Associatieve loslating kenmerkt de REM-droomfase bij gezonde individuen. Systematische denkpatronen worden opgeschort tijdens associatieve loslating, en hersenen gebieden interageren niet-systematisch affectief. Als een ziektesymptoom kenmerkt associatieve loslating waanstoornissen zoals schizofrenie.
Wat is associatieve loslating?
Psychologie en psychoanalyse gaan ervan uit dat mensen de eenvoudigste elementen in de vorm van zintuiglijke indrukken in verband brengen leren processen. In deze context zijn associaties verbindingen van twee of meer werkelijk geïsoleerde inhouden van de psyche die elkaar activeren tijdens de daaropvolgende herinnering en een keten van associaties stimuleren. Dienovereenkomstig vereniging leren is stimuluskoppeling waarbij naast cognitieve koppelingen ook biologische basisvormen van leren betrokken zijn, zoals gewenning en conditionering. Wanneer associatieve loslating optreedt, wordt het associatieve denken van een persoon en leren is beperkt. Dit betekent dat cognitief zinvolle of gecontroleerde koppelingen van gedachteninhoud niet langer kunnen voorkomen. Eerdere denkregels, denkstructuren en denkprogramma's zijn in een huidige situatie niet langer beschikbaar voor patiënten met associatieve loslating. Associatieve loslating toont effecten op verschillende delen van de persoon. Zo ontstaan gelijktijdig symptomen op het gebied van denken, handelen en voelen. Niet alleen kenmerkt associatieve loslating een breed scala aan aandoeningen met waanvoorstellingen. Ook is het proces van associatieve loslating gerelateerd aan kunstprocessen. De associatie van het genie van waanzin komt voort uit deze gemeenschappelijkheid.
Oorzaken
Eugen Bleuler gebruikte associatief ontspanning om centrale verschijnselen van te beschrijven schizofrenie In het oorzakelijke kader van schizofrenie, schreef hij de symptomen van formele denkstoornissen en karakteristieke affectstoornissen toe aan associatieve versoepeling. Associatieve loslating, naast schizofrenie, kan causaal verband houden met stoornissen in de impulsbeheersing en manieën. Bovendien is het drugsgebruik van cannabis en klassieke hallucinogenen zoals LSD leidt soms tot associatieve versoepeling. Freud beschreef voor de droomtoestand ook een hoge uitwisseling van affecten en een cognitief niet langer begrijpelijke toewijzing van individuele inhouden. Ook dit fenomeen komt uiteindelijk overeen met associatieve versoepeling. Dus de primaire oorzaak van associatieve loslating van de hersenen kan worden gegeneraliseerd als een verslechtering van de ordening of cognitief stabiliserende controle. Het effect van deze stoornis ontneemt affectieve patronen van associatieve herinnering en leidt tot een grotere uitwisselbaarheid van affect. Nieuwe patronen kunnen neurale fixatie krijgen in de staat van cognitieve loslating, waardoor ze veranderen hersenen processen op de lange termijn.
Symptomen, klachten en tekenen
Associatieve loslating gaat gepaard met een verscheidenheid aan verschijnselen. Getroffen personen vertonen vaak een grillige aandacht. Typische werkingspatronen worden tot ontbinding gebracht. Werkprocessen worden niet meer naar behoren uitgevoerd. Associaties zijn niet langer op betekenis gebaseerd, maar eerder op geluid. Grammaticale structuren lossen langzaam op. Het denken wordt steeds grilliger en wordt vaak onderbroken door het afscheuren van gedachten, ideeënvlucht of tussenwerpsels. De spraak van de patiënten lijkt onsamenhangend. Ze spreken vaak verkeerd of creëren min of meer onbegrijpelijke woordneologismen. Gerelateerd aan het pathologische fenomeen van associatieve losheid zijn vrije associaties, die gebruikelijk zijn in de context van psychoanalyse, in de context van surrealisme en in de context van brainstormen. Bij associatieve loslating vindt het opgeven van systematische gedachteninhoud echter niet langer bewust of voor een beperkte periode plaats, maar vindt het niet-invloedrijk plaats en gebeurt het meestal in combinatie met waanvoorstellingen. Als formele denkstoornis maakt associatieve versoepeling in de eerste plaats inhoudsgerelateerde denkstoornissen zoals wanen mogelijk. Zonder structuur en controle van denkprocessen kan realiteitstoetsing niet meer plaatsvinden.
Diagnose en verloop
De diagnose associatieve loslating wordt meestal gesteld door een psycholoog. Gewoonlijk wordt het symptoom geraadpleegd als bewijs van ziekte in de context van de diagnose van bovengeschikte ziekten. Bij de diagnose moet de psycholoog associatieve losheid onderscheiden van het hogere niveau, het uiteenvallen van hele denkpatronen. Het onderscheid met waanvoorstelling speelt ook een rol bij de diagnose. Aan de andere kant, associatief ontspanning kan ook een beginnende waanvoorstelling zijn. De prognose voor patiënten met associatieve loslating hangt af van de oorzakelijke ziekte. Specifiek, bij schizofrenie, ontwikkelt loslating zich in bijna alle gevallen tot waanvoorstellingen.
Complicaties
In de meeste gevallen zorgt associatieve loslating ervoor dat de patiënt verschillende psychologische symptomen ervaart. In de meeste gevallen is het voor de getroffen persoon niet meer mogelijk om bepaalde taken uit te voeren of daarbij de handeling van een ander te volgen. Zelfs de vorming van grammaticaal correcte zinnen is slechts moeilijk mogelijk, zodat het dagelijkse leven van de patiënt ernstig wordt beperkt. Gedachten dwalen vaak af en zijn er ernstig spraakstoornissen In de regel merkt de patiënt zelf niet dat hij lijdt aan associatieve versoepeling, maar hij is onbegrijpelijk voor andere mensen vanwege de spraakstoornissen Er is een ernstig verlies van de werkelijkheid en gewone denkprocessen zijn niet meer mogelijk. De kwaliteit van leven lijdt enorm onder de ziekte. De behandeling van associatieve loslating vindt plaats bij een psycholoog. Als de patiënt een gevaar vormt voor zichzelf of voor andere mensen, kan dit ook in een gesloten kliniek worden gedaan. Bij de behandeling wordt in de meeste gevallen ook medicatie gebruikt. Als de klacht te wijten is aan drugsmisbruik, moet de intrekking worden uitgevoerd. Hiervoor staan ook verschillende klinieken voor de patiënt ter beschikking. Bij vroege behandeling is er altijd een positief verloop van de ziekte.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Associatieve loslating wordt meestal gediagnosticeerd door een psycholoog. Iedereen die de aandoening bij zichzelf of bij anderen vermoedt, moet snel een arts raadplegen. Deze laatste kan bepalen of het inderdaad om associatieve loslating gaat en vervolgens de oorzakelijke aandoening diagnosticeren. Als symptomen van schizofrenie of waanvoorstellingen toenemen, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Dit is vooral het geval als bij de persoon al de diagnose is gesteld geestesziekte Iedereen die een verandering in bewustzijn opmerkt na drugsgebruik (vooral cannabis en klassieke hallucinogenen zoals LSD en DMT) bespreken dit met hun huisarts of een psycholoog. Eventuele veranderingen in het bewustzijn moeten ook snel worden opgehelderd in het geval van bestaande manieën of lichamelijke ziekten. Een associatieve loslating duidt bijna altijd op een ernstig verloop van de oorspronkelijke ziekte. Onmiddellijke medische opheldering is ook belangrijk om het toenemende verlies van de werkelijkheid en de spraakstoornissen die er vaak bij horen. In elk geval moet een arts worden geraadpleegd wanneer associatief losraken wordt vermoed.
Behandeling en therapie
Behandeling van patiënten met associatieve loslating hangt voornamelijk af van de oorzaak. Schizofrenie kan in veel gevallen worden verlicht door administratie van antipsychotica. Tijdig ingrijpen is in dit geval bijzonder cruciaal. Beginnende waanvoorstellingen kunnen worden verzacht of zelfs vertraagd. In het geval van associatieve loslating in de context van manie, neuroleptica worden vaak gegeven bij acute therapie om de effecten van neurotransmitters te dempen en zo de uitwisselbaarheid van affecten te blokkeren. Op de lange termijn krijgen manici medicijnen zoals lithium zouten, wat toekomstige afleveringen kan temperen en vertragen. Als associatieve versoepeling optreedt in de context van drugsmisbruik, kan dit fenomeen het begin van door drugs geïnduceerd zijn psychose Zelfs terugtrekking kan het proces in veel gevallen niet stoppen. Psychose kan zich zelfs bij huidige volledige onthouding ontwikkelen als een laat gevolg van drugsmisbruik. Alle associatieve loslating is nauwelijks te behandelen, vooral wanneer hersenprocessen al permanent zijn veranderd. In dergelijke gevallen ondersteunend therapie wordt aangegeven, wat idealiter de kwaliteit van leven en het dagelijks bestaan van de patiënt verbetert.
Vooruitzichten en prognose
De vooruitzichten op herstel na een associatieve versoepeling worden niet gegeven. Op basis van de huidige wetenschappelijke kennis wordt de hersenschade als onomkeerbaar beschouwd en kan deze niet worden hersteld met bestaande medische opties. In de meeste gevallen gaat de ziekte gepaard met een andere gediagnosticeerde onderliggende ziekte. De administratie van medicatie of therapie bij getroffen patiënten is daarom afgestemd op de andere ziekten. Het doel is hier verlichting van de symptomen te bewerkstelligen en de kwaliteit van leven te optimaliseren. In sommige gevallen, cognitieve training slaagt bij de patiënt. Dit leidt tot een algehele verbetering van geheugen prestaties en heeft positieve effecten op het terugroepen van bestaande informatie. Desalniettemin zijn de behaalde resultaten beheersbaar en vertegenwoordigen ze slechts een minimale verlichting van associatieve loslating. De focus van de behandeling ligt op een holistische verbetering van het bestaande potentieel van de patiënt. De ontwikkeling van de persoonlijkheid, een deelname aan het sociale en maatschappelijke leven of een bevrijding uit het bestaande alcoholisme zowel specifiek als medisch behandeld worden. Omdat associatieve loslating onder de gegeven omstandigheden niet kan worden genezen, concentreren artsen en therapeuten zich op de gebieden in het leven van de patiënt waar ze een aanzienlijke verbetering kunnen bereiken in volksgezondheid voor de patiënt.
het voorkomen
Associatieve loslating door alcohol-en drugsmisbruik kan worden voorkomen in de vorm van onthouding. Omdat het fenomeen echter ook kan optreden in de context van schizofrenie en manie, enkele volledig uitgebreide preventieve maatregelen bestaan. Vooral schizofrenie is een ziektebeeld waarvan het optreden naast biologische factoren ook verband houdt met toxische factoren, hormonale factoren, immunologische, perinatale en psychosociale factoren. Deze kunnen niet allemaal worden voorkomen.
Follow-up
Hersenschade veroorzaakt associatieve loslating. Deze worden niet als geneesbaar beschouwd, daarom kan nazorg herhaling niet voorkomen. In plaats daarvan gebruiken artsen doorlopende behandelingen om te proberen het dagelijkse leven van hun patiënten te normaliseren en complicaties uit te sluiten. De eerste diagnose wordt meestal gesteld door psychologen en psychiaters. Ze organiseren ook geplande nazorg. In de meeste gevallen wordt medicatie gebruikt om te proberen de typische symptomen te stoppen. Sommige aandoeningen zijn terug te voeren op drugsmisbruik. Een therapeutische benadering is er dan op gericht om eerst weg te komen van deze verslavende middelen. Dit betekent in veel gevallen dat het eerdere sociale contact moet worden stopgezet. Dit komt niet in de laatste plaats doordat de naasten van de patiënt soms het schadelijke gedrag aanmoedigen. In de praktijk associatief ontgifting wordt vaak geassocieerd met ups en downs. Dit betekent dat herstelfasen worden gevolgd door crises. In het proces, associatief ontspanning betekent dat de getroffenen zich niet eens bewust zijn van hun aandoening. Als er een ingrijpend verlies van de werkelijkheid optreedt, kan de lijder zichzelf of anderen ernstig letsel toebrengen. In dergelijke situaties zijn de familieleden van groot belang. Het is hun taak om de patiënt aan te moedigen om naar de dokter te gaan. Dit is niet altijd gemakkelijk. In zijn eigen realiteit ziet de getroffen persoon zichzelf immers niet als ziek.
Wat u zelf kunt doen
Wat patiënten zelf kunnen doen om hun te verbeteren voorwaarde bij associatieve loslating hangt af van de oorzaak van de aandoening. Associatieve loslating kan het gevolg zijn van aanhoudend misbruik van geestverruimend drugs Regelmatig gebruik van cannabis en hallucinogenen zoals LSD is in deze context bijzonder riskant. Getroffen personen moeten daarom stoppen met het gebruik van deze stoffen bij de eerste tekenen van mentale beperking en onmiddellijk een arts raadplegen. Als er al een afhankelijkheid van is drugs of als de patiënt om andere redenen het verbruik niet kan beheersen, moet de therapie onmiddellijk worden gestart. Als drugsgebruik wijdverbreid is in de sociale omgeving, moet het contact met deze groep mensen worden stopgezet of beperkt. Het sociale isolement dat hiermee vaak gepaard gaat, kan worden verlicht door uitwisselingen met andere getroffen personen in lokale zelfhulpgroepen of virtueel op internet. Vaak zijn de getroffenen zelf niet op de hoogte van hun aandoening. Het is dan de taak van de gezinsomgeving om de patiënt te confronteren met zijn of haar ziekte en hem of haar te overtuigen van de noodzaak van een doktersbezoek. Dit is vaak een uitdaging die veel geduld vergt van de nabestaanden. Als de patiënt totaal onbegrepen is, kunnen ernstige aandoeningen, in het bijzonder een vergaand verlies van de werkelijkheid, die de patiënt zelf in gevaar brengt of hem gevaarlijk maakt voor anderen, eveneens een gedwongen opname in een gesloten instelling noodzakelijk maken.
