Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom is een relatief zeldzame ziekte, maar vormt een enorme bedreiging voor het leven van de getroffen persoon. Om deze reden is het enorm belangrijk dat - eenmaal gediagnosticeerd - onmiddellijk een intensieve medische behandeling wordt gegeven.
Wat is het Waterhouse-Friderichsen-syndroom?
De medische professie beschrijft als het Waterhouse-Friderichsen-syndroom een toestand van schokken veroorzaakt door bacteriële toxines (toxines), die voornamelijk direct wordt veroorzaakt door de bacteriën Vervolgens is er een enorme consumptie van stollingsfactoren (zogenaamde consumptie coagulopathie), zodat delen van het weefsel (hemorragische necrose) van de bijnierschors afsterven. De dood resulteert in bacterieel bloed vergiftiging (meningokokkensepsis Bij het eerste teken van een mogelijk Waterhouse-Friderichsen-syndroom moet onmiddellijk contact worden opgenomen met een arts. Als de behandeling wordt uitgesteld of helemaal niet wordt ontvangen, is het sterftecijfer honderd procent.
Oorzaken
Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom wordt veroorzaakt door een enorme afgifte van gifstoffen; de gifstoffen worden geproduceerd door bacteriën Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom is voornamelijk het gevolg van meningokokken; echter, Haemophilus influenzae evenals pneumokokken kunnen soms ook verantwoordelijk zijn voor het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. Door het vrijkomen van gifstoffen worden vervolgens stollingsfactoren geactiveerd. Aldus worden talrijke trombi gevormd, die vervolgens de bloed schepen Bovendien treden ook massale bloedingen op; vooral die in de huid interne organen evenals direct op de slijmvliezen zijn zichtbaar. De patiënt gaat naar binnen schokken Hierdoor bloed verlies. Soms endotoxine schokken komt ook voor in de context van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom, dat de functies van de nieren, bijnieren, lever evenals longen.
Symptomen, klachten en tekenen
Klassieke symptomen zijn massale bloedingen direct in de huid de medische professie beschrijft dit voorwaarde as petechiën Bovendien kunnen intravitale doodsplekken (razend, koud gebieden van huid waar stagnatie van bloed optreedt) en mucosale bloedingen komen ook voor. Vervolgens observeert de arts ook klassiek symptomen van shock De nieren werken niet meer; de patiënt klaagt over zeer weinig of soms geen urineproductie. Bovendien lijdt de getroffen persoon aan kortademigheid, waardoor vervolgens de longen in shock raken. De patiënt krijgt geelzucht als gevolg van de lever in shock raken. Het lichaam vermindert geleidelijk de prestatie van de organen als onderdeel van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. Als de trombi een herseninfarct belemmeren schepenverschijnen neurologische afwijkingen. Met name slaperigheid en convulsies zijn mogelijk. De symptomen van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom verschijnen meestal binnen een paar uur. Bij de eerste tekenen moet onmiddellijk een medische professional worden gecontacteerd!
Diagnose en verloop van de ziekte
Het klinische beeld is de belangrijkste aanwijzing dat het het Waterhouse-Friderichsen-syndroom zou kunnen zijn. Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom moet zo snel mogelijk worden behandeld. Om deze reden, als er een lichte bloeding optreedt en zichtbaar is op de huid of als diarree en koorts optreden, moet onmiddellijk worden gedacht dat de patiënt het Waterhouse-Friderichsen-syndroom heeft. Bij de eerste tekenen moet onmiddellijk een medische professional worden gecontacteerd. De arts stelt een afwijking vast door middel van verschillende fibrinolyse- en stollingsonderzoeken; talrijke stollingsfactoren kunnen als enorm uitgeput worden beoordeeld. Verder is er een enorme reductie in leukocyten (witte bloedcellen een verdere indicatie wordt ook verminderd bloedplaatjes Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom eindigt vaak met de dood van de patiënt. Als de laatste te laat of helemaal niet wordt behandeld, is er geen overlevingskans. Om deze reden is onmiddellijke medische hulp essentieel.
Complicaties
Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom is levensbedreigend voorwaarde. Indien de voorwaarde wordt niet onmiddellijk behandeld met intensieve medische zorg, kunnen er ernstige complicaties optreden, waaronder het overlijden van de patiënt. De trombi die optreden als gevolg van geactiveerde stollingsfactoren kunnen ervoor zorgen dat bloed een back-up maakt in het aangetaste ledemaat. Als het stolsel de longen binnendringt, pulmonaal embolie kan voorkomen. bovendien bloedvergiftiging en / of permanente veneuze insufficiëntie kan optreden. Bovendien kan WFS enorme bloedingen veroorzaken die gepaard gaan met bloedarmoede en deficiëntiesymptomen. Bij het bloedverlies treedt shock op, die gepaard gaat met cardiovasculaire problemen en verdere complicaties. Als er een zogenaamde endotoxineshock optreedt, kan dit de functies van de interne organen en veroorzaken bijvoorbeeld lever mislukking en een nier infarct. Door ademnood kunnen de longen in shock raken. In het laatste stadium van de ziekte treden neurologische gebreken, convulsies en beroertes op. Medicijn therapie Met cefotaxim en penicilline kan bijwerkingen veroorzaken. Kunstmatige beademing draagt het risico op het ontwikkelen van luchtweginfecties. Infusie, zoals die worden gegeven om vloeistoffen en voedingsstoffen te geven, kunnen ook infecties en andere complicaties veroorzaken.
Wanneer moet je naar een dokter?
De getroffen persoon heeft altijd medische evaluatie en behandeling nodig voor het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. Vroegtijdige opsporing en behandeling van de ziekte heeft daarbij altijd een zeer positief effect op het verdere beloop en kan verdere complicaties en klachten voorkomen. Omdat het ook niet mogelijk is dat de ziekte zichzelf geneest, moet de getroffen persoon bij de eerste symptomen en klachten van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom contact opnemen met een arts. Een arts moet worden geraadpleegd als de getroffen persoon lijdt aan onderhuidse bloedingen. In de meeste gevallen ziet de huid er ook erg uit koud Evenzo kan ernstige kortademigheid wijzen op het Waterhouse-Friderichsen-syndroom als het zonder een bepaalde reden optreedt en niet vanzelf verdwijnt. Geelverkleuring van de huid kan ook wijzen op de ziekte en moet onmiddellijk door een arts worden onderzocht. Als het syndroom acute en levensbedreigende symptomen veroorzaakt, moet meestal altijd een spoedarts worden gebeld of het ziekenhuis worden bezocht. Over het algemeen is de ziekte echter te herkennen door een huisarts. De verdere behandeling zelf hangt af van de exacte manifestatie van de symptomen. De levensverwachting van de getroffen persoon wordt vaak beperkt door het Waterhouse-Friderichsen-syndroom.
Behandeling en therapie
Therapie moet zo snel mogelijk worden gestart. Na de diagnose start de arts een antibioticum therapie in het kader hiervan gebruikt de behandelende arts de werkzame stoffen cefotaxim net zoals penicilline G. Deze zorgen ervoor dat de infectie wordt bestreden. Dus, antibioticum behandeling maakt deel uit van de behandeling van de oorzaak van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. In aanvulling op antibioticum therapie moet de arts ook de shocktoestand van de patiënt behandelen; in dat geval is het symptoomcontrole van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. Het puur bestrijden van de oorzaken of symptomen lukt niet leiden tot succes. In het kader van symptoomcontrole zorgt de arts ervoor dat in de eerste plaats de tekenen van de shock worden behandeld. Dit betekent allereerst dat de getroffen persoon vocht nodig heeft, dat rechtstreeks via de aderen het lichaam moet binnendringen. Op deze manier kan de arts het gebrek daaraan van de patiënt compenseren volume Vervolgens wordt de patiënt beademd; dit is de enige manier waarop de zuur-base evenwicht evenals de elektrolytenbalans kan worden gebalanceerd. Hydratatie en ventilatie zijn de meest noodzakelijke indicaties, zodat de overlevingskans van de patiënt toeneemt. Als de arts massale bloedingen constateert, kan vers plasma en bloedplaatjesconcentraten worden toegediend. Er zijn momenteel geen andere behandelingsopties beschikbaar. Hoe eerder de diagnose wordt gesteld, hoe groter de overlevingskansen van de patiënt. Als het niet snel wordt behandeld, eindigt het syndroom in de dood.
het voorkomen
Tot op heden is er geen vaccin dat de meningokokkengroep voorkomt. Die groep vertegenwoordigt de belangrijkste veroorzaker van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom. Echter, antilichamen tegen de meningokokken worden later in het leven gevormd, zodat het lichaam wordt beschermd tegen een "invasie" van de bacteriën Om deze reden is het Waterhouse-Friderichsen-syndroom relatief zeldzaam. Er is een vaccin tegen hemophilus influenza en pneumokokken dat het Waterhouse-Friderichsen-syndroom kan voorkomen. Dit is een zogenaamd 6-voudig vaccin, dat al in de 3e levensmaand kan worden geïnjecteerd. Andere preventieve maatregelen zijn momenteel niet bekend.
Nazorg
In het geval van het Waterhouse-Friderichsen-syndroom zijn de opties en maatregelen voor directe nazorg zijn in de meeste gevallen aanzienlijk beperkt en in sommige gevallen zijn ze zelfs niet beschikbaar voor getroffen personen. Daarom moet de getroffen persoon idealiter in een vroeg stadium een arts raadplegen en ook een behandeling starten om het optreden van andere symptomen en complicaties te voorkomen. Er kan geen onafhankelijke genezing plaatsvinden, zodat de getroffen persoon altijd afhankelijk is van behandeling door een arts. Daarom moet bij de eerste tekenen een arts worden geraadpleegd. In de meeste gevallen kan het Waterhouse-Friderichsen-syndroom goed worden verlicht door de maatregelen of fysiotherapie of fysiotherapie. Door dit te doen, kunnen patiënten ook veel van de oefeningen thuis uitvoeren om het optreden van andere symptomen te voorkomen en de genezing te versnellen. Nazorg omvat in de meeste gevallen ook het slikken van verschillende medicijnen. Patiënten moeten ervoor zorgen dat ze de medicatie regelmatig en in de juiste dosering innemen om bijwerkingen te voorkomen. In veel gevallen beperkt het syndroom ook de levensverwachting van de getroffen persoon.
Wat u zelf kunt doen
Het Waterhouse-Friderichsen-syndroom is een medisch noodgeval. Activiteiten of maatregelen voor zelfhulp zijn in deze situaties extreem laag. Harmonieuze samenwerking met een ervaren medisch team is enorm belangrijk voor de verlichting van symptomen. De vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt moet daarom naar beste vermogen worden opgebouwd en ondersteund. Normaal gesproken reageert de patiënt zelf niet voldoende. Daarom zijn familieleden verantwoordelijk voor het nemen van belangrijke beslissingen, rekening houdend met de wensen van de patiënt. Als er open vragen zijn, moeten deze worden gesteld om zo goed mogelijk op de situatie en verdere ontwikkeling voorbereid te zijn. Bovendien, als er een gebrek aan kennis is, mag de verantwoordelijkheid voor het verkrijgen van informatie niet uitsluitend bij de arts worden gelegd. Familieleden moeten tegelijkertijd onderzoek doen en een nauwe onderlinge uitwisseling onderhouden, zodat alle betrokkenen hetzelfde kennisniveau hebben. Conflicten of interpersoonlijke complicaties moeten in dit stadium worden vermeden. Aangezien een vroegtijdige dood op handen is, is het aan te raden passende voorzorgsmaatregelen te nemen. Volgens de huidige wetenschappelijke kennis zijn de overlevingskansen voor de patiënt erg laag. Als de familieleden zich daarom emotioneel overweldigd voelen bij het omgaan met de omstandigheden, moeten ze hulp zoeken. Anders kunnen zich ongewenste ontwikkelingen voordoen leiden op problemen achteraf.
