Introductie
De tip-teen gang wordt waargenomen bij ongeveer 5% van de kinderen in de voorschoolse leeftijd. Strikt genomen is de term tip-toe gang niet helemaal correct, aangezien kinderen op hun voorvoet, met hun tenen plat op de grond en de rollende beweging grotendeels afwezig. De term "teengang" zou daarom geschikter zijn. Kinderen met een dergelijk looppatroon worden vaker voorgelegd aan een orthopeed. Als een teengang langer dan drie maanden aanwezig is, wordt dit "persistent" (blijvend) genoemd.
Oorzaken
Bij veel kinderen onthullen zelfs intensieve diagnostiek en ondervraging geen enkele oorzaak van het lopen op de tenen. Er is dus geen fysieke of psychische ziekte die ten grondslag ligt aan de ziekte, en op zijn tenen gebeurt om onbekende redenen. Men spreekt hier van idiopathische (onbekende oorzaak) of gewoonte (gewoonte) tenen.
De gebruikelijke tenen kunnen worden onderverdeeld in 3 vormen. Type I is goed voor ongeveer 1/3 van alle gevallen, waarbij de oorzaak een verkorting van de spieren is. Daarom kunnen kinderen niet op het hele voetoppervlak en hun evenwicht wordt beïnvloed.
Bij type II komt het lopen op de tenen vaker voor in het gezin, dus het is gebaseerd op een genetische component. Dit type 2 komt voor in iets meer dan de helft van alle idiopathische tenen. De kinderen kunnen dan op het volledige oppervlak van de voet staan ​​en desgevraagd ook in de normale hielgang lopen, maar hiervoor moet de heup naar buiten worden gedraaid.
Type III wordt "situationeel lopen op de tenen" genoemd. De kinderen kunnen probleemloos in de hiel lopen, alleen onder spanning (in bepaalde situaties) keren ze onwillekeurig terug naar de tenen lopen. Type III-patiënten vallen soms ook op door concentratieproblemen en ongewoon gedrag.
Tijdens hun jeugd, ontwikkelen veel van deze kinderen een volkomen normale gang zonder medische behandeling. Vooral bij kinderen die bezig zijn met leren lopen, treedt vaak op de tenen een gang op, die na 3 tot 6 maanden meestal overgaat in een normaal looppatroon. Het is belangrijk op te merken dat het idiopathisch lopen op de tenen altijd een diagnose van uitsluiting is, wat betekent dat andere ziekten eerst moeten worden uitgesloten om deze diagnose te kunnen stellen.
Bij idiopathische of gebruikelijke op de tenen lopen, de achillespees wordt vaak ingekort. Ook de kuitspieren worden aangespannen (gespannen). Er is onenigheid tussen artsen over de vraag of deze twee symptomen het gevolg of de oorzaak zijn van de teengang.
Er zijn talrijke neuromusculaire aandoeningen waarbij lopen op de tenen als symptoom kan optreden. De oorzakelijke aandoening kan op alle niveaus worden gevonden vanaf de hersenen naar de presterende spier. De grote hersenen, die het commando geeft voor de spiercontractie, of de spinal cord, die de commando's doorgeeft, zijn bijzonder opmerkelijk.
De bijbehorende ziektebeelden zijn bijvoorbeeld spastische hersenverlamming of vertraagde rijping van de tractus corticospinalis (een onderdeel van de spinal cord​ Het is vaak moeilijk om ze te onderscheiden van idiopathische tenenziekte. Bij idiopathisch lopen op de tenen is de voet gebogen alsof het kind op zijn tenen staat, zelfs met gebogen knie.
In spastische hersenverlamming, aan de andere kant, wanneer de knie gebogen is, keert de voet vaak terug naar een extensiepositie (tenen wijzen naar de neus-​ De vertraagde rijping van de tractus corticospinalis komt vaker voor in sommige families, waar de tip-teen gang gewoonlijk verandert in een volledig normaal gangpatroon op de leeftijd van 6 tot 8 jaar. Progressief spierdystrofie, een erfelijke spierziekte, kan ook leiden tot tenen vanwege de toenemende gevoeligheid van de spiervezels.
Typisch hierbij is dat kinderen eerst een normaal looppatroon ontwikkelen en pas daarna overgaan op tenen. Bovendien kunnen verschillende zenuwaandoeningen leiden tot tenen. De horrelvoet is een aangeboren afwijking van de voet, die vaak aan beide kanten voorkomt.
Door deze verkeerde positionering kan tip-toeing optreden. Vaak leren de getroffen kinderen laat lopen en vallen ze op door hun onveilig lopen. Studies hebben aangetoond dat tenen veel vaker voorkomt bij verstandelijk gehandicapte kinderen dan bij andere kinderen.
Een aanname is dat deze kinderen een verstoord gevoel hebben van evenwicht en de tip-teen gang helpt hen om nauwkeuriger informatie te verkrijgen over de balanspositie van de enkel Een andere theorie zegt dat de kinderen achtergesteld zijn in hun ontwikkeling en dus aanvankelijk gestopt zijn op een niveau van leren lopen waar het lopen op de hiel nog niet onder de knie is. autisme is een ernstige ontwikkelingsstoornis die de overdracht en verwerking van informatie beïnvloedt. Zelfs vroeg jeugd, vallen de getroffenen op door hun gebrek aan communicatieve en sociale interactievaardigheden.
Naast stereotiepe gedragspatronen en opvallend goede vaardigheden in aandacht, intelligentie en geheugen, moeilijkheden in coördinatie zijn kenmerkend. Zo wordt bij meer dan de helft van de autistische kinderen tenen waargenomen, terwijl volwassen autistische kinderen meestal niet op hun tenen lopen. De getroffen kinderen bewegen soms ook in een huppelende, wervelende of hoogdravende gang.
Onderzoekers vermoeden dat de kinderen daarmee compenseren voor een vestibulair (aantasting van het gevoel van evenwicht) wanorde. Omgekeerd betekent de toegenomen incidentie van tenen lopen bij autistische kinderen niet dat de meerderheid van de kinderen die af en toe op hun tenen lopen, autistisch is. De gebruikelijke vorm van tenen lopen komt veel vaker voor en tenzij het kind gedragsproblemen heeft, is er geen reden om aan te nemen dat het kind autistisch is.
Er is één vorm van autisme - het Asperger-syndroom. het syndroom van Asperger wordt gekenmerkt door moeilijke sociale interactie, zoals een gebrek aan of verminderde empathie en een gebrek aan begrip van emotionele boodschappen zoals vrienden, verdriet, woede of wrok. Vaak is een tenen ongevaarlijk en komt het maar tijdelijk voor.
Om ernstigere neurologische of mentale oorzaken uit te sluiten, beslist de arts van geval tot geval tot een min of meer complexe diagnose. Dit hangt af van de leeftijd waarop de tenen voorkomen, hoe lang het al heeft geduurd of welke andere symptomen er zijn opgemerkt. In elk geval zal de arts het looppatroon van het kind nauwkeurig bekijken.
Hij onderzoekt de anatomie van de voet, enkel en kalf. De mobiliteit van de heup en kniegewricht moet ook worden getest. Het is ook belangrijk om het evenwichtsgevoel van het kind te controleren.
De ganganalyse kan ook elektronisch worden uitgevoerd door reflectoren op de huid vast te leggen door veel kleine camera's. Bovendien meet een EMG (elektromyogram) de spieractiviteit om ziekten van de uit te sluiten zenuwen of spieren. Hierbij wordt met name de voethefferspier (Musculus tibialis anterior) op zijn functie gecontroleerd.
Als cerebrale parese, mentale retardatie of autisme Als oorzaak wordt vermoed, worden passende neurologische functietests uitgevoerd en wordt de mentale ontwikkeling gecontroleerd. De behandeling hangt ook af van de oorzaak van de tenen. Als het lopen op de tenen te wijten is aan een andere ziekte, zoals een neuromusculaire aandoening, horrelvoet of autisme, moet de onderliggende oorzaak op de best mogelijke manier worden behandeld.
Als een causale therapie mogelijk is, verandert ook het tenen in een normaal looppatroon. De hier genoemde therapievormen hebben dan ook voornamelijk betrekking op de idiopathische tenengang en vormen waarbij de onderliggende ziekte als oorzaak niet te behandelen is. Bijna uitsluitend kleuters hebben last van lopen op hun tenen.
In ongeveer 50% van de gevallen lost het probleem van het tenen lopen tot het begin van de school vanzelf op. De fysiotherapeutische benadering omvat allereerst het inschatten van de ernst van het probleem. Dit wordt gedaan door de voeten en benen te onderzoeken.
Speciale aandacht wordt besteed aan de beweeglijkheid van het boven- en onderlichaam enkel joint, evenals de andere grote gewrichten van de onderste extremiteit, zoals knie en heup. Het is ook belangrijk om het looppatroon nauwkeurig te observeren en dienovereenkomstig te evalueren. Ongeveer een derde van de getroffenen lijdt aan een verkorting van de kuitspieren of de achillespees.
Dit kan worden geëlimineerd door geschikte fysiotherapeutische middelen stretching opdrachten. Bovendien wordt de fysiologische voetboog in de loop van de ziekte vaak vlakker en kan deze door fysiotherapie opnieuw worden opgebouwd. Kinderen vallen ook vaak in een holle rug (lumbaal lordose).
De fysiotherapeutische maatregelen dienen dan in de zin van a houding school om kracht op te bouwen, bijvoorbeeld van de rugspieren, en om de mobiliteit te bevorderen. Balans en coördinatie oefeningen zijn ook nuttig. Regelmatige fysiotherapie vertoont al aanzienlijk succes na 6 maanden en kan na een tot twee jaar worden voltooid. Als er ondanks conservatieve maatregelen zoals fysiotherapie, orthesen, gips afgietsels of spalken voor de nacht zijn beschikbaar als alternatief voor het corrigeren van de verkeerde voetpositie.
Als de tenen niet samen zijn gegroeid jeugd en blijft tot in de volwassenheid bestaan, worden problemen met de rug, heupen en knieën meestal veroorzaakt door een onjuiste belasting. Ook hier ontstaan ​​weer verschillende uitgangspunten van een fysiotherapie. Vooral het versterken van het rechter spierstelsel ter compensatie van de verkeerde houding wordt hierbij relevant.
Bij de fysiotherapie wordt ook aandacht besteed aan het uitstellen van de aangeleerde slechte houding en het opnieuw aanleren van de fysiologische gang. Dit proces kan erg lang duren, maar op de lange termijn is het de enige kans om symptoomvrij te zijn. Naast fysiotherapie kunnen osteopathische strategieën ook nuttig zijn.
De teengang gaat vaak gepaard met beperkte mobiliteit van anderen gewrichtenVooral het bovenste enkelgewricht​ In het beste geval detecteert de osteopaat dit en neemt hij gepaste maatregelen om het tegen te gaan. Malposities van de rug kunnen bijvoorbeeld ook worden behandeld met behulp van osteopathie.
Kinderen die liever op hun tenen lopen, hebben vaak moeite om in een normale houding hun evenwicht te vinden. In dit opzicht is er sprake van een verstoring van de perceptie van evenwicht. Dit kan echter met verschillende oefeningen worden getraind en geoptimaliseerd.
Sommige kinderen vertonen op hun tenen in situaties waarin ze onder grote stress, opwinding of vermoeidheid verkeren. Het lopen op de tenen is dus situationeel bij deze kinderen. In deze context kan worden getracht de perceptie met betrekking tot dergelijke triggersituaties te veranderen en adequate strategieën te ontwikkelen, bijvoorbeeld tegen stress.
Bij sommige kinderen die op hun tenen lopen, is er een verband met andere aandoeningen. In sommige gevallen vertonen de kinderen zwakke punten in concentratie of ander opvallend gedrag. Er zijn speciaal ontwikkelde inlegzolen voor de therapie van de tenen, de piramide-inlegzolen volgens Pomarino®.
De inlegzolen zijn individueel aangepast voor elk kind. De voet wordt door deze inlegzolen vooral ondersteund en krijgt nieuwe grip. Het materiaal is erg veerkrachtig, wat vooral belangrijk is voor de zware belasting van de voorvoet tijdens het lopen op de tenen.
De inlegzolen hebben niet alleen een direct positief effect op de voet, maar hebben ook een indirect effect op de pezen en spieren. In veel gevallen is de idiopathische horrelvoet "Groeit" uit in de kindertijd, zelfs zonder medische tussenkomst. De gespecialiseerde arts (meestal een orthopeed) beslist in ieder geval wanneer therapie nodig is en wanneer regelmatige controle voldoende is.
Speciale piramide-inlegzolen worden vaak gebruikt voor vroege therapie. Deze zijn individueel aangepast aan de voet en zijn bedoeld om deze in een normale positie te forceren. Fysiotherapie en zeker stretching oefeningen kunnen ook worden gebruikt om een ​​verkorte behandeling te behandelen achillespees.
Deze behandeling van de idiopathische tenenwandeling is na ongeveer 6 tot 24 maanden voltooid en heeft een zeer goede prognose. Als dit niet tot voldoende verbetering leidt, wordt met behulp van orthesen, pleisters of spalken getracht een normale houding te bereiken. De vaak samengetrokken kuitspier kan worden ontspannen door een injectie met botulinumtoxine (Botox). Een chirurgische verlenging van de verkorte achillespees is daarentegen vrij zeldzaam.
