaak is er 피로, hoofdpijn en duizeligheid Slaapstoornissen zijn ook niet ongewoon en verminderen de kwaliteit van leven enorm. Patiënten zijn vaak niet geïnteresseerd in de gevoelens van andere mensen, waardoor ze zo overkomen koud en onverschillig. Dit kan een negatief effect hebben op vriendschappen en sociale contacten. Derealisatie kan worden behandeld door met een psycholoog te praten. Meestal ontstaat er heel snel inzicht in de aandoening, zodat de behandeling succesvol kan zijn en de getroffen persoon zelf naar een psycholoog gaat. In sommige gevallen kan derealisatie het gevolg zijn van misbruik van alcohol en andere drugs Dit beschadigt ook fysiek het lichaam. In dit geval is intrekking noodzakelijk om derealisatie tegen te gaan. Door misbruik van drugs.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Een bezoek aan de dokter is noodzakelijk als er veranderingen in de waarneming zijn die in het dagelijks leven niet als normaal worden beschouwd. Als de omgeving als vreemd of vervreemd wordt ervaren, wordt dit als ongebruikelijk beschouwd en moet dit worden onderzocht. Sensaties kunnen sporadisch, voorbijgaand of continu zijn. Voor alle mogelijkheden van voorkomen is een arts nodig. In veel gevallen is er als gevolg van de psychische stoornis een gebrek aan bewustzijn bij de patiënt dat ze medische hulp moeten zoeken. Om deze reden is de zorgplicht van mensen in de nabije omgeving belangrijk. Ze moeten een gesprek zoeken met de getroffen persoon en meer te weten komen over de symptomen. Vervolgens wordt op initiatief van de familie vaak de hulp van een arts gevraagd. Zorg voor een geliefde is gerechtvaardigd zodra hij of zij lijdt alcohol-en drugsmisbruik of lijkt levenloos. Om misverstanden te voorkomen en het gedrag en de emoties van de getroffen persoon te begrijpen, is het noodzakelijk dat alle betrokkenen door een arts volledig over de ziekte worden geïnformeerd. Als de familieleden vanwege de psychologische belasting ondersteuning nodig hebben bij het verwerken van de gebeurtenissen, moeten ze therapeutische hulp zoeken. Als de getroffen persoon zelf een grens tussen hemzelf en de omgeving kan realiseren, dient hij een arts te raadplegen.
Behandeling en therapie
Behandeld in een kleine niet-gerandomiseerde, niet-gecontroleerde studie naar het gebruik van cognitief gedragstherapie Dit geldt met name voor door angst beïnvloede derealisatietoestanden. Bijkomende symptomatische angst en Depressie worden zoveel mogelijk tijdens therapie De oorzaak van een traumatiserende situatie wordt idealiter opgelost en opnieuw bezet. De angstervaring van veranderde waarneming resulteert in aanhoudende paniek, obsessieve introspectie en vermijdend gedrag. De cognitievegedragstherapie De aanpak van de behandeling is er daarom op gericht de patiënt de gelegenheid te bieden de depersonalisatie- en derealisatie-ervaring opnieuw te evalueren, zodat de schijn van dreiging verloren gaat. In het verleden heeft het herevalueren van de perceptie als "normaal" positieve effecten op het herstel van patiënten aangetoond. In sommige gevallen wordt gelijktijdig neuromodulatie gebruikt, zoals elektroconvulsie therapie en transcraniële magnetische stimulatie. Medicamenteuze therapieën worden in sommige gevallen ook gebruikt, de belangrijkste medicijnen die beschikbaar zijn voor depersonalisatie zijn glutamaat modulatoren, opioïde antagonisten, benzodiazepines, neuroleptica en genotmiddelen De medicijnen lossen de onderliggende oorzaak meestal niet op. In het geval van neurogene oorzaken, oorzakelijk therapie wordt zoveel mogelijk aanvullend gegeven.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van derealisatie heeft een ongunstige vooruitzichten voor herstel bij een primair syndroom. Het beloop is bij deze patiënten chronisch persistent. Bovendien is het risico op zelfmoord van de patiënt aanzienlijk verhoogd. Voor alle andere patiënten moet de prognostische vooruitzichten op individuele basis worden beoordeeld. Ongeveer de helft van alle adolescenten lijdt aan tijdelijke derealisatie tijdens de adolescentieperiode, wanneer de stressvolle omstandigheden ernstig zijn. Zo snel als de spanning niveaus dalen of een manier om met de situatie om te gaan wordt geleerd, ervaren deze patiënten normaal gesproken een regressie van de symptomen. Het spontane herstel is permanent en vereist geen medische zorg. Als er andere psychische stoornissen aanwezig zijn, verslechtert het vooruitzicht op herstel. Vooral bij persoonlijkheids- of affectieve stoornissen neemt de kans op herstel af. Therapieën duren vaak meerdere jaren. In sommige gevallen is er geen remedie. In psychotherapie, patiënten leren leven met de symptomatologie. Derealisatie is geïntegreerd in het dagelijks leven en leidt tot verlichting voor de patiënt. Vermijden spanning en het handhaven van een basale optimistische houding verbetert de prognose van de patiënt. Gezond omgaan met de obstakels van het dagelijks leven en een goed beheer van levenscrises helpen ook bij het versterken van het welzijn en het verminderen van symptomen.
het voorkomen
Omdat emotioneel stressvolle situaties in ieders leven voorkomen, kan derealisatie in dergelijke situaties niet op een manier worden voorkomen die succes belooft. Derealisatie en depersonalisatie zijn eigenlijk een bescherming van het organisme, vooral in stressvolle situaties.
Nazorg
In de meeste gevallen geen speciale mogelijkheden en maatregelen van een nazorg zijn beschikbaar voor de patiënt in het geval van een derealisatie. Daarom is de getroffen persoon voornamelijk afhankelijk van een zeer vroege diagnose en behandeling van de ziekte om verdere complicaties en ongemak te voorkomen. Een directe en oorzakelijke behandeling van deze ziekte is meestal niet mogelijk, aangezien de oorzaak onbekend is. Daarom, de maatregelen van een nazorg zijn ook maar zeer beperkt of helemaal niet mogelijk. De behandeling wordt uitgevoerd met behulp van medicatie en door middel van psychologische behandeling. De patiënt dient op de juiste dosering van de medicatie te letten en bij twijfel contact op te nemen met een arts. De hulp en steun van vrienden of familie kan ook erg nuttig zijn om verdere verstoringen te voorkomen. De nabestaanden moeten zich vertrouwd maken met derealisatie en de ziekte leren begrijpen, ook al kunnen ze er niet direct doorheen komen. Ook contact met andere lijders aan derealisatie kan bij dit proces zeer nuttig zijn. In ernstige gevallen kunnen familieleden de patiënt ook overtuigen om een behandeling in een gesloten instelling te ondergaan. In de meeste gevallen vermindert de ziekte de levensverwachting van de patiënt niet.
Wat u zelf kunt doen
Derealisatie, met een vervreemde perceptie van de omgeving, kan de kwaliteit van leven van de getroffenen aanzienlijk verminderen. Bij de hart- van de stoornis derealisatie is een dissociatief verstoorde zelfervaring. Om het lijden van de aandoening te verlichten, worden strategieën aanbevolen die de aandacht van de getroffen persoon in het hier-en-nu vestigen. Vooral bij prikkeling van de zintuigen, wat op korte termijn kan worden gezien als verlichting, kan de kloof tussen de patiënt en zijn werkelijkheidsbeleving worden verkleind. Parfums worden vaak gebruikt om het gevoel van te stimuleren geur, terwijl gekruid voedsel zoals mosterd-, chilipepers en zelfs zuur voedsel zoals citroenen worden gebruikt om het gevoel van te stimuleren smaak Als u uw gehoor wilt irriteren, kunt u hard in uw handen klappen, luisteren naar stimulerende muziek of in een lawaaierige omgeving zijn. Pijn prikkels die in kleine doses aan zichzelf kunnen worden toegebracht, hebben een positief effect op de beleving van patiënten. Patiënten moeten in het dagelijks leven altijd zintuiglijke ervaringen hebben die ze kunnen ervaren zonder de noodzaak van onthechting. Zintuiglijke ervaringen kunnen plaatsvinden in de vorm van aanraking, maar ook door naar aangename muziek te luisteren of door ontspannende baden te nemen met geurige badessenties. Zelfs de bewuste, bewuste consumptie van heerlijk voedsel kan door de getroffen persoon worden ervaren als een nuttige ervaring en kan een grote hulp zijn bij derealisatiestoornissen.
