Röntgenfoto | Osteomyelitis

Röntgenstraal

Osteomyelitis kan zichtbaar worden gemaakt door beeldvormende technieken. Bij acute osteomyelitiszijn de veranderingen in de botstructuur pas na ongeveer één tot twee weken zichtbaar op röntgenfoto's. In het verdere verloop van de ziekte, de röntgenstraal onthult vlekkerige opheldering, onthechting van het periosteum van het bot en calcificaties (ossificaties).

Bij chronisch osteomyelitisVaak sterven delen van het bot af, waardoor er een restlichaam (sequester) achterblijft, en in de buurt van deze botdelen vormt zich nieuw botweefsel. Het resultaat bindweefsel rond het restlichaam is zichtbaar in de Röntgenstraal afbeelding als een heldere naad. Als osteomyelitis in een zeer vroeg stadium wordt vastgesteld, is conservatieve therapie met gerichte antibioticatherapie en immobilisatie mogelijk.

Er wordt een uitstrijkje gemaakt van de plek van de focus en de ziekteverwekker die de ziekte veroorzaakt, wordt bepaald. Vervolgens wordt een specifieke antibioticumtherapie toegediend totdat de ontstekingsparameters in de bloed tellen normaliseren. Bovendien voldoende pijn therapie (analgesie) moet worden verzekerd.

Vaak is het echter nodig om een ​​snelle chirurgische ingreep uit te voeren om de focus op te schonen. In dit geval wordt het bot geboord om de druk te verlichten (trepanatie van het bot), grondig gespoeld en worden de beschadigde botgebieden verwijderd. Antibioticadragers worden vaak ingebracht om een ​​lokaal hoge antibioticumwerking te bereiken.

Afhankelijk van de omvang van het defect in het bot, moeten mogelijk bottransplantaties en verschillende vervolgoperaties worden uitgevoerd. Alleen door onmiddellijke therapie kan genezing van osteomyelitis worden bereikt zonder bot- of gewrichtsschade. Vaak is de therapie van osteomyelitis een langdurig proces.

Er moet onderscheid worden gemaakt tussen endogene hematogene osteomyelitis bij zuigelingen, kinderen en volwassenen. De therapeutische behandeling van osteomyelitis tijdens de kindertijd wordt uitgevoerd door de toediening van penicillines volgens het pathogeenspectrum en door het aangetaste lichaamsgebied te immobiliseren met een spalk of gips gips. Als een gewricht is aangetast door osteomyelitis, wordt dit gewricht meestal gespoeld. Dit kan op verschillende manieren werken: als de osteomyelitis zo ver is gevorderd dat de groeischijf al is beschadigd, kunnen secundaire reconstructieve maatregelen nodig zijn.

De therapeutische behandeling van osteomyelitis in jeugd wordt uitgevoerd door gerichte toediening van antibiotica in combinatie met immobilisatie door middel van een spalk of gips cast van het overeenkomstige lichaamsgebied. In zeer bijzondere gevallen, bijvoorbeeld wanneer er restlichamen of abcessen worden gevormd, kan chirurgische ingreep noodzakelijk zijn. Slechts in zeldzame gevallen treedt een overgang op van de acute naar de chronische vorm van osteomyelitis.

Therapie op volwassen leeftijd wordt ook uitgevoerd door middel van gerichte toediening van antibiotica in combinatie met immobilisatie door middel van een spalk of gips gips. In tegenstelling tot de kindertijd of jeugdworden de bacteriële foci van osteomyelitis vroeg in de volwassenheid gewist. Bij dit proces moeten eventueel verwijderde botdelen worden vervangen door zogenaamd poreus bot het enten (= transplantatie botstof van een ander, autoloog, gezond bot) om de functionaliteit van de corresponderende extremiteit te behouden.

Bovendien worden in het geval van tehrapie irrigatie - zuig - drains ingebracht om haarden uit de getroffen gebieden te spoelen gewrichten. In tegenstelling tot acute osteomyelitis bij kinderen komt recidief en overgang naar de chronische vorm van osteomyelitis vaak voor bij volwassenen.

• Door lekke band of
• Door middel van een zogenaamde flush - zuig - drainage.

Zoals reeds vermeld, in de kindertijd en jeugd het risico bestaat dat de acute ontsteking schade veroorzaakt aan de groeizone (= metafyse) van het aangetaste bot.

Onder bepaalde omstandigheden kan deze schade dan leiden tot ernstige misvormingen of verkorting van de aangedane ledematen. Er is een bijzonder risico op osteomyeltitis tot de leeftijd van 2 jaar. Op deze leeftijd is de bloed schepen van het medullaire kanaal rechtstreeks vanuit de metafyse (= groeizone van het bot) door het kraakbeenachtige epifyse gewricht in de pijnappelklier (= eindstuk van het bot; overgang naar het gewricht).

Hierdoor kunnen de ziekteverwekkers ook doordringen in de gewrichten en veroorzaken daar etterende gewrichtsuitstromingen, die op hun beurt ernstige gewrichtsschade en mogelijk zelfs groeistoornissen kunnen veroorzaken. Elke acute endogene hematogene osteomyelitis, vooral bij volwassen patiënten, brengt het risico met zich mee om de chronische vorm te ontwikkelen. In dit geval vinden er aanzienlijke remodelleringsprocessen plaats in het aangetaste bot.

Onder bepaalde omstandigheden kunnen botinfarcten optreden, waardoor bepaalde delen van het bot niet meer worden gevoed bloed en ga dood. De dode botdelen blijven dan als restlichamen (= sekwestreren) in het besmette gebied. Bovendien reactief bindweefsel Er treedt vorming (= osteosclerose) op, waardoor de elasticiteit van het bot afneemt en het risico op botbreuken toeneemt. Vooral volwassenen hebben de neiging om recidieven te krijgen.