Bij aangeboren kniedislocatie zijn de onderbenen van de patiënt gedraaid en hun kniegewricht oppervlakken maken onvoldoende contact. Niet-invasieve rekoefeningen zijn nu beschikbaar als therapeutisch maatregelen Alleen in extreme gevallen moet het gewricht operatief worden verplaatst.
Wat is een aangeboren kniedislocatie?
Geneeskunde verwijst naar een ontwrichting wanneer er een volledig of onvolledig verlies van contact tussen twee gewrichtsoppervlakken is. Bijgevolg is een aangeboren kniedislocatie een aangeboren gewrichtsafwijking in de knie. Dit fenomeen betreft dus het scheenbeen en het dijbeen. De slechte uitlijning resulteert in hyperextensie van de kniegewricht. De dij spieren worden verkort en de knieschijf verschuift naar buiten. Vaak ontbreken de kruisbanden of treden valgus- en rotatieafwijkingen op. Chatelain beschreef deze vorm van luxatie voor het eerst in de 19e eeuw. In sommige gezinnen lijkt een familiale accumulatie te zijn waargenomen. Over het algemeen is er echter geen praten van daadwerkelijke erfelijkheid. De prevalentie van aangeboren knieluxatie is naar verluidt ongeveer 1.5 per 100,000 pasgeborenen. Ontwrichting van de knie is dus een relatief veel voorkomend verschijnsel.
Oorzaken
Congenitale knieluxatie komt vrij sporadisch voor. De exacte oorzaken van de misvorming zijn nog niet definitief onderzocht. De medische wetenschap gaat ervan uit dat hyperextensie posities van de benen in de baarmoeder een oorzakelijke rol kunnen spelen. Fibrose is ook een mogelijke oorzaak. Dit geldt in het bijzonder voor fibrose van de quadriceps femoris-spier (vierkoppige dij spier). Omdat mensen met een aangeboren dislocatie van de knie vaak de kruisbanden missen, wordt aan dit fenomeen ook causale aandacht besteed. Niettemin is spierfibrose als gevolg van hypergestrekte posities in de baarmoeder de meest waarschijnlijke oorzaak. In tegenstelling tot de ontbrekende kruisbanden, komt fibrose inderdaad voor bij alle patiënten met een aangeboren kniedislocatie. De aangeboren misvorming kan ook optreden in de context van verschillende syndromen. Patiënten met het Larsen-syndroom en Downsyndroomworden bijvoorbeeld vaak beïnvloed door de misvorming. In deze gevallen kan het fenomeen ook een erfelijke component hebben.
Symptomen, klachten en tekenen
Het belangrijkste symptoom van een aangeboren dislocatie van de knie is met het blote oog te zien. De patiënt is lager been is gedraaid vanwege de misvorming, en de dij spier wordt in meer of mindere mate verkort. Het verdraaien van het lagere been is een ontwrichting van de kniegewricht, waarin de onderbeen schuift naar voren. Meestal treedt de misvorming eenzijdig op, maar er zijn ook bilaterale varianten waargenomen. De bilaterale vorm lijkt voornamelijk voor te komen als onderdeel van syndromen. Als de aangeboren dislocatie van de knie daadwerkelijk optreedt in de context van een syndroom, gaat de manifestatie gepaard met verschillende symptomen. De bijbehorende symptomen zijn dan afhankelijk van de aard van de ziekte van oorsprong. Bij het Larsen-syndroom treden bijvoorbeeld meerdere dislocaties op. Dysplasieën van het skelet komen ook voor. Bij syndromen zoals het Zellweger-syndroom zijn op hun beurt niet alleen skelet- en gewrichtsafwijkingen aanwezig, maar ook hersenen en interne organen.
Diagnose en verloop
Aangeboren kniedislocatie kan onmiddellijk na de geboorte worden herkend door visuele diagnose. De typische verdraaiing van de onderste been is voldoende voor een definitieve diagnose. Er wordt vaak echografie uitgevoerd, die informatie geeft over de exacte positie van de patella. Röntgenfoto's kunnen ook botveranderingen laten zien die net zo typerend zijn voor kniedislocatie als de gedraaide positie van de onderbeen Om de aanwezigheid van een syndroom uit te sluiten, vinden naast ultrageluid en röntgenstraal examen. Het beloop van een knie-dislocatie is sterk afhankelijk van de timing van de therapeutische interventie. Om deze reden bevelen artsen meestal een interventie aan zo snel mogelijk nadat de diagnose is gesteld. Hoe eerder de ontwrichting wordt hersteld, hoe minder bewegingsbeperkingen er in het verdere leven van de patiënt overblijven. In de meeste gevallen resulteert de dislocatie in tenminste een ietwat beperkt vermogen om de onderbeen, maar dit belet de getroffen persoon niet om zich te verplaatsen. Als er naast de ontwrichting schade is aan het kapselapparaat, spreken artsen meestal van een wat minder gunstige prognose.
Complicaties
Aangeboren kniedislocatie is een pijnlijke knie-malpositie die kan leiden tot acute gevolgen. Normaal gesproken is de knieschijf zit onwrikbaar en geplaatst door ligamenten. Bij knieluxatie springt het echter uit het vooraf bepaalde glijbaan naar de buitenkant van de knie. In de meeste gevallen schuift het vanzelf weer in de juiste positie. Als patiënten het symptoom negeren, stapelen zich complicaties op na elke ontwrichting. Het gewricht zwelt op en is chronisch osteoartritis kan zich ontwikkelen. tevens de pijn kan zo ernstig worden dat lopen en staan zonder problemen onmogelijk wordt. Het been knikt letterlijk bij het kniegewricht. Het symptoom doet zich voor rond de leeftijd van 20 jaar. Vrouwen hebben meer kans om getroffen te worden dan mannen. De ontwrichting van de knieschijf overbelast de ligamenten, fijn weefsel, kraakbeen en bot. Als het symptoom niet vroegtijdig wordt behandeld, ligamenten en kraakbeen kunnen scheuren, wat kan leiden tot ernstige schade aan het ondersteunende apparaat en pijn dat strekt zich uit tot het dijbeen. De medische diagnose wordt gesteld door middel van röntgenfoto's of MRI. De resulterende bot- en ligamentschade wordt operatief gerepareerd. Een volgende fysiotherapeutische maatregel helpt de getroffen persoon om zijn kniegewricht weer te kunnen belasten. Afhankelijk van de ernst van de bevindingen moet een speciale beugel worden gedragen. Getroffen personen met een aangeboren dislocatie van de knie moeten daarom hun bovenbeenspieren regelmatig trainen om het risico op complicaties te verkleinen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Een aangeboren dislocatie van de knie wordt meestal direct na de geboorte vastgesteld. De behandelend arts zal de ouders informeren over de misvorming en hen doorverwijzen naar een pediatrisch orthopedisch centrum voor verdere behandeling. In de meeste gevallen is het mogelijk om de knieluxatie orthopedisch te corrigeren maatregelen Of er daarna nog een operatie nodig is, hangt onder meer af van de ernst en lokalisatie van de misvorming. Verder medisch maatregelen zijn bijvoorbeeld nodig als een redressie-cast, dwz handmatige correctie, geen bevredigend resultaat oplevert. De exacte procedure verschilt van geval tot geval. Ouders dienen daarom regelmatig de verantwoordelijke arts te raadplegen en alle medische opties te overwegen. Als functionele stoornissen van de aangedane knie optreden op latere leeftijd, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. De getroffen persoon heeft soms zelf therapeutische ondersteuning nodig, aangezien de soms optredende loopstoornissen kunnen leiden tot sociale uitsluiting en vervolgens tot psychische problemen. Normaal gesproken zijn er echter geen gevolgen op de lange termijn te verwachten bij een snelle behandeling.
Behandeling en therapie
Verkeerde uitlijning kan relatief effectief worden behandeld volgens de huidige stand van de geneeskunde. Bij patiënten met een aangeboren kniedislocatie wordt de behandeling uitgevoerd in een pediatrisch orthopedisch centrum. Het doel van therapie is om het gedraaide gewricht te verplaatsen, waarbij de mobiliteit van de betrokken persoon zoveel mogelijk wordt hersteld. Vaak is hiervoor geen operatie nodig. Stretching kan in sommige omstandigheden al het gewenste effect hebben. De patiënt wordt meestal onder geplaatst anesthesie om de verkorte dijbeenspier te strekken. Dit anesthesie is vooral belangrijk gezien de jonge leeftijd van de patiënt. Een redressiegips kan worden gebruikt om de positie van het gedraaide gewricht te beïnvloeden. In de regel worden regelmatig echografische voortgangscontroles uitgevoerd, waarbij het eerdere succes van de gezamenlijke herpositionering wordt geregistreerd. Als er geen bevredigende resultaten kunnen worden bereikt via een redressie-cast, worden vaak chirurgische maatregelen overwogen. In dit opzicht bijvoorbeeld chirurgische verlenging van de quadriceps kan worden overwogen. De exacte procedure voor chirurgische spierverlenging is afhankelijk van het individuele geval. Er zijn verschillende procedures mogelijk. De mate van vervorming, evenals de kwaliteit van het kapselapparaat, kunnen bijvoorbeeld een rol spelen bij de keuze van de chirurgische ingreep.
Vooruitzichten en prognose
Door deze klacht zijn er in de meeste gevallen relatief ernstige beperkingen in de beweging van de patiënt. Het onderbeen van de aangedane persoon wordt daarbij meestal ernstig verdraaid, wat eveneens resulteert in een verkorting van de dijbeenspier. Dit resulteert in een ernstige verkeerde positie, zodat de gewone activiteiten in het dagelijks leven aanzienlijk worden bemoeilijkt door deze ziekte. Depressie of andere psychologische stoornissen als gevolg van de beperkingen. Het is meerdere keren voorgekomen dat vooral kinderen door de verkeerde positie worden geplaagd. Deze ziekte kan ook leiden tot aanzienlijke beperkingen en vertragingen bij schoolsporten of in de ontwikkeling van het kind. De ziekte wordt behandeld met behulp van verschillende therapieën of door chirurgische ingrepen. Dit kan de meeste symptomen beperken, zodat er geen significante beperkingen zijn in het dagelijkse leven van de patiënt. De levensverwachting van de getroffen persoon wordt ook niet verminderd door deze ziekte. De voorwaarde geneest niet vanzelf, zodat er zonder behandeling zelfs op volwassen leeftijd ernstig ongemak en beperkingen kunnen zijn. De kwaliteit van leven van de getroffen persoon wordt daardoor in de regel sterk verminderd.
het voorkomen
Aangeboren kniedislocatie kan niet worden voorkomen. Omdat de behandelingsopties nu echter vergevorderd zijn, zijn er tegenwoordig nauwelijks beperkingen die de kwaliteit van leven van de getroffen persoon aanzienlijk verminderen.
Nazorg
Knie-dislocatie is aangeboren. Het kan worden gecorrigeerd door therapieën of operaties in de mate dat er nauwelijks beperkingen zijn in het dagelijks leven. Herhaling van kniedislocatie met significante effecten is daarom uitgesloten. Nazorg moet daarom andere doelen nastreven. Het doel is om de mobiliteit in het dagelijks leven te behouden. Volledige genezing is niet altijd mogelijk. Soms blijft er een beperkt vermogen om te buigen over. Dit hoeft echter geenszins leiden aan grote beperkingen in privéleven en werk. Het is eerder belangrijk dat patiënten leren omgaan met de resterende misvorming. Fysiotherapeuten geven oefeningen. Patiënten kunnen bijvoorbeeld hun dijbeenspieren versterken. Hiervoor is een reeks hometrainers geschikt. Patiënten moeten ook de beenmobiliteit permanent behouden. Korte wandelingen moeten in het dagelijks leven worden geïntegreerd. Het is niet ongebruikelijk dat kinderen last hebben van knieluxatie. Ze worden regelmatig blootgesteld aan plagerijen lichamelijke opvoeding klassen. Dit voorwaarde kan een psychische stoornis veroorzaken die zelfs na een succesvolle behandeling aanhoudt. Een arts schrijft het dan regelmatig voor therapie om een verminderd gevoel van eigenwaarde weer op te bouwen. Artsen stellen bij de geboorte eerst een ontwrichting van de knie vast. Röntgenfoto's en ultrageluid onderzoeken zijn handig voor doorlopende documentatie van het voorwaarde.
Hier is wat u zelf kunt doen
Het beste wat u in het dagelijks leven kunt doen, is continu lichte sporten beoefenen. Thuis wordt aangeraden om twee tot drie keer per week te trainen op een hometrainer op een laag niveau. Dit versterkt de dijbeenspier, die verantwoordelijk is voor het volgen van de knieschijf. Oefening helpt ook bij het ontwikkelen van een gevoel van het juiste bewegingsbereik van de flexor en extensor. Wandelen in het bos en kleine boodschappen doen, helpt de beenmobiliteit te behouden en kan gemakkelijk worden opgenomen in het dagelijks leven. Bij het schoonmaken of opmaken van een bed is het handig om een kniematje aan te schaffen en deze eronder te leggen. Dit ontlast het gewricht en er is geen hulp van buitenaf nodig voor deze activiteiten. Om alle bewegingsprocessen gemakkelijker te maken, is het handig om de handen als hulpmiddel te gebruiken. Bij het zitten of opstaan is het aan te raden om het gewicht erop te verschuiven en te kunnen zitten of staan door middel van afzetten of demping. In het geval van pijn in het dagelijks leven is het raadzaam stil te staan en de patellageleiding handmatig te testen en indien nodig te corrigeren. In de meeste gevallen is het dan mogelijk om zonder problemen verder te lopen. Bij nachtelijke problemen is het raadzaam om wrongel op de knie te smeren en een los verband aan te brengen. De meest comfortabele en minst pijnlijke slaaphouding is op de maag.
