Er worden verschillende stemvorktests gebruikt om functionele beperkingen van perifere apparaten te detecteren zenuwen en om gehoorproblemen te identificeren en te differentiëren op basis van geleidingsstoornissen en perceptieve stoornissen. Medische kantoren gebruiken meestal een gespecialiseerde stemvork die trilt op 128 hertz voor gehoortests en op de helft van de frequentie, 64 hertz, voor trillingstests van de zenuwen met kleine gewichten bevestigd.
Wat is de stemvorktest?
Stemvorktests worden op specifieke punten op het lichaam gebruikt om de functie van periferie te testen zenuwen en om te bepalen of het gehoor is aangetast. Stemvorktesten worden op specifieke punten op het lichaam gebruikt om de functie van perifere zenuwen te testen en gehoorstoornissen op te sporen. Verschillende stemvorktests kunnen worden gebruikt om onderscheid te maken tussen geleidende en perceptieve problemen. Geluidsgeleidingsproblemen tasten het mechanische deel van het gehoororgaan aan, dwz het uitwendige oor (oorschelp en uitwendig) gehoorgang) met de trommelvlies en middenoor met de mechanisch-akoestische overdracht van geluidsgolven naar het slakkenhuis. In het slakkenhuis in het binnenoor worden de binnenkomende geluidsgolven omgezet door de haar cellen in elektrische zenuwsignalen, die door de gehoorzenuw (nervus vestibulocochlearis) naar de centrale zenuwstelsel (CNS). Verminderd gehoor als gevolg van conversie-, transmissie- of verwerkingsproblemen van de geluidsstimuli, dwz het elektrisch-zenuwachtige deel van het gehoororgaan, zijn stoornissen in de waarneming van het geluid. Er zijn drie verschillende, eenvoudig uit te voeren stemvork-gehoortesten beschikbaar om stoornissen in de geluidsgeleiding te onderscheiden van stoornissen in de waarneming van het geluid. De gehoortesten worden uitgevoerd met de zogenaamde Rydel en Seiffer stemvork op 128 Hz. Neurologische stemvorktests om de functionaliteit van perifere zenuwen te controleren, profiteren van het feit dat een bepaald type zich snel aanpassende en bijzonder trillingsgevoelige mechanoreceptoren in de huid, de Vater-Pacini-bloedlichaampjes, weerspiegelen zeer gevoelig zenuwgeleidingsproblemen. Net als de gehoortesten worden de neurologische vibratietesten uitgevoerd met de Reidel en Seiffer stemvork, maar met een gehalveerde vibratie tot 64 Hz in vergelijking met de gehoortesten. Op de steel van de stemvork is een schaal van 0 - 8 af te lezen om de te bepalen sterkte waarop de trillingen worden waargenomen.
Functie, effect en doelen
Trillingstests met de Rydel en Seiffer-stemvork worden gebruikt voor vroege detectie van eventuele neuropathieën die aanwezig kunnen zijn als gevolg van reeds bestaande aandoeningen zoals suikerziekte of de auto-immuunziekte multiple sclerose (MEVROUW). Functionele schade aan de zenuwen veroorzaakt door chemotherapie, medicatie of chronisch alcohol misbruik kan ook worden getest. Laesies van bepaalde zenuwen als gevolg van beknelling (carpaal tunnel syndroom), hernia en dergelijke of als gevolg van een blessure zijn ook toepassingsgebieden van de vibratietesten. Trillingsproeven kunnen ook worden gebruikt om conclusies te trekken over functionele storingen van bepaalde regio's in de hersenen, bijvoorbeeld na een beroerte of craniocerebrale trauma Voor de eenvoudig uit te voeren stemvork of trillingsproeven wordt de Rydel en Seiffer stemvork met een trillingsfrequentie van 64 Hz gebruikt. De trillingssnelheid valt binnen het responsspectrum van Vater-Pacini-cellen, die gewoonlijk worden aangetroffen in de huid en zijn bijzonder gevoelige sensorische cellen die behoren tot de klasse van zich snel aanpassende mechanoreceptoren. Typische punten voor het testen van trillingssensaties zijn de buitenkant en binnenkant enkel van de voet, op het scheenbeen onder de knieschijf op het bevestigingspunt van de dij spieren, op de iliacale top en in de borstbeen Met de gespecialiseerde stemvork kan een (subjectieve) drempelwaarde voor trillingssensatie worden bepaald op een schaal van 0 tot 8, waarbij 8 de laagste sterkte Trillingstests die pathologische waarden onthullen op specifieke lichaamsregio's, moeten verder worden verduidelijkt met andere diagnostische procedures voor verificatie en een meer gedifferentieerde verklaring. Voor de relatief eenvoudige gehoortests zijn drie verschillende methoden beschikbaar, de Weber-, Rinne- en Gellé-tests. In de Weber-test wordt de stemvork geslagen en wordt de voet stevig op het midden van de schedel (kroon). Het geluid wordt overgebracht naar de schedel bot en wordt even sterk waargenomen in beide oren van een normaal horend persoon. als het geluid luider wordt waargenomen in één oor, duidt dit op een eenzijdige geluidsgeleidingsstoornis in het oor waarmee het botgeluid beter wordt waargenomen of er is een geluid ontvangstprobleem in het andere oor. De daaropvolgende goottest geeft dan duidelijkheid over welk type gehoorverlies is werkelijk aanwezig. De trillende stemvork wordt op het benige proces achter de oorschelp vastgehouden. Wanneer de patiënt het vervagende geluid niet meer waarneemt, wordt de nog zacht trillende stemvork voor de oorschelp gehouden. Als de patiënt nu het geluid weer hoort via de luchtgeleiding via de buitenkant gehoorgang, maar lijdt tegelijkertijd aan verminderd gehoor, duiden de bevindingen op een stoornis in de geluidsperceptie. Als wordt vermoed dat de patiënt dit heeft otosclerose, een verkalking van de gehoorbeentjes in de middenoorkan het vermoeden worden bevestigd of weerlegd door de Gellé-test. Net als bij de Rinne-test wordt de stemvork op het benige proces achter de oorschelp gehouden en tegelijkertijd de externe gehoorgang is gesloten en er wordt een lichte overdruk opgebouwd, waardoor de gehoorbeentjes een beetje stijf worden en het gehoor tijdelijk wordt verminderd. Als het geluid van de stemvork zachter klinkt nadat de druk is opgebouwd, is de geluidsgeleiding in het gebied van de gehoorbeentjesketting in orde. Als het volume verandert niet, dit kan worden opgevat als een bevestiging van een vermoeden otosclerose.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Alle tests en experimenten die worden uitgevoerd met de Rydel en Seiffer Stemvork in neurologie of gehoor zijn niet-invasief en zijn niet geassocieerd met de administratie van medicijnen of andere chemicaliën. De testen en experimenten brengen daarom geen gevaren, risico's of bijwerkingen met zich mee en zijn bovendien eenvoudig uit te voeren. Het risico van verkeerde interpretatie van de resultaten is ook erg laag. In geval van twijfel kunnen verdere diagnostische procedures worden gebruikt om de resultaten te verduidelijken. Bij het onderzoeken van neuronale problemen, moeten metingen op dezelfde lichaamspunten meerdere keren worden herhaald om er zeker van te zijn dat er geen uitglijden in de ene of de andere richting is.
