Bijbehorende symptomen
Geïsoleerde spierzwakte komt vrij zelden voor. Het komt veel vaker voor dat er naast spierzwakte ook spiertrekkingen en verstoringen van het bewustzijn, lopen, slikken, zien en spreken optreden als gevolg van spierzwakte. Met banale oorzaken zoals een magnesium tekort, spierzwakte gaat ook gepaard met spier krampen.
Over het algemeen zijn de symptomen die gepaard gaan met spierzwakte altijd gerelateerd aan de feitelijke ziekte of de trigger. Daarom kan een zeer breed spectrum aan begeleidende symptomen optreden. Een eerste voorbeeld is een slechte werking van de schildklier (=hypothyreoïdie).
Hier is spierzwakte slechts een van de vele symptomen. Daarnaast klachten zoals gewichtstoename, constipatie, een vertraagd hart- tarief (bradycardie) en gebrek aan drive komen vaak voor. Het lichaam wordt in veel opzichten vertraagd en beperkt in zijn activiteit en prestaties, om zo te zeggen.
Bovendien kan de zogenaamde "neonatale myasthenie", dwz spierzwakte bij het pasgeboren kind als gevolg van een auto-immuunziekte, leiden tot zwakke zuigkracht, hangende oogleden en onvoldoende ademhaling. Ten slotte, begeleidende symptomen in de context van de lange termijn cortisone therapie moet als voorbeeld worden genoemd. cortisone wordt beschouwd als een medicijn met veel bijwerkingen, wat betekent dat het naast spierzwakte ook kan leiden tot klachten zoals glaucoma (= groen staar), hartkloppingen en, bij kinderen, groeiremming. cortisone verzwakt ook de immuunsysteem, wat overeenkomstige gevolgen heeft.
Op oudere leeftijd tast cortisone niet alleen de spieren aan maar ook de botstabiliteit, waardoor osteoporose waarschijnlijker. Niet alle spiertrekkingen zijn hetzelfde. Ze bieden een breed scala aan mogelijke oorzaken voor soms onschadelijk spiertrekkingen maar ook voor ernstige ziekten.
Doorslaggevend is de intensiteit van de spiertrekkingen, maar ook de frequentie, dat wil zeggen of de spiertrekkingen regelmatig of eerder sporadisch voorkomen. Afhankelijk van hoeveel spierweefsel er bij de spiertrekkingenis het niet alleen merkbaar voor de getroffenen, maar voor buitenstaanders is het zelfs herkenbaar als beweging. Goedaardige spiertrekkingen komen bijvoorbeeld vaak voor in stressvolle levensfasen, bij hypoglykemie, magnesium tekort of als bijwerking van medicatie.
Dergelijke spiertrekkingen zijn slechts voorlopig onaangenaam en verdwijnen zodra de triggerende factoren worden verminderd of geëlimineerd. Spierzwakte komt in deze context niet voor. De combinatie van spiertrekkingen en verzwakking of zwakte na spiertrekkingen van bepaalde spieren kan samenhangen met ernstige ziekten.
Een voorbeeld is amyotrofische laterale sclerose, een degeneratieve aandoening zenuwstelsel ziekte waarbij spiertrekkingen komt klassiek voor. In het verdere verloop van de ziekte is spierzwakte als gevolg van spieratrofie de meest voorkomende oorzaak, die kan aanhouden tot verlamming. Spiertrekkingen moeten door een arts worden opgehelderd als ze gedurende een langere periode aanhouden zonder een banaal verband zoals stress of extreme spanning.
Om de oorzaak van een spierzwakte te kunnen achterhalen, is het belangrijk dat de arts eerst een uitwerking neemt medische geschiedenis (anamnese). Vragen die behulpzaam kunnen zijn bij het stellen van een diagnose zijn onder meer: sinds wanneer de spierzwakte bestaat, welke spieren deze aantast, of er een specifieke gebeurtenis (zoals een ongeval) was die direct aan de spierzwakte voorafging, of er andere klachten zijn bijvoorbeeld sensorische stoornissen), of er medicijnen zijn die regelmatig worden ingenomen en of de patiënt lijdt aan bekende reeds bestaande aandoeningen (zoals suikerziekte mellitus, multiple sclerose of anderen). Na de anamnese zal de arts afhankelijk van de verdenking verder onderzoek doen.
Enerzijds een fysiek onderzoek is van groot belang. Hier wordt precies de resterende kracht in de spieren gecontroleerd, mogelijke sensorische stoornissen opgezocht en reflexen worden gecontroleerd. Bovendien een bloed test kan voor veel mensen nuttig zijn.
Meer bijzondere onderzoeksmethoden zijn gerechtvaardigd als er een gefundeerde aanname is van bepaalde ziekten. Deze omvatten beeldvormende procedures zoals computertomografie (CT) of magnetische resonantie beeldvorming (MRI), verwijdering van spierweefsel (spierbiopsieën), elektromyografie (EMG), een onderzoek van het hersenvocht (door middel van liquor prik), elektroneurografie (ENG) of electroencephalography (EEG). Daarnaast kan het nuttig zijn om een genetische test uit te voeren of het onderzoek te laten doen door een specialist, zoals een oor, neus- en keelspecialist of een oogarts.
