Oorzaken van ADHD | ADHD

Oorzaken van ADHD

De redenen en oorzaken maken voldoende duidelijk waarom mensen zich ontwikkelen ADHD zijn nog niet definitief genoemd. Het probleem ligt in de individualiteit van de persoon. Er kunnen echter enkele uitspraken worden gedaan: Zoals hierboven al vermeld, is bewezen dat, vooral in het geval van identieke tweelingen, beide kinderen dezelfde symptomen hebben.

Het is ook aangetoond dat veranderd hersenen functies zijn genetisch overgeërfd en kunnen verantwoordelijk worden gehouden voor de hieronder genoemde neurobiologische / neurochemische componenten. Sinds de jaren negentig wordt uitgegaan van een neurobiologische / neurochemische benadering, aangezien biologische studies aantonen dat getroffen patiënten lijden aan een onbalans van de boodschappersubstanties. serotonine, dopamine en noradrenaline in de hersenen, waardoor de informatieoverdracht tussen de zenuwcellen van individuele hersengebieden niet goed functioneert. De boodschappersubstanties hebben op verschillende manieren invloed op mensen.

Er wordt bijvoorbeeld van uitgegaan dat serotonine beïnvloedt in wezen de stemming, terwijl dopamine heeft betrekking op fysieke activiteit. noradrenalineaan de andere kant beïnvloedt het het vermogen om op te letten. Steeds weer wordt een allergie besproken als oorzaak voor het ontstaan ​​van een aandachtstekort.

Hoewel een bestaande allergie niet noodzakelijkerwijs betekent dat er ook een aandachtstekort aanwezig is, veroorzaakt een allergie wel een stressvolle situatie waarop het lichaam of de bijnierschors een adrenaline-afgifte triggert en uiteindelijk reageert met een verhoogde cortisolproductie. Cortisol behoort tot de groep van zogenaamde glucocorticoïden en veroorzaakt een daling serotonine niveaus in het lichaam. Aangezien - zoals hierboven al vermeld - serotonine in wezen de stemming beïnvloedt, zijn schommelingen op dit gebied het logische gevolg.

Het zijn precies deze stemmings- en aandachtsfluctuaties die kunnen worden waargenomen bij het aandachtstekort. Om terug te keren naar de neurobiologische of neurochemische component, komen we nu bij de presentatie van informatieoverdracht, die als volgt moet worden voorgesteld: hersenenvormen een veelvoud aan zenuwcellen een soort netwerk. Alle activiteiten die we waarnemen, impliceren de activiteit van de zenuwcellen en hun vermogen om prikkels over te brengen.

De zenuwcellen zijn echter niet met elkaar verbonden, aangezien dit zou leiden tot een permanente overdracht van prikkels en dus tot een prikkeloverbelasting. Er is dus een kloof tussen twee zenuwcellen, de synaptische kloof, die alleen kan worden overbrugd door de boodschappersubstanties (zie: neurotransmitters). In gewone taal betekent dit: stimulus komt aan zenuwcel 1 geeft zenuwcel 1 boodschappersubstanties af die via de synaptische opening aan de receptoren van zenuwcel 2 aanmeren en daar de prikkel doorgeven.

Als de overdracht van de stimulus niet voldoende functioneert, wordt de overdracht van informatie verstoord. Momenteel wordt aangenomen dat zowel het transportergen als de docking-site voor dopamine zijn verschillend bij ADS-patiënten. Ook schadelijke invloeden op pre-, peri- en postnataal gebied worden nog besproken.

Deze omvatten in het bijzonder complicaties tijdens de geboorte en ongevallen van het kind die de hoofd Oppervlakte. Ook ziekten van het kind in het gebied van de centrale zenuwstelsel kan worden beschouwd als een oorzaak voor de ontwikkeling van AD (H) S. Voorbeelden van schadelijke invloeden op prenataal gebied zijn Opleidingsachterstanden, psychologische stress zoals hoge eisen van het gezin / de samenleving aan het kind of de volwassene kunnen een doorslaggevende rol spelen bij het ontstaan ​​van AD (H) D evenals een extreme stimulusverzadiging. In de regel worden bovengenoemde aspecten echter niet als de werkelijke oorzaak beschouwd.

Onder bepaalde omstandigheden kunnen ze het probleem echter vele malen versterken. - Verhoogd alcohol- en / of nicotinegebruik door de moeder, waardoor de hersenstam (thalamus) niet volledig ontwikkeld is (hersen-organische component)

• Brain-functionele redenen, waardoor de grote hersenen wordt niet voldoende geleverd bloed​ - Infectieziekten
• Bloeden
• ...

Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD afgekort) is een psychiatrisch-neurologische aandoening die zich vooral bij jongeren of jeugd en kan dan worden voortgezet in de volwassenheid. Kinderen die lijden aan ADHD in eerste instantie opvallen door een amper rusteloosheid tijdens het geven van borstvoeding. Zitten is moeilijk voor de kinderen en de betrokken personen moeten de hele tijd in beweging zijn.

Naast de blijvende rusteloosheid wordt de ziekte verder geclassificeerd als ernstige concentratiestoornissen. De getroffenen kunnen zich meestal maar gedurende een zeer korte tijd op één onderwerp of activiteit concentreren. Bij kinderen is een zekere vermindering van het concentratievermogen vaak normaal en heeft deze geen ziektewaarde.

Bij ernstige concentratiestoornissen op volwassen leeftijd moet men echter altijd aan ADHD denken. Vooral kinderen die lijden aan ADHD worden vaak opvallend door sterk stemmingswisselingen​ Vaak zijn er uitbarstingen van woede en plotselinge aanvallen die niet passen bij de omringende omstandigheden.

Kinderen zijn vaak moeilijk te kalmeren. Vaak hebben de kinderen ook last van slaapstoornissen door hun rusteloosheid, wat er dan weer toe leidt dat ze overdag niet uit kunnen slapen, wat dan weer kan leiden tot verhoogde agressie en stemmingswisselingen​ Ook vallen getroffen mensen vaak op door het feit dat ze sociale grenzen negeren en dat bepaalde gedragingen niet voldoen aan de normen.

Verder symptomen van ADHD zijn wanorde en snelle uitputting. Volwassenen met ADHD vallen vooral op in hun werk omdat ze hun normale werk niet goed kunnen doen en het werk niet op tijd afmaken. ADHD-patiënten worden vaak omschreven als ongeorganiseerd en chaotisch, wat te wijten is aan het feit dat de patiënten zich nooit lang op een bepaald werk kunnen concentreren.

De snelle uitputting is te wijten aan het feit dat ADHD-patiënten hun hachelijke situatie kunnen zien en beoordelen. Ze merken dat ze bepaalde normale werksequenties niet kunnen uitvoeren zoals andere en dat ze een systeem en een rode draad missen. Gecombineerd met constante rusteloosheid bereiken ADHD-patiënten al snel hun prestatie- en stresslimieten.

Ongeveer 2 miljoen mensen worden getroffen door ADHD zonder te weten dat ze de ziekte hebben. Vaak wordt de ziekte niet gediagnosticeerd omdat een bepaald individueel kenmerk verantwoordelijk wordt gehouden voor het specifieke gedrag. Critici beschuldigen de ziekte van ADHD ervan te snel te worden gediagnosticeerd, maar de symptomen kunnen ook van toepassing zijn op specifieke karaktereigenschappen.

ADHD is een van de meest besproken ziektebeelden in de psychiatrie. Vaak wordt de manier van diagnosticeren in twijfel getrokken door overdiagnose te beschuldigen en bovendien de manier van behandelen te bekritiseren. Critici klagen dat een medicamenteuze behandeling van ADHD vaak niet nodig is en veel te vroeg en langdurig wordt gestart.

Deze vraag kan ontkennend worden beantwoord. Een overhaaste stigmatisering van de getroffenen is echter helaas niet ongebruikelijk. Het ADHD-spectrum varieert van stil tot luid, van kalm tot hyperactief, van dromerig tot (zeer goed) geconcentreerd.

Enerzijds manifesteert ADHD zich individueel voor elk kind, dus het hoeft helemaal niet chaotisch te zijn, anderzijds is het omgaan met de symptomen enorm belangrijk. Zelfs als het kind lijdt aan een opvallende, chaotische en hyperactieve vorm van ADHD, kan hij met de juiste therapie en de bevordering van zijn talenten zijn zwakheden compenseren. Attention Deficit Hyperactivity Syndrome wordt meestal gediagnosticeerd in jeugd en adolescentie.

De reden hiervoor is dat de opgewekte klachten en symptomen veel vaker voorkomen bij jeugd dan bij volwassenen. Kinderen vallen op door een ongebruikelijke rusteloosheid en ook door een concentratiestoornis die niet typerend is voor hun leeftijd en door ernstige stemmingswisselingen​ Volwassenen hebben meestal dezelfde symptomen, maar deze worden vaak gezien als een eigenschap die niet kan worden beïnvloed.

Het aantal volwassenen dat aan ADHD lijdt en zich er misschien niet van bewust is, wordt geschat op ongeveer 2 miljoen mensen. Bijna alle ziekten beginnen in de kindertijd en worden onopgemerkt overgedragen op volwassen leeftijd. Volwassenen die aan ADHD lijden, vallen meestal op in de samenleving door hun ernstige stemmingswisselingen en frequente prikkelbaarheid.

Ze zijn moeilijk in te schatten en hun humeur is onvoorspelbaar. Bovendien worden ze beschreven als chaotisch en ongeorganiseerd en vallen volwassenen vaak negatief op, vooral door ondermaatse prestaties op het werk. Slechts zeer zelden wordt een arts geraadpleegd en nog zeldzamer wordt aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit overwogen.

In plaats daarvan worden alle mogelijke inwendige ziekten onderzocht, zoals hyperthyreoïdie, die ook tot dergelijke symptomen kunnen leiden. De diagnose bij kinderen en volwassenen wordt gesteld door de psychiater. De psychiater zal de patiënt eerst observeren tijdens meerdere persoonlijke consulten en hem / haar beoordelen in verschillende situaties.

Er zijn ook begeleidende vragenlijsten die een vermoeden van ADHD kunnen bevestigen. Zodra de diagnose is bevestigd, moet de behandeling worden gestart. Dit hoeft in geen geval uitsluitend met medicatie te gebeuren, maar kan eerst worden aangepakt met een psychotherapeutische maatregel.

Regelmatige conversatie- en gedragstherapieën moeten ervoor zorgen dat de patiënt zichzelf in verschillende situaties beter kan reflecteren en beoordelen. Verder dient de patiënt maatregelen getoond te worden om zelfstandig en duurzaam zijn concentratie te verbeteren en zijn agressie beter te beheersen en niet te laten ontstaan. De psychotherapeutische sessies moeten gedurende enkele maanden worden uitgevoerd en moeten indien nodig en succesvol worden verlengd.

Bovendien, of bij gebrek aan succes, kan de behandeling worden gestart met een van de twee veelgebruikte geneesmiddelen voor de behandeling van ADHD. De standaardmedicatie die nog steeds wordt gebruikt, is Ritalin​. Het enigszins nieuwe medicijn dat op de markt is gekomen, is atomoxetine.

Het wordt nu gebruikt als een tweede keus medicijn. Beide medicijnen moeten leiden tot een vermindering van sensorische fluctuaties en concentratiestoornissen en helpen de patiënt beter te integreren in de samenleving. Hier leest u meer over bijbehorende problemen.

In termen van scholing, deze omvatten dyslexie net zoals dyscalculie​ Op de pagina concentratiezwakte leest u meer over de problemen die ook optreden als symptomen op het gebied van ADHD. - LRS / Lasthenia

• dyscalculie
• Gebrek aan concentratie

Afhankelijk van de studiesituatie, de frequentie van Depressie bij ADHD-patiënten is 10-20%.

Sociale uitsluiting, stigmatisering, faalangst en slechte ervaringen als gevolg van de ADHD-symptomen verlagen het zelfrespect en maken de getroffenen vatbaar voor Depressie​ Vooral bij kinderen is de vereniging van Depressie en ADHD is significant. Omdat depressie en ADHD elkaar verergeren, moeten patiënten in een vroeg stadium specifiek worden onderzocht en behandeld.