Scheenbeen, Tibia

Synoniemen

tibia, tibiaplateau, tibiale tuberositas, mediale malleolus, tibiale kop, tibiale kop

Functie van het scheenbeen

Maar waar is dit bot eigenlijk voor? Is het scheenbeen onmisbaar voor het menselijk lichaam? De voor de hand liggende functie van het scheenbeen is om de dij via de knie en de voet via de enkel gewricht. Als het grootste deel van de twee lager been botten, het scheenbeen is dus een belangrijke ondersteunende en ondersteunende pijler van de beenas zonder welke we niet zouden kunnen staan ​​of lopen. In veel grotere mate dan de tweede lager been bot, de fibula, het scheenbeen zorgt voor stabiliteit en dient tevens als stevig verankeringspunt voor spieren lopend langs de onderbeen en naar de voet toe.

Shin pijn

Pijn in het scheenbeengebied kan naast vermoeidheid nog een aantal andere oorzaken hebben breuk en shinbone edge-syndroom hieronder beschreven, die bijna uitsluitend bij hardlopers voorkomt en daarom slechts een uitzonderlijke oorzaak van is pijn bij niet-lopers. Maar bijna altijd pijn wordt veroorzaakt door een vorm van overbelasting. Gespannen spieren zijn net zo goed denkbaar als tendinitis of zenuwirritatie.

Zelfs voetafwijkingen die eigenlijk met behulp van inlegzolen moeten worden gecorrigeerd, kunnen na een tijdje als pijn in het scheenbeen uitstralen. Correcte schoenen van hoge kwaliteit en eventueel inlegzolen zijn dan essentieel. Als er desondanks pijn optreedt - ongeacht of deze lastafhankelijk is en zich alleen manifesteert tijdens sportieve activiteit of permanent - moet een arts worden geraadpleegd. In de regel zal hij snel onderscheid maken tussen onschadelijke en ernstigere verwondingen en irritaties en de optimale therapie aanbevelen.

Ziekten van het scheenbeen

De meest voorkomende ziekte van het scheenbeen is artrose van de kniegewricht (= gonartrose, knie artrose). De breuk van het innerlijke enkel is ook een veel voorkomende ziekte, die bijna altijd wordt gecombineerd met een breuk van de buitenste enkel (= fibulafractuur; Weberfractuur). Een andere combinatieblessure is de Volkmann-blessure of ook wel Volkmann Dreick genoemd.

Hier breekt de achterrand van het scheenbeen aan de bovenkant enkel gewricht. Een tibiale schachtfractuur (= tibiale schachtfractuur) is relatief zeldzaam, maar net als de tibia hoofd breuk (= tibiale hoofdfractuur) het moet met axiale nauwkeurigheid worden gereconstrueerd, aangezien een verkeerde plaatsing door een breuk kan leiden tot secundaire problemen zoals artrose. Een fractuur van de tibiale gemeenschap wordt vaak gezien bij atleten.

Dit is meestal een zogenaamd vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen (spanningsbreuk). Ontsteking van het scheenbeen kan ook optreden als de pezen in dit gebied ontstoken raken. Dit is meestal het geval bij overbelasting of onjuist laden.

A vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen, ook bekend als a spanningsbreuk of pathologische fractuur, treedt op wanneer het scheenbeen langdurig wordt overbelast - klassiek bij atleten die zich voorbereiden op een grote wedstrijd. Bijna uitsluitend atleten die zeer veel getraind zijn (bijv marathon hardlopers) en zijn ook zeer gemotiveerd en ambitieus lopen gevaar. Kleinere waarschuwingssignalen van het lichaam worden vaak genegeerd en regeneratiefasen worden soms verkort of zelfs helemaal weggelaten.

Over een langere periode stapelen zich zoveel kleine verwondingen op, zowel in de botstructuur zelf als in het omliggende weefsel. Als gevolg hiervan kan het scheenbeen niet langer goed worden beschermd en gestabiliseerd en wordt het tegelijkertijd vatbaarder voor letsel zelf. Vroeg of laat zal het bot breken.

In tegenstelling tot een 'normale' - zogenaamde acute - botbreuk hoeft de bijbehorende pijn niet abrupt en met hoge intensiteit te beginnen. Een tibiale vermoeidheidsbreuk kan in eerste instantie tijdens de training alleen bij lichte pijn merkbaar zijn. Later treedt pijn vaak op tijdens rustfasen, die vaak worden gevolgd door blijvende pijn.

Het gevolg van een dergelijke vermoeiingsbreuk kan een eenvoudig lager zijn been cast, zoals zou worden gebruikt voor andere fracturen. In de regel is de verlichting echter van de getroffenen onderbeen is vaak al nuttig. Het blijft het allerbelangrijkste in de verdere behandeling.

In meer gecompliceerde gevallen is spalken alleen soms helaas niet voldoende: als dit het geval is, is chirurgische fixatie van de fractuur noodzakelijk. De overeenkomstige operatie wordt uitgevoerd analoog aan de chirurgische behandeling van een acute tibiafractuur. Een andere ziekte van het scheenbeen, die bijna uitsluitend ambitieuze hardlopers treft, is het tibiale edge-syndroom, die zich manifesteert met pijn en een gevoel van druk in het scheenbeen. Bovenstaande klachten komen in het begin alleen voor tijdens specifieke stresssituaties en verdwijnen snel na afloop van de training.

Vanwege deze zeer karakteristieke constellatie gaan veel patiënten helaas niet direct naar de dokter, omdat ze hun eigen klachten als vreemd maar draaglijk ervaren. Geleidelijk worden de symptomen van het tibiaplateau-edge-syndroom echter ernstiger, zodat trainingssessies mogelijk moeten worden stopgezet. Meestal bereiken de getroffen atleten dan een punt waarop de pijn en het onaangename gevoel ook in rust blijven.

Dit is vaak het moment waarop de getroffen sporters voor het eerst een arts raadplegen. Het probleem met deze temporele progressie is echter duidelijk: hoe later een persoon met de symptomen van een "scheenbeenspalk", zoals het scheenbeenspalksyndroom in het Engels wordt genoemd, medische behandeling ondergaat, hoe langer het daaropvolgende genezingsproces kan duren. De oorzaak van de pijn bij dit type overbelastingsreactie is de irritatie van de spieraanhechting aan het scheenbeen.

Als de spier overtraind is, raakt hij ontstoken en reageert hij geïrriteerd. Vooral het aanhechtingspunt, dat direct op het bot ligt, kan dan door de sterke gevoeligheid van het periosteum pijnigen. Dit kan worden verholpen door een vroeg bezoek aan de dokter, een constante onderbreking van het sporten en door de aangetaste structuren te ontlasten.

Het tibiale edge-syndroom moet volledig genezen. In deze fase, zelfs zogenaamd "losse" lopend is absoluut taboe. Fysiotherapie kan zowel het genezingsproces ondersteunen als versterken en stretching opdrachten.

Om scheenbeenspalken vanaf het begin te vermijden, is het belangrijk om niet te veel, te snel of te ambitieus te trainen. Ieder lichaam heeft tijd nodig om aan stress te wennen en spieren op te bouwen. Gewetensvolle regeneratiepauzes zijn net zo belangrijk als de daadwerkelijke training zelf.

De ziekte, genoemd naar de artsen Dr. Osgood en Dr. Schlatter, behoort tot de grote groep van zogenaamde aseptische osteochondrose en tast alleen het scheenbeen aan. Aseptisch osteochondrose is de dood van botten dat wordt niet veroorzaakt door een infectie met ziekteverwekkers maar door een gebrek daaraan bloed levering aan het betreffende gebied. Omdat gewoon te weinig bloed bereikt bepaalde delen van het scheenbeen, wordt de botvorming verstoord.

Het kan zelfs leiden tot versplintering van individuele botdelen. Bovendien zien bijna alle getroffen personen de ontwikkeling van een verdikking op een bepaald punt van het scheenbeen net onder de kniegewricht, die zeer gevoelig reageert op aanraking en druk. De directe oorzaak van de ziekte van Osgood Schlatter kan nog niet definitief worden verklaard.

Het is zeer waarschijnlijk dat mechanische overbelasting van het scheenbeen daartoe leidt bloed onderaanbod en daarmee de stoornissen van het botmetabolisme. Interessant is dat bijna alleen mannelijke kinderen of adolescenten van 10 tot 15 jaar worden getroffen door de ziekte van Osgood Schlatter. Zodra de vermoedelijke diagnose is bevestigd door middel van een röntgenstraal beeld, is het belangrijk om absolute verlichting te bieden voor het zieke scheenbeen.

Voor de patiënt betekent dit meestal geen sport en in ernstige gevallen wandelen krukken om volledige verlichting te bieden. Deze conservatieve therapie is in de regel voldoende als behandelmaatregel en uiterlijk na de laatste groeispurt van de puberteit is het spook net zo plotseling voorbij als het leek. (van voren genomen):

• Dijbeen (dijbeen)
• Fibulakop van de fibula
• Inner joint roll (mediale condylus)
• Scheenbeen (Tibia)

(van voren genomen):

• Kuitbeen (fibula)
• Scheenbeen (Tibia)
• Sprongbeen (talus)
• Syndesmose